Wychowanie sportowe: społeczny proces kształtowania sportowych kompetencji kulturowych wychowanka, z zamiarem przygotowania go do uczestnictwa w czynnościach sportowych w roli zawodnika bądź kibica. Z istoty czynności sportowych wynika, iż wychowanie sportowe jest przygotowaniem dwojakiego rodzaju uczestników takich czynności: sportowców oraz kibiców, gdyż to od kompetencji tych dwóch kategorii uczestników zależy jakość przebiegu oraz możliwość zrealizowania celu czynności sportowych. Specyfiką szkolnego procesu wychowania sportowego jest to, iż każdy jest kandydatem na kibica. Zarazem tylko niewielka część uczniów jest kandydatem na sportowca. Z tego względu szkolny proces wychowania sportowego w rzeczywistości wprowadza w kulturę sportową przyszłych kibiców. Z tego względu planując i organizując ten proces należy dostarczać wychowankom takich doświadczeń, które przyczyniają się do rozwoju kompetencji regulujących ich działanie w roli kibica. Warunki skuteczności wychowania sportowego (ukształtowania się „osobowości sportowej” zawodnika lub kibica): a) uczeń w procesie wych. sportowego będzie poznawał przebieg czynności kibica lub zawodnika, do podejmowania których jest przygotowany b) uczeń w procesie wych. sportowego będzie świadomie, pod kierunkiem nauczyciela, uczestniczył w czynnościach sportowych w roli kibica lub sportowca c) uczeń w procesie wych. sportowego uwewnętrzni sens czynności sportowych - agonistyczne znaczenie wartości ciała d) uczeń w procesie wych. sportowego, w miarę zdobywania kompetencji sportowych będzie miał coraz większą możliwość wyboru celu i przebiegu podejmowanych czynności sportowych w roli kibica lub zawodnika. Sport (wg Grabowskiego): to jedna z form uczestnictwa w KF ludzi o odpowiednich predyspozycjach somatyczno - motorycznych i aspiracjach agonistyczne - perfekcjonistycznych, której celem jest zaspokojenie potrzeby samorealizacji na drodze współzawodnictwa w dążeniu do osiągnięcia maksymalnych rezultatów w zakresie sprawności fizycznej i ruchowej. Słowo SPORT - pochodzi od łacińskiego „se desportare”, z kolei od starofrancuskiego czasownika „se desporter” - bawić się, przyjemnie spędzać czas, oddawać się rozrywkom. Wieloznaczność pojęcia SPORT: Sport to złożona kompozycja różnych aspektów, która jest częścią kultury. Sport można traktować jako: wyspecjalizowaną instytucję, specyficzną dziedzinę aktywności ludzkiej, publiczną rozrywkę ( uczestnictwo w grze lub widowisko - kibicowanie), profesję (zbiór wyspecjalizowanych zawodów: zawodnik, trener, sędzia, organizator, itp.), gałąź biznesu, ideologię, nieutylitarne traktowanie życia (formy bezinteresownego, nieużytecznego popisu - nie dla osiągnięcia celu, lecz dla sportu), eksperyment przeciwdziałania biologicznej stagnacji (zastój) gatunkowej. Sport jako wartość sama dla siebie - sport autoteliczny: krańcowo odmienna zasada obowiązuje w sporcie rozumianym autotelicznie, a więc takim, który nie wymaga uzasadnienia przez inne wartości, lecz jako wyraz odwiecznych dążeń agonistycznych (rywalizacja) i perfekcjonistycznych człowieka stanowi wartość samą dla siebie. Ludzie dobierani są do poszczególnych dyscyplin sportowych pod kątem dyspozycji somatyczno-motorycznych (np. wytrzymali do biegów) umożliwiających osiąganie maksymalnych rezultatów w postaci zwycięstwa nad rywalem lub ustanowienia rekordu. W takim najbliższym znaczeniu pod pojęciem sport należy rozumieć formę uczestnictwa w KF ludzi posiadających odpowiednie predyspozycje somatyczno -motoryczne, której celem jest zaspokojenie potrzeby samorealizacji na drodze współzawodnictwa w dążeniu do osiągania maksymalnych rezultatów w zakresie SF i ruchowej. Uznanie sportu w sensie autotelicznym, jako równoprawnej z innymi formy samorealizacji człowieka, musi oznaczać równocześnie zgodę nie tylko na niewątpliwe pożytki, ale również i pewne zagrożenia wynikające z jego uprawiania. Niezależnie od sfery aktywności, każdy kto dąży do wybicia się ponad innych lub przekroczenia samego siebie ponosi pewne ryzyko (również utraty zdrowia).