ZABURZENIA DYSOCJACYJNE

1. Hipofunkcje ruchowe w zaburzeniach dysocjacyjnych.

Do najczęstszych hipofunkcji ruchowych należą:

• niedowłady i porażenia kończyn- jednostronne, dwustronne i połowiczne. Mogą im towarzyszyć przykurcze, zaburzenia chodu, także astazja-abazja (niemożność stania i chodzenia, może także wystąpić w postaci samodzielnego zespołu).

• zaburzenia monosymptomatyczne (opadnięcie powiek, szczękościsk),

• kamptokormię (nieprawidłowe ustawienie tułowia),

• spastyczny skurcz przełyku (tzw. kula w gardle),

• afonię lub mówienie szeptem, jąkanie się.

Ponadto:

• zaburzenia wzroku- ślepota lub koncentryczne zwężenie pola widzenia.

• zaburzenia słuchu łączne z głuchotą.

2. Hiperfunkcje ruchowe w zaburzeniach dysocjacyjnych.

Wśród hiperfunkcji ruchowych najczęściej występuje:

• Grubo faliste drżenie głowy, języka, kończyn

• Ruchy mimowolne, w tym tiki, napady drgawkowe, które wymagają dokładnego różnicowania z napadami padaczkowymi.

Poza tym występują:

• Parastezje i hiperestezje

3. Objawy dysocjacyjne.

Występują w przebiegu napadów drgawkowych, w postaci omdleń, hipersomii (nadmierna senność), również osłupienia lub pobudzenia psychoruchowego, zespołu depersonalizacyjnego, zamroczenia jasnego, transu. Zalicza się także do nich fugi (ucieczki z niepamięcią), stany niepamięci, osobowość mnogą i naprzemienną. We wszystkich tych stanach stwierdza się zaburzenia świadomości, reaktywne zachowania ze zmniejszoną samokontrolą.

4. Ustalanie diagnozy.

Powinno uwzględniać się:

• Okoliczności wystąpienia zaburzeń

• Całokształt obrazu klinicznego i jego dynamiki

• Charakter urazu psychicznego i przeżywanego konfliktu

• Sytuację, w której się znalazł chory

• Cechy jego osobowości

ZABURZENIA SOMATOPSYCHICZNE

1. Objawy zaburzeń somatyzacyjnych.

Ze strony układu trawiennego:

• Bóle, wzdęcia,

• Odbijania

• Wymioty,

• Nudności

• Nieprzyjemne doznania: swędzenie, pieczenie, cierpnięcie, drętwienie, bolesność

• Wykwity skórne (wysypki)

• Skargi dotyczące sfery seksualnej i miesiączkowania

2. Objawy zaburzeń hipochondrycznych.

• Przekonanie lub obawa występowania poważnej choroby somatycznej, której towarzyszą liczne skargi nie mające uzasadnienia przedmiotowego

• Błędna interpretacja prawidłowych i pospolitych odczuć

• Często występuje depresja i lęk

3. Objawy zaburzeń autonomicznych.

• Podział uwzględnia narząd lub układ uważany przez pacjenta za źródło dolegliwości. Serce i układ krążenia, górny odcinek przewodu pokarmowego, dolny odcinek przewodu pokarmowego, układ oddechowy, układ moczowo-płciowy, inne narządy i układy.

4. Czynniki wpływające na uporczywość dolegliwości hipochondrycznych.

• Określony typ osobowości

• Przebieg zaburzeń wiąże się z długotrwałymi zakłóceniami funkcjonowania społecznego, rodzinnego, kontaktów międzyosobowych

• Popełnianie błędów przez lekarzy. Pacjenci domagając się leczenia uzależniają się od leków uspokajających (anksjolityków, zwłaszcza leków benzodiazepinowych w rodzaju alprazolamu, klorazepatu), nasennych, przeciwbólowych, itd., co uruchamia mechanizm błędnego koła.