krytyka vs samokrytyka
Obruszamy się często na różne zjawiska negatywne w naszym życiu. Często towarzyszą temu emocje i epitety, ale to rzecz normalna. W emocje i zmysł krytyczny zostaliśmy wyposażeni przez naturę lub Boga, jak kto woli. Pamiętajmy jednak, że każdy z nas popełnia błędy i ..krytykując innych...surowszym okiem patrzmy również na siebie, jak żyjemy i co czynimy.
Mówi nawet o tym Biblia w słowach Jezusa: "Kto z Was jest bez winy...niech pierwszy rzuci kamieniem". Łatwo bowiem ..."dostrzec pyłek w oku drugiego człowieka, a kłody we własnym zwykle się nie dostrzega". Jednak nikt nie jest bez winy, wobec Boga i wobec ludzi, poza istniejącymi zapewne wyjątkami. Tu nasuwa się pytanie, nad którym warto później się zastanowić czy zatem nie należy krytykować dostrzeganego przez nas zła? nie mówić głośno, jeśli negatywne zjawisko jakieś rozprzestrzenia się coraz szerzej? I jak żyć? jak postępować? ..to właśnie nasze trudne dylematy... w okowach zasad przez siebie wymyślonych, zdrowego rozsądku, strachu, wiary, powinności, przyjaźni, różnych współzależności ...musimy podejmować trudne czasem i kontrowersyjne działania. Bo nie da się wszystkiego naokoło czynić tylko dobrze. I skrytykować czasem trzeba, zachowując jednak zdrową równowagę. Bo niejednokrotnie zło nie wzmocniłoby swojej pozycji bez naszego cichego przyzwolenia...lub choćby braku reakcji. W Biblii napisano również : .."kto złu nie zapobiegnie, mając jego świadomość , jednako winnym jest jak złoczyńca" .
Moim zdaniem, należy, krytykować drugą osobę, jej czyny bez kalumnii (oszczerstwo; złośliwe, bezpodstawne, fałszywe oskarżenie) i oszczerstwa, czyli konstruktywnie i kulturalnie....skoro w taki zmysł Bóg nas wyposażył, jako bat na wszelką niegodziwość. Każdy z nas jednak, niech odpowiada godnie, przed własnym sumieniem, wedle swoich przewinień.