1.Prawo międzynarodowe-Ogół norm prawnych regulujących stosunki między podmiotami prawa międzynarodowego publicznego.

2.Czysta teoria prawa:

3.Podmioty prawa międzynarodowego:

Legitymowani uczestnicy stosunków międzynarodowych – Ci uczestnicy stosunków międzynarodowych którzy są wyposażeni w zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych w stosunkach międzynarodowych

--Społeczność międzynarodowa – to wszyscy uczestnicy stosunków międzynarodowych

Podmioty prawa międzynarodowego, uczestnicy stosunków międzynarodowych, którzy posiadają zdolność prawną, mogą wywołać skutki prawne przez własne działanie, np. utrzymywać stosunki dyplomatyczne, zawierać umowy międzynarodowe, być stroną w postępowaniach procesowych czy ponosić odpowiedzialność międzynarodową. Podmiotami w prawie międzynarodowym są przede wszystkim państwa, a ponadto inne osoby posiadające prawa i obowiązki płynące bezpośrednio z międzynarodowego prawa publicznego.
--Tylko państwa są pełnymi, suwerennymi i pierwotnymi podmiotami tego prawa. Wszystkie inne podmioty są niepełne i pochodne; podmiotowość ich opiera się na uznaniu jej przez państwa. Należą do nich organizacje międzynarodowe, Stolica Apostolska, korporacje transnarodowe, narody walczące o niepodległość, a nawet osoby fizyczne (jednostki odpowiadają za naruszanie prawa międzynarodowego, np. w przypadku ludobójstwa, zbrodni przeciw pokojowi).

--Podmioty prawa międzynarodowego można podzielić na:

pierwotne, będące podmiotami przez sam fakt istnienia oraz wtórne (pochodne), których podmiotowość wynika z uznania ich przez podmioty pierwotne;

pełne, posiadające wszelkie możliwe kompetencje prawnomiędzynarodowe i niepełne, których zakres podmiotowości ograniczony jest do określonych czynności;

suwerenne, podejmujące decyzje całkowicie samodzielnie i niezależnie oraz niesuwerenne, których decyzja zależy przynajmniej częściowo od innych podmiotów.

4.Rodzaje sankcji

W prawie międzynarodowym występują sankcje trojakiego rodzaju:
a) sankcje natury psychologicznej (stwierdzenie naruszenia i podanie informacji opinii publicznej, potępienie na arenie międzynarodowej),
b) sankcje zorganizowane (podejmowane zwykle przez organizacje międzynarodowe, np. wykluczenie z organizacji),
c) sankcje natury odwetowej, w tym: retorsje, czyli działania zgodne z prawem międzynarodowym (np. zakaz wstępu przedstawicieli państwa na dane terytorium), represalia, czyli działania niezgodne z prawem międzynarodowym (np. zatrzymanie statków w portach), oraz embargo.

5, ??

6.Wojna sprawiedliwa - Wojna, którą można uważać za moralnie uzasadnioną. Twórcą teorii wojny sprawiedliwej jest według powszechnego mniemania św. Augustyn z Hippony (354-430), chociaż opierał się on na pojęciach pochodzących od Cycerona (106-43 r. przed Chr.). Uważał on mianowicie, że wojna jest mniejszym złem, jeżeli się ją porówna z okrucieństwem barbarzyńskich hord, i że wobec tego okrucieństwa siła może być uzasadniona. Do XX wieku ustalono następujące warunki usprawiedliwiające wojnę: (a) musi to być wojna obronna i powinna być odpowiedzią na niesprawiedliwą agresję, (b) musi być rzeczywista możliwość powodzenia akcji zbrojnej, żeby można było usprawiedliwić ofiary czasu trwania wojny, (c) musi istnieć jakaś proporcja między moralną i fizyczną ceną działań wojennych, a oczekiwanym pokojem i lepszym porządkiem społecznym po przeprowadzeniu akcji, (d) tylko obiekty wojskowe, a nie bezbronna ludność cywilna, mogą być celami ataków militarnych, (e) przemoc użyta nie może być środkiem samym w sobie, nie wolno jej także użyć po to, by brutalizować porządek społeczny albo personel wojskowy. Ponieważ niektórych spośród tych warunków nie da się zachować podczas wojny nuklearnej, większość moralistów ją odrzuca, ale nadal dyskutuje się nad sprawą nuklearnego odstraszania 

