Płoszowski Rzecki, filologia polska UWr


Leoś Płoszowski

Jeden z niewielu polskich dekadentów.

Leon Płoszowski miał 35 lat, żył na przełomie XIX i XX wieku.

Nazywał siebie „geniuszem bez teki”- był obdarzony inteligencją, jednak nie był pracowity.

Pozbawiony problemów natury materialnej, szukał ich w sferze duchowej.

Był znudzony, brak mu energii i woli działania, nie czerpał radości z życia.

Miał wybitnie sceptyczną naturę, nieustannie analizował każdą napotykającą go sytuację czy osobę, miał tendencje do „przefilozofowania” rzeczywistości.

Był nad wyraz emocjonalny i skupiony tylko na sobie.

Bardzo neurotyczny, często także wykazywał cechy narcystyczne.

Płoszowski miał siebie za przedstawiciela pokolenia - pisał „imię moje jest legion”. Jego zdaniem pesymizm i negatywne nastawienie do świata cechowało całą ówczesną cywilizację.

Jego życie było pozbawione obowiązków społecznych i narodowych, wyrzekł się Boga i nawet wielka miłość do Anielki nie była w stanie go zmienić.

Decyzje, które podejmował i drogi, które wybierał w życiu okazały się niewłaściwe i wszystko to doprowadziło go do samobójstwa.

----------

2 zasadnicze elementy , które kształtowały strukturę powieści i kreację bohatera: obecna w dziele ,,psychologia społeczna” i ,,cywilizacyjne” aspekty kreacji bohatera (dążność typizująca, wsparta na podobieństwie typu).

Nie ma zwycięstwa Płoszowskiego ,,za grobem”. Ostatni zapis pamiętnika jest nadal wątpieniem i niepewnością, podkreśloną jeszcze trawestacją Szekspirowskiego ,,reszta jest milczeniem”: ,,Albo tam wspólnie utońmy w Nicości, albo niech wspólna będzie nasza droga ,a tu , gdzieśmy się tyle namęczyli, niech zostanie po nas tylko milczenie”.

Stasiu Wokulski

Stanisław Wokulski jest głównym bohaterem Lalki i jedną z najciekawszych postaci polskiej literatury. Pełen sprzeczności, dynamiczny, nieobliczalny - budzi zainteresowanie i intryguje.

Jest to czterdziestopięcioletni mężczyzna, którego biografia składa się niemal z samych niezwykłych dokonań. Jako młody subiekt zamarzył o zdobyciu wykształcenia, co było niemal nieosiągalne dla ludzi w jego położeniu. Później bohatersko zdecydował wziąć udział w powstaniu, za co został skazany na wygnanie. Tam poznawszy wielkich naukowców zapragnął poświęcić się nauce. Sytuacja zmusiła go do typowego małżeństwa z rozsądku, co jednak ostatecznie pozwoliło mu uzyskać niezależność finansową. Dobre kontakty, a także przedsiębiorczość i zaradność w krótkim czasie pozwoliły mu potroić majątek. Gdy zaspokoił swe dążenia, życiem jego zawładnęło obsesyjne uczucie do Izabeli Łęckiej. Temu uczuciu poświęcił całą energię. Postać Wokulskiego prezentowana jest wielowymiarowo w miarę rozwijania się powieści. Prus wyczerpał chyba wszystkie możliwe typy przedstawień: dostajemy zarówno obiektywny narratorski opis, jak i subiektywne relacje innych bohaterów. Wiele dowiadujemy się także w formie plotki, którą później weryfikuje sam opis zdarzenia, oraz z refleksji Wokulskiego o sobie samym. We wnętrzu bohatera toczy się bowiem walka, o to, czy jest bardziej romantykiem, czy pozytywistą. Wokulski jest świadom tej walki, stąd częste są autorefleksje. Istotnym elementem charakterystyki Wokulskiego jest niejednoznaczne zakończenie powieści, nie pozwalające na rozstrzygnięcie kwestii, który pierwiastek (romantyczny czy pozytywistyczny) zwyciężył w duszy bohatera.

W postaci Wokulskiego kumuluje się kilka paradoksów: jest zarazem człowiekiem typowym - jako przedstawiciel pokolenia postyczniowego, jak i wyjątkowym - jako jednostka wybitna, osiągająca sukcesy niemal na każdym polu. Również uczucie Wokulskiego jest paradoksalnie sprzeczne - kocha, jak romantyk, ale konsekwentnie, racjonalnie (a wiec anty-uczuciowo) rozstawia „sidła” wokół panny Izabeli.

Wokulski jest człowiekiem czynu i jak mówi o nim Ochocki, „człowiekiem szerokiej duszy”. I rzeczywiście, nigdy nie odmówił pomocy potrzebującemu. Można mniemać, że sam zrobił więcej, niż kilku arystokratycznych fałszywych filantropów.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Homo Polonicus, filologia polska UWr
prawiek i inne czasy - streszczenie, filologia polska UWr
Młoda Polska tom1, filologia polska UWr
Wyzwolenie Wyspiański, filologia polska UWr
Wierzyński K., filologia polska UWr
EGZAMIN Z POETYKI (filologia polska, UWR, Poetyka
35, Filologia polska UWr, WOK UWr RA
programofobia, filologia polska UWr
Wierzyński K., filologia polska UWr
08 Metafory w naszym życiu - Lakoff i Johnson - 23.03.2007, Filologia polska UWr, semestr 1 & 2, poe
Wierzyński K., filologia polska UWr
madame, filologia polska UWr
49, Filologia polska UWr, WOK UWr RA
36, Filologia polska UWr, WOK UWr RA
Modernizm2, filologia polska UWr
Wierzyński K., filologia polska UWr

więcej podobnych podstron