grupa społeczna - pewna liczba osób charakteryzująca się obiektywną, zewnętrznie postrzegalną wspólnotą pewnego typu (np. wspólnota krwi, wspólnota terytorium, wspólnota ideologii czy też wspólnota celu), strukturą i organizacją wewnętrzną, podobieństwem uczestników pod względem istotnej cechy (cech) związanej z udziałem w grupie oraz świadomością przynależności do grupy i jednocześnie świadomością odrębności od innych grup (świadomością "my").
Grupa społeczna stanowi system społeczny o znacznym stopniu złożoności i jako system zawiera w sobie elementy prostsze: działania społeczne, pozycje, role stosunki i osobowości społeczne. Pamiętać należy, że grupa, zgodnie z zasadą emergentyzmu, jest z jednej strony całością jakościowo odmienną od sumy swych elementów, z drugiej strony, elementów grupy nie można pojmować tylko jako części większej całości. Względna izolacja grupy jako systemu wynika z jej struktury, tj. "wszystkich związków, które łącza elementy systemu w sposób, w jaki żaden z nich nie jest połączony z jakimkolwiek przedmiotem zewnętrznym."(F. Znaniecki) Warunkiem istnienia struktury grupowej jest wspólnie uznawana zasada odrębności, która kierując się uczestnicy grupy świadomie podzielają doświadczenia i czynności innych uczestników, wyłączając z udziału nie-członków.
Podobieństwo uczestników grupy jest rezultatem 2 okoliczności. Po pierwsze, czynników selekcji doboru operujących w procesie rekrutacji do grupy. Po drugie, wykonywania powtarzających się czynności w grupie, co urabia także właściwości samych wykonawców; specyficzne cechy osobowościowe (zarówno psychiczne jak i fizyczne) zaznaczają się po pewnym czasie uczestniczenia w danej grupie lub grupie określonego typu. Znane jest, dla przykładu, zjawisko tzw. deformacji zawodowej, tj. wyraźnego, czasem zbyt jednostronnego, ukształtowania osobowości w wyniku długotrwałego wykonywania zawodu.
Człowiek jako uczestnik grupy to nie osobnik - całość w sensie biopsychicznym, lecz tylko pewien fragment konkretnej jednostki - to osoba społeczna w swojej roli. Osobnik konkretny może pełnić kilka ról społecznych (w różnych grupach) i działając, manifestować w tych rolach - stosownie do wymagań tej lub innej grupy - różne konstelacje swoich cech osobowościowych. Wyłania się tu interesujący problem dynamiki osobowości kultury, wynikającej z uczestnictwa w wielu grupach i w różnych sferach kultury - dynamiki polegającej na możliwości wykorzystania doświadczeń nabytych w jednej sferze i zastosowania ich w innych dziedzinach, w których jednostka uczestniczy. Ujmując zagadnienie od strony grupy jako całości, można powiedzieć, że jest ona systemem ról społecznych (owych fragmentów osobowości) realizowanych przez pewną liczbę osób - ról, których funkcje są, (choć w różnym stopniu) zintegrowane i podporządkowane jednej funkcji kolektywnej. Elementami systemu grupy są w ostatniej instancji role (serie skoordynowanych, powtarzanych działań), a nie jednostki ludzkie, jakkolwiek zawsze działają jacyś konkretni ludzie.
Grupa społeczna może nią być w różnym stopniu. Dla określenia liczby i natężenia zmiennych o tym decydujących używa się niekiedy terminu "grupowość" (groupness). Agregat jest już grupą, choć w stopniu minimalnym. Można dostrzec, że charakteryzuje się on pewną liczebnością, zasadą doboru uczestników, (kto powinien i kto może należeć do grupy), posiada ośrodki centralizacji (wspólne podstawowe wartości), symbole, centralne osoby. Ujecie grupy jako agregatu może być dokonane z punktu widzenia obserwatora zewnętrznego.
