Psychologia kliniczna ćwiczenia

08.02.2015 Funkcjonowanie osób niepełnosprawnych i postawy wobec osób niepełnosprawnych i niepełnosprawności.

„Cyrk Motyli” - film

Psychologia rehabilitacji – Kowalik

Funkcjonowanie- definicja pani Obuchowskiej, to każda aktywność podejmowana w celu zaspokojenia potrzeb oraz realizowania zadań stawianych sobie lub narzucanych do wykonania przez siebie lub środowisko społeczne .

Uszkodzenie organizmu w rozumieniu niepełnosprawności ma względnie stały charakter i jest na tyle poważne, że utrudnia normalne zaspokajanie potrzeb i realizowanie tych zadań społecznych które zwykle są wypełniane przez ludzi pełnosprawnych o podobnej charakterystyce społeczno demograficznej. Uszkodzenie organizmu jest to dyspozycja jednostki do doświadczania określonych trudności w przyszłym życiu.

Dysfunkcjonalność przejawia się w ograniczaniu zakresu aktywności zewnętrznej człowieka niepełnosprawnego.

W wyniku niepełnosprawności może dochodzić do podwyższenia „triady psychosomatycznej” na którą składają się : histeria, depresyjność i hipochondria.

4 typy zmian osobowości pod wpływem nabycia niepełnosprawności :

1. typ adaptacyjny –zmiana sposobu myślenia o sobie , emocjonalność, planowanie itd.

2.typ depresyjny –zmiana osobowości

3.typ somatyczny- skoncentrowanie na swojej osobowości, niepełnosprawności

4.typ prepsychotyczny – skłonności do bycia urażonych ,agresji są na pograniczu psychozy

SELYE – określił co to jest stres

Stres – odpowiedź organizmu na wszelkie stawiane mu wymagania.

Koncepcja stresu LAZARUS, FOLKMAN:

Strategie osób niepełnosprawnych

1. strategia neutralizująca – taka jak skoncentrowana na emocjach, poszukiwanie przyjemnych doznań, emocji

2. strategia pozytywna – skoncentrowana na zadaniu, zdobycie największej sprawności,

3. strategia negatywna- oznacza zapadanie się w negatywne emocje, agresje, oznacza niechęć , bunt odrzucający,

Najlepiej radzą sobie ze stresem osoby, które stosują zamiennie pierwszą i drugą startegię. Dotyczy to nie tylko osób niepełnosprawnych.

Postawa jest to względnie stała tendencja do okazywania określonych zachowań wobec danego obiektu.

Postawa:

Postawy wobec osób niepełnosprawnych :

-stygmatyzacja

- (…)

Hebb stwierdził, że osoby niepełnosprawne są bardzo odległe od percepcji osoby sprawnej

Freud w jego koncepcji za stosunek do osób niepełnosprawnych odpowiada lęk kastracyjny ( lęk u tracie części ciała)

W.A.Anthony i Haider stwierdził że nie lubimy ludzi którzy nie są do nas podobni

Psychologia społeczna uważa że negatywne postawy są związane ze zjawiskiem kozła ofiarnego

Teorie socjalizujące – mówią o tym że posługiwanie się stereotypem umożliwia nam podjęcie szybkiej decyzji .

5 etapow reagowania na barierę Emotikon wink

1. szok

2. Oczekiwanie poprawy

3. Etap lamentu

4. Obrona typu A, obrona typu B

5. Przystosowanie

09.02.2015 Problemy osób niepełnosprawnych w rehabilitacji instytucjonalnej i środowiskowej

Facilitacja społeczna – Triplett (uważany za pierwszego psychologa społecznego) – zjawisko lepszego działania w grupie np. lepszy dystans osiągnie się jadąc na rowerze z kimś niż samemu.

Konieczność istnienia rehabilitacji instytucjonalnej (RI)

-wymusza na chorych : zmianę stylu funkcjonowania, rezygnację z dotychczasowych przyzwyczajeń, pełne podporządkowanie się przepisom i decyzjom personelu. To powoduje dodatkowy stres.

-Źródła stresu osób niepełnosprawnych w RI:

-dolegliwości somatyczne

-znalezienie się w obcym środowisku w instytucji rehabilitującej.

