dydaktyka kształcenia ogólnego - Bereźnicki, Podręczniki, Pedagogika


POJĘCIE DYDAKTYKI

Nazwa dydaktyka pochodzi z języka greckiego, obejmowała ona to co dotyczy nauczania i uczenia się. Po raz pierwszy nazwy tej użyto w Niemczech w XVII w. (sztuka nauczania).

Nawiązał do tego także Jan Amos Komeński w swym dziele „Wielka dydaktyka”

XIX wiek - Jan Fryderyk Herbert - dydaktyka jako teoria nauczania, podstawa to czynności nauczyciela, nauka książkowa.

XIX/XX wiek - John Dewey - idea uczenia się aktywnego przez działanie, aktywna i twórcza rola uczniów.

Dydaktyka jako nauka

DYDAKTYKA OGÓLNA I DYDAKTYKI SZCZEGÓŁOWE

Dydaktyka ogólna - ogólna wiedza o nauczaniu i uczeniu się, tj. obejmuje wszystkie przedmioty nauczania, wszystkie szczeble systemu szkolnego i wszystkie typy szkół.

Dydaktyki szczegółowe:

Dydaktyka to nauka o kształceniu i samokształceniu. Kształcenie obejmuje sfery: poznawczą, intelektualną, i osobowościową.

Przedmiot badań dydaktyki - wszelka świadoma działalność dydaktyczna wyrażająca się w procesie nauczania-uczenia się, samokształcenia oraz w ich treści, przebiegu, metodach, środkach i organizacji.

Funkcje dydaktyki:

PODSTAWOWE POJĘCIA

Uczenie się - zamierzony i długotrwały zbiór powiązanych ze sobą czynności w toku którego na podstawie doświadczenia i ćwiczenia powstają nowe formy zachowania się (proces)

Uczenie się wielostronne - aktywność obejmująca aktywność intelektualną, emocjonalną i praktyczną. Podmiot zmierza do samodzielnego poznania rzeczywistości, przyswojenia wiadomości, emocjonalnego przewartościowania oraz sprawnego działania.

Czynności nauczyciela - inicjowanie, planowanie, organizowanie, kierowanie, kontrola i korekta.

Kształcenie - nauczanie i uczenie się - działanie planowane, wielostronne i ukierunkowane na realizację celów, wymaga systematycznego wysiłku, wiąże się z oddziaływaniem wychowawczym

Cele kształcenia - przygotowanie jednostki do uczestnictwa w życiu społecznym, w świecie przyrody, techniki i kultury oraz odpowiedni poziom dojrzałości intelektualnej i moralnej .

Samokształcenie - opanowanie wiedzy naukowej i sprawności poprzez samorzutne, samodzielne kształcenie.

WARTOŚCI - uogólnienie wszystkiego co człowiek uważa za dobre, do czego dąży i czym się w życiu kieruje, idee i przekonania uznawane przez społeczeństwo jednostki za szczególnie cenne.

Trzy definicje:

Rodzaje wartości:

Wyróżnia się wartości odnoszące się do kategorii potrzeb:

Pożądane systemy wartości tworzyły określone ideały wychowania, przyjmowane za punkt wyjścia przy określaniu celów działań wychowawczych.

CELE KSZTAŁCENIA - świadomie założone skutki które społeczeństwo pragnie osiągnąć przez funkcjonowanie systemu oświaty;

Głównym celem kształcenia ogólnego wg Okonia jest wielostronny rozwój osobowości gdzie wyróżnia się dwie strony:

strona rzeczowa:

strona podmiotowa:

TAKSONOMIA CELÓW - hierarchiczny układ celów kształcenia, charakteryzujący się poprawnością terminologii dydaktycznej, jasnością haseł i zdefiniowaniem kategorii celów

OPERACJONALIZACJA CELÓW - przekształcenie celu ogólnego na cele szczegółowe; etapy:

  1. zapisanie celu ogólnego

  2. luźny zapis celów operacyjnych - burza mózgu

  3. selekcja

  4. klasyfikacja celów - taksonomia

  5. sformułowanie celów edukacyjnych

  6. sprawdzenie

Cel operacyjny - opis zachowania jakie ma przejawiać uczeń po ukończeniu nauki, składa się z trzech elementów:

TREŚCI KSZTAŁCENIA OGÓLNEGO

Program nauczania - podstawowy dokument określający obowiązki i prawa nauczycieli normujące ich pracę, uporządkowany zbiór tematów z wybranych dziedzin wiedzy

Struktura programów nauczania:

  1. ideał i cele kształcenia

  2. tematy - hasła programowe

  3. uwagi o sposobach ich realizacji

Funkcje:

Podstawa programowa - akt prawny regulujący działania edukacyjne, zatwierdzone przez ministra edukacji narodowej i określają cele, zadania, treści i sposoby realizowane podczas kształcenia szkolnego

