1. Pedagogika specjalna jest nauką szczegółową pedagogiki, a jej przedmiotem jest opieka, terapia, kształcenie i wychowanie osób z odchyleniami od normy, najczęściej jednostek mniej sprawnych lub niepełnosprawnych, bez względu na rodzaj, stopień i złożoność objawów oraz przyczyn i skutków za-istniałych anomalii, zaburzeń, trudności lub ograniczeń. Pedagogikę specjalną charakteryzuje specjalny cel - rewalidacja społeczna dzieci upośledzonych, chorych, niedostosowanych społecznie lub w inny sposób odchylonych od normy Specyfika przedmiotu jej zainteresowań wyraża się głównie w zasadach i metodach postępowania profilaktycznego, usprawniającego, naprawczego i kompensacyjnego, z wykorzystaniem specjalnych urządzeń i pomocy naukowo-dydaktycznych, stosowanych przez odpowiednio przygotowanego nauczyciela wychowawcę

Pomoc - „pomoc polega na współdziałaniu z podmiotem sytuacji trudnej w realizacji na normalnym poziomie jego aktywności podstawowej, przywracaniu normalności tej sytuacji, zapobieganiu aktualizacji sytuacji trudnej, albo też na ułatwianiu lub uefektywnianiu sytuacji będących w granicach normy

Opieka-działalność, której w istocie nie wyznaczają potrzeby podopiecznego w ogóle, ale jego podstawowa cecha - określona niezdolność do samodzielnego zaspokajania i regulowania tych potrzeb. Ta właśnie niezdolność sprawia, że staje się on podopiecznym wyczekującym, a aktywność opiekuńcza jest obiektywną koniecznością

Edukacja- ogół wpływów na jednostki i grupy ludzkie, sprzyjający takiemu rozwojowi, aby w najwyższym stopniu stały się one świadomymi i twórczymi członkami wspólnoty społecznej, kulturowej i narodowej oraz były zdolne do aktywnej samorealizacji własnej tożsamości i rozwijania własnego Ja poprzez podejmowanie zadań ponadosobistych, poprzez utrzymywanie ciągłości siebie w toku spełniania zadań dalekich. Edukacja to prowadzenie drugiego człowieka ku wyższym stanom rozwojowym i jego własna aktywność w osiąganiu pełnych i swoistych dlań możliwości.

Rehabilitacja- jest procesem, który łączy oddziaływania o różnym charakterze i zakresie, aby przywrócenie utraconych sprawności możliwości samodzielnego życia w społeczeństwie było jak najpełniejsze, możliwie wczesne i trwałe.

Rewalidacja-określa długotrwałą działalność terapeutyczno-wychowawczą, a więc wielostronną stymulację, opiekę, nauczanie i wychowanie jednostek o zaburzonej percepcji rzeczywistości, czyli osób upośledzonych umysłowo, niewidomych i niesłyszących

Resocjalizacja - proces wychowania jednostek wykazujących wzmożone trudności w dostosowaniu się do norm społecznych, moralnych i prawnych, wynikających ze stanu osobowości wychowanka. Polega na stosowaniu różnych środków leczniczych, socjoterapeutycznych, form i metod wychowawczych

2. PEDAGOGIKA specjalna jest teorią i praktyką wychowania jednostek z ograniczeniami rozwojowymi, przy czym funkcja jej rozciąga się na wszelkie formy i stopnie ograniczeń w każdym okresie życia i we wszystkich specjalnych programach czy urządzeniach.Uwzglednia utrudnienia i swoiste potrzeby jednostki upośledzonej, przy zastosowaniu odpowiednich metod wychowawczych i dydaktycznych

3. W swych obecnych założeniach pedagogika specjalna jako nauka w podstawowych kategoriach teleologicznych i deontologicznych przybliżyła się do założeń określających cele w pedagogice ogólnej do tego stopnia, że może czerpać z nich pozytywne gotowe modele teoretycznopoznawcze i empiryczne, bez obawy, że jej specyficzne zadania zostaną zagubione, zubożone lub wypaczone.

