1) przykłady analizy płyt (np. pasmo płytowe, płyty obrotowosymetryczne),
2) założenia teorii płyt cienkich sprężystych, pojęcie zastępczej siły poprzecznej, statyczne i geometryczne warunki brzegowe płyt,
3) podstawy teorii plastyczności, hipotezy jednoparametrowe, sformułowanie 3D i płaskie (PSN),
4) elementy teorii pękania (np. wykresy naprężeń w otoczeniu otworów i rys),
5) porównanie teorii płyt i powłok.

Ad 1)

Ad2)

Ad3)

Zmęczenie materiału - zjawisko pękania (złomu) spowodowane działaniem zmiennego w czasie obciążenia. Zniszczenie następuje przy średnich naprężeniach cyklu, znacznie niższych od wytrzymałości doraźnej wyznaczonej z prób statycznych. Zniszczenia takie (np. pęknięcia) zachodzą bez żadnych dostrzegalnych odkształceń plastycznych, zaś przyczyną uszkodzeń jest miedzy innymi niedoskonała sprężystość materiału.

Podział materiałów:

• Kruche - kruche w których po odcinku sprężystym następuje zniszczenie w wyniku dekohezji. W praktyce oznacza materiał, który nie posiada cech plastycznych.

• Plastyczne - w których po zdjęciu obciążenia pozostają trwałe odkształcenia a materiał nie wraca do swojego pierwotnego kształtu. Formalnie należałoby rozróżnić materiały plastyczne i materiały sprężysto-plastyczne. Często określenie materiał plastyczny jest skrótowym określeniem dla materiału sprężysto-plastycznego. Wtedy, ponieważ materiał sprężysto-plastyczny posiada początkowy wyraźny odcinek sprężysty, więc w praktyce określenie to oznacza materiał, który przed zniszczeniem wykazuje wyraźne płynięcie plastyczne i zdolność do redystrybucji naprężeń w wyniku płynięcia plastycznego jest wykorzystywana w projektowaniu.

• Sprężyste - w których po zdjęciu obciążenia materiał wraca do pierwotnego kształtu. Materiały sprężyste mogą wykazywać zakres liniowy, opisany prawem Hooke'a, kiedy wykres jest liniowy jak i zakres nieliniowy, gdzie zależność naprężenie-odkształcenie nie jest funkcją liniową ale przy odciążeniu materiał dalej wraca do stanu nienaprężonego. Określenie materiał sprężysty nie mówi w jaki sposób materiał się niszczy, mówi tylko, że posiada zakres sprężysty. Ponieważ większość materiałów taki zakres posiada więc określenie to oznacza w praktyce, że rozpatrujemy materiał w zakresie sprężystym.

Współczynnik Poissona (ν) - jest stosunkiem odkształcenia poprzecznego do odkształcenia podłużnego przy osiowym stanie naprężenia. Współczynnik Poissona jest wielkością bezwymiarową i nie określa sprężystości materiału, a jedynie sposób w jaki się on odkształca.

Moduł Kirchhoffa (G) - (inaczej moduł odkształcalności postaciowej albo moduł sprężystości poprzecznej) - współczynnik uzależniający odkształcenie postaciowe materiału od naprężenia, jakie w nim występuje. Jednostką modułu Kirchhoffa jest paskal. Jest to wielkość określająca sprężystość materiału.

Moduł Younga (E) – moduł odkształcalności liniowej albo moduł (współczynnik) sprężystości podłużnej (w układzie jednostek SI) – wielkość określająca sprężystość materiału. Wyraża ona, charakterystyczną dla danego materiału, zależność względnego odkształcenia liniowego ε materiału od naprężenia σ, jakie w nim występuje w zakresie odkształceń sprężystych.

Stałe Lamégo (λ i μ ) - to stałe materiałowe materiału izotropowego wprowadzone przez Gabriela Lamé. Stałe te zostały wprowadzone ponieważ upraszczają zapis prawa Hooke'a dla materiałów izotropowych. Jednostką obu stałych jest paskal. Stała μ jest równa modułowi Kirchhoffa i dlatego często nie stosuje się oznaczenia μ tylko tradycyjne G.

