Kazanie powołaniowe – głoszone przez kleryka




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  
email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja   
reklama-banery
chat




Powołaniowe – głoszone przez
kleryka
 

               
Ilekroć
słyszymy słowa Chrystusa: „Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na
swoje żniwo” wiemy, że oznaczają one wezwanie do modlitwy o powołania
kapłańskie i nie tylko kapłańskie. Ta zachęta powtarzana już od dwóch
tysięcy lat zawiera w sobie konieczność istnienia takich właśnie powołań.
Ale jednocześnie może zrodzić się pytanie czy kapłan lub siostra zakonna
są jeszcze dzisiaj potrzebni? W dobie techniki umożliwiającej człowiekowi
loty w kosmos i cywilizacji, która osiągnęła tak wysoki poziom. Czy mają
oni jeszcze coś do powiedzenia i do ofiarowania ludziom.

Oto relacja księdza:
„Dzisiaj zaniosłem chorej osobie Chrystusa w Komunii św.. Było to
wieczorem po Mszy św. Chora kobieta czekała na mnie: gdy wszedłem,
zapaliła świece i z wiarą przyjęła Chrystusa, na którego czeka w każdą
niedzielę. Kiedy trzymałem w ręce Ciało Pańskie i mówiłem: „Oto Baranek
Boży...” patrzyłem na jej twarz. Spod jej powiek wyrwały się i potoczyły
wielkie łzy. Łzy wiary, nadziei i miłości. Powiedziała mi później: „Nikt
mnie nie odwiedza, jestem sama, najgorsza dla mnie ta samotność. Jedynie
wiara mnie podtrzymuje, dlatego tak bardzo pragnę przyjmować Chrystusa w
Komunii św. Chrystus w tym małym wycinku mojej niedzieli, w tych
kilkunastu minutach pobytu u chorej, nadał sens mojemu życiu, mojemu
kapłaństwu...”
Tej osobie miał kapłan
coś do powiedzenia; nie tyle on sam co Chrystus, ale właśnie przez jego
posługę. Ma on też coś do powiedzenia każdemu z nas: przy ołtarzu, na
ambonie, w salce katechetycznej i w każdej sytuacji w której potrzebujemy
Boga. A nie ma takiego momentu w naszym życiu w którym byśmy Go nie
potrzebowali chociaż nie zawsze o tym myślimy.
Nawet w systemach
totalitarnych uznaje się potrzebę powołań – zwłaszcza zakonnych. Wystarczy
zobaczyć kto pracuje w zakładach dla upośledzonych czy chorych umysłowo.
Wszędzie spotkamy tam siostry zakonne, które z pełnym poświęceniem i
oddaniem służą tym wśród których trzeba mieć szczególne powołanie, a można
je osiągnąć tylko dzięki Ewangelii.
Każdy wykonywany zawód
jest wypełnianiem swojego powołania, ale czym jest ten szczególny?
Tragicznie zmarły sekretarze generalny ONZ – Dag Hammarskj�ld, który
przeszedł do historii nie tylko jako wybitny polityk i dyplomata ale
również jako człowiek głębokiej wiary i modlitwy w swoich notatkach
zapisał o kapłaństwie takie słowa: „Otrzymałeś wszystko za nic. Nie wahaj
się, gdy trzeba dać to, co przecież jest niczym – za wszystko.”

Tak może każdy z
powołanych określić swoją drogę. To co otrzymał – jak każdy człowiek –
dom, rodzinę, przyjaciół, zostawia a więc staje się to dla niego niczym
wobec tego do czego Bóg go wzywa – do wszystkich ludzi.

Jeden z
najwybitniejszych malarzy i rzeźbiarzy świata – Michał Anioł – dopatrzył
się w zwyczajnej bryle kamiennej – Mojżesza. Każde uderzenie dłuta, każdy
ruch ręki odsłaniał jego wizję, zbliżał obraz do rzeczywistości. Po
ukończeniu dzieła Michał Anioł zwrócił się do wspaniałego posągu i
powiedział: „A teraz Mojżeszu przemów!”
Wszyscy mamy do
wyrzeźbienia własne powołanie z bryły swojego charakteru. Jest to trudny
materiał lecz praca konieczna do wykonania. Bóg ukazuje nam swoją wolę
przez sumienie i przez natchnienia. Zawsze jednak czeka na naszą
dobrowolną decyzję aż weźmiemy dłuto do ręki. I tak jak każdy zmaga się z
przeciwnościami na drodze swojego powołania tak również jemu nie jest to
oszczędzone.
Dlatego dzisiaj w
światowym dniu modlitw o powołania kapłańskie i zakonne chcemy wam z serca
podziękować za wszelkie dary: przede wszystkim modlitwy, ale również i te
materialne, dzięki którym możemy przygotować się do służy, która nas
czeka. Mamy również do was jedno prośbę: od tego jakimi wy będziecie,
jakie będą wasze rodziny zależy w przyszłości ilu nas będzie – robotników
na żniwie Pańskim. Dlatego modląc się za nas pielęgnujcie powołania, które
może już są w waszych dzieciach a na razie patrzą one jakimi wy
jesteście.
 

                                               
                       
                       
                       
Ks. Piotr Kufliński