opracowanie 15 str, prawo międzynarodowe(3)


  1. Pojęcie obywatelstwa w prawie międzynarodowym- nabycie i utrata

Obywatelstwo - szczególny węzeł łączący jednostkę z państwem. Wynika z niej obowiązek wierności i lojalności w stosunku do państwa oraz jurysdykcja nad własnymi obywatelami. Każde państwo samo określa, kto jest jego obywatelem.

Nabycie obywatelstwa - pierwotne i wtórne

Utrata obywatelstwa - decyduje prawo wewnętrzne poszczególnych państw i ich władze. Utrata obywatelstwa może nastąpić przez

Podwójne i wielorakie obywatelstwo - jest stanem uważanym za niepożądany i może doprowadzić do konfliktów np. jeśli chodzi o służbę wojskową, opiekę dyplomatyczną. Może do niego dojść w wyniku rozbieżności między prawami wewnętrznymi poszczególnych państw już w chwili urodzenia dziecka albo później kiedy jednostka nabywa obywatelstwo nie tracąc starego. Aby wyeliminować taki stan stosuje się prawo opcji, lub umowy Bancrofta.

  1. Stosunki międzynarodowe - podłoże, na którym powstaje prawo międzynarodowe

Stosunki międzynarodowe - stosunki społeczne, które przekraczają granice jednego państwa, ich uczestnikami mogą być same państwa, inne organizacje nie podlegające władzy żadnego państwa lub osoby fizyczne i prawne w tym stowarzyszenia i przedsiębiorstwa z jednego państwa, które wchodzą w różnorodne kontakty z osobami fizycznymi i prawnymi innych państw.

  1. Społeczność międzynarodowa

Społeczność międzynarodowa- ogół państw utrzymujących ze sobą wzajemne stosunki regulowane przez prawo międzynarodowe

Prof. Ludwik Gelberg określa społ.międzyn. jako ogół państw istniejących w danym momencie historycznym, które funkcjonują na arenie międzynarodowej samodzielnie.

Podobną definicję przyjmują też inni autorzy, którzy rozróżniają pojęcie społ.międzyn. w tzw. węższym znaczeniu, tj. jako ogół państw suwerennych, utrzymujących ze sobą stosunki regulowane przez normy prawa międzynarodowego.

W szerszym znaczeniu pojęcie społ.międzyn. obejmuje wszystkich uczestników stosunków międzynarodowych.

Cechy społeczności międzynarodowej:

1.oparcie stosunków wzajemnych występujących podmiotów na zasadzie równości,

2.niski stopień zorganizowania wewnętrznego,

3.brak obowiązkowego sądownictwa.

W społ.międzyn. wyróżnia się grupy państw połączone określonymi więzami politycznymi, gospodarczymi i wojskowymi, dlatego też mówi się o wspólnotach regionalnych i funkcjonalnych.

Wspólnoty regionalne ograniczają się do państw danego regionu, powstają na bazie organizacji regionalnej. Elementem łączącym jest zwykle sąsiedztwo państw oraz wspólna tradycja historyczna np. Liga Państw Arabskich, Organizacja Jedności Afryki, Organizacja Państw Amerykańskich, Rada Europy- zobacz organizacje regionalne o celach ogólnych.

Wspólnoty funkcjonalne- powoływane są na bazie organizacji międzynarodowych, których celem jest koordynowanie działalności państw w sferze gospodarczej czy wojskowej. Wspólnoty te niekoniecznie grupują państwa danego regionu np. NATO, Światowa Organizacja Handlu.

Rozróżnienie pomiędzy społ.międzyn. a wspólnotą państw prowadzi do tworzenia norm o charakterze uniwersalnym(powszechnym)- ONZ i norm o charakterze regionalnym(normy dwu i wielostronne)- RE.UE.

Zasady obowiązujące w społeczności międzynarodowej:

1.wzajemne poszanowanie integralności terytorialnej i suwerenności

2.zakaz agresji(jus cogens),

3.nieingerowanie w sprawy wewnętrzne drugiego państwa

4.suwerenna równość

5.pokojowe współistnienie.

