Etyka - sciaga sem VI, pedagogika i praca socjalna


Zagadnienia:

1. Etyka a inne treści filozoficzne

2. Człowiek jako osoba

3. Dobro osób

4. Normy moralności jako zasady

postępowania człowieka, czyli mądrość,

kontemplacja, sumienie

5. Problemy stanowiące etykę - problem

aksjologiczny

6. Zagadnienia etyki szczegółowej — etyka

zawodowa i różne odmiany tych etyk

zawodowych

7. Historia etyki w zarysie - wybrane

koncepcje etyki w historii i koncepcja

współczesna

8. Dylematy współczesnego człowieka -

odpowiedzialność, wolność, eutanazja,

aborcja i inne

Literatura:

1. Tatarkiewicz - Historia filozofii

2. Legowicz — Zarys historii filozofii

3. Boheński — Zarys historii filozofii

4. Stępień - Wstęp do filozofii

5. Slipko — Zarys etyki ogólnej

6. Slipko — Zarys etyki szczegółowej

7. Boroniecki(Woroniecki?) - Katolicka

etyka wychowawcza — 3 tomy

8. Arystoteles — Etyka nikomachejska

9. Bednarski Feliks - Egzystencjalny

charakter zasad etycznych

10. Bednarski - Przedmiot etyki

11. Andrzejuk - Człowiek i decyzja

12. Gogacz — Podstawy wychowania

13. Gogacz - Ku etyce chronienia osób

14. Jaroszyński - Etyka

15. Krąpiec - Człowiek i prawo naturalne

16. Styczeń - ABC etyki

17. Wojtyła - Elementarz etyczny

18. Wojtyła — Miłość i odpowiedzialność

19. Szóstek - Pogadanki z etyki

Etyka -jest działem filozofii. Powstała w okresie

starożytnym - ojcem etyki jest Sokrates.

Sofiści uważali, że człowiek jest najważniejszy i

jest miarą wszystkich rzeczy. Rozumienie

relatywistyczne - człowiek sam określa normy

postępowania.

Sokrates - normy ogólnoludzkie - pojęcia

dotyczące postępowania moralnego. Pojęcia te

należy określić - czym są i potraktować jako

wiedzę i wprowadzać w życie. Pojęcie jest

adekwatne z działaniem. Jeżeli człowiek wie co to

jest sprawiedliwość - postępuje sprawiedliwie -

tzw. intektualizm moralny - nie jest zgodny z

postępowaniem człowieka. Sokrates wprowadzał to

rozumienie pojęć — miało to być nauczanie

postępowania.

Etyka dzisiaj — poszukiwanie zasad postępowania

moralnego.

Zasada - czyli podstawa czy principium

tego, jak powinniśmy postępować, zasady jakimi

człowiek powinien się posługiwać, jak wykryć te

zasady?

W ciągu dziejów historii myśli wieków

zastanawiano się, czy człowiek ma zapisane w

sobie zasady postępowania, czy powinno się

formułować te zasady. Łączono etykę z prawem.

Człowiek powinien tworzyć normy.

Filozofia - dziedzina wiedzy, która ma

odpowiedzieć na pytanie, jaka jest rzeczywistość.

Prawo należy do kultury człowieka, a więc tworzy

pewną wiedzę i wśród tych treści formułuje pewne

prawa, które są treścią postępowania człowieka.

Do filozofii należy etyka. Etyka nie może być

treścią prawa - nie jest to wiedza umowna.

Możemy stanowić prawa, ale prawo i etyka są

dwiema odrębnymi dziedzinami wiedzy.

Mamy prawa stanowione przez człowieka, czy

przez Boga w religii — te prawa nazywane są

prawami postępowania.

Prawa mają wspomagać, prawo jest tworem, a

zasady postępowania moralnego tworzymy poprzez

odczytanie rzeczywistości.

Mamy różne koncepcje etyki, łączy się różne

dziedziny prawa — etyka sytuacyjna — etyka zmienia

się, bo zmienia się sytuacja polityczna, społeczna i

zmienia się wtedy prawo.

Łączy się etykę z religią- szukamy oparcia

argumentów w treści objawionej.

