Choroby przenoszone drogą płciową dawniej zwane także chorobami wenerycznymi – grupa chorób zakaźnych i pasożytniczych, które przenoszone są na drodze kontaktu płciowego. Najczęstszą chorobą przenoszoną drogą płciową jest zakażenie wywołane przez Chlamydia trachomatis-- jest najważniejszym epidemiologicznie i klinicznie gatunkiem rodzaju Chlamydia.Różne szczepy są czynnikami etiologicznymi wielu zespołów chorobowych. Szerzy się z człowieka na człowieka drogą płciową, w czasie porodu lub przez bezpośredni kontakt z zakażoną osobą.
Chlamydia- ( rodzaj bakterii bezwzględnie wewnątrzkomórkowych. Bakterie te nie wytwarzają własnego ATP, lecz wymieniają swoje ADP na ATP gospodarza. Bakterie pokrewne riketsjom. Posiadają lipopolisacharyd (LPS) w swojej ścianie komórkowej, podobnie jak większość bakterii Gram-ujemnych, jednak w przeciwieństwie do nich nie posiadają w ścianie peptydoglikanu. Są zdolne do syntezy własnych białek, dzięki posiadaniu rybosomów.)
Choroby wirusowe(są następstwem zaburzenia czynności oraz uszkodzenia tkanek człowieka na skutek zarażenia wirusem.). Takimi chorobami są:
*AIDS *WZW *Opryszczka narządów płciowych *Human papilloma *
Choroby zakaźne(Są to choroby, które dotykają nie tylko ludzi, ale również zwierzęta i rośliny i są efektem zakażenia i zniszczenia bariery odpornościowej organizmu. Choroby tego rodzaju mają to do siebie, że bardzo łatwo przechodzą z jednego na drugi organizm stąd nazywane są również chorobami zaraźliwymi.). Występują takie choroby jak:
*AIDS *Kłykciny kończyste *Rzeżączka *Wrzód miękki *Ziarniak pachwinowy
Choroby pasożytnicze(choroby ludzi i zwierząt wywoływane przez pasożyty, czyli organizm cudzożywny, który wykorzystuje stale lub okresowo organizm żywiciela jako źródło pożywienia i środowisko życia.). Oto niektóre z nich:
*Rzęsistkowica *Kandydoza *Wszawica łonowa *Świerzb
Choroby bakteryjne(choroby wywoływane przez bakterie. W zakażeniu bakteryjnym bakterie wnikają w sposób bierny lub czynny do organizmu ludzkiego gospodarza, w obrębie którego rozmnażają się i wywołują reakcję obronną organizmu).Poniżej przedstawione są przenoszone drogą płciową:
*Chlamydia i ureaplazma *Chlamydioza *Kiła *Zapalenie cewki moczowej
HIV(Human Immunnodeficiency Virus), czyli ludzki wirus upośledzenia odporności, charakteryzuje się dużą zmiennością antygenową. Jest to retrowirus, który stopniowo ogranicza właściwą odpowiedź odpornościową, aż do całkowitego jej zniszczenia. Do chwili obecnej znane są dwa wirusy HIV: HIV-1 oraz HIV-2. HIV-1 występuje w sześciu genotypach, które są oznaczone literami od A do F.
OBJAWY
Wirus HIV rozwija się bardzo podstępnie. W pierwszym okresie po wniknięciu do organizmu nie wywołuje odczuwalnych objawów. Objawy pojawiają się, gdy organizm przystąpi do walki z HIV. Występują wtedy bóle głowy, mięśni, powiększenie węzłów chłonnych. Często dolegliwości te mylone są ze stanem grypowym. Okres ten może trwać od 2-12 tygodni. Wtedy mamy do czynienia z najbardziej intensywnym mnożeniem się wirusa. Kolejny etap to trwający od roku do 14 lat bezobjawowy czas niszczenia przez wirus limfocytów CD4+. Stadium zachorowania na AIDS rozpoczyna się wtedy, gdy układ odpornościowy jest już tak słaby, że nie jest w stanie walczyć z infekcjami. Osoba zakażona zapada wtedy na różne choroby, łącznie z nowotworami.
PRZYCZYNY
Najbardziej powszechną drogą przenoszenia wirusa HIV w populacji dorosłych ok.90% jest stosunek seksualny z osobą zakażoną. HIV może występować w spermie w znacznych ilościach. Występuje także w znacznej ilości w wydzielinie z żeńskich narządów płciowych. Do infekcji dochodzi najłatwiej, gdy tkanki w obrębie narządów płciowych są uszkodzone lub stosunek płciowy odbywa się w okresie miesiączki. Szczególnym ryzykiem są obciążone stosunki analne, gdyż błona śluzowa odbytu jest podatna na mikrourazy. Ze względu na budowę i fizjologię narządów płciowych kobiety są bardziej narażone na zakażenie.
PRZEBIEG
3-6 tygodni ostra choroba retrowirusowa, w tym czasie osoba zakażona jest szczególnie zaraźliwa dla innych. Wtedy wynik testu może być jeszcze ujemny. Okres klinicznych objawów(kaszel, ból głowy, gorączka itp.) trwa 2-4 tygodnie. Po tej fazie długo mogą nie występować żadne zauważalne objawy chorobowe. Ten okres może trwać od 6 miesięcy do 12 lat lub dłużej. Osoba nieświadoma choroby przenosi wirusa na innych. Kolejną fazą zakażenia jest okres występowania chorób oportunistycznych związanych z HIV, tzw. Schorzeń wskaźnikowych, z których najczęstszymi są: cytomegalia, zapalenie płuc pneumocystozowe, gruźlica, mięśniak Kaposiego itp. Końcowym okresem klinicznego przebiegu zakażenia HIV jest AIDS.
CIĄŻA
Jeśli kobieta w ciąży jest nosicielką wirusa HIV, może przekazać go dziecku. Najczęściej – podczas porodu (tzw. transmisja wertykalna), rzadziej – w III trymestrze ciąży lub w okresie okołoporodowym. Podczas porodu ryzyko zakażenia dziecka od nieświadomej matki wynosi 30 proc. Jest to główne źródło zakażeń wirusem HIV – i w następstwie AIDS – u dzieci. A są one o wiele groźniejsze niż u osób dorosłych. Zakażenie HIV u dziecka ma znacznie szybszy postęp, większe jest ryzyko rozwoju AIDS i śmierci. Chorobę należy rozpoznać przed ukończeniem 3. miesiąca życia i jak najszybciej leczyć. Ale żeby leczyć, trzeba ją najpierw wykryć.
JAK LECZYĆ?
Obecnie wiadomo, że skuteczna kuracja powinna zmniejszyć liczbę wirusów HIV poniżej 50 w 1 ml krwi, co nie dezorganizuje układu odpornościowego i pozwala skutecznie chronić zdrowie przed zarazkami i toksynami. Medycyna biorąc to pod uwagę określiła optymalne metody leczenia nosicieli wirusa i zaczyna odnosić znaczące sukcesy. Dowodem tego jest np. stwierdzany u prawidłowo leczonych pacjentów ponowny wzrost liczby komórek odpornościowych - limfocytów do optymalnej liczby i ogólnie dobry stan zdrowia.
AIDS-końcowe stadium zakażenia HIV . Zespół nabytego upośledzenia odporności. AIDS wywołany jest przez wirus HIV (human immunodeficiency-wirus z rodzaju lentiwirusów, z rodziny retrowirusów. Atakuje głównie limfocyty T-pomocnicze (limfocyty Th). Wiriony mają budowę kulistą i otoczone są otoczką lipidową, zawierającą liczne białka (glikoproteiny: gp120 u HIV-1 i HIV-2 oraz gp41 u HIV-1 i gp36 u HIV-2). Pod osłonką znajduje się płaszcz białkowy, czyli kapsyd, kryjący materiał genetyczny wirusa (RNA) i enzymy: odwrotną transkryptazę , integrazę.
AIDS nie jest typowa choroba zakaźna o specyficznych objawach ,lecz wykazuje cały zespół symptomów (syndrom-zespół chorobowy)Objawy te są bardzo liczne, mogą nasilać się ,a następnie znikać .Od momentu zakażenia wirusem HIV do chwili ataku choroby, może upłynąć nawet ponad 10 lat. Typowym objawem choroby jest występowanie trudnych do opanowania infekcji oraz różnego rodzaju nowotworów złośliwych. Chorzy na Aids w zawansowanym stadium choroby cierpią na rzadki przypadek raka skóry, zwanym mięsakiem Kaposiego
Mięsak Kaposiego- postać mięsaka Kaposiego związana z AIDS - bardziej agresywna forma nowotworu. W latach 90 występowała u 10-15% homoseksualnych mężczyzn (USA); obecnie w tej podgrupie wynosi około 2% i jest to częstość podobna do innych grup chorych na AIDS[1]. Wyższa częstość wiązała się prawdopodobnie z nadkażeniami innymi wirusami[2][3]; potwierdzałby to fakt, że nieaktywni seksualnie homoseksualiści mieli niższe ryzyko mięsaka Kaposiego od aktywnych seksualnie osób. Zmiany nie mają charakterystycznej lokalizacji: mięsak wcześnie rozwija się w narządach wewnętrznych (nerki, płuca, błonie śluzowej przewodu pokarmowego), węzłach chłonnych. Uważa się, że zmiany skórne na koniuszku nosa są patognomoniczne dla tego typu choroby. Choroba może pojawić się u osób na każdym z etapów rozwoju zakażenia HIV, także (w bardzo rzadkich przypadkach) leczonych HAART[4]. Mięsak zwykle ustępuje po rozpoczęciu terapii antyretrowirusowej.
