Psychologia kliniczna W3 24.03.2014

Przed założeniem zdrowej rodziny dobrze jest spełnić co najmniej pięć warunków:

1. Dziewczyna powinna uczyć się, pracować i - w konsekwencji - dobrze czuć się sama ze sobą.

2. Chłopak powinien uczyć się, pracować i - w konsekwencji - dobrze czuć się sam ze sobą.

3. Kiedy się spotkają, powinni czuć się razem jeszcze lepiej, niż tylko „dobrze"; czyli spotykają się nie z konieczności (desperacji), ale z potrzeby wzrostu (Maslow).

4. Przed ślubem powinni co najmniej 3 lata poznawać się „poprzez rozwiązywanie problemów", np. pracować razem; inne sposoby poznawania się bywają iluzoryczne.

5. Po ślubie powinni mieszkać w wynajętym lub kupionym mieszkaniu, tzn. bez rodziny biologicznej.

Literatura:

-Carson C. Robert i in. „ Psychologia zaburzeń" Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne. Sopot 2003

-Namysłowska I., Paszkiewicz E., SiewierskaA. „Gdy odchudzanie jest chorobę: anoreksja i bulimia", Psychologia podręczna, Intra, Warszawa 2000.

-Ziółkowska B., Anoreksja od A do Z, Wydawnictwo naukowe Scholar, Warszawa 2005.

TEMAT: Bulimia i anoreksja. Zaburzenia odżywiania i inne szkodliwe dla zdrowia fizycznego czynniki.

Współczesny świat przyniósł rozwój technologii; nowinki techniczne, ale postawił też ludzkość przed nowymi problemami natury społecznej i psychicznej. Wśród nich znalazły się anoreksja i bulimia.

Nabieranie kobiecych kształtów przez dziewczynę jest z reguły normalnym i oczekiwanym procesem. Z jakichś powodów anorektyczki podświadomie utrudniają rozwój swojej kobiecości, niektóre z nich:

a) wychowywały się w tak niestabilnym środowisku rodzinno- szkolnym, że boją się i nie potrafią stać się kobietami (lub);

b) są podglądane lub molestowane przez osoby, do których czują wstręt, a jednocześnie są od nich uzależnione psychicznie lub materialnie.

OBRAZ KLINICZNY I KRYTERIA DIAGNOSTYCZNE W ANOREKSJI

Anoreksja psychiczna (jadłowstręt psychiczny) jest to lęk przed przybraniem na wadze połączony z odmową regularnego, właściwego odżywiania, zazwyczaj występujący z bezpodstawnym narzekaniem na nadwagę, spadkiem ciężaru ciała poniżej 85%, halucynacyjnym interpretowaniem obrazu własnego ciała.

Pacjentki z anoreksją psychiczną charakteryzują tlą obsesyjna samokontrolą i ograniczaniem w życiu codziennym, rezygnują np. ze sportu czy tańca.

Miewają one często trudności w życiu społecznym (uważają, że jak schudną, to wszystko wróci do normy) i mogą izolować się od rówieśników.

Zaburzenia w odżywianiu, jadłowstręt wpływają na budowę ciała. Człowiek wówczas chudnie, do tego dochodzi jeszcze wysuszona skóra, kruche włosy i paznokcie. Pojawiają się takie objawy jak zatwardzenie, czy biegunka. Anoreksja ma także wpływ na ciśnienie krwi, z zaburzeniami żywienia wiąże się także anemia.

Nie bez znaczenia jest tu fakt, że pojawia się także zagrożenie osteoporozy w starszym wieku, co spowodowane jest niedoborem wapnia.

Do tego dochodzą jeszcze efekty sfery psychicznej - depresje, lęki. Pojawia się niepokój, dla zagłuszenie którego sięga się po narkotyki, czy alkohol. Rezultatem jadłowstrętu psychicznego może być śmierć z głodu, bądź też spowodowana komplikacjami s mięśniem sercowym i wreszcie samobójstwo.

Jednym słowem wszystkie wykorzystywane przez chorych sposoby ograniczania przyjmowania pokarmów „prowadzą do poważnych zakłóceń biochemicznych oraz zaburzeń czynności wielu narządów i układów".

