Postrzeganie choroby jako przeszkody oraz interpretowanie jej w kategoriach sytuacji utrudniającej realizację ważnych planów życiowych rodzi postawę mobilizacji wysiłków w celu przeciwstawienia się chorobie i jej pokonania. 

Ujmowanie schorzenia w kategoriach straty sprawia, iż chory koncentruje się na związanych z nim ograniczeniach i deficytach, które w jego odczuciu są niemożliwe do pokonania. Rezultatem przyjęcia takiej postawy są uczucia przygnębienia i smutki, tendencje autodestrukcyjne, a także poczucie pustki oraz żałoba związana z utratą pewnej sprawności bądź danej funkcji organizmu. 

Konsekwencją interpretowania choroby jako ulgi jest postawa uwolnienia się od obowiązków, od ciężaru podjętych zadań oraz wynikającej z tego tytułu odpowiedzialności. Charakterystycznym rysem przyjmowania tej postawy jest również próba zyskania akceptacji ze strony innych, bądź też usprawiedliwienia dla pewnych zachowań. 

Czwarta z wyodrębnionych przez Lipowskiego postaw jest wynikiem postrzegania własnej choroby w kategoriach korzyści. Konsekwencją takiego ujęcia jest możliwość zaspokojenia potrzeb jednostki oraz doświadczenia opieki ze strony najbliższego otoczenia. Przyjmowanie takiej postawy może wiązać się także z chęcią uzyskania korzyści materialnych w postaci renty bądź odszkodowania.