Grupa jako organizacja społeczna to już system działań wykonywanych przez osoby w swoich rolach. Powtarzalność działań jest podtrzymywana przez instytucjonalizację czynności, polegającą na tym, że zostaną one uschematyzowane i normatywnie podtrzymane - instytucjonalizacja zapewnia wykonywanie tak określonych czynności niezależnie od konkretnych wykonawców. Zakres schematyzacji, a wiec i zakres oryginalności wynikający z cech indywidualnych wykonawców, jest zróżnicowany, zależy on także od charakteru czynności. Grupa jest systemem społecznym o tyle, o ile każdy jej uczestnik jest nastawiony pozytywnie do tych, z którymi współdziała, o ile czyni on rzeczy, które umożliwiają działanie innym i są jakimś wkładem do tego, co czynią inni, a także o tyle, o ile uczestnicy grupy powstrzymują się od czynienia czegokolwiek, co mogłoby zakłócać działania współuczestników systemu. Ta warstwa egzystencji grupowej jest dostępna w pełni tylko jej uczestnikom.
Grupa jako związek moralny stanowi jedność, której uczestnicy świadomie dążą do realizacji wspólnych ideałów. Grupa posiada wówczas wiedzę o swojej przeszłości, o czynnikach swej ewolucji i kryteriach swojego rozwoju. W ujęciu grupy jako agregatu i jako organizacji abstrahuje się od procesów i czynników jej zmienności. Poznanie tych aspektów życia grupowego jest zazwyczaj udziałem tylko niektórych, najbardziej powiązanych z grupa, jej uczestników.
grupa pierwotna - grupa społeczna, którą charakteryzują: 1) wyłącznie kontakty bezpośrednie, 2) niewielka liczebność, 3) niewyspecjalizowany charakter,4) względna trwałość, 5) osobisty lub intymny osobowy charakter kontaktów miedzy uczestnikami.
Termin "grupa pierwotna" (primary group) pojawił się po raz pierwszy w 1909 r. w pracy C. Cooleya "Social Organization". Wg Cooleya w grupach pierwotnych, takich jak rodzina (dla dzieci), dziecięce grupy zabawy i zbiorowości sąsiedzkie, jednostka może doświadczać po raz pierwszy przeżyć wspólnoty oraz identyfikacji grupowej, wyrażającej się w świadomości "my". "Jaźń grupowa to <ja >, które włącza inne osoby, kształtowana jest w grupie pierwotnej. W tym sensie grupy pierwotne są źródłem ideału moralnej całości, moralnej wspólnoty. Jest to pierwszy ze społecznych ideałów, będący podstawą współżycia społecznego ludzi. Cooley nadaje prawom człowieka ograniczoną interpretację, różną od teorii kontraktu społecznego Rousseau. Nie ma suwerennych jednostek poza społeczeństwem i nie ma wolności poza organizacją społeczną. Natura ludzka i organizacja społeczna - jaźń społeczna i grupa pierwotna - tworzą wg Cooleya organiczną całość. Społeczeństwo i jednostki są tylko fazami wspólnej całości."
Określenie "pierwotna" oznacza podstawową, pierwszorzędną w sensie logicznym, a także początkową w sensie chronologii życia ludzkiego.
grupa wtórna - późniejsza w doświadczeniu społecznym jednostki od grupy pierwotnej, charakteryzuje się wyraźniej zarysowanymi i wyspecjalizowanymi celami, większą racjonalnością i sformalizowaniem życia grupowego, na ogól większą liczebnością, występowaniem kontaktów pośrednich o charakterze rzeczowym. Przedsiębiorstwo, zrzeszenie, armia stanowią przykłady grup tego typu
klasy społeczne - wielkie zbiorowości społeczne charakteryzujące się zróżnicowanym dostępem do bogactwa, władzy i wiedzy. Zróżnicowanie to ma charakter trwały (samoodtwarzający się). W innych ujęciach klasy społeczne to zbiorowości różniące się interesami. Ks. Władysław Piwowarski klasę społeczną określa jako "społeczny podmiot, którego członkowie odznaczają się strukturalnie podobnym miejscem w procesie gospodarowania i podobnym społecznym położeniem oraz wspólnymi interesami i w pewnych warunkach także wspólną świadomością swego położenia.
