„Ciało skazańców” M. Foucoult
wiek XVIII - nowa era dla sądownictwa, zmiany w kodeksach, reformy - wielka przemiana lat 1760-1840, zniknęło ciało jako główny cel represji karnej - piętnowanie, ćwiartowanie, zadawanie fizycznego bólu - zniesienie publicznych egzekucji i skazańców wykonujących pracę w okowach w miejscach publicznych,
nowy pogląd na karę - ma być skuteczne przez to, że jest nieuniknione, nie gwałtowne i widowiskowe, karanie staje się czynnością nieprzyjemną, egzekwowaną w ukryciu, powierzone innemu człowiekowi niż ten, który skazuje, sądzi,
zamiast kaźni - więzienie, roboty, zesłanie, wysiedlenie, deportacja (formy odseparowania od reszty społeczeństwa) - to kary działające na ciało (uwięzienie ciała), ale najważniejsza jest sieć nakazów i zakazów, przymusów i wyrzeczeń - oddziaływanie psychiczne,
współczesna egzekucja - lekarz podający zastrzyk znieczulający, sama egzekucja dotyczy nie ciała, a życia,
Foucoult mówi o dwóch procesach - anulowania bólu i zamierania spektaklu (dawniej zadawanie bólu i widowiskowe egzekucje lub wymierzanie kar, dziś szybkie, bezbolesne egzekucje w ukryciu i zamknięte więzienia),
najdłużej, bo do 1972 roku działała francuska gilotyna, ale wtedy była już ukryta przed publicznością w murach więzienia, egzekucja zachowana w tajemnicy (zabranie egzekucji sprzed ludzkich oczu skutkowało oburzeniem, ludzie nadal chcieli oglądać egzekucję, dlatego tak chętnie dziś śledzimy np. przebieg procesu w telewizji),
współczesny system karny zakłada już nie tylko karanie, ale także resocjalizację, uleczenie skazańca,