Małgorzata Niedźwiedzka
komentarz problemowy
Dowody księgowe
Wszystkie zapisy w księgach rachunkowych dokonywane są na podstawie dowodów księgowych. Ich rzetelność ma wpływ nie tylko na sprawozdania finansowe, ale także na prawidłowość rozliczeń podatkowych, dlatego tak ważne jest, aby wiarygodność tych dowodów nie mogła zostać zakwestionowana.
1. Wprowadzenie
Dowodem księgowym jest każdy dokument, który stanowi podstawę dokonania zapisu w księgach rachunkowych. Są to zarówno faktury VAT (najczęściej spotykany w obrocie handlowym dokument) i rachunki, jak i druki potwierdzające podróż służbową, dowody kasowe i bankowe, różnorodne dokumenty wewnętrzne itp. Sposób ich sporządzania został dość szczegółowo określony w przepisach.
2. Dowód księgowy w księgach rachunkowych
W celu rzetelnego i jasnego przedstawienia sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego - co jest podstawowym zadaniem rachunkowości - należy ująć w księgach rachunkowych wszystkie zdarzenia, które nastąpiły w danym okresie sprawozdawczym. Ujęcie to odbywa się poprzez dokonanie zapisów, a ich podstawą są dowody księgowe stwierdzające dokonanie określonej operacji gospodarczej, tzw. dowody źródłowe.
Dowody księgowe można podzielić na:
1) zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów (np. faktury VAT i rachunki, ale także noty obciążeniowe lub uznaniowe oraz dokumenty KP i KW),
2) zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom (podobnie jak w przypadku dowodów zewnętrznych),
3) wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki (np. dowody odbycia podróży służbowych, protokoły likwidacji środków trwałych, listy płac, polecenia księgowania odzwierciedlające naliczenie amortyzacji itp.).
Zgodnie z art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223) - u.r., podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:
1) zbiorcze - służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione; przykładem może być syntetyczne, zbiorcze ujęcie faktur VAT dokumentujących sprzedaż tego samego rodzaju, analitycznie ewidencjonowanych poza księgą główną (np. w systemie billingowym), przenoszonych do księgi jedynie łączną kwotą zapisem Wn konto 20... (brutto), Ma konto 22...(VAT), Ma konto 70... (netto);
2) korygujące poprzednie zapisy - najczęściej dowód taki ma postać polecenia księgowania (tzw. PK), w którym dokonuje się stornowania błędnego zapisu i powtórzenia go na prawidłowych kontach lub w prawidłowych kwotach;
3) zastępcze - wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego; do chwili otrzymania np. faktury VAT dokumentującej dokonane zakupy koszty już wykonanej usługi ujmuje się na podstawie dokumentu wewnętrznego;
4) rozliczeniowe - ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych; przykładem może być przeksięgowanie otrzymanej wpłaty o początkowo niezidentyfikowanym tytule - na konkretne należności.
Dość powszechnie jako dowód księgowy wymienia się faktury VAT; nie zawsze jednak są one wystawiane. Na pytanie podatnika czy dowodem księgowym mogą być umowy sprzedaży, Drugi Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie w piśmie z dnia 24 września 2004 r., US72/ROP1/423/626/04/AW, potwierdził:
„Naczelnik Drugiego MUS podziela stanowisko Spółki, iż przedmiotowe umowy kupna-sprzedaży zwarte zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego na sprzęt zakupiony na potrzeby działalności usługowej firmy stanowią podstawę uznania wydatku poniesionego z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 i art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzasadniające uznanie ww. wydatku za koszt uzyskania przychodu. Powyższe dokumenty stanowią dowody księgowe, gdyż zawierają elementy określone w ww. art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości (...)”.
W art. 20 ust. 4 u.r. ustawodawca dopuścił, aby w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych kierownik jednostki zezwalał na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Takim „dowodem zastępczym” może być np. złożone przez pracownika oświadczenie, iż dokonał określonych zakupów o danej wartości, na które nie mógł pozyskać dowodu zakupu. Dokumentowanie wewnętrznymi dowodami zastępczymi nie może jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.
