Heinrich von Kleist
Książę Homburgu
Heinrich von Kleist (1771 - 1811)
był synem kapitana, matka pochodziła ze szlachty
w wieku 15 lat został sierotą
mając 16 lat wstąpił do wojska
brał udział w wojnie, co miało wpływ na jego psychikę (osobowość chłopca)
po tych doświadczeniach nie bardzo wiedział, co ze sobą zrobić
studiuje matematykę, przerywa studia, później powraca na studia, ponownie studiuje matematykę, studiuje nauki humanistyczne
zaczyna pisać, ale było to hańbą dla ludzi pracujących w wojsku
jego pierwszy utwór ponosi klęskę
zakończył swoje życie samobójstwem (choroba romantyczna) wraz z nieuleczalnie chorą kobietą (Henriettą Fogel)
„Książę von Homburg”
bohater marzyciel, dowódca
wyrusza na pole walki
zagubił się w ogrodzie Famberlinie, siedzi pod dębem i wije wieniec z lauru oznaczający wieczną sławę, marzenie o niej
spotykamy go w ciekawym stanie - pół we śnie, pół na jawie
jego wojska walczą
obecność księcia w tym miejscu jest niewytłumaczalna
przybywają: Elektor i jego żona oraz księżniczka Natalia
Elektor wykorzystuje stan bohatera, kpi z niego, oplata wieniec łańcuchem (oznaka władzy), daje wieniec Natalii (oznaka miłości)
Natalia chce wezwać lekarza
Elektor, jego żona i Natalia wychodzą
Książę ściąga księżniczce rękawiczkę
Homburg pozostaje sam i rozważa dziwny sen: sława, władza i miłość.
Z tego snu pozostaje coś realnego - rękawiczka Natalii
Książę opowiada sen (i jednocześnie rzeczywistość) przyjacielowi Hohenzollernowi (opowiada sen jako rzeczywistość i rzeczywistość jako sen)
Homburg znajduje się na naradzie wojskowej
Elektor ostrzega Homburga, że zbliżająca się bitwa może zdecydować o losach królestwa.
Książę nie słucha Elektora, gdyż chce zobaczyć reakcję Natalii na widok upuszczonej przez niego rękawiczki.
Natalia podnosi rękawiczkę i przyznaje, że to jej własność.
Książę Homburg przystępuje do walki i wygrywa ją.
Serce wskazuje lepiej, co trzeba robić, niż rozkazy.
Elektor zostaje zabity, więc Homburg zdobywa sławę i władzę.
Wszystkie elementy snu zaczynają się urzeczywistniać.
Natalia obiecuje mu swą rękę.
Okazuje się, że Elektor nie zginął i poszukuje tego, kto przekroczył jego rozkazy.
Rozstrzygnięcie stoi po stronie władzy.
Homburg zostaje skazany na śmierć.
Książę zostaje zrzucony ze szczytu marzeń na samo dno.
W więzieniu oczekuje na ułaskawienie, które nie nadchodzi.
Dla niego, stojącego przed śmiercią, ważne jest życie tu i teraz.
Nie jest dla niego ważny piękny świat.
Traci godność, bo prosi Elektorowi i Natalię o wstawiennictwo u Elektora.
Jest gotów odstąpić od zamiaru poślubienia Natalii byleby tylko ocalić życie.
Wobec śmierci sława, władza i miłość przestają być tak istotne.
Wartość życia staje się czymś podstawowym.
Natalia prosi o ułaskawienie księcia.
Elektor pisze list ułaskawiający Homburga.
Książę po przeczytaniu listu stwierdza, że nie jest bez winy.
Drze list i postanawia poddać się śmierci.
Natalia ściągnęła swój oddział, gdyż nie mogła się zgodzić na to, by zginął ktoś, kto wygrał walkę.
Oddział prosi o ułaskawienie, żołnierze chcą oddać swoje życie za Homburga.
Elektor jest nieugięty
Hohenzollern przypomina Elektorowi, że o sposobie zachowania bohatera zadecydował sen. Czyli winien jest również Elektor, który też jest człowiekiem, na dodatek złośliwym.
Homburg idzie na śmierć.
Zdejmują mu opaskę z oczu i wkładają do ręki wieniec i łańcuch - to, o czym marzył.
Marzenie i sen są siłą konstrukcyjną, pozwalają zdobyć miłość, sławę i władzę.
Homburg dostaje ułaskawienie, towarzyszy mu Natalia.
Sen i marzenie stwarzają rzeczywistość.