OBJAWY *gorączka* uczucie zmęczenia* utrata wagi i ciała * uporczywie nawracające infekcje* zapalenie płuc* zapalenie opon mózgowych* biegunka* puchnięcie węzłów chłonnych* silne nocne pocenie się* uczucie przygnębienia* zaburzenia pamięci* mięsaki Kaposiego
PRZYCZYNY
Chorobę wywołuje wirus HIV, który osłabia system odpornościowy organizmu, co z kolei sprzyja rozwojowi infekcji. Wirusy HIV mogą znajdować się w spermie, wydzielinie z pochwy, łzach, ślinie, mleku matki, krwi oraz moczu. Zakażenie może nastąpić wyłącznie przez bezpośredni kontakt z krwią lub błonami śluzowymi chorego. Może to mieć miejsce podczas stosunku płciowego, porodu lub transfuzji krwi. Do przenoszenia wirusa dochodzi często u narkomanów, poprzez używanie wspólnych igieł i strzykawek.
PRZEBIEG CHOROBY
Po pewnym czasie od momentu zakażenia wirusem HIV dochodzi do ostrej infekcji przypominającej grypę. Często wywołana jest ona zaatakowaniem organizmu przez różne drobnoustroje. Objawy te są przemijające. We krwi chorego można wykryć obecność przeciwciał. Po ostrym zakażeniu HIV chory może się czuć względnie dobrze. Osłabienie systemu immunologicznego (odpornościowego) powoduje jednak, że chory często ulega infekcjom, ma długotrwałą gorączkę, traci na wadze, łatwo się męczy, zapada na zapalenie płuc i inne charakterystyczne dla AIDS choroby. Ataki powtarzają się, działanie leków daje pewną poprawę, lecz po pewnym czasie stan znów się pogarsza. W zawansowanym stadium choroby pojawiają się różnego rodzaju nowotwory. Jednym z nich jest mięsak Kaposiego. Jeden z ataków choroby kończy się śmiercią.
CIĄŻA
Do przekazania wirusa dziecku przez matkę może dojść jeszcze w trakcie trwania ciąży lub podczas porodu. Jeżeli natomiast ciąża i poród nie zaraziły niemowlęcia, to nie należy go karmić piersią, gdyż dzięki temu również może dojść do zakażenia. U dzieci, które zostały zarażone przez matki w ciąży mogą występować zniekształcenia w obrębie twarzy np. nieprawidłowy rozstaw oczu, płaskie nosy, kłopoty z otwieraniem oczu. Mimo dużego zagrożenia dziecko matki chorej na AIDS może urodzić się zdrowe. Wymaga to jednak przyjmowania odpowiednich leków, dlatego kobietom w ciąży zaleca się wykonanie testów, służących wykryciu obecności HIV we krwi. Dzięki podjęciu leczenia tuż przed porodem, podczas niego i po porodzie, ryzyko zakażenia dziecka zmniejsza się z 60% do poniżej 1%.
JAK LECZYĆ AIDS?
Niestety niw wynaleziono dotychczas skutecznego leku przeciwko AIDS. Nad wynalezieniem takiego środka pracują rzesze specjalistów na całym świecie.
Co pewien czas jakiś ośrodek badawczy ogłasza, że rozwiązał problem jakiego typu ma być remedium(lek) na AIDS, szybko jednak okazuje się, że problem jest bardziej skomplikowany.
JAK MOŻESZ SOBIE POMÓC?
Osoba zakażona wirusem HIV nie może sama zrobić nic, aby zapobiec atakowi choroby. Nie wiadomo jak dotąd, czy w ogóle wybuch choroby jest nieunikniony.
KIEDY NALEŻY ZGŁOSIĆ SIĘ DO LEKARZA?
Każdy, kto przypuszcza, że mógł zarazić się wirusem HIV, powinien niezwłocznie poddać się odpowiedniemu testowi. Dotyczy to szczególnie osób z tzw. ”grupy ryzyka”, u których istnieje zwiększone niebezpieczeństwo zakażenia. Są to przede wszystkim homoseksualiści, narkomani, prostytutki i osoby korzystające z ich usług.
JAK POSTĄPI LEKARZ?
Lekarz poleci wykonanie testu na obecność wirusa HIV(próbka krwi pacjenta zostanie poddana analizie laboratoryjnej. Wynik jest pozytywny, jeżeli we krwi obecne są przeciwciała wirusa HIV. Oznacza to, że doszło do zakażenia).
JAK CHRONIĆ SIĘ PRZED ZAKAŻENIEM HIV?
Należy unikać wszelkich możliwości zakażenia wirusem. Duże niebezpieczeństwo stwarzają kontakty seksualne z nosicielem wirusa. Podczas kontaktów intymnych z osobą dopiero poznaną należy używać prezerwatyw, które w pewnym stopniu zapewniają ochronę. Na szczególne ryzyko narażone są osoby uzależnione od narkotyków, używające wspólnych strzykawek i igieł.
Codzienny kontakt z osobami zarażonymi wirusem nie stwarza zagrożenia. Wirus nie jest przenoszony drogą kropelkową, czyli w wodzie lub w powietrzu!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
WIRUSOWE ZAPALENIE WĄTROBY-ostra choroba zakaźna, której istotą jest uszkodzenie miąższu wątroby przez wirusy. Rozróżnia się 2 postacie w.z.w: 1.Nagminne zapalenie wątroby(choroba Botkina) i 2.Wszczepienne zapalenie wątroby.
OBJAWY
*złe samopoczucie *osłabienie *senność *bóle głowy *brak apetytu *nudności *wstręt do potraw tłustych *niekiedy biegunka *w części przypadków-gorączka *pod koniec tego okresu pobolewania w okolicy żołądka i wątroby
PRZYCZYNY
W nagminnym w.z.w. wrotami zakażenia jest przewód pokarmowy, a zachorowania występują głównie latem i wczesną jesienią, najczęściej wśród dzieci i młodzieży. Źródłem zakażenia jest chory człowiek, a największa zaraźliwość- we wczesnym okresie choroby i w pierwszych tygodniach okresu żółtaczkowego. Zakażenie występuje przez bezpośredni kontakt z wydalinami chorego lub pośrednio- przez spożycie zakażonych pokarmów(epidemie mleczne, wodne itp.). We wszczepiennym w.z.w. zakażenie następuje drogą pozajelitową- zakażone igły i strzykawki, narzędzia chirurgiczne i stomatologiczne, przetaczanie krwi zakażonej wirusami.
PRZEBIEG
Brak jest sezonowości i różnic wieku w postaci wszczepiennej. Okres wylęgania wynosi od 6 tygodni do 6 miesięcy, podczas gdy w nagminnym 2-6 tygodni. W zwykłym niepowikłanym w.z.w. rozróżnia się 3 okresy: wstępny, żółtaczkowy i zdrowienia. Okres wstępny trwa średnio 6-10 dni (we wszczepiennym 1-2 dni). Okres żółtaczkowy trwa 1-3 tygodnie. Na początku samopoczucie chorego na krótko poprawia się, ale później znowu występują objawy dyspeptyczne. W okresie zdrowienia następuje regeneracja miąższu wątroby, stan ogólny stopniowo poprawia się. Istnieją różne postacie w.z.w: od lekkiej(ze słabo zaznaczoną żółtaczką i szybkim zdrowieniem) do ciężkiej- z rozległą martwicą wątroby i upośledzeniem jej regeneracji.
CIĄŻA
W szczepionce przeciwko WZW typu B nie ma żadnych składników, które mogłyby zaszkodzić rozwojowi płodu, a potem dziecku. Dlatego szczepienie podczas ciąży można rozważyć, na przykład, jeżeli jest to ciąża wysokiego ryzyka i spodziewamy się, że poród nastąpi poprzez cesarskie cięcie. Przewlekłe zakażenie wirusem WZW typu B nie powoduje problemów z zajściem w ciążę, przebiegiem ciąży i zdrowiem dziecka po urodzeniu. Każda kobieta w ciąży jest badana na obecność antygenu HbsAg, który jest dowodem zakażenia. Dziecko kobiety zakażonej wirusem WZW typu B oprócz szczepionki otrzymuje po urodzeniu tzw. immunoglobulinę, czyli przeciwciała, których zadaniem jest natychmiastowe zablokowanie aktywności wirusa. Poza tym każdy noworodek jest szczepiony przeciwko WZW typu B w pierwszej dobie życia.
