Praca Socjalna i Pedagogika

Wstępnie warto zacząć od ogólnego pojęcia pedagogiki. Jest to nauka o wychowywaniu, nie tylko dzieci lecz również dorosłych. To kształtowanie postaw człowieka poczynając od dzieciństwa aż do dorosłości i osiągniecia samodzielności. Praca socjalna ściśle wiąże się z wychowaniem i przekazywaniu wartości bytu codziennego.

NA co dzień pracownik socjalny doświadcza kontaktu ze zjawiskiem przeczącym godnemu wychowaniu. Są to przypadki patologii, zagubienia, zniekształcenia moralnego oraz brak dobrego wzorcu. W obliczu nieszczęścia pracownik nie jednej placówki boryka się z wyżej wymieniony problemami w związku z tym staje się on wychowawca. Ponownie próbuje edukować, wychowywać petenta aby osiągnął samodzielność, sens życia. Proces resocjalizacji jest niezwykle trudny wymaga cierpliwości i poświęcenia, wskazanie błędu i złych wzorców. Potrzebne jest zaparcie i chęć poprawy utwierdzenie tego co dobre. Najważniejszy krok to ukazanie klientowi pozytywną stronę życia oraz wyciągnięcie go z negatywnej sytuacji, która go doświadcza oraz wpływ na środowisko, które go otacza. Nie jest to łatwe zadanie, gdyż łatwo człowiekowi jest wpaść w sytuację, która go przytłacza, a o wiele gorzej jest z niej wyjść.

Pracownik socjalny to tez wychowawca. Uczy i wpaja moralność, dobre zasady oraz poczucie własnej wartości, które najczęściej zanika wśród petentów. Największym problemem wychowawczym jest nawrócenie klienta na właściwą drogę. Jak wiadomo każdy z nas od najmłodszych lat miał wpajane wartości niezbywalne i właśnie trudność polega na tym, aby u klienta zmienić te wartości, co jest bardzo trudne w ościagnięciu.