Za zło się karze — za dobro się nagradza. W etyce

filozoficznej nie ma sankcji. Sumienie nas męczy —

pozytywnie lub negatywnie.

Zasad postępowania moralnego w filozofii

poszukuje się zadając pytania - dlaczego człowiek

ma postępować tak, a nie inaczej, co jest zasadą,

gdzie tkwią, w czym tkwią postawy moralne?

Idea - pojęcie ogólne - np. idea dobra, idea

prawdy, idea sprawiedliwości.

Dążymy do dobra, prawdy — tak zwanych wartości

współczesnych - uogólniamy próbując określić te

idee.

Dlaczego należy postępować moralnie dobrze,

czym jest dobro i zło — pojęcia podstawowe w

etyce. Etyka wyjaśnia, jak człowiek ma

postępować, a nie wyjaśnia pojęć.

Dobre jest to, co jest. Prawdziwe jest to, co jest.

Ważne jest, czy korzystamy z tego dobra właściwie.

Nabywamy wiedzy, żeby wiedzieć z którego dobra

mamy korzystać, które są dla nas właściwe.

Musimy się usprawniać, żeby wiedzieć jak

postępować.

Dlaczego człowiek ma właściwie postępować

względem drugiego człowieka? Upodobnienie i

upodobanie natur - człowiek bez kontaktu z

innym człowiekiem umiera. Najlepszym dobrem

dla człowieka jest drugi człowiek.

Usprawnienie - kultura człowieka - różna wiedza,

nie zawsze właściwa, nie zawsze zgodna z treścią.

Człowiek zaczyna wartościować, oceniać

rzeczywistość. Człowiek zaczyna rozumieć, że

dobrem dla niego wcale nie jest drugi człowiek, ale

np. zwierzę. Zaczynamy bardziej cenić to dobro,

które nie wypływa z natury i jest dla nas mniej

cenne. Zaczęto bardziej cenić kulturę niż naturę.

My tworzymy prawa stanowione. Powinny one

wspomagać naturę, ale często wspierają one tylko

koncepcje kulturowe. Wtedy prawo chroni kulturę,

a nie człowieka.

Trzeba szukać przyczyn kryzysu wychowania —

poziom wychowania jest obecnie ubogi. Kryzys

wynika z tego, że ceni się kulturę a nie naturę.

Dlaczego człowiek ma chronić drugiego człowieka?

— Nie można niszczyć tego, co z natury jest dla

mnie dobre.

Podstawą funkcjonowania człowieka jest

rozumienie.

Kultura powinna wspomagać, a nie niszczyć naturę.

Nie mogą funkcjonować dylematy moralne, bo to

jest sprzeczne z zasadami moralnymi.

Podstawą wychowania i wychowania moralnego

jest rozpoznanie natury ludzkiej. U podstaw etyki

leży antropologia filozoficzna - wiedza dotycząca

tego, jakie elementy mówiąc tym, że człowiek jest

człowiekiem. Co jest treścią całego człowieka, ale

też, które elementy dotyczą wychowania

człowieka? Edukujemy poszczególne elementy. W

etyce niezbędna jest antropologia.

Człowiek jest bytem rozumnym posiadającym

intelektualność. Nabywa treści. Rzeczywistość

informuje człowieka o sobie, człowiek usprawnia

swą wiedzę, nabywa mądrość. Człowiek jako byt

rozumny działa rozumem. Postępuje tak, jak ma

usprawniony intelekt.

Mądrość — sprawność rozumu

Zasadą postępowania człowieka jest mądrość, czyli

normy postępowania moralnego. Na podstawie

właściwego odczytywania rzeczywistości

usprawniamy swój intelekt, mądrość decyduje o

postępowaniu człowieka.

Sprawności zmysłowe, to u ludzi (ale również i u

zwierząt) - władza osądu, połączenie wiedzy i

pamięci. Jaki jest bodziec z zewnątrz —jakie jest

zareagowanie - taki jest osąd.

W filozofii klasycznej etyka nie jest normatywna.

Punktem wyjścia jest kierowanie się ku naturze, ku

drugiemu człowiekowi.