JAK LECZYĆ?
Ma na celu przede wszystkim ułatwienie regeneracji zniszczonego miąższu wątroby(leżenie w łóżku, dieta bogata w węglowodany, zawierająca podstawowe białka i minimum tłuszczów, witaminy). W cięższych przypadkach glikokortykoidy(hormony, które regulują przemiany białek, węglowodanów i tłuszczów).
ZAPOBIEGANIE
Nagminnemu w.z.w.- przestrzeganie zasad higieny osobistej i żywienia, izolacja chorych, zgłaszanie zachorowań do władz sanitarno-epidemiologicznych, gamma-globulina(stosuje się do wstrzyknięć domięśniowych w przypadku hipogammaglobulimemii, w zapobieganiu chorobom zakaźnym pochodzenia wirusowego) dla osób kontaktujących się z chorym w okresie zaraźliwym; wszczepiennemu w.z.w.- staranna sterylizacja igieł i strzykawek(najlepsze są jednorazowego użytku), narzędzi chirurgicznych i dentystycznych, surowa kontrola dawców krwi.
OPRYSZCZKA NARZADÓW PŁCIOWYCH
Opryszczka narządów płciowych jest to choroba charakteryzująca się obecnością pęcherzyków oraz owrzodzeń na skórze okolicy płciowej, odbytu i pośladków ze skłonnością do nawrotów. W 95% spowodowana jest Herpes Simplex Virus typ 2 (wirus opryszczki typu 2) a w pozostałych przypadkach przez Herpes Simplex Virus typ 1 (wirusem opryszczki typu 1), który najczęściej jest przyczyną opryszczki wargowej potocznie zwanej "zimnem". Wirusy opryszczki HSV-1 i HSV-2 są dwoma spośród ośmiu ludzkich wirusów opryszczki, które mają zdolność do przejścia w stan utajenia i dlatego utrzymują się przez całe życie ich żywiciela - człowieka. Miejscem utajenia wirusa HSV są zwoje czuciowe nerwów unerwiających miejsce początkowej infekcji.
OBJAWY
HSV może mieć przebieg bezobjawowy lub ostry. Często może towarzyszyć ogólne osłabienie, gorączka i trudności w oddawaniu moczu. U mężczyzn zmiany najczęściej umiejscawiają sie na napletku, żołędzi i trzonu prącia, a u kobiet na wargach sromowych, łechtaczce, w pochwie lub na szyjce macicy. U obu płci zmiany mogą rozwijać się w okolicy odbytu w wyniku kontaktów analnych.
PRZYCZYNY
Infekcja występuje w wyniku bliskiego kontaktu skórnego z zakażoną osobą lub poprzez przeniesienie pionowe obejmujące kontakt genitalny, kontakt oralno-genitalny, kontakt analno-oralny i kontakt analno-genitalny. Osoba zarażona przekazuje wirusa wtedy, gdy widoczne są pęcherzyki, czy owrzodzenia, ale większość bo aż około 70% przypadków przeniesienia wirusa na zdrową osobę występuje wtedy, kiedy nie ma żadnych objawów. W Zakażenie może być rozsiewane przez osobę, która nawet nie wie, że jest chora. Wcześniejsza infekcja wirusem HSV-1 dzięki wytworzeniu przez organizm człowieka przeciwciał zapewnia częściową ochronę przed zakażeniem wirusem HSV-2.
PRZEBIEG
Do zakażenia wirusem dochodzi poprzez stosunki płciowe z osobą zakażoną lub też w wyniku ekspozycji błon śluzowych lub uszkodzonego naskórka na wirusa (używanie wspólnych ręczników, mydeł). Okres od zakażenia do pojawienia się pierwszych objawów trwa zazwyczaj od kilku do kilkudziesięciu dni. Zmiana pierwotna na skórze pojawia się zazwyczaj 4-7 dni po stosunku czemu towarzyszy bolesność i świąd tej okolicy z towarzyszącym zaczerwienieniem. Następnie dochodzi do powstania małych bolesnych pęcherzyków, które pękają tworząc powierzchowne owrzodzenia z czerwoną obwódką z tendencją do zlewania. Po około 10 dni owrzodzenia goją się pozostawiając niewielką bliznę.Największa ilość wirusa znajduje się płynie surowiczym wypełniającym pęcherzyki. Duża liczba osób jest zakażona wirusem HSV przy czym infekcja utrzymuje się w postaci utajonej przez całe życie w obrębie zwoju splotu krzyżowego skąd w przypadku korzystnych warunków takich jak choroba gorączkowa, przegrzanie organizmu czy jego oziębienie wirus reaktywuje się i doprowadza do powtórnego zakażenia skóry.
CIĄŻA
Jest ona szczególnie niebezpieczna dla kobiet w ciąży ze względu na możliwość przejścia zakażenia na płód powodując u niego poważne powikłania rozwoju. Infekcje te prowadzą najczęściej do powstania wad rozwojowych płodu, obumarcia płodu lub śmierci noworodka. Pełnoobjawowe zakażenie w czasie ciąży może stać się przyczyną zakażenia wewnątrzmacicznego (ryzyko wzrasta po przedwczesnym pęknięciu pęcherza płodowego), okołoporodowego lub też poporodowego dziecka. W pierwszym trymestrze ciąży zwiększa się ryzyko poronienia samoistnego, w II porodu przedwczesnego lub IUGR (wewnątrzmacicznego zahamowania wzrostu płodu). Największe ryzyko zakażenia dziecka występuje w przypadku porodu drogami natury, podczas którego noworodek narażony jest na bezpośrednie zetknięcie z wirusem.
JAK LECZYC?
W zmianach o małym nasileniu wystarcza leczenie miejscowe osuszające i odkażające (np. pasty cynkowe). Miejscowym lekiem, który działa jedynie na wirusy dzielące się czyli w okresie replikacji a który nie zapobiega nawrotom choroby jest acyclovir, jednak jego skuteczność jest znacznie gorsza w porównaniu ze podawaniem tego leku doustnie lub dożylnie.
Objawy opryszczki narządów płciowych mogą być leczone za pomocą doustnych leków przeciwwirusowych, takich jak: acyclovir, famciclovir, czy valacyclovir. Chociaż nie leczą one zakażenia opryszczkowego, skracają zdecydowanie czas trwania objawów skórnych oraz zapobiegają nawrotom i łagodzą ich nasilenie. Acyclovir może być stosowany doustnie 5 razy dziennie po 200 mg przez 5 dni. Kiedy zakażenie opryszczkowe rozprzestrzenia się po organizmie, może być one leczone za pomocą acycloviru podanego dożylnie.
Poza tym wskazane są witaminy z grupy B: witamina B1 oraz B12.
Chociaż obecnie nie ma leku na opryszczkę narządów płciowych, liczba jej nawrotów zmniejsza się z czasem. Codzienne przyjmowanie leków przeciwwirusowych może obniżyć ilość nawrotów objawów o co najmniej 75% u osoby cierpiącej na tego rodzaju zaburzenia stosunkowo często (6 albo więcej nawrotów w roku).
ZAPOBIEGANIE
Aby pomóc w zapobieganiu rozprzestrzenianiu opryszczki narządów płciowych, osoby już zakażone powinny się powstrzymać od stosunków seksualnych w momencie, kiedy objawy są obecne. Powinni oni też powiedzieć wszystkim swoim partnerom seksualnym o swojej dolegliwości oraz używać prezerwatywy lub innego środka o charakterze bariery ochronnej podczas stosunku, która znacznie ogranicza przenoszenie opryszczki narządów płciowych na zdrowe osoby.
POWIKŁANIA
Najczęstszym następstwem jest występowanie nawrotów choroby, która ogranicza się zazwyczaj do jednej połowy ciała i w porównaniu ze zmianami pierwotnymi ma łagodniejszy przebieg. Nawroty częściej występują u 80% osób zakażonych HSV typ 2 podczas gdy u osób zakażonych typem 1 w 50%.
Opryszczka narządów płciowych może być również przyczyną zapalenia opon mózgowo- rdzeniowych, zapalenia rdzenia kręgowego lub zaburzeń czynności układu autonomicznego. Zmiany poza narządami płciowymi dotyczące zwykle pośladków, pachwin lub ud mogą wystąpić w następstwie szerzenia się wirusa wzdłuż nerwów. Czasami może dojść do bakteryjnych nadkażeń owrzodzeń opryszczkowych.