7. Kongres wiedeński (Kongres tańczący) - kongres przedstawicieli 16 większych państw europejskich, trwający od 1 października 1814 r. do 9 czerwca 1815 r. w Wiedniu, zwołany w celu dokonania zmian terytorialnych i ustrojowych po Wielkiej Rewolucji Francuskiej i wojnach napoleońskich. Głos decydujący mieli przedstawiciele 5 mocarstw: Wielkiej Brytanii (Robert Stewart, wicehrabia Castlereagh), Austrii (Klemens Lothar von Metternich), Rosji (Karl Nesselrode), Francji (Ch.M. Talleyrand) i Prus (Karl August von Hardenberg i Wilhelm von Humboldt). 
--Kongres międzynarodowy z udziałem monarchów dokonał dzieła stabilizacji stosunków w Europie na kilkadziesiąt lat;
a. ustalenia w stosunku do Niemiec i Polski: utworzono Związek Niemiec – luźne zrzeszenie państw pod władzą Austrii; usankcjonowanie rozbiorów Polski („czwarty rozbiór Polski”), utworzenie Wolnego Miasta Krakowa i Królestwa Polskiego;
b. w dziedzinie międzynarodowej postanowiono: 
uznać neutralność Szwajcarii, 
regulamin rang dyplomatycznych, 
zasada wolnej żeglugi na rzekach wspólnych (szczegółowe rozwiązania dot. Renu), 
deklaracja dot. Handlu Murzynami z Afryki zakazująca go.
c. „Święte Przymierze” zawarte we wrześniu 1815 r. miedzy Rosja, Prusami i Austrią – przestrzeganie przykazań Chrystusa w stosunkach wewnętrznych i zewnętrznych; w listopadzie przyłączyła się Anglia, a w 1818 r. Francja. W ten sposób powstał „syndykat monarchów” który miał decydować o sprawach europejskich; tępienie idei wolnościowych i utrzymanie zasady legitymizmu; realizując politykę „Świętego Przymierza” państwa należące często interweniowały w sprawy wewnętrzne innych państw.

8. Ogólne zasady – zasady wspólne dla wszystkich systemów prawnych., tzn zarówno prawa międzynarodowego jak i wewnętrznego. Zasady musza być uznawane powszechnie a więc przez systemy prawne i praktykę wszystkich państw

Zasadę dobrej wiary (bona fides) zgodnie z którą przyjmuje się, że podmioty prawa działają w dobrej wierze.

Zasada słuszności

Zasada sprawiedliwości

Zasada estopel. Instytucja estopel polega na tym, że pewne faktyczne zachowania państwa na płaszczyźnie międzynarodowej są wyraźnie akceptowane przez inne państwa, które opierając się na tego rodzaju postępowaniu zmieniają swoje zachowanie, ewentualnie mogą też ponieść szkodę.

Podstawowe zasady prawa międzynarodowego - Niektóre z zasadach zostały sformułowane już w prawie rzymskim – muszą być uznawane we wszystkich systemach prawnych. np :

nikt nie może przekazać więcej praw niż sam posiada,

nikt nie może wyciągać korzyści z własnego bezprawia,

prawo szczególne uchyla prawo ogólne,

nikt sędzią we własnej sprawie

nie można dwa razy sądzić tej samej sprawy.

Podstawowe zasady prawa międzynarodowego – są one zawarte w Deklaracji Przyjaznych Stosunków i Współdziałania Państw (została ona uchwalona na podstawie KNZ 1870 r.):

1. zasada powstrzymania się przez państwa od groźby lub użycia siły

2. zasada rozstrzygania sporów międzynarod. środkami pokojowymi

3. zasada obowiązku nie mieszania się bezpośr. Z jakiegokolwiek powodu w sprawy wew. i zew. Jakiegokolwiek państwa

4. zasada obowiązku współdziałania ze sobą bez względu na ustrój, różnice kulturowe i społeczne

5. zasada równouprawnienia i samostanowienia narodów

6. zasada równości suwerennej

7. zasada wypełniania obowiązków międzynar. Związanych z przestrzeganiem KNZ

9. ??

10.Umowa międzynarodowa - najważniejszy obecnie instrument regulujący stosunki międzynarodowe i jeden z dwóch niekwestionowanych źródeł prawa międzynarodowego.

Za umowę międzynarodową uważa się zgodne oświadczenie woli (porozumienie) co najmniej dwóch podmiotów prawa międzynarodowego (przede wszystkim: państw luborganizacji międzynarodowych, ale także np. Stolicy Apostolskiej) regulowane przez prawo międzynarodowe i wywołujące skutki w sferze prawa międzynarodowego, niezależnie od tego, czy jest ujęte w jednym czy w większej liczbie dokumentów, i bez względu na jego nazwę.

