PADCZKA EPILEPSJA
To choroba układu nerwowego związana z nazbyt silnymi wyładowaniami bioelektrycznymi komórek mózgowych.
W większości przypadków padaczki zaburzenia funkcjonalne mózgu spowodowane są jego uszkodzeniem – u dzieci we wczesnych fazach ontogenezy, u dorosłych w związku z urazami, chorobami naczyniowymi, czynnikami toksycznymi, procesami zwyrodnieniowymi mózgu.
Napad padaczkowy – potocznie nazywany jako napadowo występujące zaburzenia w funkcjonowaniu mózgu pacjenta, objawiające się widocznymi zaburzeniami, zwykle ruchowymi (drgawkami, bezdechem, skurczami mięśni), postrzeganymi przez pacjenta, jego otoczenie lub przez obydwie strony.
Padaczka - skłonność do występowania nawracających, nie prowokowanych napadów. O rozpoznaniu padaczki można mówić tylko wtedy, gdy u chorego wystąpiły co najmniej 2 samoistne napady padaczkowe w odstępie dłuższym niż 24 godziny.
Stan padaczkowy – napad trwający dłużej niż 30 minut lub serię napadów, między którymi chory nie odzyskuje przytomności. Każdy rodzaj napadów może prowadzić do stanu padaczkowego.
Najczęstszymi przyczynami stanu padaczkowe są:
- odstawienie leków przeciwpadaczkowych lub uspokajających
-spożycie alkoholu lub abstynencja od alkoholu
- infekcja - wysoka gorączka - tabletki metaboliczne
- niewydolność nerek
- zmiany w mózgu (udar, guz, zapalenie mózgu lub opon mózgowo – rdzeniowych)
Stan padaczkowy wymaga hospitalizacji i specjalistycznego leczenia.
Objawy padaczki:
Rozróżnia się wiele typów napadów o bardzo zróżnicowanych objawach. Wbrew rozpowszechnionym opiniom, wiele napadów padaczkowych nie objawia się drgawkami
Niekiedy jedynym widocznym objawem napadu są kilkusekundowe zaburzenia świadomości, często potocznie określane jako „zamyślenia” lub „wyłączenia”.
Dokładne opisanie napadu przez pacjenta lub świadków napadu ma szczególnie istotne znaczenie przy podejmowaniu decyzji o podjęciu leczenia.
Najczęściej napady padaczkowe dzieli się na napady pierwotnie uogólnione oraz napady częściowe (zlokalizowane).
Przyczyny padaczki:
- przyczyny występowania padaczki są różnorodne: wrodzone i nabyte
- w rzadkich przypadkach są to przyczyny genetyczne
- czynniki nabyte: - nieprawidłowy przebieg ciąży i porodu
- uraz głowy
- choroby naczyń mózgowych
- czynniki wrodzone – na podstawie dostępnych badań nie można ich jednoznacznie ustalić, pomimo ogromnego rozwoju diagnostyki, właśnie ta grupa padaczek występuje najczęściej
Napady częściowe- przebiegają z drgawkami jednej kończyny dolnej lub górnej, lub napadami obejmującymi połowę ciała, zazwyczaj świadomość jej przynajmniej częściowo zachowana
Napady częściowe z objawami prostymi
- charakteryzują się prostą symptomatologią ruchową, czuciową lub autonomiczną
- napady przebiegające z symptomatologią ruchową spowodowane są obecnością ogniska padaczkowego w korze ruchowej
- napady zwykle dotyczą określonej okolicy, np. ręki lub ust, mogą rozprzestrzeniać się na inne grupy mięśniowe w kolejności reprezentacji ruchu w korze ruchowej
- świadomość w czasie napadów jest na ogół zachowane
Napady częściowe z objawami złożonymi
- niektórym napadom mogą towarzyszyć zaburzenia świadomości o charakterze omamów i złudzeń ( pacjent ma wrażenie, że już znajdował się w danej sytuacji, lub przeciwnie, że nie zna sytuacji, z którymi w rzeczywistości już się stykał)
- do tego typu napadów zaliczane są także napady psychoruchowe z towarzyszącymi im różnymi automaty zmami (cmokanie, żucie, ruchy języka itp.)
- po napadzie pacjent jednak nie pamięta wykonywania czynności
Napady częściowe wtórne uogólnione
Ten typ napadu rozpoczyna się zwykle od napadów mioklonicznych i klonicznych skurczów ograniczonych do określonych grup mięśniowych, aby następnie rozprzestrzeni się i doprowadzi do wtórnie uogólnionego napadu non. – klon (tzn. napadu dużego).