HUMAN PAPILLOMA
Wirus z rodziny Papillomawirusów. Istnieje około 100 typów tego wirusa, z których część może być przyczyną łagodnych zmian w postaci brodawek na skórze, część powstawania łagodnych zmian w postaci kłykcin kończystych, a część nowotworów złośliwych jak rak szyjki macicy. Około 30 typów wirusa HPV jest odpowiedzialnych za infekcje narządów moczowo-płciowych kobiet i mężczyzn
OBJAWY
Większość zakażeń wirusem HPV przebiega bezobjawowo, a do transmisji wirusa (przeniesienia wirusa) może dojść nawet, gdy brak objawów zakażenia (brodawki lub inne widoczne zmiany)
PRZYCZYNY
Wirus przenoszony drogą płciową pojawia się u osób aktywnych seksualnie. Niemniej jednak, w niektórych przypadkach infekcji odmianami wirusa typowymi dla narządów rodnych, może dojść np. podczas porodu, gdzie matka zaraża wirusem dziecko. U wielu osób HPV znajduje się w fazie latencji, innymi słowy nie ujawnia się, a dzięki działaniu układu immunologicznego zakażenie ustępuje samoistnie. W przypadkach osób wykazujących objawy immunosupresji, czyli osłabienia odporności, może dojść do przewlekłego zakażenia HPV, a w następstwie do powstania nowotworów.
PRZEBIEG
Jeśli chodzi o typy wirusa przenoszone drogą płciową to przede wszystkim HPV 6, 11, 42, 43, 44, które wywołują łagodne zmiany, np. kłykciny kończyste, pojawiające się do kilku miesięcy po kontakcie z osobą zakażoną. Zmiany te występują na zewnętrznych i wewnętrznych narządach płciowych - u kobiet na wargach sromowych, a także w okolicy krocza i odbytu oraz w przedsionku pochwy i w pochwie, u mężczyzn w cewce moczowej, na żołędzi i po wewnętrznej stronie napletka. Powikłaniem kłykcin u mężczyzn może być stulejka. Niekiedy zmiany pojawiają się na błonie śluzowej jamy ustnej bądź gardła. Kłykciny kończyste mogą ustępować samoistnie, w przypadkach przewlekłego utrzymywania się zmian możliwe jest leczenie miejscowe - aplikowanie maści z lekami przeciwwirusowymi, elektrokoagulacja, laseroterapia, zamrażanie ciekłym azotem bądź ostatecznie chirurgicznie usunięcie zmian. Ze względu na obecność wirusa HPV na błonach śluzowych chorego, może dojść do powtórnego powstania kłykcin kończystych. Dzieje się tak w około 90% przypadków.
CIĄŻA
W rzadkich przypadkach przeniesienie zakażenia wirusami HPV (typy 6 i 11) z matek na noworodki może powodować rozwój zespołu "RRP" - nawracającej brodawczakowatości układu oddechowego - choroby, w której przebiegu pojawiają się łagodne zmiany w obrębie układu oddechowego powodujące chrypkę oraz, w niektórych sytuacjach, utrudniają oddychanie. Zarówno wirusy HPV wysokiego i niskiego ryzyka mogą powodować nieprawidłowe wyniki badania cytologicznego, wykonanego metodą Pap (jest to test stosowany do wykrywania zmian nowotworowych i innych zmian komórkowych w obrębie szyjki macicy)
JAK LECZYĆ?
W chwili obecnej nie ma na rynku leków anty-wirusowych do leczenia zakażenia wirusami HPV. Jest wiele sposobów leczenia objawowego zmian powodowanych przez wirusy HPV - brodawek narządów moczowo-płciowych, zmian przedrakowych i raka szyjki macicy
ZAPOBIEGANIE
Ryzyko zakażenia wirusami HPV można ograniczyć, zarówno dla mężczyzn jak i dla kobiet, poprzez ograniczenie liczby partnerów seksualnych. Prawidłowe używanie prezerwatyw również redukuje ryzyko zakażenia wirusami HPV. Jednakże całkowite zabezpieczenie za pomocą prezerwatyw nie zostało jeszcze dokładnie określone.
Należy pamiętać o tym, że zakażenie wirusami HPV często przebiega bezobjawowo, tak więc nie można w sposób całkowicie pewny stwierdzić czy dana osoba jest zdrowa. Jedyną, efektywną w 100% metodą uniknięcia zakażenia wirusem HPV jest unikanie kontaktów seksualnych z osobami zakażonymi. Kobiety powinny prosić swoich lekarzy o regularne wykonywanie cytologii (test Pap), a następnie rozmawiać o wynikach tych badań.
W JAKI SPOSÓB WIRUSY HPV PROWADZA DO ROZWOJU RAKA?
W większości przypadków zakażenie wirusami HPV ustępuje samoistnie, ale w przypadkach zakażeń wirusami HPV wysokiego ryzyka może dojść do rozwoju raka szyjki macicy. Zmiany w obrębie szyjki macicy powstałe z nieprawidłowych komórek na skutek zakażenia wirusem HPV są opisywane jako śródnabłonkowa zmiana nowotworowa (CIN). W zależności od typu wirusa HPV przebieg zakażenia prowadzący do rozwoju raka szyjki macicy może być różny. Zakażenia typami wirusa HPV niskiego ryzyka (HPV 6 lub 11) obciążone są znikomym ryzykiem progresji zmian, ale mogą przejść w etap tzw. przetrwałego zakażenia.
KŁYKCINY KOŃCZYSTE-choroba wirusowa, ma ona postać pojedynczych lub mnogich, zlewających się w całość brodawek, które m.in. mogą tworzyć kształt okręgu lub przybierać formę kalafiorowatych naroślin. Siedzibą kłykcin jest zazwyczaj pogranicze skóry i śluzówki. Atakują one okolicę odbytu i narządy płciowe- u mężczyzn występują często pod napletkiem i na żołędzi, rzadziej w ujściu cewki moczowej(powikłaniem kłykcin u mężczyzn może być stulejka), natomiast u kobiet na wargach sromowych, w pochwie, w okolicach odbytu, a nawet u ujścia macicy. Kłykciny kończyste to choroba zakaźna, przenoszona w drodze kontaktów intymnych. Kłykciny sromu mogą być u kobiet spowodowane przewlekłymi stanami zapalnymi pochwy, rzeżączką, drożdżakami lub rzęsistkowicą i traktowane są jak stany przedrakowe. Stają się kruche i łatwo krwawią. Sącząca się z nich wydzielina jest drażniąca dla skóry.
OBJAWY
Pojawiają się 2–3 miesiące po stosunku z osobą zakażoną. Kłykciny to płaskie lub wypukłe brodawki, które umiejscawiają się nie tylko na zewnątrz narządów płciowych, ale też w środku. Kłykciny są małe, wielkości ziaren ryżu, ale mogą się ze sobą zlewać, tworząc większe, nawet kilkucentymetrowe narośla.
PRZYCZYNY
Chorobę wywołuje wirus brodawczaka, który posiada ogromną siłę zakaźną, dlatego leczenie przeprowadza się zawsze u obojga partnerów.
PRZEBIEG
Czas inkubacji choroby wynosi od sześciu tygodni do kilku miesięcy. Nie leczone kłykciny mogą przybierać dosyć duże rozmiary. Kuracji muszą poddawać się równocześnie oboje partnerzy, w przeciwnym razie leczenie nie przyniesie żadnych efektów. Rozpoznaje się je po ich charakterystycznym wyglądzie, jednak dla całkowitej pewności lekarz ginekolog powinien wykonać badanie cytologiczne, które potwierdzi typ wirusa HPV w przypadku zakażenia
CIĄŻA
W ciąży choroba może sie ujawnić, gdyż odporność organizmu jest osłabiona. Jeżeli kłykciny kończyste są duże, wówczas ciążę należy zakończyć cięciem cesarskim. Chodzi o to, żeby podczas porodu nie doszło do zakażenia dziecka.
Sześć tygodni po porodzie kłykciny znikają samoistnie, ale infekcja pozostaje i wymaga leczenia.
JAK LECZYĆ?
Chorobę leczy się chirurgicznie, a także z użyciem środków chemicznych stosowanych zewnętrznie. Niekiedy stosuje się tzw. Elektroagulację(metoda elektrochirurgii polegająca na ścięciu białka za pomocą łuku elektrycznego). Sprawdzoną metodą jest terapia z zastosowaniem leczniczego środka roślinnego- żywicy podofilowej(Bezpostaciowy proszek o zmiennym zabarwieniu, od jasnożółtego do szarożółtego lub brązowego o charakterystycznym zapachu. Substancja silnie drażni błony śluzowe). Zabieg powtarza się kilkakrotnie, w regularnych odstępach czasu od momentu aż brodawki zupełnie znikną. Lekarstwo należy dokładnie zmyć po kilku godzinach działania, aby nie spowodować podrażnień naskórka i błon śluzowych. W przypadku niepowodzenia terapii, lub jeśli brodawki są bardzo liczne, niezbędny jest raczej zabieg operacyjny.
CO MOŻNA ZROBIĆ SAMEMU?
Osoba cierpiąca z powodu kłykcin nie powinna podejmować kontaktów seksualnych do momentu zakończenia terapii. Oprócz tego należy ściśle przestrzegać zaleceń lekarza i dbać o higienę.
