KONCEPCJA PSYCHODNAMICZNA
człowiek niedoskonały
(Fromm, May, Horney, Freud, Miller, Jung)
1. Osobowoœć a zachowanie.
Ludzkie działanie zalezy od wewnętrznej siły motywacji. Człowiek jest isttš niedoskonałš. Nie jest ważne - co osoba mówi i myœli, ale to - jak się zachowuje. Najważniejsze jest poznanie osobowoœci.
Założenia:
- zewnętrzne reakcje sš bodŸcem wewnetrznej dynamiki;
- wewnętrzna motywacja jest nieœwiadoma (człowiek nie wie dlaczego właœnie tak działa - jak działa)
Opracowano psychoterapie odpowiedniš inżynierii zachowań człowieka, która ma na celu pomoc w rozwišzywaniu nieœwiadomych konfliktów, ułatwianie wyboru drogi życiowej, umożliwienie przystosowania się do otoczenia.
Koncepcja psychodymnamiczna posiada wiele wariantów.
Psychoanoaliza - kierunek powstał w 1880 roku we Wiedniu.
a) twórca Zygmunt Freud
b) przedstawiciele: Horney, Fromm, May, Dollar, Miller
c) podstawowe tezy Freuda:
- odkrycie nieœwiadomej motywacji
- idea mechanizmów obronnych
d) wyjaœnienie mechanizmu ludzkiego działania:
- popęd - wewnętrzne lub zewnętrzne pobudki motywujšce ludzkie zachowanie(głód, ból, sex)
- wskazówki - rozpoznanie w otoczeniu (informacja, sygnał, bodziec) jak można realnie zaspokoić popęd
- reakcje - konkretne zachowanie majšce na celu zaspokojenie potrzeby w realnych warunkach
- wzmocnienia - zdarzenie, które redukujš popęd ( np. pokarm, bezpieczeństwo, miłoœć)
e) nurt współczesny (psychoanaliza współczesna - psychoanaliza społeczna) zmienia teorie Freuda i staje sie:
- pewna metoda leczenia zaburzeń psychicznych (jako częœć medycyny)
- okreslona koncepcja filozoficznš
- orginalna teoria psychologicznš
2. Popędy i tyrania nieœwiadomoœci.
Działanie człowieka jest zależne od wewnętrznych sił, które w psychoanalizie noszš nazwy: popęd, potrzeba, dšżenia. O kształtowaniu popędów decydujš: warunki społeczne, rodzina różne instytucje.
Klasy popędów:
I. popędy pierwotne - wrodzone siły i dšżenia do zdobycia pokarmu, utrzymania potymalnej temperatury ciała, popęd seksualny, unikanie bólu, kontakt ze œwiatem zwenętrznym
II. Popędy wtórne - nabyte na drodze osobistego doœwiadczenia
- potrzeby bezpieczeństwa - unikanie zagrożeń, poszukiwania oparcia w drugiej osobie
- potrzeby społeczne - zaspokajanie w kontaktach międzyludzkich, poszukiwanie przyjaŸni i miłoœci, chęć przynalezenia do grupy
- potrzeby osobiste - zwišzanie z własnym "ja" chęć poznaia œwiata i cieszenia się powodzeniem
Popędy kierujšce ludzkim działaniem sš nieœwiadome. Człowiek nie podejmuje refleksji nad faktem - dlaczego jest agresywny, bšdŸ dlaczego pragnie miłoœci. Nabywanie podstawowych popędów wtórnych odbywa się w rodzienie w pierwszych latach życia dziecka (potrzeba zaspokojenia głodu, karmienie piersiš - kontakt z matkš, karmienie butelkš - samotnoœć, potrzeba mocy - chęć odparcia poczucia niższoœci - szczególnie u dzieci uposledzonych).
Socjologia człowieka - to proces kształtowania popędów dzięki warunkom społecznym.
3. Dialektyka konfliktów.
Popędy powodujš, że działanie człowieka staje sie celowe. Człowiek często nie może osišgnšć planowanych celów poprzez istniejšce konflikty:
- konflikty wewnetrzne - motywacyjne - w czlowieku dziaałajš sprzeczne siły dynamiczne (chęć osišgnięcia czegoœ, ale równoczesny lęk)
- konflikty zewnętrzne - interpersonalne - istnieje sprzecznoœc poniędzy dšżeniem człowieka (jednostki), a celami innych ludzi.
Pozytwyne rozwišzanie problemu daje satysfakcję, zaœ niepowodzenie w jego rozwišzaniu rodzi frustację.
Ważnš potrzeba czlowieka jest poczucie tożsamoœci wišżšce się z ludzkim "ja". Owo "ja" stanowi strukture, pobudza do działania, decyduje o niepowtarzalnoœci człowieka. "Ja" oznacza jednostkę aktywnš, bezpieczna i samodzielnš. Niekiedy ludzkie "ja" staje się "ego" przejœcie z przedmiotu w przedmiot).
Różnica między "ja" i "ego" jest róznicš między "być" i mieć". Posiadajšcy tylko "ego" staje sie "marionetkš".
