TEMAT: Zasady i cele organizacji kompleksowej rehabilitacji w wybranej jednostce chorobowej.

Według definicji WHO rehabilitacja to kompleksowe postępowanie w odniesieniu do osób niepełnosprawnych fizycznie i psychicznie, które ma na celu przywrócenie pełnej lub możliwej do osiągnięcia sprawności fizycznej i psychicznej, zdolności do pracy i zarobkowania oraz zdolności do brania czynnego udziału w życiu społecznym

Zasadniczym celem rehabilitacji jest odtworzenie lub kompensacja funkcji utraconych w wyniku choroby tak, aby pacjent mógł maksymalnie samodzielnie realizować swoje potrzeby życiowe.
Efekty terapii w dużej mierze zależą od systematyczności i zaangażowania usprawnianego. Ważne jest więc stworzenie odpowiedniego modelu współpracy między terapeutą a pacjentem.
Cele rehabilitacji powinny być tak określone, aby były optymalne dla pacjenta, aby chory je rozumiał i akceptował.
Jeśli postawimy przed chorym nieadekwatnie wygórowane cele i ich osiągnięcie będzie niemożliwe, wystąpi zniechęcenie i brak motywacji do dalszych ćwiczeń.
Dlatego też proces rehabilitacji powinien być planowany wspólnie z pacjentem i jego rodziną, a członkowie rodziny powinni być czynnie włączani w proces usprawniania.

Elementy procesu rehabilitacji:
- diagnoza funkcjonalna
- ustalenie wstępnych celów rehabilitacji
- określenie rokowania
- ocena skuteczności rehabilitacji
- ewentualna modyfikacja celów i metod rehabilitacji

Należy również uwzględnić :
- leczenia chorób współistniejących
- zapobieganie skutkom unieruchomienia

Znaczenie procesu rehabilitacji w systemie opieki zdrowotnej ciągle rośnie. Wiąże się to ze wzrostem liczby osób wymagających rehabilitacji, z wydłużaniem się średniej długości życia W Polsce idea rehabilitacji oparta na 4 zasadach:
- powszechności;
- kompleksowości;
- wczesności;
- ciągłości;

Zgodnie z zasadą kompleksowości powstało pojęcie zespołu terapeutycznego. Jest to grupa specjalistów reprezentujących różne dziedziny medycyny oraz nauk pokrewnych wykorzystywanych w terapii, którzy współpracują ze sobą i tworzą oraz modyfikują wielopłaszczyznowy program rehabilitacji.
W skład zespołu terapeutycznego wchodzą:
lekarz specjalista rehabilitacji medycznej;
lekarze innych specjalności (neurolog, ortopeda, reumatolog, kardiolog, urolog, pediatra lub inni);
fizjoterapeuci;
terapeuta zajęciowy;
terapeuta mowy;
pielęgniarki;
psycholog, neuropsycholog;
inni w zależności od potrzeb (technik ortopedyczny, pracownik socjalny).

Rehabilitacja osoby po wypadku , złamanie kończyny górnej.

Choć złamanie ręki może przyjmować wiele postaci, sposób ich leczenia zwykle jest taki sam. Po nastawieniu kończynę należy unieruchomić, a po zrośnięciu kości konieczne jest jak najszybsze rozpoczęcie rehabilitacji.

Złamania w tak zwanym miejscu typowym, czyli w obrębie końca kości promieniowej położonego bliżej nadgarstka są jednymi z najczęstszych urazów układu kostnego. Z reguły powstają w wyniku upadku na kończynę górną. Jeśli upadek miał miejsce na dłoń to mamy do czynienia ze złamaniem Collesa – wyprostnym. Jeśli ręka podczas upadku była zgięta w nadgarstku, dojdzie do złamania Smitha – zgięciowego.

Złamania te są częste u starszych osób. Są to tak zwane złamania osteoporotyczne. U osób starszych kość jest mniej wytrzymała i dużo łatwiej dochodzi do złamań, nawet przy niewielkim urazie. Dość częste są też u osób uprawiających jazdę na snowboardzie czy deskorolce.

Leczenie polega na nastawieniu złamania i założeniu opatrunku gipsowego na ok. 4 tygodnie. Tylko w rzadkich przypadkach konieczne jest leczenie operacyjne, na przykład w złamaniach otwartych.

Złamania w obrębie ręki mogą przyjmować wiele postaci, jednakże schemat postępowania leczniczego jest zazwyczaj podobny i obejmuje nastawienie, unieruchomienie w ustawieniu czynnościowym oraz ćwiczenia nie uszkodzonych stawów.

Główne zasady przyjęte w usprawnianiu po złamaniach kończyny górnej obejmują:

0. ćwiczenia oddechowe,

1. ćwiczenia odcinków nie objętych gipsem,

2. ćwiczenia ułożeniowe (unoszenie i opuszczanie kończyny w gipsie),

3. ćwiczenia izometryczne odcinków objętych gipsem.

Po stwierdzeniu pełnego wzrostu dołącza się:

0. fizykoterapię,

1. ćwiczenia czynne w odciążeniu w systemie bloczkowo-ciężarkowym,

2. ćwiczenia samowspomagane,

3. ćwiczenia czynno bierne,

4. ćwiczenia czynne,

5. ćwiczenia ogólnousprawniające.

Zabiegi fizykalne wykorzystywane przy rehabilitacji złamań:

a) zabiegi przygotowujące do ćwiczeń:

- działanie przeciwbólowe( zabiegi cieplne, masowanie kostkami lodu, elektroterapia)

- działanie rozluźniające (masaż podwodny, zabiegi cieplne)

- działanie poprawiające krążenie ( zabiegi cieplne, masaż)

- działanie poprawiające wentylacje płuc( inhalacje, ćwiczenia oddechowe)

b) zabiegi zastępujące ćwiczenia( wpływające na czynności mięśni)

c) zabiegi zwiększające skuteczność ćwiczeń lub zabiegi działające niezależnie ( np. elektrogim – elektrostymulacja):

- działanie przeciwzapalne i przeciwobrzękowe

- wpływające na gospodarkę mineralną

- zwiększające odporność ( lampa kwarcowa, kąpiele naprzemienne)

- działające hartujące( kąpiele – bicze wodne, kąpiele naprzemienne, szczotkowania)

- działające ogólnie ( hydroterapia, komora krioskopowa, sauna fińska)

- niektóre zabiegi z poprzednich grup

6) Wpływ czynników fizykalnych na ustrój człowieka

- zjawisko elektrochemiczne

- zjawisko elektrokinetyczne

- czynniki termiczne( ciepło( egzogenne- zew. i endogenne – wew.) i zimno)

- czynniki fotochemiczne

- czynniki elektrochemiczne

- czynniki elektrokinetyczne

- czynniki mechaniczne i kinetyczne

- czynniki o działaniu złożonym