Klasy społeczne to jeden z podstawowych elementów struktury społecznej, odnoszący się do zasadniczych podziałów (zróżnicowań) występujących w obrębie współczesnych społeczeństw. Ujmując problem odwrotnie - każde społeczeństwo jest zwykle wewnętrznie zróżnicowane; najistotniejsze czynniki zróżnicowania uznać można za podstawę wyodrębnienia klas społecznych. Klasy uznawane są za wielkie grupy społeczne lub zbiorowości społeczne, warstwy społeczne natomiast za zbiory lub kategorie społeczne.
Klasy mogą być wyodrębniane na podstawie rozmaitych kryteriów. Najczęściej wskazuje się kryteria ekonomiczne, społeczne i świadomościowe. Uwzględnianie wyłącznie czynników ekonomicznych, a zwłaszcza kryterium własności środków produkcji jest (było) charakterystyczne dla ujęć marksistowskich, w których kryteria wyodrębniania klas społecznych zawarte w pismach K. Marksa i F. Engelsa próbuje się stosować do analizy współczesnych społeczeństw. "Współwystępuje ono również w postaci poglądów akcentujących nie tylko liczebny wzrost, wewnętrzny awans i przodującą rolę klasy robotniczej, ale także nadrzędność jej perspektywicznych, a nawet doraźnych interesów wobec reszty społeczeństwa."
Ralf Dahrendorf przez klasy rozumie grupy pozostające w konflikcie - "termin <klasa> oznacza grupy konfliktu generowanego przez zróżnicowaną dystrybucję władzy (authority) w imperatywnie skoordynowanych związkach (associations)".
Stanisław Ossowki analizując problem struktury klasowej w społecznej świadomości, wyodrębnił 3 zasadnicze typy ujęć: 1) ujęcia dychotomiczne - wyodrębnia się w nich 2 przeciwstawne klasy (np. bogaci - biedni, rządzący - rządzeni, wyzyskujący - wyzyskiwani); 2) schemat gradacji - wyodrębnia się przynajmniej 3 klasy: 2 biegunowe i pośrednią. Biorąc pod uwagę wyłącznie jedno kryterium - zazwyczaj ekonomiczne (lub kryterium własności) - tworzy się schemat gradacji prostej. Jeśli pod uwagę bierze się więcej czynników -oprócz kryteriów ekonomicznych także takie czynniki, jak poziom wykształcenia, pochodzenie, styl życia itp. - wówczas tworzony jest schemat gradacji syntetycznej. W jego obrębie braki jednej cechy mogą być kompensowane przez "nadwyżkę" innych cech; 3) ujęcia funkcjonalne - kładące nacisk na komplementarność klas; klasy oprócz interesów przeciwnych mają także interesy wspólne (nadrzędne). W ujęciu tym klasy są sobie nawzajem potrzebne, gdyż każda z nich pełni określone funkcji (zadania),których realizacja jest niezbędna dla istnienia całego systemu społecznego. Przykładem ilustrującym ten typ analizy jest funkcjonalna teoria stratyfikacji K.Davisa i W.Moore'a. Ujęcia funkcjonalne są niejako przeciwieństwem ujęć dychotomicznych, w których celowo dokonuje się uproszczenia struktury klasowej do dwóch biegunów, aby zmobilizować "masy" do zmiany istniejącego, niesprawiedliwego porządku społecznego. Ujęcia funkcjonalne służą natomiast raczej podtrzymaniu status quo.
Zmiany struktury społeczeństwa polskiego w okresie powojennym przedstawiane były w kategoriach zaniku podziałów klasowych, nakładania się na podziały klasowe nowych podziałów społeczno-zawodowych lub opisu stanów nierówności i zróżnicowania. Po 1989 r. zaczęto podkreślać znaczenie klasy średniej w obrębie struktury społecznej; upatruje się w niej czynnik stabilizujący procesy zmian społecznych. Zarazem jednak pojawiają się głosy, że "zbyt duże są różnice miedzy ludźmi zaliczanymi do <klasy średniej> i zbyt mało mają oni ze sobą wspólnego, aby można było sensownie twierdzić, że razem wzięci faktycznie tworzą odrębna klasę."