Metodologiczna i merytoryczna bliskość pedagogiki w ogóle i pedagogiki specjalnej (na zasadzie relacji całości i części) jest symbiotyczna, naturalna, gdyż zajmując się rozwojem i wychowaniem dzieci z różnymi odmiennościami, z konieczności musi korzystać z dorobku tych dyscyplin podstawowych, które są najbardziej kompetentne (teoretycznie i praktycznie) w określaniu sposobów realizacji oczekiwanej życiowej normalności psychospołecznej i kulturowej osób niepełnosprawnych.

4 WIELOKONTEKSTOWOSC..W tym ujęciu zadań pedagogiki specjalnej i jej przedmiotu wyraźnie wyróżniają się jej funkcje: usprawniające, funkcje profilaktyczno-opiekuńcze, poprawczo-przystosowawcze oraz funkcje kompensacyjno-wyrównawcze. Wielokontekstowość problematyki pedagogiki specjalnej należy dostrzegać na płaszczyźnie teoretycznej i praktycznej, ma ona wymiar naukowo poznawczy i aksjologiczno-wychowawczy. To, kim (jakim) jest człowiek, zależy od tego, w jaki sposób (za)istnieje, jakie ma warunki samorealizacji, indywidualnego kształtowania losu, jakie ma szansę ukierunkowania się na podstawowe wartości życiowe. Powiązania zadaniowo-badawcze pedagogiki specjalnej w systemie nauk o człowieku mają wyraźnie charakter interdyscyplinarny, wielostronny i wielopłaszczyznowy,

5 STARE I NOWE>Punktem wyjścia zmian aktualnej koncepcji uprawiania pedagogiki specjalnej są następujące tezy ogólne dotyczące aksjologii i teleologii oraz teorii i metodyki wychowania, które stanowić mogą deklarację programową współczesnej pedagogiki specjalnej określającą kierunki dalszego jej rozwojua)

W zakresie poznawania i rozumienia potrzeb osób niepełnosprawnych:pesymizm i bierność zastąpione zostają podejściem pozytywnym i aktywnym, kompleksowym i interdyscyplinarnym

b) W zakresie systemowych zmian w opiece, edukacji i rehabilitacji-rezygnujemy z zinstytucjonalizowanych form spędzania całego życia w jednej placówce, a oferujemy życie w otwartym środowisku, przechodzimy od programów skierowanych na grupę do indywidualnych form pomocy i oparcia w rodzinie pochodzenia oraz preferowania osobistych upodobań i zainteresowań

c) W zakresie nowych tendencji rozwoju naukowego pedagogiki specjalne-pedagogika specjalna jako nauka przyjmuje, że jej nowe i najnowsze teorie, idee, tendencje i orientacje mieszczą się w opcjach humanistycznych, w których niezbędne są wszelkie alternatywne poszukiwania możliwości, szans rozwoju autonomii osób niepełnosprawnych, z nadzieją na ich sukces oraz twórczą samorealizację

6. Rozwój, edukacja i rehabilitacja osób niepełnosprawnych wymagają podejścia systemowego, komplementarnego, a więc ujęcia interdyscyplinarnego, w którym systemowa wizja człowieka, jego antroposfery, biosfery i fizykosfery wymagają jednoczesnego ekorozwoju wszystkich tych podsystemów stemów w takim układzie, aby tworzyć warunki optymalne, korzystne, a ograniczać lub eliminować niepożądane, zagrażające ludzkiej egzystencji