KIEDY NALEŻY UDAC SIĘ DO LEKARZA?
Każda zmiana skórna w obrębie narządów płciowych, wymaga niezwłocznej konsultacji z lekarzem. W tym przypadku również obowiązuje zasada: im szybciej tym lepiej.
JAK POSTĄPI LEKARZ?
Oprócz oględzin zaatakowanego miejsca, lekarz zleci wykonanie dodatkowych badań. U kobiet jest to badanie ginekologiczne, a niekiedy również badanie cytologiczne tkanki pobranej z ujścia macicy. W przypadku kłykcin w okolicy analnej, lekarz wykonuje także badanie jelita, ponieważ infekcja często przemieszcza się do wewnątrz. Po otrzymaniu wyników badań, rozpoczyna się opisaną wyżej kurację. Wyjątkowo duże kłykciny, usuwa się operacyjnie pod pełnym znieczuleniem.
CZY KŁYKCINY SĄ CHOROBĄ NIEBEZPIECZNĄ?
Niej jest to choroba niebezpieczna, lecz wyjątkowo uporczywa- leczenie trwa bardzo długo, a objawy są często powracające. Ocenia się jednak ,że około 5% przypadków kłykciny przechodzą w formy nowotworowe.
RZEŻĄCZKA-Jest klasyczną, znaną od wieków, chorobą weneryczną, przenoszona prawie wyłącznie drogą płciową.
OBJAWY
*pieczenie w cewce moczowej *bóle podczas oddawania moczu *ropny wyciek * u kobiet bóle podbrzusza
PRZYCZYNY
Choroba wywołana jest przez dwoinki rzeżączki zwane też gonokokami, które bytują jako pasożyty na śluzówce i wywołują tam stany zapalne. Podczas stosunku przenoszą się na śluzówkę partnera. Bakterie dość szybko obumierają poza ustrojem, dlatego mało prawdopodobne jest zakażenie poprzez korzystanie z brudnych toalet, wspólnych ręczników, pościeli i bielizny.
PRZEBIEG
Okres wylęgania rzeżączki trwa u mężczyzn od 2 do 6 dni. Na początku występuje lekkie pieczenie w trakcie oddawania moczu, później dolegliwość ta odczuwalna jest przez cały czas. Po kilku godzinach pojawia się mniej lub bardziej obfity ropny wyciek z cewki moczowej. U kobiet okres inkubacji trwa dłużej od 1 do 2 tygodni. Zaczyna się podobnie, od pieczenia w czasie oddawania moczu, potem(nie zawsze) pojawiają się upławy i uczucie gorąca. Niekiedy wydzielina ropna powoduje wtórne zakażenie odbytu. Jeśli zainfekowane zostały macica i jajowody, mogą wystąpić gwałtowne bóle podbrzusza.
CIĄŻA
Rzeżączka, na którą choruje kobieta w ciąży, jest groźna dla płodu, bo może prowadzić np. do utraty wzroku u dziecka.
U małych dziewczynek ze względu na budowę oraz skład wydzieliny narządów płciowych, łatwo o zakażenie gonokokami drogą pośrednią, np. przez przebywanie w łóżku z chorymi dorosłymi czy wspólne używanie np. gąbek do mycia lub ręczników do wycierania okolic intymnych. Zakażenie obejmuje przede wszystkim srom i pochwę. Dzieci leczy się tak samo antybiotykami.
JAK LECZYĆ?
Leczenie jest bezpłatne i obowiązkowe. W kuracji stosuje się penicylinę, a jeśli ktoś jest na nią uczulony, z powodzeniem może przyjmować inne antybiotyki. Ważne SA kontrole po zakończeniu leczenia. Nieleczona rzeżączka prowadzi do poważnych powikłań- zakażenia dróg rodnych u kobiet i dróg rodno-moczowych u mężczyzn. Konsekwencją tych infekcji może być niepłodność.
CO MOŻNA ZROBIĆ SAMEMU?
Najlepszym sposobem uchronienia się przed rzeżączką jest używanie prezerwatyw podczas stosunku z nowym partnerem. Jeżeli zachodzi podejrzenie choroby lub doszło już do zakażenia, należy bezwzględnie powstrzymać się od współżycia seksualnego do momentu kiedy lekarz wyrazi na to zgodę.
WRZÓD MIĘKKI-choroba weneryczna spotykana tylko sporadycznie w miastach portowych u osób wracających z portów europejskich.
OBJAWY
Owrzodzenia lokalizują się głównie w obrębie narządów płciowych.
PRZYCZYNY
Choroba powstaje na wskutek zakażenia bakteriami. Możliwe jest mieszane zakażenie zarazkami kiły z innymi drobnoustrojami przenoszonymi drogą płciową (wrzód mieszany).
PRZEBIEG
Okres wylęgania trwa 24-28 godzin. Po zakażeniu, na częściach płciowych tworzy się krosta, przekształcająca się następnie w owrzodzenie, bolesne i ropiejące, o dnie i brzegach miękkich, podminowanych i zwisających, otoczona zapalną obwódką. Wskutek przeszczepienia zarazków w najbliższym sąsiedztwie powstają liczne nowe wrzody. Powikłaniem(u 30% chorych) bywa zakażenie pachwinowych węzłów chłonnych, zwykle po jednej stronie, i ich zapalno-ropny rozpad, jest to-dymienica.
LECZENIE
Leczenie sulfonamidami i penicyliną ogólnie, a miejscowo okładami, kąpielami odkażającymi i opatrunkami.
ZIARNIAK PACHWINOWY-choroba krajów tropikalnych, charakteryzująca się występowaniem owrzodzeń okolicy narządów płciowych.
OBJAWY
Pierwsze objawy to zapalne guzki na skórze i śluzówkach narządów płciowych. W późniejszym etapie guzki te rozpadają się i powstają owrzodzenia.
PRZYCZYNY
Choroba oprócz szerzenia się drogą płciową, może również występować poprzez używanie wspólnych ubrań, ręczników itp.
PRZEBIEG
Okres wylęgania 5 dni do 3 miesięcy. Występuje na zewnętrznych narządach płciowych, w kroczu i okolicy odbytu. Początkowo tworzą się guzki zapalane, które następnie rozpadają się z wytworzeniem dużych owrzodzeń o pełzakowatym wzroście, wyniosłych brzegach i dnie pokrytym bujającą ziarnininą i wydzieliną ropną. Przebieg choroby jest wieloletni. Rozpoznanie potwierdza badanie bakteriologiczne i histologiczne.
JAK LECZYĆ?
Leczenie antybiotykami, głównie streptomycyną i tetra cyklinami. Profilaktyka w przypadku ziarniniaka pachwinowego powinna polegać przede wszystkim na unikaniu przygodnych kontaktów seksualnych.
RZĘSISTKOWICA-rozpowszechniony na całym świecie pierwotniak, najczęściej bytuje w pochwie, cewce moczowej i gruczole krokowym.
OBJAWY
U kobiet: *wydzielina z pochwy(obfita, zielonawa, pienista, o nieprzyjemnym zapachu) *pieczenie i swędzenie w pochwie *uczucie pieczenia podczas mycia wodą
U mężczyzn: *pienista wydzielina z cewki moczowej *pieczenie w cewce moczowej *silne parcie na mocz
PRZYCZYNY
Zarażenie następuje na ogół w czasie stosunku płciowego, chociaż do zakażenia dochodzi w sposób pośredni. Może się to zdarzyć w trakcie korzystania z toalety, używania zakażonych ręczników i przyborów do mycia, narzędzi lekarskich lub podczas kąpieli w basenie. Rzęsistek może ponadto, niezależnie od czynników zewnętrznych, rozmnożyć się w pochwie do tego stopnia, że pojawia się choroba. Zdarza się to, gdy odczyn śluzu pochwowego staje się zbyt kwaśny, np. przy obniżonej odporności organizmu, po kuracji antybiotykowej lub z powodu przesadniej higieny.
PRZEBIEG
Choroba może mieć formę bezobjawową, przebiegać w postaci ostrej lub przewlekłej. Pierwszym objawem w stanie ostrym u kobiety są wodniste, obfite i pieniące upławy o szarożółtym lub zielonawym zabarwieniu. Dochodzi do tego uczucie pieczenia i swędzenia, szczególnie podczas oddawania moczu, a także podczas mycia, nawet samą wodą. Nieleczony rzęsistek powoduje u kobiet stany zapalne pochwy oraz cewki moczowej. U mężczyzn może objawiać się pieczeniem cewki moczowej lub silnym parciem na mocz. Czasem pojawia się ropna wydzielina z cewki moczowej oraz może dojść do zapalenia prącia i napletka.