OBRAZ KLINICZNY I KRYTERIA DIAGNOSTYCZNE W BULIMII

W kryteriach diagnostycznych bulimii podkreśla się częste występowanie epizodów przejadania się wraz z utratą kontroli nad tym procesem i niewłaściwe zachowania mające na celu powstrzymanie przybierania na wadze. Te ostatnie obejmują, poza stosowaniem środków przeczyszczających, takie metody jak głodzenie się, zbyt intensywne ćwiczenia fizyczne i przyjmowanie leków tarczycowych, by zintensyfikować przemianę materii.

Rozróżnię się przeczyszczający i nieprzeczyszczający typ bulimii psychicznej w zależności od tego, czy w występującym epizodzie osobę stosowała przeczyszczające metody zapobiegania przybieraniu na wadze (w przeciwieństwie na przykład do nadmiernych ćwiczeń).

Rozróżnienie to nie jest błahe, jakby się mogło wydawać, ponieważ typ przeczyszczający ma często więcej problemów zarówno psychologicznych, jak i fizycznych związanych z przeczyszczaniem, takich jak zakłócenie równowagi elektrolitycznej, niedobór minerałów i próchnica zębów wskutek częstego zwracania kwasów żołądkowych.

Podczas gdy typowa petentka z anoreksją psychiczną zdecydowanie zaprzecza powadze swego zaburzenia i może wydawać się nieświadoma szoku i lęku, jaki jej stan budzi u innych, pacjentka z bulimię psychiczną nigdy nie osiąga stanu zadowolenia. Przytłoczona jest poczuciem wstydu i winy, podejmuje wysiłki w celu ukrycie swego problemu, walczy boleśnie i często nieskutecznie, by opanować impuls przejadanie się.

RÓŻNICE DIAGNOZOWANIA

Diagnozowanie zaburzeń odżywiania może być trudne, o czym świadczy duża liczba pacjentek kwalifikujących się do niesprecyzowanej kategorii zaburzeń odżywiania. Różnica między normalnym a zaburzonym odżywianiem, szczególnie w czasach, kiedy wiele młodych kobieta uważa się za zbyt grube i stosuje przeróżne diety, jest w najlepszym wypadku nieostra i niejasna. Poza tym fakt, że ktoś nie spełnia kryteriów bulimii psychicznej lub anoreksji psychicznej, nie oznacza że jest wolny od: patologicznej otyłości, bigoreksji, czy ortoreksji.

Diagnozowanie zaburzenia odżywiania kojarzy się zazwyczaj z rozpoznawaniem innych nieprawidłowości, częste jest bowiem występowanie różnych zaburzeń. Nie tak rzadko zdarza się, że anorektyczki spełniają również kryteria depresji klinicznej, a te samoograniczające się- zaburzeń obsesyjno - kompulsyjnych. Wspomniano już o częstym współwystępowaniu nadużywania substancji z anoreksja psychiczną i bulimią typu objadająco-przeczyszczającego. Zaburzenia osobowości, zwłaszcza te z silnymi stanami lękowymi, występują często u anorektyczek, szczególnie typu ograniczającego.

Także u osób cierpiących z powodu bulimii stwierdzono różne stany chorobowe, łącznie z depresją. Niektóre pacjentki z bulimią o impulsywnych tendencjach wykazują też oznaki uogólnionego zaburzenia lękowego lub fobii społecznych.

Mniej wiadomo na temat chorób współwystępujących z napadowym objadaniem się. Niektóre dowody wydają się wskazywać, że nadużywanie alkoholu w tej grupie występuje rzadziej niż u pacjentek z anoreksją. Również pozostałe choroby występują rzadziej wśród napadowo objadających się niż wśród cierpiących na inne zaburzenia psychiatryczne.

ROZPOWSZECHNIENIE ZABURZEŃ ODŻYWIANIA

Powszechnie uważa się , że w ciągu ostatnich czterdziestu lat wzrosła liczba zaburzeń odżywiania, zwłaszcza przypadków bulimii psychicznej. Co więcej, wzrost ten wygląda na rzeczywisty, a nie na efekt zwiększonej wrażliwości klinicystów stawiających takie diagnozy, jak to może mieć miejsce w dysocjacyjnych zaburzeniach tożsamości.

