Metoda Majocha
Metoda została opracowana przez Stanisława Majocha na przełomie lat 50 i 60 XX wieku w Stołecznym Centrum Rehabilitacji Schorzeń Narządu Ruchu w Konstancinie.
Początkowo metodę wykorzystywano głównie w terapii bocznych skrzywień kręgosłupa. Według Majocha najważniejsze w zatrzymaniu progresji skrzywienia są: nauka nawyku utrzymywania prawidłowej postawy ciała oraz wzmacnianie gorsetu mięśniowego. Cechą tej metody jest rezygnacja z ćwiczeń asymetrycznych , przeprowadzanie korekcji biernej lub czynnej przed każdym ćwiczeniem oraz relatywnie duże obciążenia treningowe- bazujące głównie na ćwiczeniach o charakterze izometrycznym lub ćwiczeniach izotonicznych z oporem submaksymalnym.
Metodę zaczęto stosować w leczeniu choroby Scheuermanna oraz w celu zmniejszenia dolegliwości bólowych dolnego odcinka kręgosłupa.
BADANIE
Autor metody opracował własny ,indywidualny schemat postępowania diagnostycznego:
- wzrostowo- wagowe : wysokość i ciężar ciała,
-długości względnych i bezwzględnych kończyn dolnych
-obwodów klatki piersiowej i talii- zarówno w ustawieniu wdechowym i wydechowym,
-wartości krzywizn kręgosłupa w płaszczyźnie strzałkowej,
-garbu żebrowego i wału lędźwiowego oraz trójkątów talii,
-siły względnej i bezwzględnej mięśni brzucha i grzbietu - za pomocą ćwiczeń testowych,
-ustawienia łopatek , barków ,kolców biodrowych przednich górnych,
-pionów - rzutowanych z C7 ,Th1, L1,
- zakresów ruchomości kręgosłupa w zgięciu i skłonie bocznym,
- testów: elongacyjnego i antygrawitacyjnego.
Uzupełnieniem tego są wyniki badania rtg, ocena siły innych grup mięśniowych z wykorzystaniem testu Lovetta, obrys klatki piersiowej ,określenie pojemności życiowej płuc oraz badania hemodynamiczne krwi.
Majoch bazując na wynikach Cobba, wyróżnił cztery grupy terapeutyczne:
I kąt skrzywienia podstawowego do 300
II kąt skrzywienia podstawowego pomiędzy 310 a 600
III kąt skrzywienia podstawowego pomiędzy 610 a 900
IV kąt skrzywienia podstawowego powyżej 910
U pacjentów z grup I i II stosowano metodę leczenia ruchem. W skrzywieniach poniżej 450 zalecano ćwiczenia korekcyjne, naukę przyjmowania i utrzymywania prawidłowej postawy ciała oraz instruktaż zachowań profilaktycznych .
U pacjentów w grupie II dodatkowo zastosowano gorsetowanie . Majoch zastosował „ gorsety przylepcowe” ,które w przeciwieństwie do stosowanych wcześniej gorsetów( Milwaukee czy EDF ( elongacyjno - derotacyjno-fleksyjne)) nie wyłączają napięcia mięśni posturalnych , nie powodując przy tym ich osłabienia. Wprowadził również korektory dźwiękowe antygrawitacyjne które wykorzystywały przy tym sprzężenie zwrotne oraz które sygnalizowały dźwiękiem odejście od prawidłowej postawy spionizowanej.
W grupie III i IV za pomocą środków kinezyterapeutycznych przygotowywano pacjentów do zabiegu operacyjnego. Stosowano wtedy ćwiczenia : oddechowe, zwiększające czynną i bierną ruchomość kręgosłupa , wzmacniające osłabione grupy mięśniowe, ogólno kondycyjne. Wykorzystując w tym celu ćwiczenia oddechowe ,indywidualne z wyłączeniem ćwiczeń w zwisach i podporach , ogólno kondycyjne , wyrównujące wskaźniki wydolnościowo - wytrzymałościowe. Kładł nacisk również na rozciągnięcie skróconych elementów okołostawowych strony wklęsłej skrzywienia do czego opracowano i zaczęto stosować STOCER- wyciąg grawitacyjny Majocha. Polegał on na wykonaniu zwisu odwrotnego , w zawieszeniu na pasach biodrowych i kamaszkach , z zakładanym przez pętlę Glissona obciążeniem, dochodzącym do ¼ wagi ciała. Przed zabiegiem stosowano gorące kąpiele oraz zabiegi parafinowe ,które zwiększały efektywność wyciągu trwającego do jednej godziny dziennie.
Autorowi metody zależało na uzyskaniu postępowania odtwórczego oraz na tym by oddziaływać na każdego pacjenta kompleksowo. Majoch część swoich badań opierał na treningu sportowym. Dzienne obciążenie treningowe sięgało 4,5 - 5 godzin.
Majochowi nie tylko zależało na utrzymaniu prawidłowej postawy ,ale również na wdrożeniu sprzężenia zwrotnego.
Autor również pomagał sobie tzw. Testem ściennym ,który polega na kolejno wykonywanych korekcjach odcinkowych z przyłożeniem oporu na odcinek szyjny ( lub na szczyt kifozy piersiowej - w chorobie Scheuermana).
Stanisław Majoch również w swojej metodzie wykorzystał trening maksymalnych obciążeń , który pozwałał skrócić czas dziennych zajęć. Stosował też składowe wielu sportów ( pływanie, piłka koszykowa i siatkowa , kolarstwo , kajakarstwo , łucznictwo).
Według Majocha jednymi z najważniejszych ćwiczeń kształtujących układy ; mięśniowy i oddechowy były ćwiczenia w wodzie. Odciążający wpływ środowiska wodnego , działanie ciśnienia oraz sił hydrostatycznych przy równoczesnej symetrycznej pracy obręczy barkowej i biodrowej prawidłowo kształtowały pracę nie tylko mięśni posturalnych ,ale i mięsni wdechowych , kształtowanie układu oddechowego i zwiększanie pojemności życiowej płuc ( np. styl klasyczny , klasyczny na grzbiecie).
W kolejnych latach zmodyfikował część opracowanych przez siebie ćwiczeń i wzbogacił je o techniki korekcyjno - antylordyczne , przydatne w leczeniu kręgozmyku ( np. pływanie na sucho, wyciąg hamakowy z dawkowanym obciążeniem , ćwiczenia siłowo korekcyjne w klęku podpartym i w leżeniu tyłem oraz zastosowanie kortezy dynamicznej).
Metoda Majocha jest powszechnie znana i stosowana do dziś.