Fakt wszechobecnej automatyzacji pracy i odejścia od „ręcznego” prowadzenia ksiąg rachunkowych ustawodawca dostrzegł w art. 20 ust. 5 u.r. stanowiąc, że przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych przy użyciu komputera za równoważne z dowodami źródłowymi uważa się zapisy w księgach rachunkowych, wprowadzane automatycznie za pośrednictwem urządzeń łączności, komputerowych nośników danych lub tworzone według algorytmu (programu) na podstawie informacji zawartych już w księgach, przy zapewnieniu, że podczas rejestrowania tych zapisów zostaną spełnione co najmniej następujące warunki:
1) uzyskają one trwale czytelną postać zgodną z treścią odpowiednich dowodów księgowych,
2) możliwe jest stwierdzenie źródła ich pochodzenia oraz ustalenie osoby odpowiedzialnej za ich wprowadzenie,
3) stosowana procedura zapewnia sprawdzenie poprawności przetworzenia odnośnych danych oraz kompletności i identyczności zapisów,
4) dane źródłowe w miejscu ich powstania są odpowiednio chronione, w sposób zapewniający ich niezmienność, przez okres wymagany do przechowywania danego rodzaju dowodów księgowych.
Jeżeli jedną operację dokumentuje więcej niż jeden dowód lub więcej niż jeden egzemplarz dowodu, kierownik jednostki ustala sposób postępowania z każdym z nich i wskazuje, który dowód lub jego egzemplarz będzie podstawą do dokonania zapisu. Takie wskazanie zawiera się zazwyczaj w regulaminach wewnętrznych, np. w instrukcji obiegu dokumentów finansowych.
3. Elementy dowodu księgowego
Zgodnie z art. 21 u.r., dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:
1) określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2) określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3) opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4) datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5) podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6) stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
Jeżeli dowód nie dokumentuje przekazania lub przejęcia składnika aktywów, przeniesienia prawa własności lub użytkowania wieczystego gruntu albo nie jest dowodem zastępczym, podpisy osób wymienionych w pkt 5 ustawodawca pozwolił zastąpić znakami zapewniającymi ustalenie tych osób. Podpisy na dokumentach ubezpieczenia i emitowanych papierach wartościowych mogą być odtworzone mechanicznie. Wartość może być w dowodzie pominięta, jeżeli w toku przetwarzania w rachunkowości danych wyrażonych w jednostkach naturalnych następuje ich wycena, potwierdzona stosownym wydrukiem.
Lista elementów wymienionych przez ustawodawcę jako obowiązkowe składniki dokumentu księgowego co do zasady nie budzi większych wątpliwości, poza jednym wyjątkiem: podpisów wystawcy i odbiorcy dokumentu. Dopóki przepisy o podatku od towarów i usług nakazywały podpisywania faktur VAT, wymagania prawa bilansowego nie były kłopotliwe. Od chwili zniesienia obowiązku podpisywania faktury VAT pojawiły się głosy, iż taka faktura przestała być prawidłowym dokumentem księgowym, bowiem art. 21 ust. 1a u.r. dopuszczał rezygnację z zamieszczania na dowodzie podpisów jedynie wówczas, jeśli wynikało to z techniki dokumentowania zapisów księgowych - a trudno było w ten sposób uzasadnić brak podpisu zarówno sprzedawcy, jak i nabywcy.
Dodatkowo, na mocy rozporządzenia z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119), do obrotu weszły faktury wystawiane i przesyłane drogą elektroniczną, a więc z zasady niezawierające podpisu żadnej ze stron. Jednak także w przepisach rachunkowych zaszła stosowna zmiana.