CIĄŻA
Przewlekła nie leczona rzęsistkowica może powodować niepłodność oraz być przyczyną powikłań ciążowych. Bowiem coraz więcej danych wskazuje na szkodliwy wpływ zarażenia rzęsistkiem pochwowym na przebieg ciąży i na jego związek z występowaniem porodów przedwczesnych i małą urodzeniową masą ciała noworodka. W pierwszym trymestrze ciąży leczenie rzęsistka może okazać się szkodliwe dla dziecka. Z tego powodu kobiety ciężarne powinny szczególnie w tym okresie unikać sytuacji, które sprzyjałyby infekcjom.
JAK LECZYĆ?
Medycyna zna sporo środków gwarantujących wyleczenie. Mogą być przyjmowane doustnie lub dożylnie. Kobiety najczęściej korzystają z czopków dopochwowych, ponieważ prawie nigdy nie wywołują one skutków ubocznych. Kuracja jest wtedy skuteczna, gdy stosują ją obydwoje partnerzy, w innych przypadkach zachodzi ryzyko permanentnego odnawiania się zakażenia.
JAK UNIKAĆ?
Trudno jest uniknąć tej choroby. Higieniczny sposób korzystania z obcych toalet i wierność w stosunku do partnera stanowią pewnego rodzaju ochronę.
KANDYDOZA- drożdżyca pochwy i sromu, drożdżakowe zapalenie sromu i pochwy, potocznie grzybica pochwy, druga, po bakteryjnym zapaleniu pochwy, najczęstsza przyczyna infekcji dróg moczowo-płciowych kobiety.
OBJAWY
*świąd * pieczenie * podrażnienie okolicy pochwy oraz sromu (także pieczenie przy oddawaniu moczu) * charakterystyczne upławy: najczęściej białawe, o konsystencji twarożku (grudki) lub żółtawe *infekcja grzybicza może także przebiegać bezobjawowo lub ujawniać się jedynie w postaci bólu lub pieczenia podczas stosunku lub po nim, u mężczyzn: Objawy są tu podobne jak u kobiet. Obserwuje się zaczerwienienie, obrzęk i naloty na żołędzi i napletku. Zmiany mogą przejść na otaczającą skórę. U mężczyzn drożdżyca powoduje częściej dolegliwości zmuszające chorego do wizyty u lekarza.
PRZYCZYNY
osłabiony układ immunologiczny długotrwałe przyjmowanie antybiotyków
Osłabienie organizmu (stres, wyczerpanie, brak snu i wypoczynku) zła dieta bogata w cukry proste, wysoko słodzone produkty spożywcze (np. cola) bogata w mięso i mleko zawierające antybiotyki, i hormony sterydowe niskie spożycie warzyw spożywanie żywności typu fast foods (hamburgery, hot dogi, pizza) nadużywanie używek: kawy, alkoholu, nikotyny ,zażywanie hormonów sterydowych picie nieprzegotowanej wody używanie wspólnych ręczników, mydła, kostiumów kąpielowych
PRZEBIEG
U części kobiet zakażenie może przez długi czas nie wywoływać żadnych objawów chorobowych lub mogą one być tak łagodne, że nie skłaniają do wizyty u lekarza i podjęcia leczenia. Odczuwa się jedynie dyskretny świąd, zwłaszcza przed miesiączką. Dotyczy to 1/3 zainfekowanych kobiet. Nieświadomie stanowią one wówczas źródło zakażenia dla swojego partnera.
U niektórych schorzenie przebiega podostro, uporczywie i przewlekle, z okresami pogorszeń i poprawy. Niekiedy ma ostry przebieg, dając nasilone objawy .Pełnoobjawowa drożdżyca zwykle rozwija się nagle i szybko. Towarzyszą jej ból, świąd i pieczenie, które często nasilają się po stosunku. Dolegliwości te dotyczą sromu, pochwy, a czasami także cewki moczowej i okolicy odbytu. Pojawiają się upławy: mogą być gęste serowate, wyglądem przypominające ścięte mleko, lub rzadkie i wodniste. Błony śluzowe pochwy i sromu są obrzęknięte i zaczerwienione, a na ścianach pochwy zwykle pojawiają się serowate naloty. Zakażenie nierzadko przechodzi na skórę warg sromowych, ud, krocza, pachwin, przestrzeni międzypośladkowej. Ma tutaj zwykle charakter typowego wyprzenia, często z krostkowymi wykwitami satelitarnymi na obrzeżach. Zmiany mogą występować i w innych miejscach, np. na błonie śluzowej jamy ustnej, przełyku i całego przewodu pokarmowego. Bardzo częste jest drożdżakowate zapalenie kątów ust, czyli tzw. zajady. Drożdżyca atakuje też fałdy międzypalcowe dłoni i stóp, okolice podsutkowe u kobiet i inne fałdy skórne. Może dotyczyć również wałów paznokciowych i samych paznokci. W ciężkich przypadkach załamania odporności przybiera postać drożdżycy układowej atakującej narządy wewnętrzne. U mężczyzn drożdżyca narządów płciowych dotyczy żołędzi i napletka, cewki moczowej, a czasem okolicy odbytu. Towarzyszy jej zwykle uczucie świądu i pieczenia (umiejscowione na żołędzi i pod napletkiem) oraz nierzadko tkliwość zmienionych zapalnie narządów i ból przy oddawaniu moczu.
CIĄŻA
Bezobjawową kolonizację grzybami z rodzaju Candida częściej stwierdza się u ciężarnych (30-40%). W czasie ciąży częściej występuje również kandydoza objawowa. Zaleca się leczenie pochodnymi azolowymi podawanymi miejscowo; w niektórych przypadkach konieczne okazuje się przedłużenie leczenia.
Przeciwwskazane jest stosowanie preparatów doustnych (wiarygodność danych - II; zalecenia stopnia B. Grzyby te nie wpływają ujemnie na rozwój płodu, jednak mogą być przyczyną znacznych dolegliwości i uczucia rozdrażnienia u kobiety.
JAK LECZYĆ?
KOBIET: Gdy pojawią się opisane dolegliwości należy udać się do lekarza ginekologa. Po przeprowadzonym badaniu określi on czy na pewno jest to infekcja grzybicza, czy też np. bakteryjna (leczenie wówczas różni się). W przypadku kandydozy pochwy zazwyczaj stosuje się leczenie miejscowe, czyli dopochwowe lekami przeciwgrzybiczymi (np. natamycyna lub clotrimazol w globulkach dopochwowych), a w cięższych przypadkach lub przy nawracających infekcjach, stosuje się także leki doustne (np. flukonazol w kapsułkach doustnych).Niezależnie od przyjmowanych leków należy uzupełnić braki bakterii Lactobacillus, odpowiedzialnych za utrzymanie prawidłowej mikroflory pochwy – np. przyjmując preparaty probiotyczne z odpowiednimi szczepami bakterii Lactobacillus w celu kolonizacji nabłonka pochwy i stworzenia bariery ochronnej. Preparaty te można przyjmować miejscowo (dopochwowo, w Polsce np. Lactovaginal)) lub doustnie (wówczas chroniony jest również przewód pokarmowy – w Polsce np. Lakcid, Lacidofil, Trilac). Ginekolodzy zalecają też leki regenerujące nabłonek pochwy, (w Polsce np. Cicatridina). O leczeniu decyduje lekarz.
MĘŻCZYZN: W leczeniu stosowane są miejscowo leki przeciwgrzybicze w postaci kremów i maści (np. natamycyna, klotrimazol), leki doustne (np. flukonazol) oraz probiotyki. O leczeniu w każdym przypadku decyduje lekarz, należy ściśle stosować się do wskazań lekarskich.
WSZAWICA ŁONOWA- wciąż dość często spotykana w Polsce choroba pasożytnicza z grupy chorób przenoszonych drogą płciową.
OBJAWY
Najbardziej charakterystyczny jest intensywny świąd wzgórka łonowego, gdyż tam przede wszystkim umiejscawiają się pasożyty. Czasami, zwłaszcza u osób silnie owłosionych, mogą być zajęte uda, brzuch, doły pachowe. Pasożyty są, jak wspomniano, trudno dostrzegalne; na bieliźnie można zauważyć punkcikowate czarne plamki krwi i kału.
PRZYCZYNY
Wszawica łonowa to choroba pasożytnicza przenoszona drogą płciową. Uznawana jest za chorobę weneryczną, ponieważ to właśnie poprzez stosunek płciowy dochodzi do największej liczby zakażeń. Wszawicą łonową można również zarazić się przez kontakt z rzeczami osobistymi osoby chorej (pościelą, ręcznikami, bielizną).
PRZEBIEG
Wszy przypominają małe strupek a czasami można je zaobserwować w obrębie małych plam błękitnych umiejscowionych zazwyczaj na skórze tułowia. Jaja są zwykle przytwierdzone do skóry u nasadów włosów. Często dochodzi do przeczosów i wtórnego zakażenia bakteryjnego. Jednym z objawów jest obecność brązowego pyłku (wydaliny wszy) na bieliźnie w miejscach jej kontaktu z okolicą obytu i narządów płciowych. W przebiegu wszawicy łonowej często może dojść do pojawienia się przeczosów i wtórnego zapalenia skóry. Ponieważ są to pasożyty żywiące się ludzką krwią więc wskutek ich ukłucia powstają na skórze grudki, bąble i silny świąd, a pod wpływem mimowolnego drapania powstają nadżerki i ropuz zakażenia.