7. Wczesna rozwinięta diagnoza i interwencja: w opiece i wychowaniu każdego dziecka z ryzykiem rozwojowym zagrożonego chorobą, dysfunkcjami i wadami fizycznymi nie ma gotowych zasad postępowania praktycznego. Sama diagnoza nie pozwala przewodziec poziomu koniecznej opieki. Diagnoza połączona z niepełnosprawnoością pozwala przewidzieć

wielostronna stymulacja i uaktywnianie. Istotnym elementem edukacji dzieci niepełnosprawnych stanowi owa stymulaacja, rozumiana jako pobudzenie , wzmocnienie, wzbogacenie zainteresowan i aktywności twórczej a także często ukrytych potencjalnych zdolności umożliwiających skuteczne wypełnianie zadań życiowych. Stymulowanie ozacze zew. oddziaływania,które polegają na przyspieszaniu, doskonaleniu rozwoju oraz zachęceniu do autorewalidacji i samorealizacji

usprawnianie to postępowanie maksymalnie rozwijające zadatki i siły biologiczne organizmu które są najmniej uszkodzone lub poprawa sprawności fizycznej wydolności i tolerancji wysiłku.

korekcja - odnosi się do nieodpowiedniego działania organów,układów , zmysłów

kompensacja- uzupełnienie, wyrównanie braku i zastępowaniu deficytów rozwojowych i przystosowania się na innej drodze odtwarzanie czynności za pomocą środków zastępczych organizmu ludzkiego

indywidualizacja- uwzględnienie osobowych właściwości człowieka wynikających z fizycznych i psychicznych dyspozycji oraz sytuacji społeczno- wychowawczych w każdej fazie jego egzystencji

profilaktyka- dążenie do stworzenia odpowiednich warunków rozwojowych iedukacyjnych zapobieganie negatywnym zjawiskom, chorobom,urazom które mogą prowadzic do niesprawności lub dysfunkcji

prewencja -profilaktyka ( szczepienia, badania,okresowe) kontrola,bhp

wspieranie- wartościowanie pozytywne w warunkach codziennych

8.<pedagogiksa> czyli jak mamy podejsc do tej osoby z LEKKIM UPOSLEDZENIEM >

• oddziały klas specjalnych w szkołach podstawowych,

• oddziały klas integracyjnych w szkołach podstawowych i zawodowych,

• indywidualne włączanie uczniów do klas w szkołach podstawowych,

• szkoły integracyjne i specjalne

Znając przyczyny i różnorodne uwa-runkowania zaburzeń, ustala się plan działania zmierzający do korygowania nieprawidłowości, poświęceniu mu czasu - współdziałaniu z nim w bawieniu się i ćwiczeniach; zapewnieniu dziecku możliwości poznawania otoczenia; ułatwianiu kontaktów z innymi dziećmi. W rozwoju i wychowaniu dziecka upośledzonego umysłowo najważniejsze jest zaspokajanie jego potrzeb psychicznych. Rehabilitacja i stymulacja obejmuje sferę ruchową, intelektualną i społeczną. Niniejszy wykres obrazuje najważniejsze dziedziny, w których rozwój przyczynia się do lepszego funkcjonowania dziecka

9< wieksze uposledzenie

Osoby z umiarkowanym, znacznym i głębokim upośledzeniem umysłowym bardzo różnią się między sobą, co spowodowane jest nie tylko naturalnymi różnicami indywidualnymi zachodzącymi między ludźmi, ale także specyficznymi postaciami klinicznymi upośledzenia umysłowego.Akceptacja dziecka, podmiotowosc i indywidualnosc. Im glebsze uposledzenie tym bardziej indywidualna praca oraz systematycznosc i konsekwencja . zapewnic nalezy konfort psychiczny,sa specjalne programy opiekunczo wychowacze< wlasna teza, mozna zmienic> Zasady pracy opiekuńczo-wychowawczej i kształcącej można wyszczególnić, posługując się bardzo różnymi kryteriami. Jest zasadne, że w pracy z upośledzonymi umysłowo, gdzie opieka, wychowanie i nauczanie ściśle związane są z rehabilitacją, obowiązują wszystkie podstawowe zasady wychowania, dydaktyki oraz terapii.Sa szczególnie wartościowe,ich przestrzeganie tworzy właściwy klimat całego procesu wychowania rozumianego szeroko, czyli obejmującego opiekę, wychowanie, nauczanie i rehabilitację W programach pracy pedagogicznej z osobami głębiej i głęboko upośledzonymi umysłowo formy i środki oddziaływania, stosowane materiały (tzw. pomoce), czas trwania zajęć, ich częstotliwość, są ściśle związane z za-daniami i metodami pracy. Równolegle z podejmowaniem decyzji o wyborze metod pracy należy dokonywać również wyboru odpowiednich form, środków, wyznaczać optymalną częstotliwość i czas prowadzenia zajęć. Możliwości w tym zakresie jest wiele i trudno je omawiać w oderwaniu od metod. Istnieje jednak szereg reguł dobierania odpowiednich form i środków, jak też „dozowania" w czasie określonych zajęć