Treści kształcenia - całokształt podstawowej wiadomości i umiejętności z dziedziny nauki, techniki, kultury, sztuki oraz praktyki społecznej, przewidziany do opanowania przez uczniów podczas ich pobytu w szkole

Kryteria doboru treści wg Okonia:

Kanon wykształcenia ogólnego - pewien wzorzec edukacji wyznaczający przebieg procesów kształcenia ogólnego

PROCES KSZTAŁCENIA OGÓLNEGO - proces nauczania-uczenia się, systematyczny, planowany i długotrwały ciąg ściśle ze sobą powiązanych czynności nauczyciela i ucznia; jest inicjowanym i kierowanym przez nauczyciela procesem poznawczym uczniów

Poznanie: bezpośrednie (za pomocą zmysłów) pośrednie (korzystanie z gotowych informacji)

Uczenie się - proces nabywania wiedzy o świecie, umiejętności i nawyków, rozwijania zdolności i zainteresowań, kształtowania postaw, w wyniku którego powstają nowe formy zachowania się

Działania dydaktyczne nauczycieli podtrzymywujące uczenie się:

OGNIWA PROCESU KSZTAŁCENIA

  1. uświadamianie uczniom celów i zadań kształcenia - sprzyja mobilizacji i pozytywnej motywacji uczenia się. Gdy uczniowie znają cel to sami starają się aby na lekcji nie występowały zakłócenia utrudniające realizację zadań. Duży wpływ na ta motywację może mieć urozmaicenie metod pracy sposobów i środków, wprowadzanie pracy grupowej. Doprowadza to do wyzwolenia aktywności uczniów

  2. poznawanie nowych faktów - poznawanie zmysłowe najlepiej spełnia swoją rolę gdy opiera się na obserwacji i praktyce. Ważne są sposoby zapoznawania ucznia z nowym materiałem. Najlepszym źródłem faktów jest sama rzeczywistość. Uczniowie powinni poznawać przedmioty poprzez bezpośrednie zetknięcie się z nimi oraz obserwację

  3. nabywanie nowych pojęć - proces kształtowania pojęć ma charakter złożony i wymaga świadomego wysiłku myślowego. Zadaniem nauczyciela jest kierowanie tym procesem. Opanowanie pojęć przez uczniów nie powinno polegać na zapamiętywaniu gotowych określeń lecz na wyszukiwaniu podobieństw i różnic pomiędzy zjawiskami, porównaniu i uogólnieniu

  4. poznawanie prawidłowości i systematyzowanie wiedzy - istotną rolę odgrywa obserwacja, doświadczenie i wiedza. Trwałe wiadomości są podstawą dalszego zdobywania wiedzy. Na trwałość materiału wpływają czynniki np. metody i środki dydaktyczne a przede wszystkim nastawianie na zapamiętywanie i rozumienie

  5. przechodzenie od teorii do praktyki - wiedza naukowa ma wówczas znaczenie gdy człowiek potrafi posługiwać się nią w życiu codziennym. Przez powtarzanie umiejętności dochodzimy do nawyków, które pomagają w podwyższaniu sprawności.

  6. Wykonywanie zadań praktyczno-wytwórczych - praktyka posiada walory poznawcze i wychowawcze. Pozwala lepiej zrozumieć wiadomości, pobudza ucznia do aktywności intelektualnej i samodzielności oraz wyzwala emocje. Wpływa to na wszechstronny rozwój uczniów oraz przygotowanie ich do życia społecznego i zawodowego

  7. Sprawdzanie i ocena osiągnięć - realizacja procesu kształcenia wymaga systematycznego sprawdzania osiągnięć uczniów oraz uzupełnienia braków. Podczas kontroli nauczyciel bada aktualny i wcześniejszy stan

Ogniwa procesu kształcenia mają charakter wyznaczników postępowania nauczycieli.

ZASADY KSZTAŁCENIA - ogólne normy postępowania dydaktycznego nauczyciela i działalności uczniów wynikające z podstawowych prawidłowości procesu dydaktycznego, których przestrzeganie zapewni lepszą realizację zakładanych celów kształcenia ogólnego.

  1. Zasada świadomej aktywności uczniów - aktywność jest niezbędnym warunkiem do podjęcia nauki, a uświadamianie uczniom celów i zadań ich działania jest potrzebne do uzyskania pozytywnych wyników uczenia się. Trzy rodzaje aktywności: a) intelektualna - pozanie świata b) emocjonalna - wyłonienie wartości c) praktyczna - przekształcanie rzeczywistości. Jest to ważna motywacja dla uczniów do osiągania stawianych im wymagań.

  1. Zasada poglądowości - polega na wielozmysłowym kontakcie ucznia z rzeczywistością. Stanowi konieczność zapoznawania uczniów z wiedzą poprzez bezpośrednie poznanie rzeczy i zjawisk lub pośrednie za pomocą różnych środków dydaktycznych jak: tabele, wykresy, obrazy. Podstawowym sposobem realizacji zasady jest obserwacja

  1. Zasada przystępności - konieczność dostosowania materiału nauczania, metod i środków dydaktycznych do poziomu i rozwoju uczniów. Dzięki temu opanowują oni wiadomości i umiejętności przystosowanym do ich możliwości. Wymagania, które przerastają możliwości ucznia, powodują zniechęcenie do nauki i obniżają mobilizację.