Włodzimierz Wesołowski nawiązując do rozróżnień dokonanych przez Maxa Webera, wyróżnia w obrębie współczesnego społeczeństwa polskiego następujące klasy: klasę robotnicza, klasę chłopską, drobna burżuazję, inteligencję i specjalistów, klasy uprzywilejowane dzięki własności i edukacji. Ryszard Dyoniziak jako zasadnicze elementy struktury społeczeństwa polskiego wskazuje: klasę robotniczą, klasę chłopską, inteligencję i pracowników umysłowych, warstwę rządzącą, warstwę prywatnych producentów (poza rolnictwem) i handlowców, warstwę spółdzielców oraz warstwę sprzedawców ulicznych.
Zaobserwować można pewną niechęć do używania pojęcia "klasa społeczna". Pojawiają się głosy, że klasy w ogóle nie istnieją. Z jednej strony uwidaczniają się tu reakcje na wieloletnią dominację ideologii marksistowskiej, z drugiej natomiast wyraźnie rysuje się potrzeba ścisłego określenia lub zredefiniowania pojęcia klasy społecznej. Sam termin jest przy tym kwestią drugoplanową - niezależnie od nazwy istotnym czynnikiem, który winien być uwzględniony w analizach socjologicznych, jest wewnętrzne zróżnicowanie i podział społeczeństwa na zasadnicze grupy (lub ewentualnie zbiory).
socjologia - termin wprowadzony przez Augusta Comte'a na określenie "nauki o społeczeństwie" (łac. societas - społeczeństwo, towarzystwo i gr. lögos - nauka, wiedza). Z uwagi na to, że badaniem społeczeństwa zajmują się także inne nauki - historia, antropologia społeczna, politologia, ekonomia itp. - oraz ze względu na to, iż socjologia nie zawsze zajmuje się społeczeństwem jako całością, lecz bada również zjawiska i procesy zachodzące w jego obrębie, proponowane są także odmienne określenia przedmiotu tej dyscypliny. Obecnie najczęściej przez socjologię rozumie się naukę o zbiorowościach, interakcjach, stosunkach społecznych, strukturach grupowych, procesach społecznych, zachowaniach (działaniach) społecznych, życiu społecznym, zjawiskach społeczno-kulturowych. Jeszcze inne przykłady określające przedmiot tej dyscypliny zaczerpnąć można z historii socjologii: Emil Durkheim określił ją jako naukę o faktach społecznych, George Simmel i Leopold von Wiese jako naukę o formach społecznych, Morris Ginsberg jako naukę o instytucjach. Za większością tych określeń kryje się pewna propozycja teoretyczna, z której wynika stanowisko dotyczące tego, co jest (lub powinno być) "właściwym" przedmiotem socjologii, i w jaki sposób należy badać rzeczywistość społeczną. Socjologię traktować można także jako formę samowiedzy - poznania tego, co "społeczne", przez członków społeczeństwa (Janusz Ziółkowski).
Biorąc pod uwagę orientacje metodologiczne, wyróżnia się w socjologii nurt pozytywistyczny oraz humanistyczny (antypozytywistyczny). Pozytywizm zmierza do uzyskania wiedzy pewnej, ścisłej, wolnej od założeń metafizycznych; w tym ujęciu socjologia powinna być uprawiana podobnie jak nauki przyrodnicze (naturalizm) i zmierzać do wykrywania ogólnych praw (nomotetyzm). Nurt humanistyczny wskazuje, iż z uwagi na specyficzny przedmiot socjologii (jest nim człowiek lub grupy społeczne) nauki społeczne, w tym socjologia, powinny wypracować odmienne metody badawcze niż tzw. nauki o naturze (antynaturalizm). W wyjaśnianiu zjawisk społecznych należy uwzględniać cele, motywy, dążenia i wartości działających podmiotów. Zmierza się tu, zatem nie tyle do "wyjaśnienia”, co do "rozumienia" (verstehen) zachowań społecznych - jest to podstawa tzw. socjologii rozumiejącej. Z uwagi na jednostkowy i niepowtarzalny charakter zjawisk społecznych nie zawsze możliwe jest dotarcie do ogólnych praw (idiografizm). Warto zaznaczyć, że nie wszyscy zwolennicy orientacji humanistycznej opowiadają się za idiografizmem (np. Florian Znaniecki).
