Powojenna twórczość dramaturgiczna

Październik 1956 - tendencje realistyczne, dydaktyczne

tadeusz różewicz

• antyteatr - nie ma klasycznej akcji, ważna jest cisza, język złożony z wycinków;

• laboratorium form nieczystych - przekraczanie granic gatunkowych;

• bez początku i końca;

• znikoma akcja na rzecz struktury;

• przypadkowe wątki;

• czytelnik miał się zaangażować.

„Kartoteka” 1960

• powstała z osobistych i pokoleniowych doświadczeń autora;

• suma doświadczeń: wojny, okupacji sowieckiej i hitlerowskiej, stalinizmu;

• pokolenie nostalgiczne, zbiór wartości moralnych w rozsypce, brak hierarchii ważności;

• bohaterem jest leżący w łóżku mężczyzna (bierny);

• zapis pamięci i wnętrza duchowego bohatera.

• poetyka snu, technika collage’u;

„Świadkowie albo nasza mała stabilizacja” 1964

• pozbawione fabuły;

• sceny nie rozwiązane;

• brutalność i nieczułość powojennego świata;

• zniszczenie cywilizacyjne, człowieka otacza pustka;

• zostały tylko slogany, nie ma idei;

• poczucie stabilności okazuje się oszustwem;

• niemożność ludzkiego porozumienia się;

• bohaterowie mówią do siebie, ale to nie znaczy, że się rozumieją, nic ich nie łączy,
  może jedynie lęk przed osamotnieniem, godzą się na świat pozornych wartości;

• rozmowa dla zabicia czasu, prowizorka egzystencji;

• liczy się tylko spokój i komfort moralny.

„Stara kobieta wysiaduje” 1969

• powstał z zainteresowania człowiekiem, jego postawami;

• obnażanie i kompromitowanie człowieka;

• obraz cywilizacji jako śmietniska;

• spotęgowana płodność Starej Kobiety zderzona jest z cywilizacyjnym wysypiskiem
  po zagładzie;

• przestrzeń zamknięta - motyw poczekalni, azyl, pozornie estetyczne;

• przestrzeń zamknięta - śmietnik;

• ludzie są zachłanni, egoistyczni;

• Stara Kobieta symbolizuje śmierć, Dziewczyna lekkich obyczajów- życie