4. Sztuka samoobrony.
Człowiek jest istotš niedoskonałš, ale nie pozostaje przy tym bezbronny.
Mechanizmy obronne (Freud) - nawykowa metoda radzenia sobie z konfliktami. Stosowanie tych mechanizmow nie rozwišzuje konfliktów w zupełnoœci, ale łagodzi ich objawy.
Rodzaje mechanizmów obronnych:
1. Represja (wyparcie) - nieœwiadome wypieranie ze œwiadomoœci do podœwiadomoœci bolesnych uczuć (popędy, przykroœci, upokorzenia).
Mogš one powrócić w postaci lęków i uprzedzeń. Symtomy represji - hobby, czytanie ksišżek, sprzštanie, gry, zabawy - mogš być ucieczka od lęków.
2. Stłumienie - czynoœć œwiadoma; umiejętnoœć panowania nad swimi dšżeniami, które nie sš społecznie akceptowane.
3. Projekcja - przypisywanie innym własnych cech, złych nawyków, próba usprawiedliwienia siebie. Zmniejsza ona lek i wpływa na wzrost samooceny. Obiektem projekcji mogš być osoby lub grupy społeczne, które sš podobne do jednostki stosujšcej ten mechanizm obronny.
4. Racjonalizacja - polega na uznawania swojego zachowania za jedyne łuszne ("słodnie cytryny" - człowiek wmawia sobie, że zdażenia tórych nie znosi sš przyjemne; "kwaœne winogrona" - człwoek nie oże czegoœ osišgnšć wmawia soie, że to nie buło dla niego wcale ażne). Celem stosowania racjonalizacji jest często wprowadzenie kogoœ w błšd, aby siebie przedstawić w dobrym œwietle.
5. Substytucja - zastšpywanie celów, których nie mozna osišgnšć prze z te, które sš łatwiejsze do osišgnięcia.
6. Kompensacja - mechanizm obronny przed lękiem - człowiek celuje sie ku tym celom, ktore sa podobne do tych, ktorych nie osiagnał (złe wyniki w sporcie - dobre w nauce)
7. Sublimacja - wyrażanie swoich dšżeń, ktore sa akceptowane przez społeczeństwo (ucieczka w wyobeŸnie i œwiat fantazji).
8. Regresja - cofnięcie sie w sposobie reagowania do lat wcieszniejszych ( np. dzieciecie tupanie nogani).
5. Teroria lęku.
Poczštkowo uważano, że lęk jest reakcja fizjologicznš na frustacje zwiazanš z organizmem seksualnym. Dopiero w 1926 roku Freud uznał lęk zawewnetrne niebezpieczeństwo i objawy zaburzeń neurotycznych.
Lęk nie jest strachem.
Strach - to nieprzyjemny stan emocjonalny, ktory donosi o zewnetrznym niebezpieczeństwie (Ÿródło strachu tkwi na zwenštrz).
Lęk - to sygnał niebezpieczeństwa wewnetrznego (nie można przed nim uciec, bšdŸ go zaatakwać), powodujšcy złe samopoczucie i utrate zdrowia: to dowód ,że człwoiek prowadzi walkę psychicznš lub duchowš. Czlowiek nie zdaje sobie sprawy z podłoża swoich lęków.
ródło lęków: popędy i dšżenia wywolujš stan napięcia, który poprzez niezaspokojenie przeradza sie w lęk.
Rodzaje lęków:
1. Lęk normalny - zbliżony do uczucia strachu
2. Lęk neurotyczny - nieproporcjonalny do rzeczywistego zagrozenia, wymaga stosowania mechanizmów obronnych, utrudnia przystosowanie sie do œwiata, wywoluje stan pustki i prowadzi do zaburzeń
3. Lek wtórny - dany mechanizm obronny redukuje lek pierwotny, a tym samym wprowadza nowe mechanizmy obrone ("lęk może rodzić lęk").
6. Psychoterapia - droga do samoœwiadomoœci.
Psychoterapia - to systematyczny i celowy sposób modyfikacji i korekcji osobowoœci oraz leczenie zaburzeń emocjonalnych przy pomocy œrodków psychologicznych (rozmowa, mimika, zawišzanie przyjaŸni, uczenie pacjęta nowych umiejętnoœci).
Rodzaje psychoterapii:
- analityczna
- antropologiczna
- indywidualna
- grupowa
Cel psychoterapii - kształtowanie œwiadomoœci człowieka lepsze poznawanie siebie i otaczajacego œwiata; osišgnięcie samoœwiadomoœci jako warunku zdrowia psychicznego jednostki i jej rozwoju.
Œwiadomoœć:
- œwiadomoœć "ja" polega na zrozumieniu wewnętrznej dynamiki, poznwaniu konfliktów i przyczyn lęku
- twórcza œwiadomoœc "ja" wišże sie z pracš tworćzš w nauce, literaturze i sztuce.
Cel psychoanalizy - ukształtowanie samoœwiadomoœci normalnej