W socjologii wyodrębnić można jeszcze 2 inne typy wyjaśniania - podejścia psychospołeczne i ujęcia abstrahujące od psychologicznych determinant podmiotowego działania. Spór między tymi wersjami wyjaśniania zapoczątkowany został polemiką między Gabrielem Tarde'em i Emilem Durkheimem. Umownie można go określić jako spór psychologizmu (jego rzeczni kem był G.Tarde) z socjologizmem (E.Durkheim). Echa tego sporu widoczne są do dzisiaj. Z jednej strony w obrębie socjologii wyraźnie widoczny jest nurt psychospołeczny, próbujący wyjaśniać zjawiska i procesy społeczne w powiązaniu z występującymi stanami świadomości, motywacją, postawami, uznawanymi wartościami itp. działających jednostek. Tutaj sytuuje się także - tak widoczny w społecznym odbiorze - nurt badań opinii publicznej, usiłujący rozpoznać społeczne zróżnicowanie poglądów i stanowisk w różnorodnych kwestiach. Z drugiej strony w ramach socjologii próbuje się wyjaśniać procesy i zjawiska społeczne przyjmując założenie, że działający podmiot nie musi znać rzeczywistych pobudek swojego działania, że nie jest w stanie w pełni rozpoznać czynników, które determinują jego działania. Z tego względu zasadniczym przedmiotem zainteresowania socjologii winno być badanie zmiennych sytuujących się poza obszarem możliwym do rozpoznania przez sam podmiot. Wskazać można rożne sposoby podejścia. Najczęściej podkreśla się wpływ zróżnicowań w obrębie struktury społecznej na działania jednostek lub grup. W innych ujęciach (np. teoria strukturalno-funkcjonalna T.Parsonsa) próbuje się ustalić warunki sprawnego funkcjonowania systemu społecznego i następnie badać, w jaki sposób system "dopasowuje" jednostki do swoich celów. Z perspektywy strukturalistycznej lub psychoanalitycznej można poszukiwać przejawów oddziaływania "nieuświadamianych struktur ludzkiego myślenia" lub archetypów na zachowania indywidualne bądź zbiorowe. W tego typu modelach eksplanacyjnych dosyć daleko obchodzi się od perspektywy działającego podmiotu.
Jacek Szmatka analizując sposób rozwoju teorii naukowych w obrębie mikrosocjologii, dochodzi do konstatacji, iż dyscyplina ta znajduje się już w fazie "nauki dojrzalej". Stanowisko to uogólnia na całą socjologię. "Myślę, iż można uznać, że socjologia wkroczyła w fazę nauki dojrzałej w momencie, gdy czysto filozoficzna refleksja nad społeczeństwem ustąpiła miejsca teoriom społeczeństwa. Jest to właśnie także faza, w której w socjologii pojawia się metoda idealizacji; faza, w której socjologia zaczyna zajmować się analizą modeli idealnych realnych obiektów." W odróżnieniu od nauk przyrodniczych przejście socjologii w fazę nauki dojrzałej dokonało się nie za sprawa pojedynczego autora, lecz grupy badaczy i było długotrwałym procesem, trwającym ok. 100 lat (od 1830 r. prace A.Comte'a - do lat 30-tych XX w. - prace G.H.Meada).
Inni autorzy zaznaczają, że socjologia jest nauką wieloparadygmatyczną. "Świadczy o tym fakt jej podziału na rozmaite szkoły i orientacje rozmijane równoległe i pozostające nieraz w poważnej wzajemnej sprzeczności". Jako przykłady odmiennych paradygmatów wskazuje się orientacje neopozytywistyczną, funkcjonalistyczną, które w pewnych momentach zyskiwały pozycje dominującą w obrębie socjologii.