Postępowanie w czasie napadu:
Należy chorego umieścić w bezpiecznymi miejscu i usunąć wszystkie przedmioty, o które w trakcie napadu mogłaby się uderzyć.
Pod głowę położyć szalik, czy kurtkę.
Należy upewnić się, że osoba nie ma niczego w buzi i jeśli jest to jeszcze możliwe usunąć.
Jeśli osoba obficie się ślini należy przechylić głowę na bok w celu uniknięcia zachłyśnięcia.
Ważne jest, aby zapewnić osobie stały dopływ powietrza (rozluźnić ubranie zwłaszcza w okolicy szyi).
Po napadzie najczęściej dziecko jest senne, zmęczone należy pozwolić mu na sen.
Niekiedy zdarza się, że występuje pobudzenie, jednak z reguły jest to faza krótka i ustępuje samoistnie jak sam napad.
Jeśli drgawki nie miną w krótkim czasie lub gdy chory na dłuższy czas traci oddech lub po jednym napadzie występuje kolejny, a pacjent nie odzyskuje świadomości m.in. należy wezwać pomoc medyczną.
Zespoły padaczkowe wieku dziecięcego
- Zespół Westa
- Dziecięca padaczka nieświadomości (piknopleksja)
- Padaczka Rolanda
- Młodzieńca padaczka nieświadomości
- Zespół Janza - młodzieńca padaczka miokloniczna
- Padaczka odruchowa
- Omdlenie
- Omdlenie ruchowe
- Napady rzekomo padaczkowe (psychogenne)
Sposoby leczenia:
Leczenie padaczki jest procesem przewlekłym, trwającym po opanowaniu napadów, zazwyczaj od 2 do 5 lat
W tym czasie pacjent wymaga systematycznego, codziennego podawania leków.
Zarówno wprowadzenie nowych leków, jak ich odstawienie musi być dokonywane bardzo powoli.
Nagłe przerwanie leczenia, pominięcie którejś dawki, może zakończyć się napadem lub stanem padaczkowym.
Z tego względu tak ważne jest, aby pacjent mógł systematycznie przyjmować leki
Leki przeciwpadaczkowe można podzielić na:
-leki o krótkim okresie działania (do 8 godzin)
-leki o przedłużonym działaniu (do 12—24 godzin).
Ze względu na szybszą przemianę materii (i leków) u dzieci zazwyczaj nie podajemy im leków jeden raz dziennie (choć w niektórych ulotkach leków dopuszcza się taką możliwość).
Postępowanie pedagogiczne:
Nauczyciel powinien znać podstawowe wiadomości o padaczce, posiadać umiejętność udzielania pomocy dziecku, który potrzebuje pomocy oraz mieć właściwy stosunek do dziecka oraz choroby
Wychowawca, rodzice czy pielęgniarka powinni wytłumaczyć czym jest dana choroba (tyczy się to również cukrzycy oraz astmy) jakie są jej objawy oraz sposobu pomocy podczas napadów
Rodzice nie mają obowiązku zgody na ujawnienie choroby swojego dziecka dlatego też nauczyciel powinien to uszanować, urywanie jest jednak niewskazane może ono doprowadzić do negatywnych reakcji wśród otoczenia ( mogą oni być zaskoczeni napadem, wystraszyć się, nie chcieć zaprzyjaźnić się z osobą chorą)
Ważne jednak jest by otoczenie dziecka chorego miało odpowiedni stosunek do tego dziecka
Należy ograniczać dziecku silne stresy oraz nadmierny wysiłek fizyczny
Nie można jednak ograniczać jego aktywności (psychoruchowa aktywność hamuje napady i poprawia samopoczucie dziecka)
Niewskazane jest przyjęcie wobec dziecka postawy nadmiernie ochraniającej, jak i odrzucającej. Pierwsza upośledza jego zaradność, samodzielność wytrwałość oraz zdolność do podejmowania decyzji, druga zaś powoduje poczucie niskiej wartości, wycofywanie się z grupy, wyzwala u dziecka reakcje lękowo-obronne lub antyspołeczne.
Choroba dziecka nie powinna powodować zaniżenia oczekiwań i aspiracji związanych z jego pełnym rozwojem i usamodzielnianiem się