Główne problemy osób niepełnosprawnych w rehabilitacji instytucjonalnej

- odczucie długotrwałego bólu

- brak akceptacji uszkodzonego ciała i utrudnień w posługiwaniu się nim

- niepewność o własny los w przyszłości

Ból jako zjawisko psychofizjologiczne

Ból- mówimy o nim zarówno wtedy gdy doświadczamy uszkodzenia fizycznego jak i w przypadku cierpienia psychicznego.

Tradycyjne rozumienie bólu czyli sekwencyjna koncepcja bólu zakłada że:

-ból jest to jedyna z wielu percepcji czuciowych pojawiających się w wyniku uszkodzenia ciała

-ból pojawia się po przekroczeniu określonej wartość bodźca fizycznego

-ból wyzwala reakcje obronne organizmu

-istnieje paralelność między pobudzeniem specyficznych receptorów bólowych lub odpowiednio silnym pobudzeniem receptorów czuciowych a stopniem doświadczenia bólu jako zagrożenia dla odczuwania homeostazy organizmu.

-koncepcja ta zakłada następstwo: uszkodzenia tkanek- wywołanie poczucia bólu- uformowanie negatywnej emocji bólowej

Takie rozumienie bólu utrzymywało się pomimo wielu faktów przeczących jego prawdziwości (uszkodzenie bez bólu, ból bez uszkodzenia, różny poziom bólu przy takim samym uszkodzeniu).

Przełom w badaniu bólu 1982 R. Melzach i Patric D. Wall << CI ludzie sformułowali koncepcję bramkowej kontroli bólu

1. ból ma wiele aspektów: sensoryczny, emocjonalny, kognitywny i behawioralny

2.ból w wyjątkowy sposób angażuje „ja” jednostki (informuje o różnicy między stanem oczekiwanym a rzeczywistym)

3. ból ma źródło w dwóch procesach zachodzących w rogach grzbietowych rdzenia kręgowego: komórki typu A, mocno zmielinizowane, szybko przewodzące, przekazują szybko impulsy bólowe, ale blokują się po za działaniu pierwszego impulsu; komórki typu C są słabiej zmielinizowane , więc przechodzą impulsy wolniej, ale wpływają na synapsy włókien A w taki sposób, że umożliwiają ciągły przekaz impulsów bólowych do mózgu.

Aspekty bólu

Dzięki produkcji dopaminy w obszarach kory przedczołowej i przedniej części zakrętu obręczy zstępujące drogi nerwowe od tych struktur mogą wpływać modyfikująco na intensywność doznawanego bólu .

Rodzaje bólu a niepełnosprawność wg. HEAD’a

Wg. Johnosn’a

Doświadczenie bólu chronicznego sprzyja:

1.niechęć do podejmowania zachowań prozdrowotnych

2.niski poziom sprawność fiz. i psych.

3. brak wsparcia społecznego (samotność, ubóstwo )

4.starość (po 60 rż występuje dwukrotnie częściej niż we wcześniejszych okresach życia).

Brak akceptacji uszkodzonego ciała i utrudnień w posługiwaniu się nim

-konfrontacja z owym wyglądem własnego ciała i ze zmianami jego sprawność – zaburzenie ja-cielesne

- ja-cielesne składa się z : ja przedmiotowego , ja podmiotowego, ja normatywno-ewaluacyjnego

-problemy: lęk kastracyjny, rana narcystyczna, żal po stracie, naruszenie granic własnego ciała, konflikt w ramach „ja”, zaburzenie organizacji działalność ruchowej, czucie fantomowe, alienacja ( oddzielenie od własnego ciała i od ludzi), możliwe wyraźne podniesienie samooceny (kiedy?)

Możliwość rekonstrukcji ja cielesnego w procesie rehabilitacji

- najlepiej jest zacząć od rekonstrukcji ja podmiotowego przez oswojenie z nową charakterystyką aferentacji proprioceptywne na drodze usprawnienia ruchowego

-usprawnianie ruchowe jest skuteczne dla rekonstrukcji ja cielesnego tylko wtedy gdy przebiega przy zaangażowaniu pacjenta

-w dalszych etapach rehabilitacji można wykorzystywać techniki behawioralne jak wizualizacja czy trening autogenny.