10. Surdopedagogika od strony teoretycznej określa współzależność między różnymi elementami rzeczywistości społecznej, mającymi wpływ na osoby z wadą słuchu. Opracowuje teoretyczne podstawy postępowania rewalidacyjnego (naprawczego) w stosunku do tych osób, poszukuje skutecznych form opieki, metod i technik pracy rewalidacyjnej, Surdopedagogika określa cele działań rewalidacyjnych, m.in.:

- przywracanie sprawności uszkodzonego zmysłu słuchu przez umożliwienie korzystania z posiadanych resztek słuchowych drogą odpowiednich ćwiczeń bądź pobudzanie nerwu słuchowego i centralnego układu nerwowego przez zastosowanie wszczepu ślimakowego i rewalidacje;

- przywracanie sprawności psychicznej przez usprawnianie procesów poznawczych, zaburzonych wskutek ograniczenia percepcji bodźców słuchowych, w tym mowy dźwiękowej.

Nadrzędnym celem pracy surdopedagoga jest przygotowanie osób z wadą słuchu do funkcjonowania

warunkach życiowo zmienionych wskutek istniejącej wady i do możliwie samodzielnego życia Dziś można też mówić o systemie językowo-migowym, w którym stosuje się porozumiewanie się językiem migowym, uzupełniając końcówki fleksyjne znakami daktylograficznymi (palcówką).<hahahah JEBLEM>Integracja przedszkolna i szkolna wymaga jednak spełnienia co najmniej trzech warunków, aby stymulować uczenie się i rozwój dziecka z wadą słuchu, a równocześnie nie zaburzać procesu kształcenia pozostałych uczniów: a) dziecko winno wykazywać się pewnym wcześniejszym przygotowaniem do podejmowania trudniejszych dla niego, niż dla pozostałych rówieśników, obowiązków (pewna umiejętność komunikowania się werbalnego z otoczeniem, umiejętność odczytywania mowy z ust, korzystania z posiadanych resztek słuchu); winno też wykazywać postawę aktywności i akceptację swojej wady

11Tyflopedagogika jest nauką o kształceniu i rewalidacji niewidomych, ociemniałych i niedowidzących. Tyflopedagogika za swój przedmiot działalności uznaje badania i wdrożenia dotyczące rozwoju kompetencji życiowych osób niewidomych, umożliwiających życie i działanie w świecie skonstruowanym według możliwości widzących. tyflopedagogika podejmuje badania dotyczące problemów swoistych, wynikających zwłaszcza z faktu uszkodzenia szczególnie ważnego narządu - wzroku. Rewalidacja osób niepełnosprawnych obok celów wspólnych zmierza do realizacji celów specyficznych, związanych ściśle z charakterem uszkodzenia. W odniesieniu do osób ociemniałych szczególnie trudnym problemem jest akceptacja utraty wzroku i rozwój motywacji do wysiłków na rzecz gotowości do uczenia się sztuki życia z pomocą nienaruszonych zmysłów i sprawności .Nauka jezyka braila czy ajkaos tam. Szczególnie ważnym zadaniem w rewalidacji jest nauka orientacji i samodzielnego poruszania się. Ograniczenie szans swobodnego poruszania się należy do najpoważniejszych konsekwencji braku wzroku. kształtowanie nawyków prozd rowornych:Obejmują one nawyk przejawiania ruchu oraz aktywności wypoczynkowo-rekreacyjnej