Na podstawie art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy o doradztwie podatkowym oraz ustawy o rachunkowości (Dz. U. z 2005 r. Nr 10, poz. 66), z dniem 1 lutego 2005 r. zmianie uległo brzmienie art. 21 ust. 1a u.r.. Od tego dnia można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 5 i 6 (a więc, m.in., podpisów), jeżeli wynika to z techniki dokumentowania zapisów księgowych lub z odrębnych przepisów.
Moim zdaniem odesłanie do odrębnych przepisów jest wystarczającą zmianą, aby nie zawierającą podpisów fakturę (także elektroniczną) uznać za pełnoprawny dowód księgowy.
4. Waluta i język obcy
Dowód księgowy opiewający na waluty obce powinien zawierać przeliczenie ich wartości na walutę polską według kursu obowiązującego w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej. Wynik przeliczenia zamieszcza się bezpośrednio na dowodzie, chyba że system przetwarzania danych zapewnia automatyczne przeliczenie walut obcych na walutę polską, a wykonanie tego przeliczenia potwierdza odpowiedni wydruk. Obowiązek przeliczania wartości walutowych na złotówki wynika z obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych w złotych; zapisy walutowe mogą mieć jedynie charakter uzupełniający.
W piśmie z dnia 25 października 2004 r., ZP-I-443/172/04, Kujawsko-Pomorski Urząd Skarbowy wyjaśnił:
„(...) należy pamiętać, że w myśl § 12 ust. 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 971), kwoty podatku wykazuje się w złotych bez względu na to, w jakiej walucie określona jest kwota należności na fakturze. Nakłada to na podatnika obowiązek przeliczania kwot podatku wykazywanych na fakturach na złote, jeśli należność określona została w walucie obcej”.
Dowód księgowy nie musi być zawsze wystawiony w języku polskim. Przykładowo, w niektórych jednostkach, dokonujących transakcji międzynarodowych, duża część otrzymywanych faktur wystawionych jest w językach obcych. Ustawodawca postanowił, że na żądanie organów kontroli lub biegłego rewidenta należy zapewnić wiarygodne przetłumaczenie na język polski treści wskazanych przez nich dowodów, sporządzonych w języku obcym. W praktyce oznacza to, że dokumenty wymagające tłumaczenia większej ilości tekstu - zwłaszcza umowy - sporządza się od razu w dwóch wersjach językowych lub zaraz po podpisaniu oddaje się do tłumaczenia osobie do tego uprawnionej (tłumacz przysięgły). Oczywiście przekazanie do tłumaczenia właśnie tłumaczowi przysięgłemu nie jest obowiązkowe; ustawodawca żąda jedynie „wiarygodności” tłumaczenia i do decyzji jednostki należy jak taką wiarygodność zapewnić. W piśmie z dnia 19 sierpnia 2004 r., 54375/2004, Urząd Skarbowy w Będzinie wyjaśnił:
„W przypadku podatników prowadzących księgi rachunkowe jest postawiony wymóg dotyczący wiarygodności tłumaczenia. Stosując wykładnię językową powyższego zapisu, uznać należy, że tłumaczenie <<wiarygodne>> powinno być pewne, autentyczne, nie powinno budzić wątpliwości. <<Wiarygodny>> według słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN) to <<zasługujący na wiarę, zaufanie; nie ulegający wątpliwości; prawdziwy, pewny, autentyczny>>.
Tłumaczenie dokonane przez specjalistę w tym zakresie, jakim jest tłumacz przysięgły, na pewno można uznać za wiarygodne. Ale skoro ustawodawca nie wprowadził zapisu, że tłumaczenie musi być dokonane przez tłumacza przysięgłego, tzn. że dopuszcza również inne możliwości”.
Pozostawienie tłumaczenia dopiero na chwilę, w której ktoś tego zażąda - np. urzędnik skarbowy - może narazić jednostkę na konieczność poniesienia wyższych kosztów lub wręcz na niewypełnienie swojego obowiązku (przetłumaczenie dokumentu może trwać dłużej niż kontrola). Należy mieć jednak świadomość, że nie istnieje obowiązek tłumaczenia każdego dowodu - np. każdej otrzymanej faktury - „na zapas”; organy kontrolne nie żądają zazwyczaj tłumaczenia faktur i rachunków, które zawierają pozycje standardowe i są zrozumiałe nawet dla osób nie znających języka.