Prawa zasadnicze przysługujące państwom:

1.prawo do niezawisłości-swoboda państwa w zakresie kształtowania swego ustroju, stosunków wewnętrznych, polityki zagranicznej

2.prawo do równości- jedno państwo nie może dokonywać aktów władzy w stosunku do drugiego np. państwa mają równe prawa głosu, są związane umowami, które przyjęły

3.prawo do obrotu- możliwość uczestniczenia w międzynarodowej wymianie gospodarczej, współpracy naukowej, technicznej, kulturalnej, prawo do członkostwa w poszczególnych organizacjach międzynarodowych

4.prawo do czci- państwa mogą żądać, aby okazywano im szacunek, oznacza to uprawnienie do żądania zadośćuczynienia od państwa winnego.

  1. Ekstradycja - Jans Soering, Trybunał Praw Człowieka

Ekstradycja- uważa się za najważniejszą instytucję pomocy prawnej w sprawach karnych; umożliwia walkę z przestępczością zarówno z przestępstwami pospolitymi jak i międzynarodowymi(zbrodnie międzyn.)

Ma ona na celu postawienie podejrzanego przed sądem lub wykonanie kary.

Od ekstradycji odróżnia się przekazanie ścigania oraz deportację.

Ekstradycja polega na wydaniu danej osoby w celu pociągnięcia jej w państwie wzywającym do odpowiedzialności karnej lub wykonania orzeczonej wobec niej kary.

Deportację zalicza się do instytucji prawa administracyjnego i oparta jest na normach prawa wewnętrznego i może dotyczyć tylko cudzoziemca.

Wniosek o ekstradycję zgłasza państwo, w którym popełniono przestępstwo na terytorium, którego rozciągają się skutki przestępstwa lub którego obywatel jest sprawcą czynu przestępczego.

Definicja ekstradycji w polskim prawie karnym- art.602 kpk.

Zasady obowiązujące

1.zasada wzajemności- tj. państwa zobowiązane są do wzajemnego wydawania wszystkich osób ściganych na wniosek państwa wzywającego praktyce między. zdarzają się przypadki niestosowania tej zasady oraz wymaganiu innych zasad w postępowaniu o ekstradycję tj .zdarzały się przypadki porywania osób ściganych przez jedno państwo z terytorium drugiego. Takie działanie uznane jest za nielegalne i spotyka się z dezaprobatą ze strony społeczności międzyn. „Porwanie” narusza suwerenność danego państwa, na którego teryt. jest dokonane oraz prawa jednostki. Zgodnie z normami prawa międzyn. osoba porwana musi być zwrócona państwu swego pobytu. Przykładem jest sprawa zbrodni hitlerowskich- Adolfa Eichmana, który od 1950r. mieszkał w Argentynie. W maju 1960r. został uprowadzony z Buenos Aires i przewieziony do Izraela, miał odpowiadać za zbrodnie wojenne i przeciwko ludzkości. Rząd Argentyny złożył w tej sprawie protest, uzasadniając, że ten akt porwania stanowi pogwałcenie suwerenności państwa. Argentyna wniosła o zwolnienie Eichmana oraz ukaranie osób odpowiedzialnych za jego uprowadzenie. W odpowiedzi Izrael wydał notę informacyjną, w której wyrażono ubolewanie z powodu jakiegokolwiek pogwałcenia suwerenności Argentyny oraz stwierdzono, że uprowadzenia dokonała grupa wolontariuszy. Rząd Argentyny jako nieusatysfakcjonowany tą odpowiedzią złożył wniosek o zwołanie Rady Bezpieczeństwa, która miała podjąć decyzję w tej sprawie. Wydano rezolucję, stwierdzając, że akty tego typu jak w przypadku Eichmana stanowią zagrożenie dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. W konsekwencji oba państwa doszły do porozumienia i zadecydowały o zamknięciu sprawy. Eichmana odpowiadał przed sądem w Jerozolimie, skazano go na karę śmierci w maju 1962r.

2.zasada podwójnej karalności czynu

3.elstradycji nie podlegają przestępcy polityczni z wyjątkiem aktów terrorystycznych

4.zasada Ne bis In idem- zasada podwójnego karania w tej samej sprawie

5.zasada postępowania w toku

6.przedawnienie karalności- zbrodnie wojenne nie ulegają przedawnieniu

7.zasada specjalności- ograniczanie się do podstaw złożonych we wniosku

8.zasada zagrożenia karą śmierci- przez prawo państwa wzywającego a ustawodawstwa państwa wezwanego nie przewiduje za ten czyn kary śmierci Kub kara tego rodzaju nie jest w tym państwie wykonana.