Niepewność o własny los w przyszłości

-zamartwianie się

-katastroficzne wizje przyszłości

-frustracja potrzeb narcystycznych

-utrata umiejętności stawiania przed sobą nowych celów

Psychologia 10.02.2015 Problemy psychologiczne osób rehabilitacji środowiskowej

-akceptacja siebie i niepełnosprawności – przykład kogoś, kto już poradził sobie z problemami ; zmiana aktywności fizycznej – pokazanie alternatywy ‘ rozmowa z psychologiem ; grupy samopomocowe

-kontakty z innymi – kryzys egzystencjalny ; akceptacja przez bliskich osoby niepełnosprawnej ; stracenie pozycji w rodzinie ( np. ojciec jako głowa rodziny) ; ryzyko dodatkowej choroby dla osoby niepełnosprawnej ; nadopiekuńczość {-,-} ; problemy intymne

-funkcjonowanie w domu - dziecko niepełnosprawne w rodzinie (kryzys rodzinny )

- Podjęcie pracy - brak próby podjęcia pracy

Kryzys egzystencjonalny – bardzo dużo zmian

Intymność jest to wyjątkowa więź między ludźmi, pokazujemy wtedy jacy jesteśmy naprawdę.

15.02.2015 Motywacja

Motywacja wewnętrzna(stymulacja przez własną potrzebę albo cel) i motywacja zewnętrzna

Proces motywacji – proces odpowiedzialny za rozpoczęcie, kontynuacje i zakończenie działania

Sposób motywowania zależy od wieku.

29.05.2015 Psychologia kliniczna wieku dziecięcego i młodzieży

  1. Zagadnienia ogólne

W diagnozie i opisie zaburzeń okresu rozwojowego korzysta się z wiedzy z różnych dziedzin psychologii:

W procesie wyjaśniania zakłóconego funkcjonowania dziecka stosuje się doagnozę pozytywną czyli ku zasobom.

  1. Rozumienie dziecka jako osoby

    • Dziecko jest istotą aktywną i poszukującą

    • Dziecko ma sobie właściwe tempo i rytm rozwoju

    • Dziecko włączone jest w system więzi rodzinnych

    • Dziecko jest związane ze środowiskiem rówieśniczym

    • Dziecko jest uwikłane w problemy współczesnego świata

    • Dziecko ma niemal od początku swojego rozwoju poczucie własnej godności

  2. Uwarunkowania problemów klinicznych

    • Mają wieloczynnikową genezę

    • Stresory zewnętrzne a podatność dziecka, która jest wypadkową: dyspozycji o charakterze biologicznym, przeżytych doświadczeń i rozumienia przez dziecko szkodliwych wpływów jakim podlega

    • w/w modyfikowane przez rosnące wpływy otoczenia społecznego dziecka i jego indywidualną aktywność

    • obecnie za wiek szczególnej podatności na powstawanie zaburzeń (poza wiekiem dojrzewania) uważa się za okres drugiego życia (negatywny kryzys) – z powodu wzrastającej wtedy świadomości własnej tożsamości oraz nasilonego niepokoju, płaczu, wybuchu. Złości itp…

    • negatywne doświadczenia dzieci mogą być specyficzne dla danego okresu rozwoju lub niespecyficzne.

Niespecyficzne owieść należy od sytuacji trudnych, z jakimi dziecko się styka, czyli wg Lewickiego:

Większość sytuacji trudnych emocjonalnie dla dziekcka dotyczy środowiska rodzinnego, co ilustruje „indeks rodzinnych nieszczęść”:

które stanowią podatne tła dla negatywnych doświadczeń dzieci wynikających z rodzicielskiego stylu wychowania: autokratycznego, permisywnego lub demokratycznego.

