Barney G. Glaser, Anselm L. Strauss
KONTEKSTY ŚWIADOMOŚCI I INTERAKCJA SPOŁECZNA
TOŻSAMOŚĆ
to wizja własnej osoby jaką człowiek ma; właściwości wyglądu, psychiki i zachowania się z punktu widzenia ich odrębności i niepowtarzalności u innych ludzi.
Pojęcie tożsamości występuje w kontekście dwu najważniejszych dla człowieka relacji:
stosunku do samego siebie i stosunku do innych ludzi, a więc zarazem do kultury i tradycji.
INTERAKCJA SPOŁECZNA
wzajemne oddziaływanie na siebie jednostek społecznych, najczęściej przy użyciu języka i innych
kodów kulturowych.
Kiedy ludzie stają naprzeciw siebie żaden z uczestników interakcji nie może być pewien,że zna tożsamość innego albo swoją własna tożsamość w oczach innego, a zatem to za kogo jest się branym jest sprawą świadomości obu stron w obliczu sytuacji.
Zjawisko świadomości, kluczowe w badaniu interakcji może być całkiem złożone przynajmniej z dwóch powodów:
Interakcja może obejmować nie tylko dwie strony,ale także trzecią lub jeszcze kilka osób
Każda osoba wciągnięta w interakcje może być przedstawicielem systemu o swoistych wymaganiach,a niekiedy także wysokim zaangażowaniu w to jak osoba zarządza swoją własną tożsamością i tożsamością innego.
Relacja i interakcja świadomości są ze sobą ściśle powiązane
KONTEKST SWIADOMOŚCI
to całkowite połączenie tego co każdy uczestnik interakcji wie o tożsamości innego i swojej własnej tożsamości w oczach innych.
Ta całościowa świadomość jest kontekstem, wewnątrz którego są ukierunkowane kolejne interakcje między dwiema osobami w długim czasie lub krótkim przeciągu czasu.
Wyróżniamy cztery typy świadomości:
Otwarty - występuje wtedy gdy uczestnik interakcji jest świadomy prawdziwej tożsamości innego i swojej własnej tożsamości w oczach innych.
Zamknięty - jest wtedy gdy jeden z uczestników interakcji nie zna ani tożsamości innego, ani też oglądu swojej tożsamości przez innego.
Podejrzewany - jest modyfikacją zamkniętego,tzn. jeden z uczestników interakcji podejrzewa prawdziwą tożsamość innego lub ogląd swojej tożsamości przez innego, czy też jedno i drugie.
Udawany - ten jest modyfikacją otwartego: obaj uczestnicy interakcji są w pełni świadomi, ale udają,że nie są świadomi
Kontekst świadomości nigdy nie jest stały może on się przekształcać podczas kolejnych interkacji.
PARADYGMAT BADAWCZY KONTEKSTÓW ŚWIADOMOŚCI
PARADYGMAT
to zbiór dyrektyw,które skupiają się na badaniu rozwoju procesu interakcji.
Części składowe paradygmatu:
Opis zastanego typu kontekstu świadomości
Warunki strukturalne w jakich istnieje kontekst świadmości.
Następująca interakcja
Zmiany interakcji, które wywołują przekształcenia kontekstu zgodnie z warunkami przekształceń strukturalnych.
Taktyki rozmaitych uczestników interakcji, gdy próbują oni zarządzać zmianami kontekstu świadomości.
Pewne konsekwencje wstępnego kontekstu świadomości, jego przekształcenia i związanych z nim interakcji, które szczególnie oddziaływały na uczestników w interakcji i na organizacje lub instytucje.
OGÓLNE IMPLIKACJE PARADYGMATU
Ukierunkowuje on badacza prowadzącego badania i umożliwia przekraczanie ograniczeń jego danych, pozwala też na wyraźne stwierdzić, co i dlaczego zostało zrobione, a czego i z jakiego powodu nie zrobiono.
Paradygmat pozwala teoretykowi osiągnąć większą jasność,spójność i głębię analizy,zachęca do zastanowienia się nad tym co pozostawić”bez” wyjaśnienia. Stawia również pytania o rozwój i strukturę, których zazwyczaj nie bierze pod uwagę proste podejście czynnikowe badania interakcji.
Kontekst świadomości wpływa na tożsamość uczestnika, dlaczego jakaś strona pragnie go podtrzymywać lub przywrócić, jakie są rozmaite taktyki interakcyjne używane w podtrzymywaniu lub przywracaniu zmiany i jakie są konsekwencje dla każdej ze stron.
Procedura służąca rozwojowi typów kontekstów świadomości do interakcji przyda się do:
wyszukania danych dla określonych typów
do logicznego wyodrębnienia związanych z nimi zmiennych
do rozstrzygnięcia na podstawie tych zmiennych czy inne możliwe typy byłyby użyteczne lub konieczne do obróbki danych.