Powody tego zjawiska nie są do końca jasne, ale większość autorytetów wskazuje na zmianę norm określających „idealne'' rozmiary i sylwetki kobiet jako czynnik decydujący. Kobiece „krągłości", niegdyś tak powszechnie podziwiane, uważane są dziś za nieatrakcyjne i niepożądane, szczególnie przez wiele kobiet. Do tej zewnętrznej motywacji dochodzi fakt, że wewnętrzne poczucie bezpieczeństwa i własnej wartości, które bez wątpienia pozwoliłyby się oprzeć takim wpływom, najwyraźniej są dla dorastających dziewcząt i młodych kobiet trudne do osiągnięcia w naszym post modernistycznym społeczeństwie.

Występowanie zaburzeń odżywiania w pełnej postaci wśród dorastających dziewcząt i młodych kobiet w U.S.A. waha się w granicach 0,5*1% w odniesieniu do anoreksji i 1-3% w odniesieniu do bulimii. Jednak takie konkretne przypadki rozpoznaje się zaledwie u 2/3 osób szukających pomocy z powodu zaburzeń odżywiania. Możemy więc zakładać, że największy zasiąg wszystkich poddawanych diagnozie zaburzeń odżywiania u Amerykanek w okresie dojrzewania wynosi przynajmniej 4%, co oznacza, ze u co najmniej czterech na sto takich osób można się spodziewać wystąpienia patologii odżywiania w stopniu potrzeby interwencji klinicznej.

W przeszłości zaburzenia te w większości przypisywane były średniej i wyższej klasie społeczno - ekonomicznej. Wyniki obserwacji sugerują, że patologie związane z jedzeniem szerzą się dziś także wśród mniej uprzywilejowanych warstw naszej populacji.

OGÓLNE RYZYKO I PRZYCZYNY ZABURZEŃ ODŻYWIANIA

NIEZGODNOŚĆ OBRAZU WŁASNEGO CIAŁA Z IDEAŁEM: Nie ulega wątpliwości, że w kulturze zachodniej oraz w środowiskach będących pod jej wpływem panuje generalny trend społeczno-kulturowy idealizujący szczupłą sylwetką u kobiet. Prawie wszystkie przypadki zaburzeń odżywiania zaczynają się od „normalnej'' diety, niezwykłe popularnej wśród młodych kobiet w naszym kręgu cywilizacyjnym. Ważnym skutkiem owej presji jest fakt, że dziewczęta i młode kobiety często rozwijają wysoce szkodliwe i trwałe zaburzenie w ocenie własnej „otyłości". Najważniejsza jest tu niezgodność w postrzeganiu obrazu własnego cięła z idealną sylwetką propagowaną przez media. Te wyobrażenie każą „płci pięknej" wierzyć, że mężczyźni wolą szczuplejsze kobiety, co nie do końca jest prawdą.

CZYNNIKI BIOLOGICZNE:

Jak w przypadku wielu zaburzeń, tendencje do pojawianie się problemów z odżywianiem rozwijają się w rodzinie, co może wskazywać na dziedziczenie. Porusza się też często kwestię granicy wagi, dotycząca jej teoria mówi o tendencji ciała do „oporu" wobec zbyt dużej różnicy od określonej, biologicznie determinowanej normy, przynajmniej przez określony czas. Dlatego też każda próba znacznej utraty masy ciała i utrzymania tego stanu poniżej indywidualnej granicy dla danej osoby może się spotkać ze sprzeciwem ze strony wewnętrznych mechanizmów homeostazy. Jedną z ważnych konsekwencji owych „fizjologicznych kompensacji" przy chęci zmniejszenia wagi bywa najczęściej wzmożony apetyt. W krańcowych przypadkach w odpowiedzi na ekstremalne żądania podnosi to patologiczną, psychologiczną czujność w anoreksji, a w bulimii staje się znaczącą, może nawet główną przyczyną „niekontrolowanego" objadania się.

PODATNOŚĆ NA PSYCHOPATOLOGIĘ

Niektórzy ludzie są bardziej podatni na rozwój dysfunkcyjnych reakcji na nieuniknione wyzwania życia. Powody tej wrażliwości są bez wątpienia w części dziedziczone, ale są również wynikiem stresujących doświadczeń, indywidualnych metod radzenia sobie z nimi; względną skutecznością tych metod dla możliwości dalszego rozwoju. Wiele cierpiących na zaburzenia odżywiania osób może mieć trudności w rozwiązywaniu życiowych problemów. Psycholodzy często odwołują się do tego wzorca wrażliwości, mówiąc o wysokim stopniu neurotyzmu w osobowości pacjenta. Tacy ludzie mogą być drażliwi, gniewni, wrodzy, depresyjni, skoncentrowani na sobie, impulsywni i bardzo podatni na stresy.

