Taniec postmodernistyczny

Jako reakcja na kompozycyjne i prezentowane wymuszenia narzucone przez modern dance, taniec postmodernistyczny wielbi użycie codziennego ruchu jako obowiązującego w sztuce i prezentuje nowe metody kompozycji.

Wyznaczniki podobne do postdramatycznego teatru, zaczerpnięte z Form Teatru Tańca:

• Parataksa (brak hierarchii)

• oznaczanie rzeczywistości

• tworzenia fikcji opartej na efekcie realności

• kreacja spójnego mikrokosmosu scenicznego odsyłającego do makrokosmosu świata.

• Gra gęstością znaków

• Nadmiar

• “heat and cold” przesyt akcji bądź jej brak

• Cielesność

Pierwsze oznaki postmodernizmu:

• Końcowy modernizm, który rozwinął bardzo konceptualizm, sprowokował tezy o końcu sztuki. Obawiano się wyczerpania wszelkich możliwości i rozwiązań, pomysłów. Ku końcowi nie zmierzała sztuka, ale tylko pewne wizji. Rozpoczął się postmodernizm

• Postmodernizm nie kreował jednak żadnej nowej ideologii, nie wyznaczał granic

• rozumiano jako: wykroczenie poza modernistyczną estetykę; jako odpowiednik europejskiej awangardy. Nawoływali do ponownego zaangażowania się politycznego, społecznego

• Sprzeciw wobec instytucjonalności

• Na rozwój wpłynęło udostępnienie technologii, którą zaczęto wykorzystywać

• Performance, body art, happening: nie chciał dzieła, które jest wyznacznikiem materialnej wartości

• Kultura popularna: odrzucał ją modernizm

• Pojęcie KONTRKULTURY: określa względnie spójną grupę społeczną, która wyraża sprzeciw wobec zastanej kultury, jak i tworzeniu nowej.

• Postmodernizm niczego nie odrzucał, ale tez niczego nie starał się kontynuować. Obcy był mu zarówno bunt, jak i szacunek dla tradycji