12. Pedagogika dzieci głuchoniewidomych, czyli surdotyflopedagogika jest to teoria i praktyka nauczania i wychowania dzieci z równoczesnym uszkodzonym wzrokiem i słuchem przy zastosowaniu specjalnych metod. Dzieci głuchoniewidome mają specjalne potrzeby edukacyjne i w związku z tym trzeba im stworzyć specjalne warunki do uzyskania możliwie pełnego rozwoju psychofizycznego i społecznego oraz do przygotowania ich do życia i funkcjonowania w określonym środowisku społecznym. Te specjalne warunki to wysoce specjalistyczna edukacja

Program edukacyjny zakłada dwa poziomy nauczania niezależnie od wieku dziecka, a mianowicie:

1. program przedszkolny trwający od l do 3 lat, w zależności od dotychczasowego rozwoju;

2. program szkolny trwający 10 lub nawet więcej lat, w zależności od uzyskiwanych wyników.

Każde dziecko ma indywidualny program dostosowany do jego możliwości i potrzeb rozwojowych. Opracowany jest on na podstawie ogólnych wyników badań medycznych i psychologicznych, a zwłaszcza funkcjonalnej oceny zachowanych zmysłów wzroku i słuchu. Program edukacyjny na ogół obejmuje takie zajęcia, jak:

1. Usprawnianie zachowanej zdolności widzenia u dzieci z resztkami wzroku.

2. Usprawnianie zachowanej zdolności słyszenia u dzieci z resztkami słuchu.

3. Nauka metod komunikowania się.

4. Nauka mowy dźwiękowej.

5. Nauka czynności dnia codziennego.

6. Orientacja i poruszanie się w przestrzeni.

7. Usprawnienie fizyczne.

8. Zajęcia muzyczne

9. Posługiwanie się komputerem.

10. Terapia zajęciowa

11. Przygotowanie do pracy.

Wszystkie wymienione zajęcia prowadzą specjalni nauczyciele i wychowawcy, a także tacy specjaliści, jak psycholog, instruktor orientacji przestrzennej lub logopeda. Inny personel, a zwłaszcza personel medyczny: pe-diatra, okulista, audiolog i pielęgniarka, jest wspólny dla oddziału dla dzieci głuchoniewidomych oraz placówki, w ramach której on działa

13Niepelnosprawnos ruchowa Pojęcie rewalidacji odnieść można do różnych sfer funkcjonowania człowieka, a działania rewalidacyjne prowadzić z wykorzystywaniem różnych koncepcji teoretycznych

Autorewalidację proces mobilizacji możliwości jednostki, przebiegający na poziomach: emocjonalnym, behawioralnym i świadomościowym i służący celom rewalidacji, jakimi są: samorealizacja osoby niepełnosprawnej i realizacja przez nią ról społecznych. Na każdym z wyodrębnionych poziomów wyróżniony został czynnik o największym znaczeniu. Są to kolejno: pozytywne emocje, prospołeczne zachowania i koncepcja samego siebie. Ważnym problemem osób niepełnosprawnych jest też ustalenie równowagi między autonomią a konieczną zależnością od innych. Właściwościami, które ułatwiają rozwiązanie tego problemu, są ukształtowane na drodze oddziaływań wychowawczych, kulturowych i poprzez własną aktywnoś Dla wykształcenia się tych cech szczególne znaczenie mają oddziaływania rodziców, a przede wszystkim: bezwzględna akceptacja dziecka, urealnienie stawianych mu wymagań i zapewnienie możliwości zdobywania różnorodnych doświadczeń, dostrzeganie indywidualnych właściwości dziecka, których nie przesłania jego defekt fizyczny, oraz stwarzanie okazji do przejawiania przez nie pożądanych zachowań społecznych. Pomocne w osiągnięciu tych celów mogą być nie tylko działania profesjonalistów (pedagogów, psychologów), ale również wsparcie, które rodzice mogą otrzymać w organizacjach utworzonych często przez nich samych. Przykładem są tu Koła Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym Ruchowo i stowarzyszenia o podobnym charakterze