Jeżeli coś jest, to znaczy, że nie może być tak, że

tego nie ma.

Co stanowi o byciu człowieka człowiekiem, co

różni człowieka od innych bytów — wyróżnikiem

jest rozumność. Dlatego człowieka nazywamy

osobą.

Człowiek ma elementy, które są w dyspozycji. Te

dyspozycje są usprawniane. Sprawności - czyli

cnoty. Najważniejszą sprawnościąjest intelekt -

czyli mądrość.

Mądrość jest zasadą postępowania człowieka. Jest

normą moralną. Jest usprawnieniem intelektu.

Arystoteles — mądrość jest kierowaniem się w

stronę prawdy i dobra poprzez znajomość

przyczyny i skutku. W etyce oznacza to, że

człowiek kieruje się do wszystkiego, co jest dobre i

prawdziwe. Człowiek z natury kieruje się ku dobru.

W skutkach może to być złe.

Człowiek poprzez wiedzę dowiaduje się, że dobra

stanowią hierarchię bytów - coś co jest - co jest

dobre - co jest prawdziwe.

Największym dobrem dla człowieka jest drugi

człowiek i mądrością jest, że człowiek dąży do

drugiego człowieka i potrzebne są do tego

sprawności innych władz w człowieku — władze

zmysłowe wewnętrzne, władze zmysłowe

zewnętrzne i władze duchowe - intelekt.

Człowiek usprawniając siebie lepiej realizuje to, co

wypływa z natury.

W etyce normatywnej (etykach normatywnych) nie

szuka się postępowania człowieka, ale formułuje się

normy, które są określane jako pojęcia ogólne.

Do norm moralnych zalicza się :

sprawiedliwość

tolerancja

godność

dobro

prawda

miłość

rodzina

małżeństwo

Tego typu normy utożsamia się z terminem

wartość.

Ogólnoludzkie normy są podstawą etyki

normatywnej. Są one zarazem treścią prawa - mogą

być to prawa religijne. Takie same prawa

funkcjonuj ą w kulturze, są treścią umowy

społecznej - np. prawo karne. Funkcjonują sankcje,

ale tylko w prawie stanowionym. W etyce

klasycznej nie ma sankcji.

Niektóre etyki szczegółowe — etyka zawodowa —

normatywne — są łączone treści prawne z

moralnymi.

Etyka normatywna jest związana z prawem -

można ją nazwać światopoglądem —jest więcej jak

jedną dziedziną wiedzy. Nie należy do nauki — ani

prawo, ani etyka.

W prawie — pojecie powinności — człowiek w

danym zawodzie powinien lub nie powinien tak

postępować - element powinnościowy jest

nazywany etyką sytuacyjną.

Etyka sytuacyjna normy ustanawiane przez

człowieka ulegają zmianie, bo zmienia się sytuacja.

Zmieniają się powinności.

W filozofii klasycznej nie ma pojęć ogólnych, to

znaczy w znaczeniu takim, że pojęcia ogólne nie są

czymś realnym i nie można zdefiniować pojęć

ogólnych bez określenia, czym to jest.

Należy najpierw określić podmiot czegoś.

Połączenie podmiotu i skutku - wtedy w człowieku

pojawia się np. tolerancja.

Nie można zdefiniować czegoś, jeżeli nie ma

W etyce normatywnej człowiek tolerancyjny -jego

postępowanie jest tolerancyjne i postępuje

moralnie.

Zmienia się kultura, sytuacja polityczna, technika i

zmienia się realizowanie norm moralnych. W

każdym kraju jest inna kultura, różne są normy i

prawa moralne. Zależnie od tego, w jakiej grupie

społecznej funkcjonujemy, takie obowiązują nas

normy moralne.

Odróżnienie podstaw etyki od przedmiotu -jeżeli

się nie odróżni, to miesza się dziedziny wiedzy —

idealizm z realizmem.

Bezpośrednim przedmiotem etyki jest w

działaniach każdego człowieka aspekt - wierność

działań dla dobra osób.

Musimy znaleźć podmiot działań, które w etyce

nazywamy władzami - intelekt i wola. W

człowieku należy zidentyfikować powód realności

człowieka i identyczności człowieka.

