Chyba każdy człowiek, po przekroczeniu pewnego wieku, po osiągnięciu pewnego poziomu intelektualnego zaczyna się zastanawiać po co tak naprawdę istnieje. Zaczyna zadawać sobie pytania: Jaki jest cel mojej egzystencji? Co mam zrobić ze swoim życiem? Jak mam odnaleźć swoje miejsce pośród ponad pięciu miliardów ludzkich istnień?
Te pytania od wieków nurtują kolejne pokolenia. Nie zależnie od wieku, narodowości czy koloru skóry, każde z nas pragnie nadać swemu życiu jakiś sens, wytyczyć sobie cel i spróbować go osiągnąć. Dla niektórych życie nie ma większego znaczenia. Przechodzą przez nie i umierają nie zastanawiając się nad tym co po sobie pozostawili, czego w życiu dokonali i co zrobili dla innych. Niektórzy wychodzą na świat pełni wzniosłych ideii, przepełnieni pasją tworzenia rzeczy nowych i niezwykłych, pragnący zmienić świat, a dla jeszcze innych jedyną radością życia jest spokojne budowanie bezpiecznej przyszłości swojej i swej rodziny. Ci ostatni nie szukają zbytku, nie pragną sławy, czy pklasku. Żyją w zgodzie z rytmem wytyczonym przez matkę naturę, matkę nas wszystkich.
Właśnie tajkim człowiekiem był Bogumił. Doskonale rozumiał rytm przyrody i prawa natury, umiał z nimi współżyć. Sens życia widział w pracy na umiłowanej ziemi, z pokorą znosił trudy i niepowodzenia, które się za tym kryły. Pragnął życia wypełnionego pracą, miłością i spokojem. Ukojeniem po ciężkim dniu pracy było dla niego zacisze domowego ogniska. Był człowiekiem cierpliwym i wytrwałym, pełnym wewnętrznej siły. Siłę tę czerpał z pracy, z bliskości natury, której czuł się częścią.
Barbara Niechcicowa początkowo nie rozumiała męża. Wychowana w środowisku miejskim, wśród książek i inteligencji, nie widziała dla siebie miejsca na wsi. Jako romantyczka i idealistka żyła wspomnieniami młodośći i przeżytej wówczas niespełnienionej miłości do Józefa Toliboskiego. Pani Barbarze nie ułatwiły życia także cechy jej charakteru: ciągłe wątpliwości i wahania, nieumiejętność podejmowania nawet najprostrzych decyzji, niemożność znalezienia swego miejsca na świecie. Była niezadowolona z życia - z sytuacji w której się znalazła i którą odczuwała jako degradację społeczną. Nieustannie towarzyszyły jej uczucia obcości i osamotnienia w świecie, ciągły niepokój i poszukiwanie odpowiedzi na metafizyczne pytania o sens życia. Jej stan psychiczny pogłębiła również śmierć jej czteroletniego synka - Piotrusia. Bogumił próbował wyrwać ją z rozpaczy i apatii szukając nowego miejsca pracy.
Praca w zdewastowanym Serbinowie miała ukoić skołatane nerwy żony, a jemu samemu dać siły do dalszego życia. Dzięki ciągłemu kontaktowi z przyrodą Bogumiłowi łatwiej było zaakceptować śmierć synka. Stała się ona dla niego ogniwem w naturalnym łańcuchu śmierci i narodzin. Barbarze zmiana otoczenia wyszła na dobre, całkowite poświęcenie się pracy, egzystencja w ciężkich warunkach zahartowały jej charakter. Była dobrą matką dla swych następnych dzieci i wzorową gospodynią. Dzieciom przekazała swoje przekonanie, że wiedza i mądrość są ważniejsze od materialnego stanu posiadania. Była kobietą bardzo inteligentną, a jednak nie potrafiła zrozumieć i zaakceptować pewnego prostego i oczywistego faaktu. Aż do śmierci Bogumiła nie zdawała sobie sprawy z potęgi uczucia jakim darzył ją mąż oraz z tego jak bardzo ona kochała jego.
Maria Dąbrowska zwraca uwagę na swoisty dialog postaw obojga boheterów, na ich stałe uzupełnianie się. O ile Barbara ożywia ciągłym niepokojem życie Bogumiła, o tyle on daje jej oparcie w każdej sytuacji. Codzienne życie wśród niepewności i trudności, wzajemne zaufanie i szcunek, świadomość uczciwości współmałżonka to misterna konstrukcja nie uświadomionej do końca miłści. Nie tej romantyczno - romansowej, gwałtownie wybuchającej i jeszcze gwałtowniej gasnącej, lecz prawdziwego uczucia opartego na solidnej opoce przyjaźni i wspólnoty z drugim człowiekiem.