1. Ocena tego, co dziecko już umie

2. Planowanie

3. Wykonywanie czynności razem z dzieckiem.

4. Samodzielne działania dziecka.

5. Ponowna ocena

Praca pedagoga specjalnego z osobami niesprawnymi ruchowo przebiega na trzech co najmniej płaszczyznach, których zakresy przenikają się, a granice są nieostre. Pierwsza z tych płaszczyzn to praca bezpośrednio z osobą niepełnosprawną, druga - z jego rodziną, a trzecia dotyczy wpływania na postawy ludzi wobec osób niepełnosprawnych, np. poprzez edukację integracyjną

14 Pedagogika terapeutyczna, zwana także pedagogiką leczniczą, jest nauką szczegółową pedagogiki specjalnej. Opieka nad dzieckiem przewlekle chorym ma charakter pielęgnacyjny, a wychowanie tego dziecka nabiera walorów terapeutycznych Czynności opiekuńczo-pielęgnacyjne. Służą one stworzeniu dziecku choremu należytych warunków rozwoju i leczenia oraz zaspokojenia jego potrzeb. Czynności wychowawczo-terapeutyczne. Służą wspieraniu rozwoju dziecka i kształtowaniu u dziecka tych dyspozycji, które ułatwią mu osiągnięcie samodzielności osobistej i społecznej oraz realizację własnych pragnień i zainteresowań np: prowadzenie z dzieckiem ćwiczeń usprawniających (np. oddechowych, ruchowych, mowy) według wskazań specjalistów i zaopatrzenie go w potrzebne pomoce rehabilitacyjne; zapewnienie dziecku nauki w takich formach i kierunkach kształcenia, które są najbardziej dla niego odpowiednie zapewnienie dziecku opieki i pomocy lekarzy specjalistów i stosowanie się do ich zaleceń ,stałe czuwanie nad samopoczuciem dziecka i udzielanie mu właściwej pomocy w czasie ataków chorobowych

15 Logopedia, będąca jedną z nowszych dyscyplin naukowych, ma charakter interdyscyplinarny zarówno w swej warstwie teoretycznej, jak i praktycznej. Wyróżnia się swym wielo-specjalistycznym charakterem, co wyznacza z jednej strony konieczność wypracowania takich form postępowania, które zapewniłyby współdziałanie ze sobą różnych specjalistów (np. psychologów, lekarzy, pedagogów, asystentów społecznych), a z drugiej uporządkowania terminologii, która winna ułatwiać to współdziałanie. przedmiotem zainteresowań i badań logopedii jest rozwój i zaburzenia mowy oraz języka jako systemu kumunikacyjnego. Zaburzenia mowy mogą być rozpatrywane z dwu punktów widzenia: etiologii i symptomatologii (objawy). Kategoryzacje oparte na kryterium etiologicznym i patomechanizmach mają na celu ustalenie, jakie jest źródło powstałych nieprawidłowości utrudniających porozumiewania się. Do znanych klasyfikacji o tym charakterze należy podział który wyróżnia zaburzenia pochodzenia:

a) egzogennego (zewnątrzpochodne - środowiskowe, wywołane przez czynniki społeczne),

b) endogennego (wewnątrzpochodne, o złożonej często patogenezie i trudnych do ustalenia patomechanizmach