Powodem realności jest istnienie, a identyczności —

istota.

Podstaw etyki należy szukać w filozofii człowieka i

w filozofii rzeczywistości. Nie może być

przedłużeniem - etyka jest odrębną dziedziną

wiedzy. Odrębność określa jej przedmiot.

Etyka ma swoje twierdzenia, które nie należą do

innych dziedzin wiedzy.

Gdy ujmuje się człowieka w jego elementach

strukturalnych, to nazywamy filozofią człowieka,

czyli antropologią filozoficzną.

Funkcjonowanie elementów strukturalnych,

działanie tych elementów, zależności tych

elementów - gdy to się bada - to medycyna.

Gdy ustalamy, które działania człowieka chronią

zgodnie z prawem i dobrem osoby, to tworzy się

etyka.

Czym innym jest w człowieku analiza tego, co

nazywamy teorią poznania, czy etyką. Wszystkie te

nauki zajmują się człowiekiem jako przedmiotem

wyjściowym. Człowiek jest przedmiotem

wyjściowym. Człowiek jest przedmiotem

materialnym analiz. Te nauki różnią się

przedmiotem tzw. pośrednim, czyli formalnym -

powoduje metodologiczną odrębność nauk.

Etyka zajmuje się działaniami każdego człowieka

tymi, które człowiek świadomie podejmuje.

Świadomość ta obejmuje mnie i innych. Etyka

ustala, czy te działania chronią drugiego człowieka.

Jak nie należy budować etyki?

W literaturze występuje liniowy albo ewolucyjny

sposób konstytuowania się rzeczywistości jako

procesu. I takie rozumienie nazywa się w filozofii

idealizmem. Taki idealizm jest budowany na

filozofii Hegla - przez Platona i Proklosa.

Natomiast w realizmie proces nie istnieje.

Proces jest ujęciem abstrakcyjnym, czyli

utworzonym znakiem realnych powiązań miedzy

bytami. Tak samo nie istnieje realnie całość. Całość

nie istnieje!

W etyce idealizm polega na łączeniu elementów

pomyślanych z realnymi lub uznaniu tego, co

pomyślane za realne.

Cechy idealizmu funkcjonujące w etyce - pierwszą

jest myśl - myśl wyznacza założenia wszystkich

nauk oraz współtworzy rzeczywistość razem z

realnością i wszystkie byty jednostkowe (w tym

osoby) są wtórne do myśli oraz wtórne do myśli są

wszelkie instytucje tworzone przez człowieka.

Cechy realizmu - pierwszeństwo realnego bytu

przed myślą i wynikająca z tego pierwszeństwa

konieczność rozpoznawania wewnętrznej struktury

bytów (osób) i pierwszeństwo metafizyki przed

innymi naukami. Idealizm zarazem jest opisem

procesów wewnątrz całości i wyliczaniem odmian

ducha tożsamego z myślą i jest wynikiem ujęć

rzeczy przez władze zmysłowe. W idealizmie nie

stosując odczytywania bytów przez skutek i

przyczynę, tworzy się idealizm poza intelektem.

Zatem etyka idealistyczna jest fragmentem opisu

rzeczywistości i polega na zalecaniu w rozwoju

odmian ducha z prawem. To prawo przekazuje

władza rządząca.

Etyka idealistyczna jest propozycją zaakceptowania

manipulacji ze strony ideologii państwowych i

wtedy przybiera wersję przez myśl głównie Platona,

Emmanuela Kanta, Jeana Jacuba Russo.

Platon akcentuje dominację państwa, Kant

utożsamia etykę z prawem, a Russo głosi

uwolnienie popędów, a po Russo głosi tę teorię

Freud.

Taka etyka idealistyczna jest gnozą. Gnoza wynika

z liniowego ujęcia rzeczywistości. W tej linii

procesu pierwszy etap jest nieokreślonością, czyli

anonimową myślą. Ten proces przekształca myśl w

odmianę ducha. Jest samo stanowiącą się ewolucją.

Taka ewolucja jest łączeniem pojęć. Jej podstawą

jest przemiana cech. Cechy wymagają podmiotu.