JAK LECZYĆ?
Leczenie środkami zewnętrznymi najlepiej przeprowadzić w poradni dermatologicznej, gdyż istnieje wiele leków, które można nabyć tylko na receptę. Ścięcie włosów na wzgórku łonowym nie jest wówczas konieczne. Jednocześnie musi być leczony partner, by uniknąć wzajemnego zakażania.
ŚWIERZB-świerzb jest zakaźną, silnie swędzącą chorobą wysypkową spowodowaną przez świerzbowca ludzkiego, który drąży kanały w warstwie rogowej naskórka. Świerzb przenosi się najczęściej przez kontakt fizyczny (najczęściej intymny).
OBJAWY
Czerwone krosty znajdujące się głównie między palcami rąk i nóg, dookoła łokci, nadgarstków, pępka, na powierzchni brzucha i narządów rodnych.
PRZYCZYNY
Przyczyną jego występowania jest obecność świerzbowca ludzkiego. Atakują i drażnią głównie samice świerzbowca, które to drażą w obrębie naskórka korytarze wywołując tym uczucie nieprzyjemnego i uporczywego swędzenia. Obecność świerzbowców najlepiej sprawdzić poprzez zaaplikowanie na skórę roztworu jodyny lub atramentu. Odmianą świerzbu jest tzw. świerzb norweski, który pojawia się u osób z osłabionym układem odpornościowym. Charakteryzuję się ona zdecydowanie silniejszymi objawami skórnymi ( duża ilość nachodzących na siebie strupów) zazwyczaj w okolicach twarzowych. Choroba ta najczęściej pojawia się w wyniku słabej higieny osobistej.
PRZEBIEG
Świerzb jest chorobą przenoszącą się najczęściej kontaktowo poprzez skórę. Samica wierci w skórze korytarze, w których składa jaja. Małe świerzbowce wylęgają się po9 2-3 dniach, aby po 15-17 dniach stać się dorosłymi osobnikami. Wtedy wychodzą na powierzchnię. Po zapłodnieniu insekty ponowne wnikają w głąb skóry. Świerzbowce najczęściej przenoszone są poprzez ścisły kontakt fizyczny np. wspólna pościel. Charakterystyczny jest świąd, który nasila się pod wpływem ciepła ( np. w pościeli), stąd tez jest on najbardziej dokuczliwy w nocy. Świąd dotyczy wyłącznie obszarów zajętych przez świerzb. Przebieg choroby może być w różny sposób zmodyfikowany przez wtórne infekcje bakteryjne, powikłania zapalne). Najczęściej zmiany zlokalizowane są na skórze :- pomiędzy palcami, w zgięciu łokciowym, w fałdzie pochwowym, dole podkolanowym.
JAK LECZYĆ?
Zwykle leczenie polega na stosowaniu 5-procentowej maści z permetryną, by ochłodzić i osuszyć skórę od szyi po spodnią powierzchnię stóp. Maść należy nałożyć wszędzie, w tym w pachwinach, na dłonie i stopy oraz pomiędzy palce nóg i stóp. Lek - insektycyd - powinien być pozostawiony na skórze przez 8 do 14 godzin, przy czym możliwa jest ponowna aplikacja po tygodniu lub dwóch na wypadek, gdyby niektóre jaja przeżyły i wykluły się z nich larwy.
Permetryna, syntetyczna forma pyretyny, występującej naturalnie roślinnej substancji zabijającej owady, jest uznawana za bezpieczną dla noworodków i kobiet w ciąży, choć u noworodków można także stosować 10-procentową maść siarkową oraz maść z krotamitonem. W leczeniu formy hiperkeratotycznej stosuje się doustnie iwermektynę, lek na receptę, którego druga dawka podawana jest ponownie po dwóch tygodniach. W połączeniu z lekiem zabijającym roztocza w celu zmniejszenia świądu powszechnie stosuje się leki przeciwhistaminowe i kalaminę.
Aby skutecznie pozbyć się roztoczy, wszyscy członkowie gospodarstwa domowego, bliscy znajomi i partnerzy seksualni muszą także poddać się leczeniu. W miejscach takich jak domy opieki czy ośrodki opieki dziennej wszyscy ich mieszkańcy i pracownicy muszą jednocześnie poddać się leczeniu. Cała bielizna pościelowa, ręczniki i ubrania używane przez osoby zakażone lub potencjalnie zakażone do trzech dni przez rozpoczęciem leczenia muszą być uprane w gorącej wodzie i wysuszone w wysokiej temperaturze lub uprane chemicznie. Preparaty działające na te roztocza nie powinny być używane u niemowląt poniżej pierwszego roku życia i u kobiet w ciąży, nie można zaniedbać świerzbu i odłożyć jego leczenia do czasu rozwiązania ciąży! Są leki nie zagrażające ciąży takie jak np. Crotamiton.
CHLAMYDIA I UREAPLAZMA- Zakażenie chlamydiami jest bardzo częstą chorobą przenoszoną drogą płciową, około dziesięciu razy częstszą niż rzeżączka. Mykoplasma, Chlamydia i Ureaplasma są jedynymi z najmniejszych żywych organizmów. Nie są jak inne bakterie ponieważ nie mają ściany komórkowej i dlatego muszą żyć we wnętrzu innych komórek. Nie są również jak wirusy ponieważ tworzą kultury i mogą być zabijane przez antybiotyki. Jednakże nie mogą być zabite przez większość antybiotyków ponieważ większość antybiotyków działa uszkadzając ścianę komórkową bakterii. Mogą być zabite przez antybiotyki takie jak tetracykliny lub erytromycyny czyli antybiotyki , których działanie nie polega na niszczeniu ściany komórkowej bakterii.
OBJAWY
U kobiet przejawia się częstym parciem na mocz i utrudnieniem jego oddawania, bóle w podbrzuszu, niewielkim wyciekiem z pochwy, słabo nasilone objawy zapalenia cewki moczowej lub/i jamy macicy. Najczęściej zakażenie pozostaje bezobjawowe. U mężczyzn częste i bolesne parcie na mocz, uczucie pieczenia w cewce moczowej, śluzowo-ropny wyciek z cewki. Częstym objawem jest występujące rano "sklejenie" ujścia cewki moczowej.
PRZYCZYNY
Przyczyną jest zakażenie podczas stosunków płciowych bakteriami chlamydia- bakteria przenoszona drogą płciową - odpowiedzialna za choroby układu moczowo-płciowego, poronienia i stany zapalne.
PRZEBIEG
Zakażenie bakterią Chlamydia trachomatis, co gorsza nie zawsze przebiega w sposób objawowy. Często zakażona osoba nie ma w ogóle świadomości choroby ponieważ nie dostrzega ona żadnych bardziej lub mniej wyraźnych objawów infekcji. Najczęściej występującym objawem u kobiet jest nasilona wydzielina z pochwy, która zwykle pojawia się 7-14 dni po kontakcie z bakterią chlamydii. Inne objawy to ból podczas oddawania moczu, krwawienie z pochwy, krwawienie po stosunku i ból w dolnej części brzucha. Badanie może, lecz nie musi, wykazać stan zapalny szyjki macicy. W przypadku braku objawów, musisz liczyć na to, że partnerka powie ci, czy ma objawy lub czy stwierdzono u niego/niej NGU Nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej . Jeżeli jesteś aktywna seksualnie, powinnaś regularnie poddawać się badaniom na chlamydię. Zarażeni mężczyźni zwykle odczuwają pieczenie w trakcie oddawania moczu, a w ciągu 1-3 tygodni po kontakcie z bakterią pojawia się wydzielina z cewki moczowej. Objawy mogą przypominać rzeżączkę, ale zwykle są łagodniejsze. Okres rozwoju chlamydii jest zwykle dłuższy - przynajmniej siedem dni. Około 25 % mężczyzn nie ma żadnych objawów, ale mogą roznosić chorobę. Często tylko jedno z partnerów ma objawy, a drugie jest nosicielem choroby. Oboje muszą poddać się leczeniu, aby uniknąć wzajemnego zarażania się.
W 40% porodów zostaje zakażone dziecko. Dlatego ciężarne badane są w kierunku chlamydii. U noworodków infekcja powoduje zapalenie spojówek, rzadziej płuc.
JAK LECZYĆ?
Zwykle lekarz przepisuje antybiotyki z grupy teetracyklin. Osoby zakażone chlamydią przez okres leczenia powinny zaprzestać stosunków seksualnych, ponieważ partner może zostać zakażony. Po trzech miesiącach wykonuje się badanie kontrolne obu partnerów.