A co z dokumentami wystawianymi przez podmioty krajowe? W obrocie międzynarodowym z zasady stosuje się język angielski i większość zagranicznych kontrahentów oczekuje, że otrzyma fakturę dla nich zrozumiałą, a więc wystawioną w ich języku lub w języku angielskim, jako uniwersalnym. Z przepisów o rachunkowości nie wynika, aby polskie jednostki miały obowiązek wystawiania faktur w języku polskim. Jednak w piśmie z dnia 9 lipca 2004 r., IV/443/82/04/I, Drugi Urząd Skarbowy w Zielonej Górze sięgnął do innych przepisów:
„Z tytułu wykonywania ww. usług Strona winna wystawić fakturę, która to faktura powinna zawierać wszystkie dane określone w § 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, (Dz. U. Nr 97, poz. 971).
(...) Zgodnie zaś z § 37 wyżej cyt. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970), kwoty wyrażone w walucie obcej wykazywane na fakturze przelicza się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień wystawienia faktury, jeżeli faktura jest wystawiona w terminie, w którym podatnik obowiązany jest do jej wystawienia, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
Natomiast zgodnie z § 12 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.), dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała, dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w art. 24a ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej. Uwzględniając powyższe, w ocenie tut. organu podatkowego faktura wystawiona przez polskiego podatnika winna być wystawiona w języku polskim”.
5. Korekty dowodów księgowych
Dowody księgowe powinny być:
1) rzetelne, czyli zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują,
2) kompletne, zawierające co najmniej ww. elementy, oraz
3) wolne od błędów rachunkowych.
W wyroku z dnia 9 czerwca 1999 r., SA/Sz 1499/98, NSA orzekł:
„Nie mogą stanowić podstawy zapisów w księdze rachunkowej takie dowody księgowe, które nie są zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, jaką dokumentują, a więc są nierzetelne przez to, że np. wskazują na udział w tej operacji gospodarczej strony, która w niej nie brała udziału, lub operację tę opisują w sposób niezgodny z rzeczywistością, wskazując na sprzedaż towaru lub usługi inne niż w rzeczywistości miały miejsce”.
W art. 21 u.r. ustawodawca postanowił, że niedopuszczalne jest dokonywanie w dowodach księgowych wymazywania i przeróbek. Taki sposób dokonywania korekty nie pozwala bowiem na stwierdzenie, kiedy poprawka została dokonana i uniemożliwia „prześledzenie” dokonanych zmian: od pierwszej wersji do wersji pozostającej jako ostateczna na dany dzień - a tym samym podważa wiarygodność ksiąg rachunkowych i zawartych w nich zapisów.
Jedyna dopuszczalna metoda dokonywania korekt w dowodach źródłowych zewnętrznych - zarówno obcych, jak i własnych, to wysłanie kontrahentowi odpowiedniego dokumentu zawierającego sprostowanie (wraz ze stosownym uzasadnieniem), chyba że inne przepisy stanowią inaczej. Podobne rozwiązanie znajdujemy m.in. w przepisach o podatku od towarów i usług, które pozwalają na dokonywanie korekt otrzymanych faktur VAT przez wystawienie noty korygującej.
Błędy w dowodach wewnętrznych mogą być natomiast poprawiane przez skreślenie błędnej treści lub kwoty, z utrzymaniem czytelności skreślonych wyrażeń lub liczb, wpisanie treści poprawnej i daty poprawki oraz złożenie podpisu osoby do tego upoważnionej, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Nie można poprawiać pojedynczych liter lub cyfr.
6. Dowód księgowy a podatek dochodowy
Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) - u.p.d.o.p., nie wprowadza żadnych zasad prowadzenia ksiąg rachunkowych. W art. 9 u.p.d.o.p. zapisano jedynie, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami (a więc zgodnie z ustawą o rachunkowości), w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych.