Izotropowość materiału - jest to brak różnic we właściwościach fizycznych tego materiału, takich jak: rozszerzalność termiczna, przewodzenie ciepła, przewodnictwo elektryczne czy współczynnik załamania światła, niezależnie od tego w jakim kierunku są one mierzone.

Jednorodność - wykazywanie jednakowych właściwości w każdym małym obszarze objętości danej substancji w skali makroskopowej.

Równania konstytutywne - są związkami materiałowymi, definiujące materiał. Ogólna charakterystyka równań konstytutywnych:

• nie wynikają z ogólnych zasad zachowania, zasad termodynamiki,

• mają charakter postulatywny,

• nie ma uniwersalnych zasad konstruowania równań konstytutywnych,

• teoria równań konstytutywnych jest w ciągłym rozwoju i jest uzupełniana w miarę rozwoju inżynierii materiałowej oraz bazy doświadczalnej.

Wytrzymałość na rozciąganie R_{m -} to naprężenie odpowiadające największej sile rozciągającej F_m uzyskanej w czasie próby rozciągania, odniesionej do pierwotnego przekroju poprzecznego tej próbki:

[ MPa ]

Na wykresie z próby rozciągania R_m reprezentowane jest przez maksimum krzywej.

Plastyczność - pojęcie z zakresu badań materiałowych i fizyki ciała stałego - właściwość fizyczna materiałów - zdolność do ulegania nieodwracalnym odkształceniom (odkształcenie plastyczne) pod wpływem sił zewnętrznych działających na ten materiał. Nieodwracalne odkształcenia powstają na skutek działania na ciała stałe naprężeń mechanicznych, przekraczających zakres, w którym jest ono zdolne do odkształceń sprężystych i jednocześnie na tyle małe, że nie powodują zniszczenia ciągłości jego struktury. Naprężenie przy którym rozpoczyna się proces plastyczny nazywane jest granicą plastyczności. Dla złożonego stanu naprężenia niezbędne jest kryterium uplastycznienia

Kruchość - właściwość fizyczna ciał stałych (materiałów), polegająca na ich pękaniu (kruszeniu się) pod wpływem działającej na nie siły zewnętrznej. Kruche materiały absorbują stosunkowo mało energii przed pęknięciem, nawet te o dużej wytrzymałości. Pękaniu towarzyszy zwykle głośny dźwięk, trzask. Do typowych materiałów kruchych należą m.in: beton, ceramika, szkło, żeliwo, skały. Typowe materiały sprężyste takie jak np. stal, również stają się kruche po przekroczeniu pewnego progu naprężenia. Z kolei substancje uważane za kruche pozostają sprężyste przy niewielkich odkształceniach. Kryterium podziału substancji na kruche i sprężyste nie jest ostre. Kruchość jako wielkość fizyczna charakteryzująca dany materiał, jest to stosunek wytrzymałości na rozciąganie do wytrzymałości na ściskanie

Dekohezja - termin używany w inżynierii materiałowej, przy badaniach wytrzymałościowych na określenie zniszczenia. Dany materiał podczas badań (np. wytrzymałości na ściskanie, wytrzymałości na rozciąganie) ulega dekohezji (zniszczeniu) pod wpływem działających na niego sił, w momencie osiągnięcia maksymalnych wartości naprężenia dla danego materiału. Oznacza to, że zerwaniu ulegają wiązania wewnętrzne substancji materiału wynikające z oddziaływań międzycząsteczkowych.

Energią pękania – (wiązkość) stała materiałowa określająca podatność materiału na pękanie lub złamanie, odpowiadająca energii pochłanianej w czasie powstawania pękania niszczącego materiał^[1] wyrażana w J/m². Określa odporność materiału na rozprzestrzenianie się pęknięć. Materiały o wysokiej wiązkości mają zdolność odkształcenia plastycznego i przyjęcia energii. Przeciwieństwem wiązkości jest kruchość.^[2].