  1. Zasada systematyczności - konieczność realizowania materiału w logicznym porządku. Nauczyciel powinien konsekwentnie kierować pracą uczniów. Systematyczność ułatwia integrowanie wiedzy w spójny układ, co także czyni ją trwalszą. Uczenie się przebiega wówczas skuteczniej.

  1. Zasada łączenia teorii z praktyką - wyrabia u uczniów przekonanie o użyteczności wiedzy oraz wywołuje pozytywne motywacje. Zasada pobudza u uczniów aktywność oraz samodzielność w działaniu, a przede wszystkim przygotowuje do zmieniania otaczającego świata.

  1. Zasada trwałości wiedzy i umiejętności - potrzeba takiego zorganizowania procesu nauczania przez nauczyciela, aby uczniowie mogli zawsze odtworzyć materiał z pamięci oraz posługiwać się nim. Ważne jest utrwalanie nowych wiadomości przy pomocy systematyzacji i powtarzania.

  1. Zasada indywidualizacji i zespołowości - uwzględnianie indywidualnych możliwości ucznia oraz współdziałanie wszystkich uczniów w klasie; jest to konieczność zachowania indywidualnego podejścia do ucznia w warunkach pracy zespołowej. Nauczyciel powinien oddziaływać na uczniów odbiegających od normy w formie wyrównania braków słabego, a doskonalenie lepszego.

METODY NAUCZANIA - systematycznie stosowany sposób pracy nauczyciela z uczniami umożliwiający uczniom opanowanie wiedzy wraz z umiejętnością posługiwania się nią w praktyce, jak również rozwijanie zdolności i zainteresowań.

Podział metod:

Funkcja metod nauczania:

FORMY ORGANIZACYJNE KSZTAŁCENIA

System klasowo-lekcyjny - polega na tym że wszystkich uczniów w szkole dzieli się na grupy tworzące odrębne klasy.

Klasa to zbiór uczniów w tym samym wieku o zbliżonym zasobie wiedzy, doświadczeń oraz na podobnym etapie rozwoju umysłowego, uczących się wg tego samego programu.

Lekcja - podstawowa jednostka procesu dydaktycznego podczas której nauczyciel w określonym czasie prowadzi zajęcia z względnie stałą grupą uczniów, zgodnie z planem zajęć stosując różne metody i środki dydaktyczne zmierzając do osiągnięcia założonych celów kształcenia.

Struktura lekcji:

  1. organizacja klasy

  2. kontrola pracy domowej i przygotowanie do nowej lekcji

  3. przeprowadzenie nowej lekcji

  4. podsumowanie nowych wiadomości

  5. zadanie pracy domowej

Rodzaje toków lekcyjnych:



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
referat czynnosci nauczyciela i uczniow podczas pokazu jako metody ksztalcenia, Podręczniki, Pedagog
czynnosci nauczyciela i uczniow podczas dyskusji jako metody ksztalcenia, Podręczniki, Pedagogika,
cele kształcenia ogólnego i zawodowego oraz źródła, STUDIA PEDAGOGIKA opiekuńczo-wychowawcza z tera
referat planowanie kierunkowe i wynikowe, Podręczniki, Pedagogika, dydaktyka ogólna
CELE KSZTAŁCENIA OGÓLNEGO OKON, Resocjalizacja, Dydaktyka ogolna
referat charakterystyka koncepcji szkoły zakorzenionej w tradycji, Podręczniki, Pedagogika, dydaktyk
referat Charakterystyka tendencji alternatywnych jako wyrazu kryzysu szkoły, Podręczniki, Pedagogika
referat Cele praktyczne uczenia się, Podręczniki, Pedagogika, dydaktyka ogólna
referat cele emocjonalne uczenia sie i nauczania, Podręczniki, Pedagogika, dydaktyka ogólna
referat cele poznawcze uczenia sie i nauczania, Podręczniki, Pedagogika, dydaktyka ogólna
referat zasada kulturalna w budowie programu nauczania w ujęciu Sośnickiego, Podręczniki, Pedagogika
cele kształcenia ogólnego i zawodowego oraz źródła, STUDIA PEDAGOGIKA opiekuńczo-wychowawcza z tera
CELE KSZTAŁCENIA OGÓLNEGO
Kształcenie specjalne czy integracyjne, Pedagogika specjalna, Niepełnosprawność umysłowa
Koncepcja kształcenia wielostronnego Wincentego Okonia, pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna
DYDAKTYKA- wykłady streszczenie do egzaminu, PEDAGOGIKA II ROK, dydaktyka

więcej podobnych podstron