Za naukowego twórcę współczesnego wodolecznictwa jest uważany dr med. Wilhelm Winternitz, który uczył się wodolecznictwa u Josepha Schnidlera. Winternitz był kierownikiem pierwszej na świecie katedry hydroterapii na Uniwersytecie w Wiedniu, jak również wynalazcą aparatu do stosowania zimnych i gorących natrysków. Wodolecznictwo obejmuje dzisiaj ok. 120 rodzajów różnych zabiegów, a jego zasadniczą cechą jest wykorzystanie oddziaływania wody w różnych stanach skupienia na ustrój. Istotne dla hydroterapii są także właściwości wody tj. : spójność i lepkość, wypór hydrostatyczny, jak i hydrostatyczne i dynamiczne ciśnienie wody. Zabiegi wodolecznicze najistotniejsze w fizjoterapii to: kąpiele, natryski i okłady.
Kąpielami nazywamy te zabiegi terapeutyczne, podczas których całe ciało lub jego część pozostają przez określony czas zanurzone w ośrodku o odpowiedniej temperaturze. Natryski są to zabiegi, podczas których ciało poddawane jest uderzeniom jednego lub wielu strumieni wody, w tym przypadku główną rolę odgrywa temperatura i ciśnienie wody. Okłady polegają na bezpośrednim przykładaniu do skóry różnych nośników czynnika termicznego. W fizjoterapii najczęściej stosuje się okłady chłodzące, rozgrzewające i gorące, jak również zawijania. Dodatkowo dla zwiększenia efektu leczniczego można stosować zamiast zwykłej wody roztwory różnych substancji.
W 1907 roku Robin Zeyneck i Franz Nagelschmidt skonstruowali diatermię, która na zawsze weszła do kanonu zabiegów fizykoterapeutycznych. Diatermia czyli przegrzanie wewnątrz tkanek przy wykorzystaniu pól elektrycznych oraz fal elektromagnetycznych o częstotliwości powyżej 300 kHz. Rozróżniamy diatermię krótkofalową i mikrofalową. D. krótkofalowa polega na przegrzaniu tkanek pod pod wpływem elektrycznego bądź magnetycznego pola wielkiej częstotliwości uzyskane metodą kondensatorową lub indukcyjną. Natomiast d. mikrofalowa polega na przegrzaniu tkanek za pomocą fal elektromagnetycznych.