  1. Podział zaburzeń u dzieci

    • Zaburzenia emocjonalne (dominuje lęk)

    • Zaburzenia rozwojowe (np. autyzm, ADHD)

    • Zaburzenia odżywiania i nawyków (anoreksje, tiki, jąkanie)

    • Zaburzenia zachowania (cechuje je brak samodzielności, np. zachowanie destrukcyjne)

  2. Problemy charakterystyczne w poszczególnych okresach rozwojowych:

WCZESNE DZIECIŃSTWO (do 2 roku życia):

ŚREDNIE DZIECIŃSTWO (2-6 rok życia):

PÓŹNE DZIECIŃTWO (6-11 rok życia):

ADOLESCENCJA (11-18 rok życia):

  1. Pomoc psychologiczna

    • Ważne: wczesna interwencja (z racji dynamiki rozwoju)

    • Priorytet: wspomaganie rozwoju

    • Kierunek: bezpośrednio lub pośrednio do dziecka

    • Wiodąca: terapia zorientowana na zasoby

    • Rodzaje terapii: indywidualna, zbiorowa, rodzinna

    • Uwzględnia: dziecko w rodzinie ; idiograficzne podejście ; rozumienie przez dziecko swoich problemów, tożsamość dziecka, jego autonomiczną godność ; orientację na prewencję pierwotną.

30.05.2015 Zaburzenia somatomorficzne i dysocjacyjne

Zaburzenia somatomorficzne

Czyli przybierające postać cielesną. Polegają na zaburzeniach funkcjonowania fizycznego w wyniku konfliktu psychicznego a nie choroby somatycznej.

Objawy przeciwdziałają ujawnianiu źródłowego lęku.

Zaburzenia somatomorficzne obejmują konwersję, somatyzację, zaburzenia bólowe, hipochondrię i dysmorficzne zaburzenia ciała.

5 kryteriów rozpoznania:

1) Upośledzenie funkcjonowania fizycznego np. paraliż

2) Objawów nie można wyjaśnić żadnym uszkodzeniem fizycznym czy neurologicznym (brak urazu tłumaczącego braki)

3) Z objawami związane są czynniki psychiczne (w historii jest obecne zdarzenie traumatyczne)

4) Obojętność na objawy brak lęku (chory bardziej przejmuje się wysypką na skórze niż paraliżem)

5) Brak kontroli nad objawami (chory nie może wstać i pójść)

Przyczyny:

- wg psychoanalizy: objawy są spowodowane przez mechanizmy obronne, które pochłaniają i neutralizują lęk wywołany nieuświadomionym i trudnym do zniesienia konfliktem

- wg teorii blokowania percepcji, objawy służą blokowaniu dostępu spostrzeżeń do świadomości (np. ślepota histeryczna)

- wg teorii komunikacji, objawy służące poradzeniu sobie z różnymi niepokojącymi emocjami (lęk, gniew, poczucie winy, depresja), jest to dla otoczenia somatyczny komunikat o niepokoju psychicznym

,, milczenie rani” osoby, które nie opowiadają o swojej traumie tylko ją stale przeżywają w sobie (ruminacja- wielokrotnie częściej chorują fizycznie)

Zaburzenia dysocjacyjne

Polegają na współistnieniu lub przemienności kilku procesów psychicznych bez ich wzajemnej świadomości i bez oddziaływania pomiędzy nimi. Ma mniejsze oderwanie pewnego obszaru pamięci od świadomości.

Utrata pamięci pozwala uciec przed nietolerowanym lękiem.

Typy zaburzeń dysocjacyjnych

1) Amnezja (wsteczna, pourazowa, następcza, selektywna)

Odróżniamy amnezję z przyczyn organicznych i amnezję dysocjacyjną.

W amnezji występuje stan fugi, czyli nieoczekiwane opuszczenie domu

2) depersonalizacja, gdy człowiek czuje się oddzielony od siebie – zaburzenia depersonalizacji, gdy epizody się powtarzają

3) derealizacja , gdy nieralny wydaje się świat

4) pomieszanie tożsamości (choremu myli się lub nie jest pewny swojej tożsamości)

5) zmiana tożsamości (dysocjacja zaburzeń osobowości=zaburzenia osobowości wielorakiej)

Dysocjowanie zaburzeń osobowości powstaje w 3 etapach:

1) uraz emocjonalny między 4-6 r.ż

2) wyjątkowa podatność na autohipnozę

3) odkrycie, że stworzenie nowej tożsamości uwalnia od ciężaru emocjonalnego

Schizofrenie

grupa zaburzeń charakteryzujących się niespójnością mowy i myśli, halucynacjami, urojeniami, osłabionymi lub niewłaściwymi emocjami, pogorszeniem poziomu funkcjonowania społecznego i zawodowego oraz ograniczeniem dbania o siebie.