DYSFUNKCYJNE STYLE POZNAWCZE:

Osoby z zaburzeniami odżywiania, podobnie jak te z depresją, która często współwystępuje z nimi, wykazują przeważnie nieprawidłowy sposób myślenia i przetwarzania otrzymywanych z otoczenia informacji. Zazwyczaj myślą dychotomicznie- wszystko albo nic - i nie stosują stopniowania, jakie przejawia się we wszelkich doświadczeniach życiowych.

I tak obiekty ich uwagi są dobre albo złe, piękne lub brzydkie, grzeszne lub wzniosłe, stoickie lub folgujące sobie, grube lub chude i tak dalej. Nie ma nic pośrodku. Tego rodzaju myślenie powoduje nieadekwatność w postrzeganiu rzeczywistości przez osobą z zaburzeniem odżywiania, a więc prowadzi do zachowania nieadekwatnego do wymagań sytuacji Osoba skłonna do anoreksji podczas studiowania swojego wyglądu przed lustrem dostrzeże najmniejsze odchylenie od uznawanego ideału kształtów i rozmiarów ciała jako coś obrzydliwego i wskazującego na okropne zaniedbania w samoograniczaniu się i w swoim charakterze.

Charakterystyka osobowości:

Dziewczęta i młode kobiety, które chorują na anoreksję psychiczną, często wykazują następujące cechy osobowości:

-tendencję do dużego dystansu emocjonalnego i zahamowania poznawczego,

-preferowanie rutyny, ustalonego porządku i przewidywalnego środowiska, a także kłopoty z przystosowaniem się do zmian,

-zwiększony konformizm i uległość wobec innych,

-unikanie ryzyka i silne uczucie niepokoju w sytuacjach stresowych,

-skłonności perfekcjonistyczne.

„Mówiąc w skrócie, anorektyczka ma tendencję do unikania wszelkich nowości i intensywnych, nieznanych przeżyć, dokuczliwych wątpliwości i przemyśleń, do stronienia od bliskich więzi, szczególnie tych poza kręgiem najbliższej rodziny, oraz do wytrwałości, nawet przy braku rzeczywistej nagrody".

Cechy te są niemal zaprzeczeniem wymagań stawianych dziewczynie wchodzącej w okres dojrzewania, konfrontowanej z normalnymi wyzwaniami życiowymi, takimi jak podjęcie studiów, gdzie zdolność przystosowania się do nowych sytuacji jest cechą wielce przydatną.

Przedchorobowe cechy wielu pacjentek z bulimią psychiczną uznawane są za podobne. W badaniach nad bulimiczkami odkryto podgrupę o wspólnych cechach, takich jak: chwiejność emocjonalna i impulsywność.

Prawie wszyscy specjaliści są zgodni co do tego, że podobnie jak u osób z anoreksją psychiczną sporą liczbę pacjentek z bulimią psychiczną cechuje nadmierny perfekcjonizm, który przejawia się w negatywnej samoocenie, szczególnie jeśli dana osoba uważa się za zbyt otytą. Inną cechą wspólną dla osób cierpiących na anoreksję i bulimię może być lęk przed dorosłością.

WZORCE RODZINNE

Klinicyści zajmujący się anoreksją psychiczną od dziesiątków lat odnotowują konkretne problemy regularnie pojawiające się w rodzinach tych chorych młodych kobiet. Wieki z nich uważa, im w leczeniu należy uwzględnić terapię rodzinną. Co więcej, ważne elementy praktykowanej terapii rodzin mają swoje korzenie w pierwszych pracach terapeutów leczących anorektyczki i ich rodziny.

