jezyk reklamy oprac[1], Komunikacja kulturowa


1. Reklama jako zdarzenie komunikacyjne

  1. STRUKTURALNA - język to system znaków, służący do porozumiewania się w obrębie danej społeczności.

  2. GENERATYWNA - język jako „maszynka do tworzenia tekstów”, czyli system przepisów (reguł) budowania tekstów.

  3. KOGNITYWNA - język to bezpośrednie odbicie procesów poznawczych, które zachodzą w umyśle człowieka, zorganizowanych w postaci konwencji; składa się z inwentarza utrwalonych przez konwencję symbolicznych jednostek.

  4. KOMUNIKATYWNA - język to proces werbalizacji przez człowieka jego intencji przedstawionych (jeśli na celu ma opis rzeczywistości) i pragmatycznych (jeśli celem jest wpływanie na przekonania i/lub zachowania odbiorcy), realizowany w postaci różnych gatunków tekstu.

SKŁADNIKI AKTU MOWY WG AUSTINA

    1. Lokucja - wyprodukowanie pewnego ciągu dźwięków, niosących - na mocy kodu - określoną informację.

    2. Illokucja - zamierzona przez mówiącego intencja (prośba, żądanie, komplement)

    3. Perlokucja - wpływ aktu mowy na odbiorcę. Oboczne, wtórne cele i rezultaty aktu mowy.

Zdarzenie komunikacyjne posługuje się wieloma znakami i typami kodów. Akt mowy - posługuje się wyłącznie znakami językowymi i jest elementem zdarzenia komunikacyjnego. Trudno powiedzieć też, że kiedykolwiek mamy do czynienia z samym aktem mowy w czystej formie.

  1. k. werbalna - polega na wymianie informacji w trakcie takich czynności jak mówienie, czytanie, pisanie oraz słuchanie. Sprawność komunikowania się za pomocą słowa uzależniona jest od spełnienia wymagań dotyczących dostosowania się nadawcy do rodzaju odbiorcy i rodzaju przekazywanego komunikatu.

  2. k. niewerbalna - może ono wzmocnić, osłabić lub nawet zaprzeczyć przekazom werbalnym. O ile komunikaty słowne zawierają zazwyczaj odniesienia do konkretnego tematu, o tyle przekazy niewerbalne przede wszystkim odnoszą się do stosunku między nadawcą i odbiorcą.

  3. k. ustna - jest spersonalizowana i zapewnia większą kontrolę nad tym czy komunikat dociera do odbiorcy, umożliwiając jednocześnie natychmiastowe sprzężenie zwrotne. Jest najbardziej efektywną formą przekazywania wiadomości względnie prostych i nieskomplikowanych.

  4. k. pisemna - bardziej sformalizowany charakter. Ograniczona kontrola nad tym kiedy i jak zostanie odebrana wiadomość. Sprzężenie zwrotne może być trudne, bądź wcale nie występuje. Za to wiadomości, które niesie są fizycznie utrwalone.

  5. k. bezpośrednia

  6. k. pośrednia

  7. k. symetryczna - nadawca i odbiorca mają zbliżony lub identyczny status

  8. k. niesymetryczna - nadawca i odbiorca różnią się statusem (np. uczeń-nauczyciel, dziecko-rodzic, przełożony-podwładny)

  9. k. interpersonalna - „taki typ, jakość lub rodzaj kontaktu, który pojawia się, kiedy osoby mówią lub słuchają w sposób maksymalizujący to, co osobiste” (wg Johna Stewarta)

  • k. publiczna - komunikacja w obecności osób trzecich, k. z grupą, lub grupowa