Podstawowe kryteria:

1) urojenia

2) halucynacje

3) zaburzenia mowy

4) zachowania znacznie zdezorganizowane lub katatoniczne

5) objawy negatywne

UROJENIA

fałszywe przekonania, które opierają się wszelkiej argumentacji i utrzymują się mimo dowodów w normalnych przypadkach wystarczających do ich obalenia.

Są nieadekwatne do aktualnego nastroju

Istnieje 5 rodzajów urojeń: wielkościowe, oddziaływania, prześladowcze, ksobne i hipochondryczne

HALUCYNAJCE

Jest to postrzeganie w braku i identyfikowanie do bodźca

Stanowią percepcyjne oznaki psychozy. W schizofrenii mają zazwyczaj wymiar słuchowy

ZABURZENIA MOWY

Wykolejenia- przeskakiwanie na temat nie związany; luźne skojarzenia; skojarzenia dźwiękowe

OBKAWY NEGATYWNE

Są to symptomy, które pociągają za sobą ograniczenia normalnych zachowań. Zwykle pojawiają się wcześniej niż pozytywne. Najczęsciej: stępienie lub spłycenie stanów afektywnych, alogia lub znaczne ograniczenie mowy; osłabienie woli, osłabienie zdolności

Deficyty funkcjonowania:

Poznawcze

Percepcyjne

Ruchowe

Emocjonalne

Temat: Zaburzenia procesów emocjonalnych i motywacyjnych

Zaburzenia emocji

1) Walencja i czas trwania emocji : jest ona podwyższona lub smutek, obniżony nastrój

2) Stopień nasilenia emocji (zobojętnienie)

3) Stopień złożoności i różnorodności emocji (spłycenie=bladość emocjonalne zobojętnienie)

4) Dynamiczna zmiana walencji i treści emocji (zaleganie, chwiejność, lepkość)

5) Syntymia (emocje zgodne z rzeczywistością)

Paratymia (gdy emocje są niezgodne z odbieraną rzeczywistością)

Zaliczamy do nich:

- zaburzenia nastroju (depresje, manie, zaburzenia dwubiegunowe)

- zaburzenia lękowe

Zaburzenia motywacji

I zaburzenia ilościowe:

1) Obniżenie napędu psychoruchowego (w depresjach i niektórych zespołach organicznych)

2) Podwyższenie napędu psychoruchowego (hipomania, zespół nadpobudliwości psychoruchowej)

II zaburzenia jakościowe

1) Niekontrolowane zachowania popędowe

2) Zaburzenia aktywności intencjonalnej

Zaburzenia świadomości:

- jakościowe- osłabienie orientacji w miejscu i czasie spowolnienie Realu

- zmącenie- głębokie zaburzenie orientacji, zniekształcenia spostrzegania (halucynacje)

- zwężenie- pole percepcji jest niewielkie, kontakt z chorym trudny lub niemożliwy

Zaburzenia osobowości

- osobowość schizoidalna (charakteryzująca osobę jako chłodną emocjonalnie, o ograniczonej zdolności do przeżywania ciepłych i przyjaznych uczuć wobec innych, prawie stale preferującą samotność, nieposiadającą bliskich przyjaciół i charakteryzującą się brakiem potrzeby takich związków, z wyraźnym pochłonięciem światem fantazji i nadmierną introspekcją oraz niewrażliwością wobec obowiązujących norm)

-Osobowość paranoiczna (zaburzenie to cechuje się między innymi: nadmierną wrażliwością na niepowodzenie i odrzucenie ze strony innych, tendencją do długotrwałego przeżywania przykrości, postawą ksobną, tendencją do zniekształcania codziennych neutralnych lub przyjaznych doświadczeń jako działań wrogich).

- Osobowość dyssocjalna (charakteryzująca się nieliczeniem się z uczuciami innych, lekceważeniem norm społecznych, łamaniem ich, niemożnością utrzymania trwałych związków z innymi, niezdolnością do przeżywania poczucia winy, skłonnością do obwiniania innych, bardzo niską tolerancją na frustrację).