Związek z problemami rodziny podkreślają komentarze samych pacjentek. Opisują one często swoje matki w niepochlebnych stówach, jako nadmiernie dominujące, natrętne, apodyktyczne, ambiwalentne w okazywaniu uczuć. Dla kontrastu ojcowie przedstawiani są zazwyczaj jako niedostępni emocjonalnie. Jednak wyodrębniając cechy rodzinne związane z zaburzeniami odżywiania, musimy pamiętać, że na obserwowane zachowania może czasem wpływać oddziaływanie samego zaburzenia. Oznacza to, im związek przyczynowy, o ile w ogóle istnieje, może mieć odwrotny kierunek.

Badania wykazały, że rodziny dziewcząt anorektycznych nie tolerują niezgody i subtelnie, za pomocą nadmiernej krytyki i zbyt częstych rad, podkopują ich wysiłki zmierzające do uzyskania autonomii. W elekcie córki chcą sprostać perfekcjonizmowi rodziców i mogą przejawiać własną wolę na jedynym obszarze, nad którym sprawują kontrolę, czyli na własnym ciele.

Portrety rodzin pacjentek z anoreksją powstałe dzięki badaniom i literaturze klinicznej są zazwyczaj zgodne z opisami samych dziewcząt i młodych kobiet.

Rodzinom anorektyczek przypisuje się następujące cechy:

-ograniczoną tolerancję na dysharmonię lub napięcie psychologiczne

-nacisk na „właściwe" zachowanie i przestrzeganie reguł

-sterowanie dzieckiem przez rodziców i zniechęcanie go do dążeń autonomicznych

-słabe umiejętności rozwiązywanie problemów, trzymanie się stereotypów i pogarszający się status ekonomiczny.

Do tej listy można dopisać częsty przypadek występowania w rodzinie pielęgnowanej od dawna troski o szczupłą sylwetkę, dietę i dobry wygląd.

Możemy więc wyobrazić sobie typowy proces rozwoju, w który przedanorektyczna uległość i perfekcjonizm dziewczyny oznaczają przystosowanie się do sztywnych reguł i kontroli ze strony rodziny przejawiającej brak tolerancji wobec wszelkich odchyleń i dysharmonii. W takiej sytuacji, córkom pozbawionym wsparcia rodziców pozostaje koncentracja na obrazie ciała i ubogie środki wyrazu naturalnych dążeń do indywidualizmu i autonomii, rosnących wraz z nadejściem okresu dojrzewania.

Dziewczyna buntuję się na jeden z niewielu sposobów dostępnych w rodzinie - staje się super perfekcyjnym przykładem szczupłej sylwetki, właściwego zachowania i samoograniczeń. Oznacza to pomijanie własnych potrzeb, nawet tak podstawowych jak zaspokajanie głodu. W rezultacie chora „odrzuca" opresyjne wpływy opanowujące jej życie. Utrzymuje się na tej „autonomicznej" pozycji niestrudzenie, z zaciętym uporem, który robi wrażenie nawet na klinicystach z dużym doświadczeniem w tej dziedzinie.

SASB -Strukturalna Analiza Zachowań Społecznych

SASB jest usystematyzowaną techniką mierzenia natury związków interpersonalnych. Odkryto, że rodzice młodych kobiet z anoreksją, komunikują się z córkami w nieprawidłowy, skomplikowany sposobów, wysyłając im podwójne przekazy, wyrażające jednocześnie wsparcie uczuciowe i lekceważenie dla ich prób wyrażenia siebie. Mogą zasugerować inny prezent urodzinowy, droższy od tego, o który córka prosiła, kwestionując tym samym jej pragnienia i zainteresowania. Z kolei anorektyczne córki oscylowały między autoekspresją i uległością wobec żądań rodziców. Zakłóconą dynamikę rodziny, w której występuje kwestionowanie autonomii córek, zaobserwowano również u młodych kobiet z bulimią psychiczną. (Humphrey, 1989)

LECZENIE I JEGO WYNIKI

Terapia zaburzeń odżywiania jest zróżnicowana i bardzo skomplikowana głównie dlatego, że w przypadku anoreksji porażka może prowadzić do śmierci pacjentki. Na szczęście w razie zagrożenia, dostępnych jest wiele środków zaradczych, łącznie z hospitalizacją. Można je zastosować w celu ustabilizowania stanu chorej oraz zwiększenia szans na jej pełny i trwały powrót do zdrowia. Pobyt w szpitalu pozwala na kontrolę otoczenia pacjentki oraz jej odżywianie (w razie potrzeby dożylnie) w stopniu niemożliwym w otoczeniu naturalnym. Ostateczny sukces zależy jednak od tego, czy pacjentka chce się zmienić- co nie zawsze jest oczywiste.