Wtedy utożsamia się cechy z elementami

strukturalnymi bytu. Zatem każdy idealizm staje się

dowolną kompozycją. Gdy nie odróżnia się cech od

podmiotu, to tym samym staje się cecha i podmiot.

Wtedy człowiek jest uważany za sumę swych

działań.

Nie można odróżnić w człowieku czynności

poznania i decydowania i podmiotu poznania i

decydowania. Poznanie i postępowanie stają się

tożsame z człowiekiem. Z tego wynika, że etyka

jako analiza postępowania staje się tożsama z

filozofią człowieka, czyli etyka zostaje

zredukowana do antropologii, a podstawa etyki jest

tym samym, co etyka.

Współcześnie funkcjonujące etyki:

sytuacyjna -jest konsekwencją etyki Kanta.

Kant mówi tak : moje postępowanie ma być

takie, by stało się prawem dla wszystkich, tzn.,

że etyka jest tylko prawnym uregulowaniem

wiążących ludzi powinności, ale te powinności

zmieniają się zależnie od zmieniających się

warunków, czyli od sytuacji.

Oznacza to, że etyka nie określa stałych zasad

postępowania.

Warunki życia jako sytuacje społeczne wyznaczają

etykę, czyli sytuacje społeczne stają się

zasadami postępowania. Jest nieustanną propozycją zmieniających się warunków. Taka etyka uniemożliwia wychowanie, czyli jeżeli proponuje się pedagogikę opartą na powinnościach, to nie ma mowy o wychowaniu. Jest to koncepcja, która nie ma odniesienia w praktyce. Taka etyka funkcjonowała w marksizmie - „Etyka szczęścia wszystkich pokoleń". W tej etyce człowiek jest tożsamy ze społeczeństwem, sytuacje społeczne stały się podstawami i normami w etyce. Oznacza to, że człowiek sam w sobie jest niepoznawalny, ale poznawanie są więzi społeczne i człowiek staje się sumą tych więzi. Człowiek staje się tym, co czyni. Fojerbach - człowiek jest tym, co jest personalistyczna - ma swoje korzenie w głoszonej przez Muniera teorii osoby - struktura człowieka jest tożsama z osobą. Według Muniera osoba nie jest jednostkowym bytem o strukturze własnej. Jest procesem wiązania się człowieka ze społeczeństwem. Potocznie - człowiek staje się osobą. Człowiek staje się osobą w zależności od funkcjonowania w społeczeństwie. Sprawy innych i jego potrzeby stają się kryteriami jego postępowania. Etyka personalistyczna — człowiek postępuje właściwie, jeżeli staje się osobą, a nie jest to możliwe do końca. Życie na ziemi jest kierowaniem się ku osobie boskiej, dochodzenie do osoby boskiej - to postępowanie tożsame z miłością. Jest to etyka sytuacyjna niezależna - podstawy ma w filozofii Kanta i zarazem polega na negowaniu prawa naturalnego. Utożsamia się z bioetyką i wiąże Się z ekologią. Sugeruje, że człowiek jest powiązany z kosmosem, czyli człowiek jest częścią przyrody. Wynika z tego, że ustanowione przez człowieka prawa powinny być zgodne z wyznaczonymi przez instynkt zachowaniami zwierząt, bo człowieka stanowi tylko posiadanie doznań i kory mózgowej jako podstawy przeżyć i świadomości. Kora mózgowa, doznania, przeżycia, świadomość czynią człowieka podmiotem moralnym i osobą. Jest to etyka kompilacjonizmu. W tej etyce utożsamia się Boga ze światem. Źródłem błędu jest myślenie światopoglądowe, między innymi błąd kompilacjonizmu jest podstawą orientacji, czy ideologii NEW AGE (nowa era). Dylematy moralne - zagadnienia, które określamy jako zagadnienia etyki szczegółowej : eutanazja aborcja klonowanie Jest to treść powodująca zmiany w postępowaniu moralnym. Wynikają one z potrzeby społecznej. Cecha staje się tym samym, co struktura, tzn. tym samym jest człowiek, co myśli. Myślenie i struktura jest tym samym. Zależnie od tego, jak myśli grupa społeczna, takie będziemy mieli zasady postępowania. Jakie myślenie, takie skutki postępowania. Dzisiaj etyka jest tożsama z prawem, a prawo się zmienia. Dobro i zło staje się tym samym — problem eutanazji, czy aborcji. Potrzeba społeczna tworzy zasady postępowania sprzeczne z zasadami etyki. Jest to wychowanie na zasadzie sprzeczności.