Zapis taki oznacza, że dowód księgowy - poprawny pod względem wymagań prawa bilansowego - stanowi wiarygodny dowód z punktu widzenia podatku dochodowego. Dotyczy to zwłaszcza kosztów uzyskania przychodów, które najczęściej są kwestionowane przez organy skarbowe.
Czy jednak dowód księgowy sporządzony nieprawidłowo może być powodem wyłączenia danego wydatku z kosztów uzyskania przychodów? Wszystko zależy od tego, na czym polega nieprawidłowość. Jeżeli dowód odzwierciedla rzeczywiste zdarzenie, brak jakiegoś elementu - np. daty, podpisu, dekretu itp. - nie może stanowić o zakwestionowaniu dowodu dla celów podatkowych. Należy jednak pamiętać, że warunkiem jest rzetelność dowodu księgowego: musi on być dowodem faktycznego zdarzenia.
W wyroku z dnia 12 czerwca 2003 r., I SA/Łd 332/02, NSA orzekł:
„Przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiący, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1, należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, który zobowiązuje podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający ustalenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i należnego podatku.
Faktury wystawione przez podmioty nieistniejące nie posiadają cech dowodu księgowego albowiem nie odzwierciedlają rzeczywistego przebiegu operacji gospodarczych. Udokumentowanych nimi wydatków nie można uznać za koszty uzyskania przychodów”.
Ze względu na powszechną informatyzację coraz więcej dowodów nie tylko nie zawiera podpisu wystawcy, ale także nie pozwala na stwierdzenie, czy są to oryginały, czy kopie. Często są to dokumenty drukowane przez odbiorcę ze strony internetowej wystawcy lub dokumenty otrzymane pocztą elektroniczną. W piśmie z dnia 14 czerwca 2004 r., ZD-P/423/6/2004, Urząd Skarbowy w Wolsztynie wyjaśnił:
„Poświadczenie transakcji dowodem, który nie spełnia wymogów art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, nie pozbawia podatnika możliwości wykazania, że transakcje tak udokumentowane mogą stanowić koszt uzyskania przychodu. W takim wypadku należy jednak spełnić kumulatywnie dodatkowe warunki, tzn.:
1) zdarzenie takie powinno zostać udokumentowane dodatkowym dowodem zastępczym, w którym zostaną uzupełnione brakujące elementy wyszczególnione w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości;
2) podatnik powinien mieć możliwość potwierdzenia transakcji przez kontrahenta;
3) powinien istnieć związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem.
Reasumując, wszelkie wydatki mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu pod zasadniczym warunkiem, że podatnik dysponuje wymaganym przez prawo dowodem, oraz że wydatek (należycie opisany) poniesiono i był on niezbędny dla osiągnięcia przychodu firmy. Innymi słowy, aby podatnik miał możliwość odliczenia dla celów ustalenia dochodu wszelkich kosztów, konieczne jest, aby wykazał (a więc udokumentował) ich bezpośredni (lub pośredni) wpływ na wielkość osiągniętego przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Obowiązek udowodnienia związku wydatku z przychodem spoczywa na podatniku, gdyż to on wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne w postaci obniżenia swego zobowiązania podatkowego.
Mając powyższe na uwadze, przesyłane drogą elektroniczną, a następnie drukowane wyciągi bankowe, spełniające wskazane wyżej warunki, dokumentujące poniesienie opłat bankowych, mogą być uznane za dowód księgowy”.
7. Podsumowanie
Dowód księgowy powinien być sporządzony zgodnie z zasadami ustalonymi w przepisach o rachunkowości. Nawet jednak, jeśli dowód zostanie wystawiony z błędem, może stanowić podstawę ujęcia danego wydatku w kosztach uzyskania przychodów. Warunkiem jest jednak rzetelność dowodu: to, aby odzwierciedlał faktyczne zdarzenie gospodarcze.
71293