LECZENIE ANOREKSJI PSYCHICZNEJ

Obecnie anoreksja w większości przypadków jest uleczalna, niestety w części jej objawy błyskawicznie eskalują grożąc przedwczesną śmiercią lub kalectwem. Leczeniem jadłowstrętu psychicznego zajmuje się zazwyczaj szpital i polega ono na podwyższeniu masy ciała i uzupełnieniu brakujących składników. Ważną fazą leczenia jest psychoterapia, której celem jest zaakceptowanie przez pacjenta własnego ciała i płci, budowanie realistycznego obrazu samego siebie i nawiązywanie więzi z innymi ludźmi. Ważnym efektem leczenia jest uświadomienie sobie przez dana osobę, że cierpi ona na zaburzenia, które w miarę upływu czasu grożą uszczerbkiem na zdrowiu a nawet utrata życia.

Pacjent musi zrozumieć ważność przyjęcia specjalistycznej pomocy oraz uznać zasadność zmiany dotychczasowego stylu życia a także nawyków i przyzwyczajeń. Uogólniając można przyjąć, że celem leczenia jest nauczenie pacjenta jak ma się odżywiać, aby utrzymać wagę ciała w normie jak również by dana osoba zaakceptowała swoja fizyczność i opanowała podstawowe umiejętności radzenia sobie z własnymi emocjami

Zaburzenia zachowań żywieniowych są przedmiotem licznych zabiegów terapeutycznych odwołujących się do różnych modeli ich rozumienia. W praktyce jednak leczenie rzadko ogranicza się do jednej metody. W zależności od potrzeby korzysta się kolejno, bądź równolegle z różnych technik terapeutycznych.

W sytuacji, kiedy stan wygłodzenia anorektyka zagraża jego życiu hospitalizacja nie powinna podlegać dyskusji. Ponieważ anoreksja wymaga specjalnego podejścia chory powinien przebywać na oddziale szpitalnym, przystosowanym do leczenia takich zaburzeń. Osobom chorym na anoreksją podaje się środki pobudzające apetyt, zaleca się także dodatkowe produkty spożywcze, które mają uzupełnić powstałe niedobory, takie jak witaminy, sole mineralne, preparaty proteinowe. W dużej ilości przypadków stosuje się również leki psychotropowe, neuroleptyczne, antydepresyjne i przeciw lękowe.

Koniecznym warunkiem działań terapeutycznych jest odkrycie istniejących sposobów radzenia sobie przez pacjenta z jego własnym napięciem. Typowe jest dla osób z tego rodzaju schorzeniami nawykowe korzystanie z mechanizmów obronnych. Jednak działania te zapewniają tytko pozorne ukojenie, udaremniają dotarcie do sedna problemu i do konstruktywnego jego rozwiązania.

LECZENIE BULIMII PSYCHICZNEJ

Leczenie bulimii to zapobieganie stanom zagrożenia tycia i powikłaniom ona farmakoterapia lekami antydepresyjnymi i środkami pomagającymi utrzymać kontrolę nad ilością jedzenia. Przecie wszystkim należy zapobiegać skutkom wymiotów, stosowania środków przeczyszczających i odwadniających, a także nadmiernemu rozepchaniu żołądka. Są to najczęściej powołania ze strony przewodu pokarmowego i zaburzenia elektrolitowe. Wiele badań wskazuje na pozytywne efekty stosowania leków antydepresyjnych w bulimii. Leczenie bulimii powinno składać się s psychoterapii i odpowiednio dobranej farmakologii. Chore nie powinny również jadać w samotności, a ich porcje powinny być niewielkie. Dobrym rozwiązaniem jest stała kontrola rodziców lub opiekunów nad tym, ile chora je.

Dużą uwagę należy zwrócić na myśli samobójcze, które bardzo często się w anoreksji i bulimii.

Współcześnie model leczenia zaburzeń odżywiania się ma charakter holistyczny czyli oprócz terapii somatycznej stosuje się działania psychoterapeutyczne. Wymaga to bardzo dobrej współpracy zespołu leczącego, w tym także pielęgniarskiego. Zarówno w anoreksji jak i w bulimii stosowany jest najczęściej progiem leczenia łączący różne podejścia teoretyczne i metody leczenia.

