Homo viator, topos człowieka w drodze, w podróży, w wędrówce pełnej przygód, także pielgrzym, emigrant, bardzo popularny w kręgu cywilizacji śródziemnomorskiej; literacką realizacją homo viator jest np. Odyseusz (bohater eposu Homera) jako archetyp “wędrowca dośrodkowego”, wracającego do rodzinnej Itaki. Homo viator na różne sposoby bywa źródłem inspiracji dla twórców, np. w powieści Ulisses Joyce’a, w sonetach Du Bellaya, w operze Il ritorno d’Ulisse in patria z muzyką C. Monteverdiego, w dramacie G. Hauptmanna Łuk Odyseusza, w poezji G. Seferisa, w powieści N. Kazandzakisa Odyseja, w dramacie S. Wyspiańskiego Powrót Odysa, we współczesnej liryce polskiej.

Hasło opracowano na podstawie “Słownika Encyklopedycznego - Język polski” Wydawnictwa Europa. Autorzy: Elżbieta Olinkiewicz, Katarzyna Radzymińska, Halina Styś. ISBN 83-87977-20-9. Rok wydania 1999.

Księga  Rodzaju  daje  nam  archetyp  człowieka  wędrowca  tzw.  Homo  viator.  Człowiek,  który  został  wygnany  z  raju  wciąż  wędruje  w  poszukiwaniu  dobra  np.  Żydzi  będą  wędrować  do  Ziemi  Obiecanej;  Chrześcijanie  będą  dążyć  do  szczęścia  i  będzie  to  szczęście  różnie  pojęte  np.  wolność  ojczyzny.  Celem  chrześcijan  jest  osiągnięcie  celu,  jakim  jest  życie  wieczne.  W  oderwaniu  od  kontekstu  religijnego  topos  ten  funkcjonuje  w  znaczeniu  wędrówki  w  poszukiwaniu  ostatecznego  sensu  istnienia.