Podstawy termobarometrii.

Dobranie odpowiednich punktów analitycznych w poszczególnych fazach w minerale pozwala na odtworzenie warunków tworzenia minerałów (temperatura powstania). Istnieją fazy, które mają wspólne składniki i są one wbudowywane w różny sposób w różnych temperaturach. Im bardziej magnezowa odmiana oznacza, że w wyższych temperaturach powstała, a żelazowa – w niższych temperaturach, jednak nie można określić tego dokładnie.

Mg – Fe – rozdział tych pierwiastków jest możliwy przez układ biotyt – granat. Takie układy to tzw. Termometry geologiczne.

Aby zadziałał termometr, fazy musza być w równowadze, musza współwystępować; w kolejnych etapach ich skład jest stały, nie ulegają przemianom wtórnym. Biotyt nie wykazuje budowy pasowej, więc w każdym punkcie pomiar będzie identyczny. Przeciwnie jest w granacie – pomiary są różne, więc w równowadze będzie ostatnia powłoka granatu z całą powierzchnią biotytu. Wrostek biotytu otoczony kwarcem w granacie – granat nie reaguje z biotytem, ponieważ jest osłaniany przez kwarc. Kolejność krystalizacji ustalamy na podstawie tekstury, aby mieć pewność kolejności krystalizacji minerałów oraz wrostków.

Cyrkony pojawiły się jako pierwsze (ciemniejsze), ale piroksen był szybszy i dlatego je pochłonął. Granat może występować w różnych typach skal: ultrazasadowych, jak i kwaśnych.

Siatka petrogenetyczna: andaluzyt, silimanit, dysten w układzie temperatura – ciśnienie. Linie pokazują trwałość minerałów w danych temperaturach. W określonych warunkach te trzy fazy mogą współwystępować. W każdych innych warunkach się rozpadają.

Termometry geologiczne uniwersalne. Jest kilka minerałów, które dają nam zgrubne pojęcie np. hornblenda – zawartość glinu w niej jest dobrym wskaźnikiem ciśnienia. Kolejnym termometrem jest zawartość tytanu w biotycie. Wykorzystuje się także pierwiastki śladowe w kwarcu, np. tytan – zbyt mała ilość badana mikrosondą.