Istnieje jednak możliwość wyrażenia zgody na ekstradycję jeśli strona wzywająca udzieli zapewnienia, że kara śmierci nie będzie wykonana.

Europejska Konwencja Ekstradycji 1957r., która ustanowiła dopiero jednakowe zasady obowiązujące w postępowaniu o ekstradycję.

W strukturze UE przyjęto konwencję o ekstradycji między państwami Unii w 1990r. oraz w sprawie uproszczonej procedury o ekstradycję między państwami Unii w 1995r.

Ponadto zawarto też porozumienie w sprawie ekstradycji pomiędzy UE a Stanami Zjednoczonymi Ameryki. W stosunkach z państwami trzecimi nadal obowiązuje procedura wynikająca z umów międzyn. i przepisów prawa wewnętrznego( Europejska Konwencja z 1957r., porozumienia wielostronne i dwustronne, umowy między poszczególnymi państwami).

Procedura pomiędzy państwami UE w sprawie ekstradycji została zastąpiona europejskim nakazem aresztowania na mocy decyzji ramowej z 2002r. W decyzji tej państwa Unii powołują się na obowiązek przestrzegania praw podstawowych oraz zasad z art.6 TUE oraz tych, które zostały zawarte w Karcie Praw Podstawowych UE.

Art.6 TUE wymienia zasady wolności, demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz państwa prawnego. Państwa Unii mają szanować prawa zagwarantowane w Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z 1950r.

Zagwarantowane jednostkom prawa potwierdzono w Karcie Praw Podstawowych UE. Karta ta stanowi integralną część Konstytucji Europejskiej ( 2004r., art. II rozdziału 107-11-), która została podpisana w Rzymie 29.10.2004r.

Art.107 przewiduje prawo do skutecznego środka prawnego i rzetelnego procesu sądowego;

Art.108- domniemanie niewinności i prawo do obrony(zasada in dubio pro reo- nie dających się usunąć wątpliwości nie wolno rozstrzygać na niekorzyść podejrzanego czy oskarżonego);

Art.109- odwołuje się do zasady legalności oraz do proporcjonalności czynów zabronionych zagrożonych karą i kar;

Art.110- ustanowił zakaz ponownego sądzenia lub karania w postępowaniu karnym za ten sam czyn zabroniony zagrożony karą ((non bis in idem) - wyrok TS w Luksemburgu sprawy połączone Gozutok i Brugpe z 2003r.

Res judicate- powaga rzeczy osądzonej

ENA- Europejski Nakaz Aresztowania- zastąpienie procedury ekstradycji oraz uproszczenie i przyspieszenie procesu karnego przy zagwarantowaniu przestrzegania podstawowych praw i wolności jednostek:

-względy praktyczne i polityczne- skrócenie czasu postępowania o ekstradycję(procedury karnej), wzmocnienie obszaru bezpieczeństwa, wolności i sprawiedliwości w UE (III filar UE)

-katalog przestępstw art.607 w kpk (33 rodzaje).

Wiele kontrowersji budził art.55 KRP, który stanowi zakaz wydawania własnych obywateli(jedna z zasad- nie wydaje się własnych obywateli). Jednakże Rada Legislacyjna stanęła na stanowisku, że ENA stanowi tradycyjnej ekstradycji, dlatego wydawanie polskich obywateli na zasadzie przyjętych przepisów jest dozwolone.

W sprawie tej złożono skargę do TK.

Dla rozróżnienia ekstradycji od ENA ustawodawca krajowy wprowadził art.602 kpk, który definiuje pojęcie ekstradycji.

  1. Azyl w prawie międzynarodowym+ azyl dyplomatyczny

Azyl (terytorialny bądź polityczny) - udzielenie schronienia (tzn. prawa wjazdu i osiedlenia się) cudzoziemcowi ściganemu w kraju ojczystym lub w państwie trzecim za popełnienie przestępstwa politycznego lub z innych względów politycznych. Udzielenie azylu wiąże się z odmową wydania (ekstradycji) cudzoziemca. Jeżeli umowy międzynarodowe wiążące państwo nie stanowią inaczej, udzielenie azylu należy do jego kompetencji własnej. Według art. 56 ust 1 Konstytucji RP z 1997r.: „Cudzoziemcy mogą korzystać z prawa azylu w RP na zasadach określonych w ustawie”.