11. Elementy umowy międzynarodowej
Tytuł – w jego skład wchodzi:

nazwa własna umowy (traktat, pakt, konwencja etc.)

określenie podmiotów umowy;

określenie przedmiotu umowy;

 Wstęp = preambuła = arenga – uroczyste rozpoczęcie, które określa:

organy, w których imieniu jest zawierana ta umowa;

cele umowy;

okoliczności;

zasady;

poglądy stron;

określenie pełnomocnictw;

uzgodnienie umowy;

 Dyspozycja – część merytoryczna, zasadnicza część umowy;

 Postanowienia końcowe – określają, w podanej kolejności:

tryb zawarcia;

wejście w życie;

kwestie ratyfikacji;

zastrzeżenia;

czas obowiązywania;

warunki wypowiedzenia;

12. Konsekwencje uznania państwa: teoria konstytutywna mówi, że państwo istnieje tylko wtedy, gdy jest uznane przez inne państwa, zaś teoria deklaratoryjna twierdzi, że istnienie państwa jest niezależne od uznania go przez inne państwa.

13. Sukcesja -następstwo prawne w wyniku, którego uprawniony zbywca przenosi na nabywcę swoje prawa, np. dziedziczenie dóbr materialnych (spadek, spuścizna), praw do tronu (następstwo tronu), a także przejęcie praw i obowiązków w odniesieniu do określonego terytorium. Ostatnia kwestia staje się istotna w momencie przekształcania (przez podział lub zjednoczenie) jednych tworów polityczno-państwowych w inne, nowe. Stała się szczególnie istotnym elementem stosunków międzynarodowych w okresie dekolonizacji, ale również w Europie w latach 90. w związku z rozpadem ZSRR, Jugosławii, Czechosłowacji oraz zjednoczeniem Niemiec.
--Przedmiotem sukcesji są również umowy międzynarodowe, pozatraktatowe prawa i zobowiązania, członkostwo w organizacjach międzynarodowych. Ustalenia dotyczące granic i innych kwestii terytorialnych muszą być przejęte. Umowy dwustronne obowiązują, jeśli strony w sposób umowny lub domniemany zgadzają się na to. W wypadku traktatów wielostronnych sukcesor ma prawo wyboru określonych umów lub uznania, iż nie czuje się związany umowami swego poprzednika (nie ma automatycznego przeniesienia umów).

14) Minipaństwo- to państwo, którego powierzchnia nie przekracza 1000km2. Na świecie są obecnie 24 niepodległe mini-państwa, np. Andora, Singapur, Monako. 

Większość minipaństw zajmuje wyspy lub grupy wysp, przeważnie położone w Basenie Karaibskim, na Oceanie Spokojnym i w Azji Południowo-Wschodniej, i stanowi często pozostałości dawnych posiadłości kolonialnych. W Europie istniej 6 minipaństw: Andora, Liechtenstein, Monako, Malta, San Marino i Watykan.

15)Do powstawania państw dochodzi najczęściej na skutek trzech sposobów: 

a)secesji (wydzielenie się z jakiegoś państwa pewnej jego części i proklamowaniu przez powstałe ciało politycznej niepodległości (np. Kosowo oddzielające się od Serbii)

b) rozpadu(podział istniejącego państwa na kilka części i utworzeniu na ich terenie suwerennych podmiotów prawa międzynarodowego – np. Ukraina na skutek rozpadu ZSRR) o

c) połączenia (złączenie się co najmniej dwóch niezależnych państw – państwa włoskie w okresie zjednoczenia).

16) "Międzynarodowy ciek wodny" oznacza ciek wodny, którego fragmenty znajdują się na terytorium różnych Państw

17) personel dyplomatyczny-osoby posiadające stopień (rangę) dyplomatyczny:

a) minister pełnomocny;

b)minister

c)radca-minister

pełnomocny

d) I, II radca, radca

e) attache specjalny

(wojsk., morski, lotn.)

f) I, II, III sekretarz

g) sekretarz

h)attache

Klasy szefów misji dyplomatycznych

a)klasa ambasadorów i nuncjuszów akredytowanych przy głowach państw,

b)klasa posłów, ministrów i internuncjuszów akredytowanych przy głowach państw

c)klasa charge d”affaires

-Szef misji dyplomatycznych powinien otrzymać agrement państwa przyjmującego.

Państwo, które nie chce podać agrement nie musi podać przyczyn.

Aby zagwarantować możliwość wykonywania funkcji członkom misji przysługują 
przywileje i immunitety dyplomatyczne.

