Kłamstwo - wypowiedz zawierająca informacje niezgodne z rzeczywistością. Kłamca przekazuje informacje niezgodne z jego przekonaniem o rzeczywistości z intencją, by zostały one wzięte za prawdziwe. Kłamstwem mogą być także wypowiedzi zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, o ile autor przekazu nie ma świadomości tego faktu.
Ludzie kłamią by osiągnąć określoną korzyść - materialną, społeczną lub polityczną, aby osiągnąć zamierzony cel (np. przedstawiciel handlowy celowo posługuje się kłamstwem, wiedząc o usterce towaru, gdyż zależy mu na jego sprzedaży), aby podnieść swoją wartość w oczach innych z powodu zaniżonego poczucia własnej wartości, aby uchronić kogoś od cierpienia (np. rodzice nie mówią dziecku o ciężkiej chorobie, aby uchronić je od większego cierpienia). Jednak zasadniczym motywem jest interes osoby, która dopuszcza się kłamstwa.
Gdy kłamiemy nasz organizm ma za zadanie zataić prawdę, odczuwa jednak dyskomfort, a umysł doświadcza dysonansu poznawczego.
Kłamiącego zdradzić może przyspieszony puls, chęć podrapania się po ciele (podczas kłamania na ciele powstaje specyficzny rodzaj napięcia). Inną charakterystyczną oznaką kłamcy jest zaczerwieniona twarz. Często osoba kłamiąca "ucieka" wzrokiem w prawą stronę, gdy zaś mówi prawdę - w lewą. Stary wytrawny kłamca potrafi kłamać prosto w oczy, początkujący niedoświadczony będzie miał "rozbiegany wzrok" i zwężone źrenice. Potliwość to także oznaka kłamstwa.
Twarz przekazuje dwa komunikaty: po pierwsze to, co chcemy ujawnić; a po drugie to, co chcemy ukryć. W czasie około 0,25 sekundy mimika zdradza rzeczywiste uczucia, luka, poprzez którą nieświadomie przedostają się krótkotrwałe sygnały, zdradzające stan emocjonalny.Fałszywa emocja przejawia się asymetrycznością mimiki twarzy, podczas gdy emocja prawdziwa jest w pełni symetryczna. Mruganie mimowolnie podczas napięcia emocjonalnego. Inaczej zachowują się nasze gałki oczne kiedy rekonstruujemy informacje (np. przypominamy sobie), inaczej, kiedy konstruujemy. Uboga ekspresja pantomimiczna (w porównaniu z typową gestykulacją) może oznaczać kłamstwo. Niedoświadczony kłamca który kłamie będzie chciał szybko zakończyć bieżącą rozmowę.
W sytuacji stresu wzrasta tempo mówienia, głośność wypowiedzi i ton głosu.
________________
Katolicyzm nobilitował kłamstwo do cnoty nadając mu najwyższy walor poznawczy. Dowodem na to jest ustanowienie specjalnej nagrody Templetona, czyli tzw. kościelnego Nobla, za okłamywanie ludzi przez sklerykalizowanych naukowców.
Kłamstwo nie staje się prawdą tylko dlatego, że wierzy w nie więcej ludzi. (Oscar Wilde)
Kłamstwem jest głoszenie czegoś, o czym się wie, że to nieprawda, ale chce się świadomie wprowadzić kogoś w błąd. Jest ono zawsze intencjonalne, związane z interesem kłamcy i nieetyczne, nawet, gdy służy godziwemu celowi. Fundament doktryny katolickiej od samego początku tworzą różnego rodzaju i wymiaru kłamstwa i dialektyka zakłamania. Technikę kłamstwa, doskonaloną przez dwa tysiące lat, perfekcyjnie opanowali funkcjonariusze, teologowie i wyznawcy kościoła katolickiego i stosują ją w manipulacji społecznej. Katolicyzm nobilitował kłamstwo do cnoty w wyniku nadania mu najwyższego waloru poznawczego, uznając je za dogmat, tabu, sacrum oraz prawdę niepodważalną, absolutną i ostateczną. Dowodem na to jest ustanowienie specjalnej nagrody Templetona, czyli tzw. kościelnego Nobla, za okłamywanie ludzi przez sklerykalizowanych naukowców, za takie interpretacje odkryć naukowych, które uzasadniają światopogląd katolicki oraz prawdy wiary głoszone przez ten kościół, i za to, że rozum wciskają w okowy wiary. Interpretacje te uznawane są za naukowe, ponieważ ich autorami są znani naukowcy. Tak, jakby wszystko to, co robią naukowcy, musiało być naukowe. Kościół posługuje się kłamstwem, gdyż wie, że przekonania i stereotypy zbudowane na kłamstwach są trwalsze od przekonań ufundowanych na prawdzie, a irracjonalizm cieszy się większym powodzeniem od racjonalizmu i że łatwiej osiąga się sukces w życiu dzięki działaniom irracjonalnym, wspomaganym przez kłamstwa, aniżeli wskutek postępowania racjonalnego i prawdomówności.
Wierzenia religijne opierają się na fundamentalnym kłamstwie filozofów, którzy głosili realne istnienie bytów transcendentnych i nadprzyrodzonych, w szczególności bóstw. Trudno dociec, czy okłamywali ludzi z premedytacją, czy niechcący, w konsekwencji swojej naiwności. Ich kłamstwa były przez wieki upowszechniane i utrwalane w świadomości społecznej dzięki przekazowi mitów, wierzeń i poglądów oraz w wyniku stałego recyklingu starych koncepcji ontologicznych zbudowanych na realizmie pojęciowym. Między filozofią a religią występuje specyficzna zależność: religia rozwija i petryfikuje te poglądy filozoficzne, które uzasadniają wiarę; deprecjonuje i zwalcza te, które ją osłabiają.
Kłamstwo występuje w każdej dziedzinie naszego życia. Nikt nie jest wolny od kłamstwa. Kłamstwo w pewnym stopniu dominuje w życiu człowieka, na szczęście istnieje zjawisko takie jak samokrytyka która wielu ludziom pomaga powstrzymać się od kłamstwa, i jest jakby błogosławieństwem zakłamanej rzeczywistości…
Pytania:
Czy każde kłamstwo jest złem moralny?
Czy świat bez kłamstwa miał by szansę istnieć?