Deklaracja w sprawie azylu terytorialnego uchwalona przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1967r. stanowi, że udzielenie azylu jest aktem pokojowym i humanitarnym. Azyl udzielony przez państwo powinien być respektowany przez inne państwa. Prawo azylu nie przysługuje osobom winnym zbrodni przeciwko ludzkości, zbrodni wojennych oraz zbrodni przeciwko pokojowi.

Azyl dyplomatyczny nie jest instytucją powszechnego prawa międzynarodowego. Azyl dyplomatyczny może być udzielany w pomieszczeniach misji dyplomatycznej, na pokładzie statku wojennego i samolotu wojskowego oraz w bazach wojennych. Tego rodzaju azyl jest traktowany jako prawo państwa i od oceny państwa, do którego jest skierowana prośba o azyl, zależy ostateczna decyzja w sprawie przyznania lub odmowy azyli. umowy o azyl dyplomatycznych wyróżniają dwie kategorie osób upoważnionych do ubiegania się o ten rodzaj azylu. Są to osoby ścigane ze względów politycznych oraz przestępcy polityczni. Azyl dyplomatyczny powinien być udzielany wyłącznie w tzw. sytuacjach nie cierpiących zwłoki, np. gdy jednostka ścigana przez tłum, nad którym władze utraciły kontrolę, bądź też przez same władze i grozi jej utrata życia lub wolności z powodu politycznego prześladowania, a w inny sposób nie można zapewnić jej bezpieczeństwa.

  1. Organy państwa w stosunkach międzynarodowych (funkcja ministra spraw zagranicznych

Organy państwowe dla stosunków międzynarodowych podzielić można na organy, które mają swą stałą siedzibę na terytorium własnego państwa (głowa państwa, rząd, resort spraw zagranicznych) oraz organy, które mają swą stałą siedzibę na terytorium innego państwa (przedstawicielstwa dyplomatyczne i konsularne).

Głowa państwa - może to być organ jednoosobowy lub kolegialny. w imieniu kolegialnej głowy państwa występuje z reguły jej przewodniczący lub inny upoważniony do tego członek.

Głowie państwa przysługuje pełne prawo reprezentowania państwa w stosunkach międzynarodowych, a każdy akt dokonany przez głowę państwa uważany jest za wyraz woli państwa i wywołuje określone skutki prawne.

Prezydent RP mianuje i odwołuje pełnomocnych przedstawicieli RP w innych państwach, przyjmuje listy uwierzytelniające i odwołujące akredytowanych przy nim przedstawicieli dyplomatycznych innych państw, ratyfikuje i wypowiada umowy międzynarodowe, o czym zawiadamia Sejm i Senat.

Rząd i szef rządu - szefowi rządu przysługuje prawo reprezentowania państwa w stosunkach międzynarodowych bez specjalnych pełnomocnictw.

W RP politykę zagraniczna prowadzi Rada Ministrów. Do jej obowiązków w szczególności należy: sprawowanie ogólnego kierownictwa w dziedzinie stosunków z innymi państwami i organizacjami międzynarodowymi oraz zawieranie umów międzynarodowych wymagających ratyfikacji oaz zatwierdzania i wypowiadania innych umów międzynarodowych.

Minister spraw zagranicznych jest członkiem rządu, do którego należy prowadzenie spraw zagranicznych państwa. Do niego lub za jego pośrednictwem zwracają się obcy przedstawiciele dyplomatyczni. On jest zwierzchnikiem służby zagranicznej państwa (dyplomatycznej i konsularnej). Minister spraw zagranicznych prowadzi rokowania lub udziela instrukcji pełnomocnikom, podpisuje umowy i inne akty międzynarodowe, a wielu państwach kontrasygnuje akty i dokumenty wystawiane przez głowę państwa. Może on występować w stosunkach międzynarodowych bez specjalnych pełnomocnictw i zaciągać zobowiązania w imieniu swego państwa.

  1. Funkcje konsularne i dyplomatyczne- konsul, placówka dyplomatyczna, na czym polega opieka konsularna i dyplom

Funkcje konsularne

  1. funkcje ogólne, czasami wykonywane w zastępstwie innego organu

  • zadania wynikające z prawa administracyjnego państwa wysyłającego i potwierdzone najczęściej szczegółowo najczęściej w konwencji konsularnej