KIŁA-przewlekła choroba zakaźna, przenoszona głównie drogą płciową, a także w łonie matki przez łożysko(kiła wrodzona)
OBJAWY
KIŁA PIERWOTNA
Czerwone, niebolesne owrzodzenia w miejscu zakażenia* obrzęk węzłów chłonnych
KIŁA WTÓRNA
Wysypka* stany zapalne narządów
KIŁA TRZECIEGO OKRESU
Głębokie owrzodzenia* blizny* schorzenia narządów wewnętrznych* porażenia, brak koordynacji ruchów podczas chodzenia* zaburzenia psychiczne
PRZYCZYNY
Chorobę wywołuje bakteria zwana krętkiem bladym. W 90% przypadków zakażenie następuje drogą płciową- bakteria jest bardzo wrażliwa na wysychanie. W pozostałych przypadkach zakażenie następuje pośrednio przez używanie zakażonych szklanek, gąbek do kąpieli oraz instrumentów medycznych. Chorobę można przenieść poprzez transfuzję krwi.
PRZEBIEG CHOROBY
Kiła rozwija się w trzech stadiach jako kiła pierwotna, wtórna oraz kiła trzeciego okresu. Przed ostatnim stadium choroba przejmuje postać utajoną.
Kiła pierwotna
Po upływie około 3 tygodni od zakażenia, w miejscu wtargnięcia zarazków, pojawia się owalna, zaczerwieniona i błyszcząca plamka lub kilka plamek, które goją się lub przekształcają w twarde, niebolesne owrzodzenia. Po upływie dwóch następnych tygodni powiększają się najpierw tylko regionalne węzły chłonne, a od ósmego tygodnia choroby pojawia się obrzęk wszystkich węzłów chłonnych. U niektórych pacjentów występuje gorączka, bóle głowy, nocne bóle kończyn oraz bezsenność.
Kiła wtórna
W dziewiątym tygodniu trwania kiły, na skórze chorego pojawia się różnej postaci wysypka bez świądu. Mogą też wystąpić objawy podobne do grypy. Kiła wtórna przechodzi potem w okres utajony, jakkolwiek mogą w tym czasie pojawić się sączące owrzodzenia, głównie na narządach płciowych(kiła nawrotowa) .
Kiła trzeciego okresu
Po kilku lub kilkunastu latach od zakażenia wywiązują się stany zapalne narządów wewnętrznych(choroba uszkadza przede wszystkim układ nerwowy, atakuje także układ krążenia lub stawy). Głęboko w skórze powstają niekiedy ogniska zapalne, pozostawiające rozległe blizny, w których rozwijają się nowe owrzodzenia. Kiła, atakując układ nerwowy powoduje zmiany w psychice w postaci zaburzeń pamięci, jak również tzw. Porażenie postępujące. Choroba wolno i po upływie wielu lat kończy się zgonem.
KIŁA WRODZONA
Następstwo zakażenia w czasie życia płodowego przez chorą matkę. Może powodować śmierć płodu, urodzenie dziecka z bardzo rozległymi zmianami kiłowymi niezdolnego lub zdolnego do życia, występowanie zmian w późniejszych latach .W kile wrodzonej wczesnej objawy na skórze są podobne do objawów występujących w kile nabytej drugiego okresu, dodatkowo występują zmiany pęcherzowe i zlewne nacieki, głównie na stopach i dłoniach, „twarz starcza”- głębokie pęknięcia wokół ust, zmiany na błonach śluzowych, zniszczenie części kostnych nosa. Zmiany następują także w narządach wewnętrznych: w wątrobie, śledzionie, płucach, w kościach(uszkodzenie chrząstek), w układzie nerwowym. W kile wrodzonej później obserwuje się zapalenie miąższowe rogówki, głuchotę, opóźnienie rozwoju psychiczne i fizyczne, znamiona kostne, np. nos siodełkowaty, znamiona skórne, blizny wokół ust, znamiona zębowe. Zapobieganie polega na obowiązkowym badaniu od czynów serologicznych u ciężarnych i leczeniu chorych ciężarnych.
LECZENIE
W pierwszym i drugim stadium pacjent przyjmuje penicylinę(bakteriobójcze antybiotyki), która zapewnia pełne wyleczenie. Po leczeniu, które zwykle trwa około miesiąca, następuje okres obserwacji. Może on trwać nawet kilka lat. W trzecim stadium kiły pełny powrót do zdrowia nie jest już możliwy, ponieważ jakkolwiek zlikwidowane zostały zarazki kiły, w organizmie zaszły poważne zmiany chorobowe. Na tym etapie można jedynie próbować zatrzymać postęp choroby.
JAK POSTĄPI LEKARZ?
W pierwszym stadium rozwoju zarazki można wykryć pobierając wymazy z chorobowo zmienionych obszarów skóry. Analiza krwi daje pewne wyniki dopiero po upływie 4-6 tygodni od zakażenia.
CO MOŻNA ZROBIĆ SAMEMU?
Podstawowym środkiem profilaktyki kiły jest ostrożność w doborze partnerów seksualnych.
KIEDY NALEŻY UDAĆ SIĘ DO LEKARZA
W razie wystąpienia najmniejszych nawet objawów kiły należy bezzwłocznie udać się do lekarza, oraz powstrzymać się od stosunków płciowych.
ZAPALENIE CEWKI MOCZOWEJ- stan zapalny zlokalizowany w końcowej części dolnych dróg moczowych, wywoływany rozmaitymi czynnikami etiologicznymi, zwykle przenoszonymi drogą płciową.
OBJAWY
Zazwyczaj występuje bolesne, częste parcie na mocz, połączone każdorazowo z oddawaniem niewielkiej ilości moczu. Zapaleniu cewki moczowej może towarzyszyć gorączka. Niekiedy, zwłaszcza przy krwotocznym zapaleniu pęcherza moczowego, mocz może wyglądać jak popłuczyny mięsne.
PRZYCZYNY
To schorzenie może mieć wiele przyczyn. Do najpopularniejszych z nich zaliczamy te, które wynikają ze stanu zapalnego. Zwykle spowodowane jest zakażeniem dwoinką rzeżączki lub innym wirusem- jest więc chorobą, którą przenosi się drogą płciową. Zapalenie może być również spowodowane urazem mechanicznym, lub w wyniku podrażnienia po użyciu substancji chemicznych.
PRZEBIEG
Cechą charakterystyczną tej choroby jest to, iż chorzy, w trakcie oddawania moczu, skarżą się na ból i towarzyszące mu uporczywe uczucie pieczenia. Zwykle przy ujściu cewki moczowej pojawia się wtedy obrzęk i zaczerwienienie, a nawet świąd. Towarzyszy im również sącząca się ropna wydzielina. U niektórych kobiet pojawiają się dodatkowo upławy. Jednak w większości przypadków możliwe jest również przechodzenie choroby zupełnie bezobjawowo. Powikłania u osób leczonych są rzadkie. U mężczyzn możliwe jest zapalenie jąder i najądrzy, w przypadku rzeżączki także gruczołu krokowego. U kobiet rzeżączka może przez długi czas przebiegać bezobjawowo i szerzyć się na błonę śluzową macicy i narządy miednicy. Sporadycznym efektem towarzyszącym symptomom zapaleniu cewki są uczucie rozdrażnienia, przewrażliwienia, podatności na złe nastroje i ogólny spadek samopoczucia. Rzadko występują też mdłości i bóle brzucha .Zapalenie cewki moczowej jest także przyczyną zespołu Reitera(zespół objawów chorobowych występujących przy zakażeniu, objawy pojawiają się 1–4 tygodni po zapaleniu cewki moczowej lub szyjki macicy)
CIĄŻA
U kobiet w ciąży może to być przyczyną przedwczesnego porodu lub nawet zagrozić życiu płodu.
JAK LECZYĆ?
Obowiązuje leczenie partnerów seksualnych, pacjentom zaleca się powstrzymanie się od kontaktów seksualnych do czasu wyleczenia. Nierzeżączkowe zakażenia cewki moczowej skutecznie leczy się antybiotykami przez 7-10dni. Osoby u których następuje nawrót choroby wymagają dłuższego podawania leków. Kluczowym faktem jest leczenie seksualnego partnera dzięki czemu ograniczy się ewentualnemu ponownemu zakażeniu. W ciężkich przypadkach, może być konieczne podanie antybiotyków dożylnie .Pełna kuracja antybiotykowa pozwala wyleczyć nierzeżączkowe zakażenie cewki moczowej, a także zapobiec jego powikłaniom.
POWIKŁANIA
Nie leczone zakażenie u mężczyzn może doprowadzić do zapalenia najądrza, zwężenia cewki moczowej a u kobiet do rozwoju zapalenia gruczołu Bartholiniego, zapalenia jajowodów i jajników .U obu płci może dojść do niepłodności, zapalenia stawów lub zespołu Reitera z charakterystyczną triadą objawów (zapalenie cewki moczowej, zapalenie stawów i zapalenie spojówek lub błony naczyniowej oka).