Terapia psychodynamiczna pozwala pacjentowi wyrazić i określić swoje uczucia oraz doświadczyć empatycznego, nieoceniającego zrozumienia drugiej osoby. Celem tej terapii jest oddzielenie się pacjenta od dysfunkcjonalnego systemu rodzinnego, złagodzenie poczucia winy i umożliwienie mu prawidłowego rozwoju psychoseksualnego.

Psychoterapia poznawczo-behawioralna zajmuje ważne miejsce w leczeniu zaburzeń odżywiania się i znajduje coraz więcej zwolenników. U pacjentów wyniszczonych lub ze znacznym ubytkiem wagi stosuje się techniki klasycznego warunkowania. W wypadku poprawy stanu somatycznego i psychicznego wdrażane są inne techniki poznawczo-behawioralne. Dane katamnestyczne wskazują na niezwykle korzystne efekty bezpośrednio po zakończeniu terapii.

Omawiając terapię rodzinną należy podkreślić, że stosowanie tej terapii powoduje lepsze funkcjonowanie systemu rodzinnego, ponieważ w kształtowaniu relacji wewnątrzrodzinnych biorą udział wszyscy członkowie rodziny. Terapia rodzin jest jedną z podstawowych i skutecznych metod leczenia zaburzeń odżywiania się, szczególnie w odniesieniu do dzieci i młodzieży.

W leczeniu zaburzeń odżywiania psychoterapia grupowa stanowi ważny element leczenia i jest stosowana łącznie z innymi metodami leczenia. Wykorzystuje się psychoterapię grupową dzieci i młodzieży, zorientowaną na problematykę rodzinną oraz psychoterapię analityczną.

Terapia skoncentrowana na ciele (BOT) oddziałuje na pacjentów poprzez pracę z ciałem. Jej celem jest stworzenie realistycznego obrazu ciała, ponieważ zaburzenia tego obrazu uznawane są za jedną z przyczyn zaburzeń odżywania się.

Grupy wsparcia dla rodzin z problemem anoreksji i bulimii mają za zadanie udzielanie wsparcia swoim członkom, uczenie się sposobów radzenia sobie z problemem, zwiększanie społecznej świadomości. Grupy samopomocy skupiają pacjentów z problemem anoreksji lub bulimii najczęściej w okresie poprawy po intensywnym leczeniu. Są one ważnym uzupełnieniem innych metod leczenia zaburzeń odżywiania się.

W leczeniu anoreksji i bulimii ważne jest określenie, jakie metody terapeutyczne należy zastosować. W przypadku anoreksji u dzieci terapia rodzinna jest metodą podstawową. U młodzieży należy stosować terapię rodzinną i terapię indywidualną pomagającą w rozwiązywaniu problemów okresu dojrzewania, poprawieniu obrazu siebie. Leczenie dorosłych opiera się na terapii psycho-dynamicznej lub poznawczo-behawioralnej. Dla podtrzymania efektów leczenia korzystny jest udział w terapii grupowej oraz grupach samopomocy. Nie ma jednego uniwersalnego modelu leczenia zaburzeń odżywiania się - najważniejsze jest, aby pacjent uświadomił sobie stosowane przez niego mechanizmy obronne, zrezygnował z nich i miał motywację do realistycznego zmagania się z rzeczywistością.

moje MOTTA:

*„Spójrz w lustro i powiedz sobie, że jesteś gruba. Nie wierz w to, co mówią inni. Oglądaj zdjęcia chudych dziewczyn i zostań taka jak one. Nie myśl o jedzeniu, nie jedz. Jedzenie sprawi, że utyjesz. Każde jedzenie tuczy. Pij dużo wody.

*Przymierzaj ubrania o dwa numery za małe, zmotywuje Cię to do niejedzenia, by do nich schudnąć. I nie płacz. Płacz pokazuje, że nie masz nad sobą kontroli"

*"Quod me nutrit, me destruit - co mnie żywi, niszczy mnie -Motylem być chcę...

*Jeśli nie jesteś szczupła, to znaczy, że nie jesteś atrakcyjna.

*Masz kości "na wierzchu", a to jest piękne.