- osobowość typu borderline (chwiejność emocjonalna, niestabilność w relacjach interdyscyplinarnych, nadmierna impulsowość, ograniczona zdolność planowania przeszłości, mała odporność na krytykę, zmienność postaw wobec innych, zaburzenie poczucia tożnamości poczucia własnej wartości i obszaru samego siebie, impulsowość w obszarach które przynoszą szkody (nadmierne prędkości, przypadkowy seks, nadużywanie substancji uzależniających), powtarzanie się prób samobójczych, poczucie pustki lub nudy

- osobowość histroniczna (histeryczna)- typowa dla osób skłonnych do nadmiernych reakcji emocjonalnych i zwracanie na siebie uwagi, cechuje się egocentryzmem i manipulowaniem innych dla osiągnięcia własnych celów, poczucie dyskomfortu, gdy nie jest w centrum uwagi innych, dramatyzowanie siebie teatralność, przesadne przedstawianie emosci, niestosowna uwodzicielskość w wyglądzie czy zachowaniu, koncentracja na atrakcyjności fizycznej

- osobowość narcystyczna (stale utrzymująca się zawyżona samoocena, potrzeba doznawania podziwu, niezdolność do empatii, potrzeba bycia podziwianym, wyolbrzymione poczucie ważności bez racjonalnych powodów, poczucie bycia uprzywilejowanym, okazywanie arogancji i wyniosłości w zachowaniach.

- osobowość lękliwa (unikająca) (cechująca się ograniczonym stylem życia z powodu przeżywania nadmiernego lęku, obawą przed wchodzeniem w bliższe związki z ludźmi, poczuciem niższości w stosunku do innych, uczuciem napięcia i niepokoju często o charakterze wszechogarniającym). (cechująca się ograniczonym stylem życia z powodu przeżywania nadmiernego lęku, obawą przed wchodzeniem w bliższe związki z ludźmi, poczuciem niższości w stosunku do innych, uczuciem napięcia i niepokoju często o charakterze wszechogarniającym).

- osobowość anankastycznma (cechująca się nadmiernym perfekcjonizmem, przywiązaniem do szczegółów, skrupulatnością, sztywnością i uporem, dużą ilością wątpliwości i ostrożnością w działaniu).

- Osobowość zależna (cechuje się przyzwalaniem innym osobom do przejęcia odpowiedzialności za swoje życie, nadmierną obawą przed opuszczeniem przez osobę bliską, podporządkowaniem własnych potrzeb potrzebom innych osób, od których jest zależna, poczuciem bezradności lub niewygody w sytuacjach osamotnienia).


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Psychologia kliniczna cwiczenia
Psychologia kliniczna -ćwiczenia, Psychologia, Psychologia kliniczna
Psychologia kliniczna ćwiczenia, Praca Socjalna I-III
PSYCHOLOGIA KLINICZNA ćwiczenia 1 0
PSYCHOLOGIA KLINICZNA ćwiczenia
Psychologia kliniczna - Ćwiczenia, Kliniczna (dr Wolska)
PSYCHOLOGIA KLINICZNA CWICZENIA
psychologia kliniczna ćwiczenia V3MJ6TSL72JHR5REESVNQNIHDTH26V2A2SFR73I
Psychologia kliniczna z cwiczen
Zagadnienia z ćwiczeń Psychologia kliniczna i psychoterapia 2015 sw, SUM FIZJO, II semestr, psycholo
PSYCHOLOGIA KLINICZNA I PSYCHOTERAPIA ĆWICZENIA
pytania na kolos z klinicznej, psychiatria i psychologia kliniczna
Pojęcie rozwoju psychoruchowego rozumiemy jako proces rozwoju, Psychologia, kliniczna dzieci
Wprowadzenie do psychologii klinicznej, psychologia i psychoterapia
ZABURZENIA ZACHOWANIA, Psychologia kliniczna(1)
NERWICE W DEFINICJI, Psychologia Kliniczna
Przykład. zag. egz. KPK 2010, ★ Studia, Psychologia, Kierunki Psychologii Klinicznej

więcej podobnych podstron