Ćwiczenia synergistyczne- kontrlateralne i ipslateralne
Działają w oparciu o napięcie izometryczne. Mamy doczynienia z pracą statyczną.
Ipsleteralne- ćwiczenia w których wywołujemy napięcie mięśni tej samej kończyny.
Kontrlateralne- wykonujemy napięci po stronie przeciwnej, ale na poziomie tego samego stawu.
W jednym i w drugim przypadku bazujemy na maksymalnym lub submaksymalnym obciążeniu, jeżeli nie ma żadnych przeciwwskazań.
Ipslateralne- uzyskujemy pracując na częściach dystalnych po tej samej stronie. Kiedy zginacze grzbietowe stawu skokowego napina się mięsień czworogłowy tej samej kończyny. Należy działać z maksymalną siłą. Jeżeli zginamy podeszwowo działamy na mięśnie kulszowo-goleniowe i trójgłowy łydki.
Kontraletarne - są to ćwiczenia w których napięcie maksymalne lub submaksymalne jest wykorzystywane po stronie przeciwnej, ale na tej samej wysokości tzn. jeżeli chcemy napiąć mięsnie w obrębie stawu łokciowego to musimy pracować po stronie przeciwnej, ale na tej samej wysokości.
Należy pamiętać, że w kończynie dolnej występuje sprzężenie zwrotne tzn. jeżeli napinamy submaksymalnie mięśnie prostowniki po stronie przeciwnej uzyskujemy napięcie zginaczy. Jeżeli zginacze to po stronie przeciwnej napinają się prostowniki. Natomiast w kg. Napięcie dwugłowego wyzwala napięcie tego samego mięśnia po stronie przeciwnej TO JEST SYNERGIZM!!!
Przeciwwskazania
Wszelkie choroby układu krążeniowo- oddechowego
Żylaki
Owrzodzenia
Zakrzepowe zapalenie żył
Zakrzepica
Zwężenie żył
W kompleksie potencjalnych właściwości stanowiących o poziomie sprawności motorycznych człowieka coraz większa rola przypada koordynacyjnym zdolnościom motorycznym (KZM). Są one niezbędnymi uwarunkowaniami czynności ruchowej decydującymi w znacznej mierze o efektywności dzialań i zachowań motorycznych jednostki.
Ruchowej decydującymi w znacznej mierze o efektywność działań i zachowań motorycznych jednostki.
Ze wszystkich zdolności motorycznych (siła, szybkość, wytrzymałość i koordynacja) koordynacja jest kontrolowane przez CUN. Dlatego też podstawy rozwoju koordynacji tj. osiągnięcie wysokiej precyzji wykonywanych ruchów powinny być kształtowanej już we wczesnym wieku szkolnym. Wczesny wiek szkolny to najlepszy okres do rozwoju koordynacji zdolności motorycznych. W okresie tym dziecko powinno poznać szeroki zakres umiejętności ruchowych od ruchów prostych (pełzakowanie, czworakowanie, bieganie, skakanie, chwytanie, wspinanie, przenoszenie lekkich rzeczy, zwis itd.) do zróżnicowanych i w ostateczności kompleksowych ( związanych z techniką w grach, zabawach itp.)
Zaniedbania z tego okresu są trudne do nadrobienia w wieku późniejszym.
KLASYFIKACJA KOORDYNACJI
Ze względu na różnorodności form ruchowych koordynacje dzielimy na ogólne i specjalne.
Koordynacja ogólne- umożliwia racjonalne wykonanie różnych działań motorycznych niezależnie od specjalności sportowej. Każdy zawodnik dążący do wszechstronnego rozwoju powinien pracować nad koordynacją. Ze względu na ta, że ów rozwój musi wyprzedzać racjonalnie sportową ogólną koordynację powinna być wypracowana wcześniej.
Koordynacja specjalna- jest zdolnością, która umożliwia wykonanie różnych złożonych ruchów w wybranej dyscyplinie szybko, płynnie, precyzyjnie. Stąd koordynacja jest blisko powiązane ze specjalnymi uzdolnieniami motorycznymi, dając zawodnikowi możliwość podniesienie efektywność treningu.