Społeczeństwo nie powinno utożsamiać prawa z

etyką.

Etyka zawodowa należy do nauk filozoficznych o

usprawnieniach moralnych człowieka, które są

niezbędne do wykonywania każdego zawodu

(ulubionego zawodu). Kształcenie usprawnień

zależy od koncepcji pracy. Etyka zawodowa jest

teorią odpowiedzialnej, dobrze realizowanej pracy,

czyli dzięki naszym sprawnościom odpowiedzialnie

wykonujemy naszą pracę.

Musimy sobie określić czym jest praca.

Cztery koncepcie pracy:

l. marksistowska - praca jest istotną w

człowieku potrzebą samorealizacji i

uzewnętrznianiem się człowieka poprzez

twórczość w dziedzinie wytwarzania

narzędzi pracy, przekształcania przyrody i

w dziedzinie kontaktu z innymi ludźmi.

Praca przekreśla egoizm i pozwala na

nawiązanie kontaktu z ludźmi. Dzięki

pracy człowiek staje się osobą ludzką, a

ograniczanie możliwości pracy jest

naruszaniem jego afirmacji, jest więc

czynnikiem depersonalizacji - praca

człowieka uczłowiecza, czyli

personifikuje.

2. Michael Fuco - sposoby myślenia

człowieka nadają sens niezorganizowanym

faktom historycznym. Ten sens w XIX

wieku nadawała wartość faktom, rzeczom

i ludziom praca - czyli praca jest zasadą

artykułowania się człowieka i zarazem

całych struktur społecznych poprzez

światopogląd.

3. Chenu (Szeni) uważa, że praca jest czymś

ważnym, podniesionym na piedestał. Jest

to dziedzina o własnych funkcjach, celu i

strukturze. Praca jest siłą, która wyzwala

człowieka i wprowadza we wspólnotę.

Dzięki temu potęguje wartość osoby

ludzkiej. Praca jest zasadą wspólnoty osób,

wyzwala dzięki temu solidarność.

W tych trzech koncepcjach praca jest rozumiana

jako samodzielny byt, który przeobraża człowieka,

powoduje proces samostanowienia się człowieka aż

do poziomu osoby ludzkiej. Człowiek wzrasta i

powoduje to stawanie się osobą i dowartościowuje

się będąc z innymi poprzez pracę.

4. Wójcik - praca jako relacja człowieka do

czegoś i ta relacja chroni i utrwala relacje

osobowe, a głównie relacje, które tworzą

wspólnotę o nazwie rodzina. Praca nie jest

działaniem, możliwością, postulatem, czy

powinnością, ale praca jest tym, że

podmiotem pracy jest człowiek, a kresem

są relacje wspomagające chronienie osób.

W relacjach osobowych kres staje się

podmiotem i odwrotnie wtedy i tylko

wtedy, jeżeli kresem jest osoba. Kres

reaguje na relacje i tak samo zachowują się

w stosunku do drugiego człowieka. W

relacjach nieosobowych jest relacja

jednokierunkowa — czyli poznanie, które

skutkuje wiedzą. Ten skutek wiedzy, to

doświadczenie, a doświadczenie - nie

istnieje -jest to sposób, użycie pewnych

metod do zidentyfikowania czegoś. W

kontaktach z innymi doświadczenia nie ma

-jest tylko następujące po sobie, któreś z

kolei, poznanie, które potocznie

nazywamy doświadczeniem.

Do wykonywania pracy niezbędne są sprawności i

dzięki pracy uzyskujemy sprawności nazywane

sprawnościami moralnymi. Dzięki pracy

doskonalimy swój ą wolę —roztropność, męstwo,

wytrwałość, uzyskujemy umiarkowanie w postaci

złotego środka — Arystoteles.