Socjologia dzieli się na szereg subdyscyplin (ok. 50). Różnorodne zjawiska i procesy badane przez socjologię zachodzą w makroskali (lub w makrostrukturach). Śledzi się także wzajemne zależności między tymi poziomami. Warto zaznaczyć, że najniższym (lub podstawowym - jak chcą niektórzy) poziomem analizy w teorii socjologicznej jest poziom działań społecznych. Tym, co łączy rozmaite nurty w obrębie socjologii, jest dążenie do poznania stanu faktycznego i jego opisu (socjografia), wykrywanie prawidłowości oraz wyjaśnianie (w tym i "rozumienie") zjawisk i procesów zachodzących w obrębie kultury i społeczeństwa. Socjologia jest nauką empiryczną (aposterioryczną) o charakterze indukcyjnym - uogólnienia oraz prawa nauki stara się formułować opierając się na faktach, na podstawie badania rzeczywistości społecznej, a nie w wyniku spekulacji typu apriorycznego. (Tym niemniej należy mięć na uwadze, że przyjmowane implicite założenia poznawcze i ontologiczne wpływają w znacznej mierze na uzyskiwane rezultaty procesu badawczego. Z tego względu przedstawiony podział nie może być ujmowany absolutystycznie).
W obrębie socjologii wypracowane zostały dosyć liczne stanowiska teoretyczne. Wymieni tu można np. funkcjonalizm, teorie konfliktu, interakcjonizm symboliczny, etnometodologię, teorię działań społecznych, teorię ról, teorię zmiany i rozwoju społecznego oraz inne. Jak widać, kryteria wyodrębniania poszczególnych ujęć teoretycznych są dosyć zróżnicowane. Wewnętrznie zróżnicowana jest także sama socjologia. Wielość stanowisk teoretycznych skłania niektórych autorów do powątpiewania w istnienie jednolitej perspektywy socjologicznej (zamiast o socjologii należałoby raczej mówić o socjologiach). Z tego względu wyodrębnianie w ramach innych dyscyplin tzw. perspektywy socjologicznej czy wyjaśniania socjologicznego wiąże się często z nadmiernym uproszczeniem i nie uwzględnia pluralizmu teoretycznego występującego w socjologii. Warto podkreślić, że w ujęciach tych socjologia występuje najczęściej w wersji zdroworozsądkowej - jej założenia ukazali i poddali krytyce William I.Thomas i Florian Znaniecki. "Socjologiczny punkt widzenia" utożsamiany jest często z enwironmentalizmem oraz determinizmem jednoczynnikowym. "Społeczeństwo" - ujmowane jako pewna całość, bez uwzględniania jego zróżnicowania - traktowane jest jako jedyny, bądź zasadniczy czynnik wpływający na przebieg badanego zjawiska. Stanowisko takie - określane na dodatek jako "socjologiczne" - ma niewiele wspólnego z samą socjologią, zwłaszcza ze współczesnymi kierunkami w jej obrębie.
warstwa społeczna - termin różnie definiowany we współczesnej socjologii, używany głównie przy opisie struktury społecznej i zróżnicowania społecznego. Najczęściej za warstwę społeczną uważa się grupę osób odróżniającą się od innych grup stanem posiadania, wspólnotą warunków środowiskowych, stylem życia, obyczajów, wzorów kulturowych itp. kryteriów zarówno istniejących obiektywnie, jak i urojonych. W tym ujęciu wyróżnia się np. warstwę chłopską, warstwę drobnomieszczańską itp. Warstwa społeczna jest ujmowana również - szczególnie na gruncie socjologii marksistowskiej - jako podgrupa lub odłam w ramach danej klasy społecznej, mająca zarówno cechy wspólne z daną klasą, jak i cechy swoiste, np. wielka, średnia, drobna burżuazja. Za warstwy społeczne uważa się również grupy społeczno-zawodowe, charakteryzujące się swoistym miejscem i funkcjami w społecznym podziale pracy, zbliżonym charakterem pracy, swoistym stylem życia, zajmowaną pozycją społeczną np. warstwa inteligencji, warstwa urzędnicza, warstwa rządząca.
6