Koordynacja sportowa jest osiągana przez wykonanie wielu powtórzeń określonych ruchów i elementów techniki specjalnej dlatego np. zapaśnik jest bardziej skoordynowany w swojej dyscyplinie, a nie w siatkówce. Zawodnik o mniejszym stopniu koordynacji wykonuje ćwiczenia w napięciu, szybko i traci energię.
śród motorycznych zdolności człowieka zdolności koordynacyjne stanowią jeden z podstawowych warunków do wysokich osiągnięć sportowych. Wymienia się 7 uzdolnień koordynacyjnych ważnych w sporcie wyczynowym.
zdolność kojarzenia- jest to zdolność celowego koordynowania ruchów części ciała, oraz pojedynczych ruchów i faz między nimi. Dominuje ona w trudnych zadaniach koordynacyjnych, występujących np. w gimnastyce akrobacyjnej i sportowej, grach zespołowych.
zdolność orientacji- jest to zdolność określania i zmiany położenia w odniesieniu do konkretnego pola działania np. boisko, plansza lub poruszający się obiekt ( partner, przewodnik, piłka)
zdolność różnicowania ruchu- polega na świadomym precyzowaniu i określaniu parametrów siły, czasu i przestrzeni aktualnie wykonywanego ruchu; porównywaniu z istniejącym wyobrażeniem jego przebiegu. Zdolność tę nazywa się często czuciem ruchu, czasu, tempa, wyczuciem wody, piłki, śniegu itp.
zdolność do zachowania równowagi- umożliwia utrzymanie pozycji ciała w równowadze (równowaga statyczna) oraz zachowanie lub odzyskanie tego stanu (równowaga dynamiczna). W czasie czynności ruchowej lub po jej wykonaniu. Zachowanie równowagi jest podstawowym założeniem każdego cyklu ruchowego. Szczególne wymagana co do poziomu tej zdolności stawiają wszystkie dyscypliny techniczne: łyżwiarstwo, gimnastyka, sporty walki.
zdolność szybkiej reakcji- zdolność szybkiego rozpoczęcia i wykonania celowych, krótkotrwałych motorycznych akcji na podany sygnał. Przy czym reakcja następować powinna w najstosowniejszym momencie i z szybkością adekwatną do zadania. Zdolność ta ma szczególne znaczenie w grach, sportach walki, biegach lekkoatletycznych, łyżwiarstwie, wioślarstwie, pływaniu itp.
zdolność przestawiania się- pozwala na optymalny program działań oraz jego zmienianie i przestawianie w przypadku dostrzeżenia lub przewidywania zmian sytuacji. Zmiany te mogą być bardziej lub mniej oczekiwane (np. w sportach walki lub grach zespołowych) lub też mogą występować nagłe zupełnie nieoczekiwane (np. zjazd na nartach, sporty motorowerowe). Zdolność ta występuje w ścisłym powiązaniu ze zdolnościami orientacji i reakcji.
zdolność rytmizacji ruchów, przyjęcia rytmu podanego z zewnątrz oraz wewnętrznego występującego we własnej wyobraźni i realizowania obu motorycznie. Zdolność ta ma duże znaczenie w technikach kompozycyjnych dyscyplin sportowych wykorzystujących podkład muzyczny (gimnastyka artystyczna, akrobatyka, łyżwiarstwo figurowe). Jest ona jednak równie ważna dla szybkiego, właściwego wyuczenia umiejętności we wszystkich dziedzinach sportu (głównie sporty???)
Do czynników wpływających na koordynację zalicza się takie jak:
inteligencja zawodnika
doświadczenie motoryczne
poziom rozwoju innych zdolności motorycznych (szybkość, siła, wytrzymałość, gibkość)
Ze względu na ich wzajemne współzależności niski poziom którejś ze zdolności rzutuje ograniczająco na poziom koordynacji.
Okresem najbardziej sprzyjającym aktywnemu formowaniu się zdolności koordynacyjnych jest młody wiek szkolny lata 8-12 charakteryzuje się największym przyrostem sprawności koordynacyjnej. Całkowity rozwój tych zdolności kończy się około 18 roku życia .