Sprawiedliwość wyznacza człowiekowi

planowanie. Bez tych sprawności człowiek jest

moralnie niesprawny i nie może skutecznie

pracować.

Wszystkie działania człowieka, które maj ą początek

w intelekcie i woli skutkują na zewnątrz -

sprawności roztropności i sprawności sztuki. Są to

sprawności, które powodują wytwarzanie czegoś i

postępowanie. Cnota postępowania w skutkach ma swoje źródło w roztropności. Cnota wytwarzania ma źródło w sztuce. Sztuka to jest sprawność w nas. O dobru dzieła decyduje zawód, jako wykonanie i o dobru działającego decydują skutki pracy zawodowej, a skutkami pracy zawodowej są chronienie relacji osobowych i osób. Człowiek wykonuje pewne zadanie wytwarzając coś — ten wytwór ma chronić drugiego człowieka. Jak wykonamy swoje zadanie, takie będą skutki.

Skutkiem pracy jest chronienie osób i relacji z

innymi osobami.

Człowiek jest odpowiedzialny za pracę.

Elementami odpowiedzialności są sprawności

moralne. Nie można oddzielić odpowiedzialności

np. od sprawiedliwości, bo sprawiedliwość jest

umiejętnością sensownego obliczania sił, planu

wykonywanego zadania, czy możliwości.

Odpowiedzialność jest wzięciem na siebie

skutków swoich działań, a tymi skutkami są

wykonanie danego dzieła zewnętrznego (kultury) i

wewnętrznego - udoskonalenie - poprzez

wykonanie kultury wewnętrznej - siebie.

Etyka zawodowa jako koncepcja jawi się jako

odpowiedzialność za wynik pracy podjętej przez

człowieka wtedy, gdy człowiek jest dobrze

przygotowany, gdy posiada sprawności moralne i

intelektualne.

Etyka zawodowa, to dążenie do usprawnień

uzyskanych przez osobę ludzką. Te usprawnienia

warunkują efektywność danej pracy realizowanej

na miarę umiejętności w ramach wykonywanego

zawodu.

Sprawności intelektu:

poznanie

wiedza

mądrość

roztropność

sztuka

Sprawności woli:

roztropność

męstwo

umiarkowanie

sprawiedliwość

Każdy sam wybiera i realizuje etykę zawodową.

Każda praca ma swoje treści, które należą do

sprawności sztuki. Sprawność człowieka powinna umożliwić jego możliwość wykonywania danej pracy. Potrzebna jest roztropność.

Etyka zawodowa nie dotyczy i nie jest tym

Wychowanie jest usprawnieniem. Sprawność sztuki

jest realizowana poprzez kształcenie w danym

kierunku.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
ETYKA ZAWODOWA - ciga druk, pedagogika i praca socjalna
ETYKA ZAWODOWA - notatki druk, pedagogika i praca socjalna
etyka zawodowa, pedagogika i praca socjalna
Poradnictwo to-sciaga, pedagogika i praca socjalna
Poradnictwo to2 - sciaga, pedagogika i praca socjalna
etyka zawodowa poprawiona, pedagogika i praca socjalna
ETYKA ZAWODOWA 1, pedagogika i praca socjalna
PORADNICTWO sciaga, pedagogika i praca socjalna
jane sciaga, pedagogika i praca socjalna
Filozofia z etyka, pedagogika i praca socjalna
ETYKA(1), pedagogika i praca socjalna
4 podstawowe tech słuchania , Pedagogika, praca socjalna, resocjalizacja
Pedagogika resocjalizacyjna, pedagogika i praca socjalna
diagnostyka pedagogiczna2, pedagogika i praca socjalna
sciagawka test metodyka, pedagogika pracy socjalnej wsei lublin, Metodyka pracy socjalnej
ANTROPOLOGIA FILOZOFICZNAa, pedagogika i praca socjalna
PORADNICTWO 12.01.2008 r. - ciga, pedagogika i praca socjalna
Poradnictwo[1]. Mapa inst.prorodz., pedagogika i praca socjalna

więcej podobnych podstron