*Przez cały dzień wypijaj dużo wody. Trzymaj pojemnik z wodą w lodówce, czajnik na kuchence i butelkę z wodą na biurku.

*Kiedy masz pokusę włożenia natychmiast czegoś do ust, idź do łazienki i umyj zęby. Uczucie świeżo umytych zębów likwiduje chęć na przegryzkę. *Nie jedz, jeśli nie jesteś głodna.

*Nie masz obrzydliwych fałd tłuszczu i możesz nosić obciśle ubranka *CHUDSZA = LEPSZA.

Fragment z bloga:

Dekalog anorektyczki "jedz mniej-waż mniej'

1. Jeśli nie jesteś chuda, nie jesteś atrakcyjna.

2. Bycie chudą jest ważniejsze od bycia zdrową.

3. Noś odpowiednie ubrania, obetnij włosy, głodź się, żeby

wyglądać jeszcze chudziej.

4. Jedz tylko z poczuciem winy.

5. Jeśli zjesz coś, bodziesz musiała się za to ukarać.

6. Musisz liczyć kalorie 1 odpowiednio ograniczać jedzenie.

7. To, co mówi waga jest święte.

8. Tracenie na wadze jest dobre, a przybieranie na wadze złe.

9. Nigdy nie będziesz zbyt chuda.

10. Niejedzenie i bycie chudą są oznaką siły woli i sukcesu.

BIGOREKSJA

Bigoreksja (muscle dysmorphla, magaraxia) w ostatnich latach stanowi coraz szerszy problem zdrowotny. Jest to nieprawidłowe postrzeganie muskulatury własnego ciała, jako znacznie mniejszej niż w rzeczywistości. Choroba dotyka głównie mężczyzn i prowadzi do intensywnych ćwiczeń fizycznych oraz reżimu dietetycznego, którym podporządkowany jest cały świat bigorektyka.

Bigoreksja często traktowana jest jako zaburzenie opozycyjne w stosunku do anoreksji i nazywana jest odwróconą anoreksją. Do jej głównych symptomów należy, m.in. obsesyjne zaabsorbowanie wyglądem zewnętrznym i muskulaturą ciała. Osoba chora jest przekonana, że jej ciało jest chude, nieumięśnione i wątłe, stąd spędza długie godziny na wyczerpujących ćwiczeniach fizycznych. Cierpiący na bigoreksję doświadczają zatem permanentnej frustracji oraz poczucia nieadekwatności fizycznej (a w rzeczywistości psychicznej) do spotykających ich problemów których nie mogą pokonać z powodu fizycznej (a w rzeczywistości psychicznej).

*Stały harmonogram dnia oparty jest na ćwiczeniach i „wzbogacaniu" masy mięśniowej, z jednoczesnym zaniedbywaniem nauki, pracy i konstruktywnych kontaktów towarzyskich.

*Osoby z bigoreksją stosują dodatkowo odpowiednią dietę i używki a także środki farmakologiczne, tzw. sterydy, wspomagające rozrost masy mięśniowej, ale i prowadzące do wzrostu zachowań agresywnych, problemów z nerkami, bólu w klatce piersiowej, zmian skórnych czy impotencji.

*Dodatkowo brak akceptacji własnego ciała i wyglądu powoduje unikanie wszelkich sytuacji, w których ciało jest eksponowane. Dotyczy to więc chodzenia na basen przez cały rok; wszelkich form wakacyjnego odpoczynku: kąpieli w otwartych akwenach, czy wędrówki w górach, a także unikania kontaktów seksualnych, pomimo że obiektywnie dana osoba ma dobrą kondycję fizyczną. Sytuacja taka może prowadzić do różnych uzależnień.

ORTOREKSJA

• W ostatnich latach zwrócono uwagę na inne zaburzenia odżywiania , które zaczynają stanowić problem dla żywieniowców i psychoterapeutów. Jednym z nich jest ortoreksja (orthorexia nervosa), czyli obsesja na punkcie spożywania „zdrowej" żywności i unikania „niezdrowej", przy czym definicje „zdrowej" i „niezdrowej" żywności różnią się w zależności od przekonań, które wyznaje ortorektyk. Osoba cierpiąc na ortoreksję koncentruje się raczej na subiektywnej jakości spożywanego pokarmu, aniżeli kontroli masy ciała.