KONCEPCJA�CKERA

„Dewiację tworzą grupy społeczne przez ustanawianie reguł, których naruszenie stanowi dewiację, a także przez stosowanie tych reguł wobec poszczególnych ludzi a etykowanie ich jako outsiderów. Z tego punktu widzenia dewiacja nie jest cechą czynu popełnianego przez jednostkę, lecz jest raczej skutkiem stosowania przez innych reguł i sankcji wobec <winowajcy>. Dewiantem jest ten, komu etykietka została skutecznie przyczepiona, zachowaniem dewiacyjnym jest zachowanie, które ludzi za takie uważają.”
Dla Beckera dewiantem nie jest ten kto narusza normy społeczne, lecz ten, kto zostaje uznany za naruszającego normy społeczne, to zaś jest często kwestią przypadku, wynika z przynależności do grupy lub warstwy społecznej.
Jeśli ktoś naruszy normy w specyficznym, niesprzyjającym czasie, ma mniejsze szans, że jego postępowanie nie spotka się z reakcją społeczną co więcej wzrasta prawdopodobieństwo, że w okresie polowania na czarownice pewna liczba ludzi zostanie uznana za dewiantów mimo, że nic złego nie zrobiła.
Społeczeństwo tworzy dewiantów przez określenie całych klas zachowań jako dewiacyjnych. Oprócz nie tak dużej grupy czynów, które uważa się za złe niejako same przez się, jest bardzo wiele zachowań zakazanych lub/i potępionych choćby nawet nie były „złe same przez się”, ani też nie wyrządzały nikomu krzywdy.

Zachowania:

Postrzegane jako dewiacyjne

Nie postrzegane jako dewiacyjne

Zgodnie z regułami

Sprzeczne z regułami

Błędnie oceniane konformistyczne

Dewiacja czysta

Dewiacja ukryta

Becker rozpatrywał dewiacyjność zachowania w dwóch płaszczyznach: stosunku do reguł (postępowanie zgodne lub sprzeczne z regułami) oraz percepcji społecznej (zachowanie postrzegane lub nie postrzegane jako dewiacyjne)
Dewiacja ukryta: zachowanie łamie reguły postępowania, lecz społeczna widownia nie jest tego świadoma i nadal traktuje je jako konformistyczne, mimo że w jego wyniku zostały naruszone normy społeczne
Dewiacja czysta: zachowanie, które stanowi naruszenie reguł i jest tak odbierane przez społeczną widownię.

U podstaw tworzenia i egzekwowania reguł społecznych leży władza i siła. Grupy społeczne kreujące normy to grupy dzierżące władzę: polityczną, ekonomiczną lub sprawujące „rząd dusz”.
W procesie tworzenia i egzekwowania reguł społecznych czynniki polityczne i ekonomiczne i zagadnienie władzy ujawniają się tam, gdzie jedna grupa usiłuje narzucić swe reguły postępowania innym grupom.

W sekwencyjnym modelu dewiacji przyjmuje się, że każdej dającej się wyodrębnić fazie nasilenia się dewiacji odpowiadają tylko jej właściwe czynniki warunkujące zachowanie bądź że rola czynników operujących w trakcie całej złożonej sekwencji jest w każdej fazie inna.
Wprowadził pojęcie „kariera”( potocznie kariera zawodowa czy życiowa)
W socjologii pracy znane jest też pojęcie „uwarunkowanie kariery” - określające czynniki od których zależy przesuwanie się z jednej pozycji na drugą.
Pierwszą kategorię intencjonalnych dewiantów stanowią ci, którzy mają mało do stracenia - a więc ci, których życie potoczyło się w taki sposób, że czują się nie związani z systemem zobowiązań konformistycznych
Drugą kategorię stanowią Ci, którzy są związani konformistycznym systemem wartości i norm ale osłabiają ich wpływ za pomocą technik neutralizacji
Trzecią grupę stanowią osoby, które naruszają normy dążąc do realizacji celów konformistycznych

Istotność i trwałość publicznych naznaczeń wynika, zdaniem Beckera ze zmian
w hierarchii statusów. Każdy człowiek posiada wiele statusów z uwagi na przynależność do pewnych kategorii społecznych, zawodowych itp. Jest kobietą, mężczyzną , białym itp.
Status główny - cecha określająca przynależność człowieka do danej kategorii społecznej, zawodowej, rasowej, etnicznej.