Listy uwierzytelniające, także kredencjały – uroczysty dokument, na mocy którego mianowany jest szef misji dyplomatycznej pierwszej, lub drugiej rangi dyplomatycznej. Listy uwierzytelniające stanowią ogólne umocowanie dla szefa placówki dyplomatycznej do pełnienia swojej misji i pośredniczenia w kontaktach między państwami. Listy uwierzytelniające wystawia głowa państwa wysyłającego (zwykle prezydent lub monarcha), a adresowane są do głowy państwa przyjmującego. W formie uroczystej wskazują imię i nazwisko szefa misji oraz zawierają grzecznościowe klauzule o utrzymaniu i zacieśnianiu stosunków między państwami.

18) Karta Narodów Zjednoczonych – wielostronna umowa międzynarodowa powołująca do życia i określająca ustrój Organizacji Narodów Zjednoczonych.Została podpisana 26 czerwca 1945 w San Francisco przez 50 z 51 krajów członkowskich (Polska podpisała ją 16 października 1945)^[1] i weszła w życie 24 października tego samego roku

19) Zasady ONZ

-suwerenna równość wszystkich członków

-wykonywanie w dobrej wierze zobowiązań zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych

-rozwiązywanie sporów środkami pokojowymi

-powstrzymanie się od groźby użycia siły lub użycia jej w sposób nieuzgodniony z celami ONZ

-okazywanie wszelkiej pomocy ONZ w każdej akcji podjętej zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych, jako środka zapobiegawczego lub przymusu

-nieingerowanie ONZ w sprawy, które należą do kompetencji wewnętrznych państwa

-wpływanie na państwa, które nie są członkami ONZ, aby postępowały zgodnie z jej zasadami w stopniu koniecznym do utrzymania bezpieczeństwa i pokoju

20)Organy ONZ

-Rada Bezpieczeństwa NZ ( w jej skład wchodzi 15 państw)

-Rada Gospodarcza i Społeczna

-Zgromadzenie Ogólne

-Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości

-Sekretariat ( na jego czele stoi Sekretarz Generalny)

21) Członkostwo pierwotne i wtórne

a)Członkami pierwotnymi ONZ są państwa, które uczestniczyły w konferencji w San Francisco lub podpisały Deklarację Narodów Zjednoczonych z 1942 r. oraz podpisały i ratyfikowały Kartę Narodów Zjednoczonych.

b)Członkiem wtórnym ONZ może zostać każde państwo miłujące pokój, które przyjmie na siebie wynikające z Karty zobowiązania, i które Organizacja uzna za zdolne do ich wykonania

23) Konwencja- jako umowa międzynarodowa- najważniejszy obecnie instrument regulujący stosunki międzynarodowe i jeden z dwóch niekwestionowanych źródeł prawa międzynarodowego. Za umowę międzynarodową uważa się zgodne oświadczenie woli (porozumienie) co najmniej dwóch  regulowane przez prawo międzynarodowe i wywołujące skutki w sferze prawa międzynarodowego, niezależnie od tego, czy jest ujęte w jednym czy w większej liczbie dokumentów, i bez względu na jego nazwę.

-konwencja genewska 22 sierpnia 1864r

-konwencja praw człowieka 4 listopada 1950

- Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza uchwalona 10 grudnia 1982

24) Rodzaj obszarów morskich

   morskie wody wewnętrzne (np. porty i większość zatok) – pełna władza suwerenna;

→     wody archipelagowe – szczególne ograniczenia w interesie żeg­lugi morskiej i powietrznej;

*   morze terytorialne – pas wód rozciągających się od lądu lub granicy zewnętrznej wód wewnętrznych lub archipelagowych → władza ograniczona przez prawo nieszkodliwego przepływu wszystkich państw;

→     czasem wody terytorialne wraz z wodami wewnętrznymi nazywane są wodami terytorialnymi, gdyż stanowią część terytorium państwa nadbrzeżnego;

*   tzw. strefa przyległa – ustanowiona czasem poza granicą morza terytorialnego (czyli na morzu pełnym), w której państwo zastrzega sobie pewne uprawnienia (np. w dziedzinie kontroli celnej lub sanitarnej);

→     strefa wyłącznego rybołówstwa → gdy zastrzega sobie wyłączność rybołów­stwa;

*   uprawnienia do tzw. szelfu kontynentalnego (czyli dna morskiego i podziemia płytkich obszarów przylądowych) → prawo poszukiwania i eksploatacji zasobów naturalnych szelfu;

*   tzw. strefy ekonomiczne → to prawo poszukiwania i eks­ploatacji wszelkich zasobów (zarówno żywych, jak i mineralnych) wód morskich oraz dna morskiego i jego podziemia (suma strefy wyłącznego rybołówstwa i tzw. szelfu kontynentalnego);

*   obszary morza pełnego – nie podlegają żadnej władzy państwa i wszyscy mogą z nich korzystać na zasadzie równości;

–         tendencja do stworzenia odrębnego statusu dna mórz i oceanów poza granicami władzy państwowej oraz uznania go za tzw. wspólne dziedzictwo ludzkości;

25) Unia Podstawowa- ?

