Informacje ogólne – klasycyzm oświeceniowy

W sztuce oświecenia dominowały trzy prądy artystyczne: rococo, klasycyzm, sentymentalizm. Największy wpływ na prawie wszystkie dziedziny sztuki w tym okresie, w tym także na literaturę, wywarł klasycyzm. Ukształtował się we Francji już w drugiej połowie XVII wieku. Głównym teoretykiem oświeceniowego klasycyzmu był Mikołaj Boileau [błalo]. Podstawowym założeniem ideowym klasycyzmu było przekonanie, że sztuka powinna uczyć, bawiąc. Na literaturę nakładano więc funkcje dydaktyczne. Dydaktyzm ten nie powinien jednak nudzić. Podstawowym założeniem estetycznym była antykizacja – artysta powinien szukać ideału piękna w twórczości mistrzów starożytnych. Obowiązywała zasada imitatio, czyli naśladownictwa, miała charakter realistyczny. Obowiązywała też zasada decorum określająca normy właściwego zharmonizowania poszczególnych elementów dzieła literackiego, np. język, styl utworów musiał być podporządkowany treści. Język literatury powinien być klarowny, jasny, logiczny, precyzyjny, nie powinien szokować czytelnika. Klasyków przerażał chaos. Ich zmysł estetyczny był opanowany przez symetrię, porządek, idealne proporcje. W sztukach plastycznych, czyli w malarstwie, rzeźbie, świat najczęściej ujmowano w bezruchu, postaci ludzkie przedstawiano statycznie. W Polsce najlepszym przykładem architektury klasycystycznej są „łazienki warszawskie”, najbardziej znanym malarzem natomiast Canaletto. W muzyce klasycyzm reprezentuje Wolfgang Amadeusz Mozart i Ludwig van Beethoven.

ogrody

Ideały piękna klasycystycznego wyrażały też ogrody w stylu francuskim. Równie wystrzyżone trawniki, równo wytyczone drogi, równo zasadzone drzewa i krzewy.