Latawce dzieciństwa
Znowu płaczę. Jedna łza, druga. Płyną po moich policzkach mieszając się z kurzem, muszę wyglądać jak straszydło. I nie obchodzi mnie to, nie obchodzi! Co z tego, że jestem mazgajem. Że chłopcy nie powinni się tak zachowywać. Co z tego, że… zamieram w bezruchu. Powolne, ciężkie kroki. Pierwszy stopień, drugi - jeśli mnie tu znajdziesz… przystajesz. Przez małą szczelinę między deskami widzę twoje pochylone ramiona i zgarbione plecy. Nasłuchujesz, wstrzymując oddech.
- Jesteś tam? Zejdź na dół, kolacja na stole. - Głos który mnie namawia jest miękki, pieszczotliwy. Wzdycham z ulgą, przeszło ci. Ale twoje ręce drżą, a palce postukują nerwowo o poręcz schodów. Lepiej jeszcze poczekać.
Odchodzisz. Słyszę twoje kroki na dole, idziesz do salonu. Skrzypienie sprężyn, gdy ciężko siadasz na wersalce. Niewyraźne trzaski, włączasz telewizor. Głośniejszy syk, otwierasz kolejne piwo. Opieram się plecami o stare deski. Pył ze zmurszałego, drewnianego sufitu sypie mi się na głowę i ściskam skrzydełka nosa, żeby nie kichnąć. Zamykam oczy, ocierając policzki wierzchem dłoni. Pociągam nosem, próbując opanować szloch.
Mam tylko dziesięć lat, jestem jeszcze dzieckiem. Wcale nie jestem mężczyzną. I nie chcę nim być. Nie chcę nigdy stać się taki jak ty.
Wszyscy mówią mi, że jestem dojrzały jak na swój wiek. Pan nauczyciel patrząc na moje prace uśmiecha się tylko. Uczę się dobrze. Mam tylko kłopoty z liczbami, ale mama mówiła, że porozmawia o tym z panią. Ale mama wyjechała. Nie widziałem jej już dwa miesiące.
Widziałem dwa dni temu jak wyjmowałeś z szafy jej sukienki i układałeś w wielkiej walizce. Potem pojechałeś gdzieś i wróciłeś dopiero wieczorem, już bez walizki. Przywiozłeś piwo i jakąś panią. Nie podoba mi się, ma bardzo czerwone usta i czarną brodawkę na policzku. Wyrasta z niej kilka włosków, jest popękana i wstrętna. Szturchnąłeś mnie mocno, gdy zagapiłem się na nią. Jak graliśmy przedstawienie to Czarownica miała podobną. Myślę, że Ona nie jest Czarownicą. Ale nie uważam jej za dobrą osobę. Kopnęła kota, jak nie patrzyłeś. I założyła buty mamy.
Dzisiaj rano chodziła w nich po mieszkaniu. Śmiała się, stawiając na stole talerze. Obcasy pantofli skrzypiały, wyginając się na wszystkie strony. Kazałem jej je zdjąć. Może trochę krzyczałem. A ty mnie uderzyłeś. Nienawidzę cię. Kiedy mama była z nami byłeś inny. To wszystko twoja wina, że sobie poszła. Pani Yuki zawsze mówi, że dostajemy od innych to, co sami im dajemy. Może mama byłaby szczęśliwsza gdybyś dał jej więcej? Mówią, że pojechała do Nagano, do swojej siostry. Nie wierzę w to. Myślę, że ona umarła. Ona mnie kochała. I nie zostawiłaby mnie samego, nigdy.
Nie-Czarownica poszła do sklepu. Słyszałem jak mówiła, że jutro przywiozą jej rzeczy. Myślę, że ona będzie moją macochą. A mamy nie zobaczę już nigdy. Nigdy to bardzo długo.
Powinienem zejść na dół, póki jesteś w salonie. Jestem głodny, a na kolację pewnie zrobiłeś coś dobrego. Zawsze mi dogadzasz, kiedy cię zdenerwuję i będziesz musiał mnie uderzyć. Ale tak mi się nie chce ruszać. Ręka mnie trochę boli. A w brzuchu burczy mi z głodu.
Ktoś dzwoni do drzwi. Kulę się, wciskając głowę w ramiona. Nie unoszę jej, kiedy na schodach rozlegają się szybkie kroki, a ktoś kuca przy mnie, targając mi włosy.
- Tooru - słyszę zmartwiony głos Die'a i uśmiecham się. - Znowu wyglądasz jak kocmołuch. Chodź, idziemy z Kaoru puszczać latawce.