22) Organy ONZ charakteryzacja

Zgromadzenie Ogólne ONZ składa się z przedstawicieli wszystkich państw członkowskich ONZ, z których każdy dysponuje jednym głosem – głosy wszystkich państw członkowskich są sobie równoważne. Może ono zajmować się każdym zagadnieniem, wchodzącym w zakres kompetencji ONZ; wyjątkiem jest jedynie spór międzynarodowy lub sytuacja, w związku z którymi działania podjęła już Rada Bezpieczeństwa. Zgromadzenie Ogólne odpowiedzialne jest m.in. za uchwalanie budżetu ONZ, formułowanie zaleceń w celu rozwijania współpracy międzynarodowej, przyjmowanie nowych członków. Inicjuje on także badania w zakresie rozwijania i kodyfikacji prawa międzynarodowego.
Rada Bezpieczeństwa ONZ jest organem odpowiedzialnym za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. W jej skład wchodzi:

-5 członków stałych - USA, Wielka Brytania, Francja, Rosja i Chiny;

-10 członków niestałych wybieranych na okres 2 lat przez Zgromadzenie Ogólne.

            Ważnym aspektem jej funkcjonowania jest prawo weta, jakim dysponują stali członkowie Rady. W sprawach merytorycznych, wchodzących w zakres kompetencji Rady, Karta nakłada bowiem obowiązek jednomyślności jej stałych członków. Jednomyślność ta wymagana jest przy przyjmowaniu nowych państw do ONZ, wyborze Sekretarza Generalnego czy wydawaniu rezolucji dotyczących światowego pokoju i bezpieczeństwa. Sprzeciw któregokolwiek z mocarstw paraliżuje prace Rady w tym zakresie i jest przyczyną jej bezczynności, która negatywnie wpływa na efektywność tego organu.
Rada Gospodarczo-Społeczna składa się z 54 członków, wybieranych co 3 lata przez Zgromadzenie Ogólne. Do jej kompetencji należy inicjowanie i prowadzenie badań nad zagadnieniami gospodarczymi i społecznymi oraz przygotowywanie projektów konwencji, dotyczących tych kwestii. Może ona również wydawać w tym zakresie zalecenia kierowane do państw członkowskich i innych organizacji międzynarodowych.
Sekretariat jest organem wykonującym zadania o charakterze administracyjnym – zapewnia on obsługę prac pozostałych organów ONZ. Składa się on z Sekretarza Generalnego i personelu. Sekretarz wybierany jest na 5-letnią kadencję przez Zgromadzenie Ogólne na zalecenie Rady Bezpieczeństwa. Do zadań Sekretarza należy przygotowywanie projektu budżetu, zarządzanie majątkiem organizacji, troska o zbieranie składek członkowskich od państw. Ponadto Sekretarz, jako najwyższy funkcjonariusz administracyjny ONZ, reprezentuje często organizację w stosunkach zewnętrznych i wywiera pewien wpływ o charakterze politycznym na jej pracę. Obecnie Sekretarzem Generalnym ONZ jest pochodzący z Korei Południowej Ban Ki-Moon, jego poprzednikiem przez dwie kadencje był Kofi Annan pochodzący z Ghany.
Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości składa się z 15 niezawisłych sędziów, wybieranych spośród osób zgłoszonych przez państwa członkowskie przez Zgromadzenie Ogólne i Radę Bezpieczeństwa. Stronami postępowania przed Trybunałem mogą być tylko państwa (a nie np. osoby fizyczne czy prawne), zarówno członkowie ONZ jak i państwa spoza organizacji, które uznały jurysdykcję Trybunału. Szczegółowo kompetencje Trybunału określa jego statut, który jest załącznikiem Karty Narodów Zjednoczonych.
Rada Powiernicza była organem odpowiedzialnym za nadzór nad państwami wykonującymi zarząd terytoriami powierniczymi (kolonialnymi). Jednak w związku z procesem dekolonizacji kolejne terytoria powiernicze stopniowo uzyskiwały niepodległość. W 1994 roku Rada z uwagi na zakończenie powiernictwa nad wyspami Palau, ostatnim terytorium powierniczym, zakończyła swoją działalność i obecnie już nie funkcjonuje