Kształtowanie się mowy dziecka ma ścisły związek z wpływem warunków społecznych i kulturowych, w których ono wzrasta. Rola otoczenia polega przede wszystkim na wyzwalaniu u dziecka jego naturalnych zdolności językowych, ujawniających się w poszczególnych fazach jej rozwoju drogą kontaktów werbalnych i zabaw z najbliższymi (matką, ojcem, opiekunami itp.). Prawidłowe kształtowanie się i rozwój mowy dziecka stanowi podstawę rozwoju całej jego osobowości. Dzięki rozumieniu poznaje ono otaczający je świat. Dzięki umiejętności mówienia jest w stanie wyrazić swoje uczucia, pragnienia i doznania Jeśli mowa dziecka nie rozwinie się do 3. roku życia, należy podejrzewać jej opóźniony rozwój mowy, może być sygnalizowany przez późniejsze pojawienie się gaworzenia, późniejsze pojawienie się pierwszych słów, ubogi zasób słownictwa, tak biernego, jak czynnego opóźnienie w zakresie gramatycznej budowy zdań, opóźnienie artykulacji głosek itp. i > y

16 autyzm Autyzm wczesnodziecięcy to zespół poważnych zaburzeń rozwojowych dziecka, manifestujących się do 30. miesiąca życia, związanych z wrodzonymi dysfunkcjami układu nerwowego . Obecnie przyjmuje się triadę objawów zaburzeń autystycznych: zaburzenie międzyludzkich związków, zaburzenie komunikacji i fantazji, ograniczony repertuar aktywności i zainteresowań. W świetle nowych koncepcji (hipotez), próbujących wyjaśnić patomechanizm i model zaburzenia autystycznego, u podłoża autyzmu leży niedostateczny rozwój „teorii umysłu". Punktem wyjścia do rozwoju teorii umysłu jest wspólna, dzielona z kimś uwaga. Gotowość do dzielenia uwagi daje się zauważyć między szóstym a trzynastym miesiącem życia dziecka. Ma ona doniosłe skutki dla społecznego, emocjonalnego i poznawczego rozwoju. Brak tej dyspozycji jest pierwszą, specyficzną dla autyzmu cechą, która daje się zauważyć u niemowlęcia W konsekwencji bardzo wcześnie ujawniają się zaburzenia samoregulacji i stany napięcia. Patologiczne zachowania dziecka, mające mu przywrócić homeostazę, np. krzyk (autoagresja) jako reakcja na narastający lęk z powodu odbioru chaotycznych bodźców, których dziecko nie rozumie. <dzieci z autyzmem wiec skupilem sie na autyzmie. 'Zapobieganie' ważna jest anamneza, obejmująca informacje o rodzinie (także dalszej) dziecka, przebiegu ciąży, porodu (z uwzględnieniem wyników na skali Apgar. Drugim ważnym ogniwem procesu diagnostycznego jest wnikliwa obserwacja dziecka w sytuacjach najbardziej zbliżonych do domowych, w znanym mu otoczeniu, gdzie czuje się bezpiecznie. Na szczególną uwagę zasługuje metoda diagnostyczna, określona jako Monachijska Funkcjonalna Diagnostyka Rozwojowa. Badanie dziecka pozwala na ustalenie opóźnień w rozwoju w bardzo wczesnym okresie (w pierwszym, drugim, trzecim roku życia), a otrzymany profil rozwoju ułatwia diagnozę różnicującą. najważniejsze we wczesnej terapii dziecka autystycznego to nie pozwolić mu uciec, co znaczy prowokować je do tego, aby ciągle było obecne. Tę wypowiedź odnieść można do pracy ze wszystkimi dziećmi, gdzie na plan pierwszy wysuwają się zaburzenia kontaktu i problemy emocjonalno-społeczne. Propozycją takiej terapii jest metoda holding. U podstaw metody leży założenie, że dziecko z jakichś powodów nie zaznało uczucia bezpieczeństwa i nie ma mocnego oparcia w osobach najbliższych. Celem metody jest przywrócenie utraconej lub nieprawidłowo zbudowanej więzi