Genealogia języka polskiego, Filologia polska, zagadnienia językowe


3. Genealogia języka polskiego. Wspólnota praindoeuropejska i jej rozpad. Prasłowiańszczyzna. Etnogeneza Słowian. Języki wschodnio- południowo- i zachodniosłowiańskie. Dziedzictwo prasłowiańskie.

Genealogia języka polskiego

0x08 graphic
Język polski

0x08 graphic
Stan językowy przedpolski

0x08 graphic
Stan językowy wspólnosłowiański

Stan językowy prasłowiański

0x08 graphic

0x08 graphic
Stan językowy przedsłowiański

0x08 graphic
Stan językowy wspólnoarioeuropejski i praarioeuropejski

Stan językowy przedarioeuropejski

Języki indoeuropejskie są dialektami istniejącego kilka tysięcy lat przed naszą erą języka praindoeuropejskiego. Ważniejsze grupy, które się niego wyłoniły to:

  1. w Azji:

  1. w Europie:

- Wspólnota indoeuropejska przestała istnieć na przełomie trzeciego i drugiego tysiąclecia p. n. e. (wskazują na to zabytki języka hetyckiego, które sięgają XVIII w. p.n. e., a dowodzą daleko posuniętego ukształtowania się odrębnego już języka indoeuropejskiego)

- plemiona indoeuropejskie rozmnażały się, a w poszukiwaniu nowych siedzib zajmowały szersza przestrzeń życiową

- wędrówki po dalekich obszarach Azji i Europy rozluźniają pierwotną styczność językową, co sprawia, że rozwój językowy poszczególnych zespołów ludnościowych wchodzi na odmienne tory

- ok. 2000r. p. n. e. nawarstwia się ludność indoeuropejska tzw. ceramiki sznurowej na obszarach między Odrą, a dorzeczem Oki na zamieszkałą tam praugrofińską ludność tzw. kultury grzebykowej, a na południe stamtąd na ludność rolniczą tzw. kultury trypoliskiej albo malowanej ceramiku ukraińskiej - to zetknięcie się ludów ceramiki sznurowej i kultury grzebykowej było podstawą językowo-etnicznej jedności późniejszych ludów bałtyckich i słowiańskich, które się mianuje zespołem bałtosłowiańskim albo probałtyckim

- w epoce 1800-1500 p. n. e. zaczyna się z Niemiec środkowych ku wschodowi Europy inwazja zespołu etniczno-kulturowego tzw. kultury łużyckiej

- w ten sposób zachodni odłam ludności zespołu probałtyckiego krzyżuje się z elementami kultury łużyckiej (a wschodni pozostaje poza jego zasięgiem) - to jest początek rozłamu zespołu protobałtyckiego na dwa, odtąd już samodzielne zespoły: prasłowiański i prabałtycki

- dojrzewanie wspólnoty prasłowiańskiej jest wynkiem scalania się zespołu kulturowego grobów jamowych (łużycka) i zespołu kulturowego pól grzebalnych (plemiona Podola, Wołynia i środkowej Ukrainy)

- w ciągu tysiąclecia IVw. p.n.e. - IV w. n. e. kształtuje się ludność prasłowiańska w procesie jej przyrostu i poszukiwania siedzib

LOKALIZACJA LUDÓW PRASŁOWIAŃSKICH: Obszar dorzeczy Odry i Wisły, ekspansja idzie w kierunku północy, wschodu i południa. Jej granicami są:

- na północy wybrzeże Bałtyku między Odrą i Wisłą

- na zachodzie średnia Odra

- na wschodzie środkowy bieg Dniepru

- na południu środkowe i zachodnie Karpaty i średni bieg Dniestru

W okresie III-IV w. n. e. doszło do rozpadu wspólnoty słowiańskiej na odłam wschodni i zachodni, potem na północny i południowy, a w ostatecznym wyniku n trzy zespoły językowe słowiańskie:

- czeski

- słowacki

- górnołużycki

- dolnołużycki

- polski

- połabski (drzewiański) - zamarły w poł. XVIII w.

- wielkoruski (rosyjski)

- białoruski

- małoruski (ukraiński)

- serbochorwacki

- słoweński

- bułgarski

- macedoński

- staro-cerkiewno-słowiański (bułgarsko-macedońskie narzecze okolic Solunia)

Dziedzictwo prasłowiańskie) (Z rozwoju języka grupy zachodniej):

  1. Zachowanie grup kv, gv, np. pol. Kwiat, gwiazda, cz. Kvet, gvezda

  2. Rozwój prasłowiańskich połączeń tj, dj w c`, d` (albo z`) np. pol. Świeca, noc, miedza

  3. Zachowanie prasłowiańskich połączeń tl, dl, np. pol. Radło, plotła, cz. Radlo, pletla

  4. Spółgłoska ch zmiękczona w okresie długiej palatalizacji, daje š, np. musze

  5. Prasłowiańskie połączenia pj, bj, mj, vj dają ostatecznie p` lub p, b` lub b, m` lub m`, v` lub v`, np. kupiony, grabie, ziemia

  6. Tendencja do ustalania nieruchomego akcentu na pierwszej lub przedostatniej zgłosce wyrazu.

  7. Końcówki -ego, -emu w dop. I cel. L. poj. Złożonej odmiany przymiotnika, np. starego, staremu

  8. Zanik formy zaimkowej t(+jer twardy) zastąpiony przez t(+jer twardy)t(+jer twardy) - ten.

  9. Wprowadzenie formy prasłowiańskiego dopełniacza č(+jer miękki)so w funkcji mianownika i biernika zamiast zanikającego starego mianownika i biernika č(+jer miękki) (to).



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Najstarsze słowniki języka polskiego, Filologia polska, zagadnienia językowe
Pochodzenie jezyka polskiego - dobre opracowanie, Filologia polska, zagadnienia językowe
14. Polskie tłumaczenia Biblii, Filologia polska, zagadnienia językowe
NAJSTARSZE ZABYTKI JEZYKA POLSKIEGO, filologia polska, staropolska
Leksyka współczesnego języka polskiego, Filologia polska, Stylistyka
26. Słowniki doby śerdniopolskiej, Filologia polska, zagadnienia językowe
kultura języka polskiego, filologia polska, kjp
Ocena prac pisemnych z języka polskieg1, Filologia Polska
hjp, Historia języka polskiego (filologia polska zaoczne)
Metodyka nauczania języka polskiego(1), Filologia polska, Dydaktyka
NAJSTARSZE ZABYTKI JEZYKA POLSKIEGO, filologia polska, staropolska
Zagadnienia z Młodej Polski, Filologia Polska, Młoda Polska
o imiennictwie polskim, Filologia polska, Kultura języka
Zagadnienia do egzaminu z literatury Młodej Polski, filologia polska - młoda polska (przedmiot)
Trójczłonowy model języka Weisgerbera, Filologia polska, Językoznawstwo
E.Rutecka - Innowacje językowe w j.polskim, filologia polska, Etyka słowa, poprawność językowa
MP Poezja Młodej Polski, Filologia polska, polonistyka, rok III, Młoda Polska
IDEE PROGRAMOWE ROMANTYKÓW POLSKICH, Filologia polska spec. nauczycielska, Romantyzm
wokalizm prasłowiański a polski, FILOLOGIA POLSKA, Gramatyka historyczna, gramatyka historyczna

więcej podobnych podstron