Procesy integracji gospodarczej w Europie.
Procesy integracji państw kapitalistycznych mamy omówione w pytaniu nr 47.
Zostaje nam drugi obóz tj. państw socjalistycznych. Szczególnie w Polsce i na Węgrzech społeczeństwo domagało się wzrostu poziomu poprawy życia. Na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ponownie powrócono do realizacji przyspieszonego wzrostu gospodarczego. Wzrost ten opierał się na tzw. czynnikach ekstensywnych, czyli wysokiej stopie inwestycji i wzroście zatrudnienia, natomiast wydajność pracy była niższa niż na zachodzie. Postęp techniczny był słabszy szczególnie w nowoczesnych gałęziach przemysłu oraz w produkcji dóbr konsumpcyjnych. W gospodarce państw socjalistycznych pojawia się tzw. luka technologiczna, co powoduje powiększenie się dystansu rozwojowego między Europą Wsch., a Zach. Powstała RWPG, która miała na celu wzajemną pomoc gospodarczą między krajami. Główne przyczyny trudności gospodarczych tkwiły w samej gospodarce realnego socjalizmu. W żadnym z krajów socjalistycznych nie przeprowadzono konsekwentnej reformy systemu organizacji gospodarki planowania i zarządzania. Nie sprzyjała temu np. w Polsce: kadra kierownicza przedsiębiorstw państwowych, aparat biurokratyczny oraz aparat partyjny, obawiający się utraty wpływów na kierowanie gospodarką. Narastały zatem sprzeczności między osiągniętym stosunkowo wysokim poziomem bazy materialnej przemysłu (licencje zach.), a anachronicznym systemem “ręcznego” kierowania przedsiębiorstwem i całą gospodarką. Doprowadziło to do przewlekłego kryzysu społecznego w drugiej połowie lat siedemdziesiątych.