z zaburzeniami czytania (reading impaired children) (Kołtuska 1989a; Talłal, Stark 1982).
Dotychczas nie rozstrzygniętą kwestią jest częstość występowania trudności w czytaniu w populacji dzieci w młodszym wieku szkolnym. Istnieje znaczna rozbieżność w doniesieniach o proporcji dzieci obarczonych tym problemem. M. Bogdanowicz (1989, s. 66, 67) dokonała ich przeglądu i otrzymała zakres wskaźników od l promila (w Szwajcarii) do 30 procent (w USA). A. Jorm (1985) dokonał podobnego przeglądu i otrzymał zakres wskaźników występowania trudności w czytaniu od l do 20 procent. Uzyskane przez niego wyniki wskazują na rzadsze występowanie omawianych trudności w Finlandii, Niemczech, Japonii, częstsze zaś w USA i Anglii. Analizy E. Malmąuista (1991) wskazują, że ponad 40 procent ludności krajów skupionych w ONZ nie opanowuje w pełni umiejętności czytania i pisania.
W Polsce trudnościami w czytaniu u dzieci zainteresowano się w okresie międzywojennym, a rozwój badań i opracowań datuje się od lat 60. do dziś. Zajmują się tym specjaliści różnych dziedzin, takich jak medycyna, psychologia, pedagogika, socjologia itp. Częstość zaś występowania zaburzeń czytania i pisania badał zespół Poradni Nerwic Specjalistycznych ZOZ w Gdańsku (Bogdanowicz 1985; Jaklewicz, Bogdanowicz, Męcik 1975), otrzymując dla uczniów klas IV województwa gdańskiego wskaźnik 9,2-10,9 procent dla specyficznych trudności w czytaniu oraz 13,1-16,7 procent dla specyficznych trudności w pisaniu. Podobne wskaźniki zakładały hipotetycznie M. Spionek (1965) i B. Sawa (1980), gdyż podają one, że 10 do 15 procent dzieci polskich z klas pierwszych ma trudności w nauce czytania i pisania.
Zróżnicowanie uzyskiwanych wskaźników częstości występowania dyslek-sji spowodowane jest wieloma czynnikami, m.in.:
— różnym interpretowaniem pojęcia trudności w czytaniu — dysleksja rozwojowa;
— niejednolitym kryterium oceny umiejętności czytania,
— zróżnicowanymi metodami nauczania czytania,
— różnym czasem rozpoczęcia nauki,
— niejednakowym stopniem objęcia terapią i różnymi jej metodami,
— różną metodyką pracy w przedszkolach,
— różnym wiekiem badanych dzieci,
— specyfiką języka narodowego,
— specyficznym otoczeniem językowym (np. gwary, bilingwizm), (Bogdanowicz 1989; Jorm 1985; Plavec i in. 1975).
45