Akad
Królowie imperium akadyjskiego z III tysiąclecia p.n.e.
Sargon Wielki 2334-2279 p.n.e.
Rimusz 2278-2270 p.n.e.
Manisztusu 2269-2255 p.n.e.
Naramsin 2254-2218 p.n.e.
Szarkaliszarri 2217-2193 p.n.e.
bezkrólewie 2192-2169 p.n.e.
Shu-Turul 2168-2154 p.n.e.
Manisztusu (2285-2270) władca Imperium Akadyjskiego. Objął rządy nad Imperium Akadyjskim w roku 2285 przed Chrystusem po 9 latach panowania jego młodszego brata Rimusza. Sprawował władzę przez 15 lat, do roku 2270 p.n.e. W czasie swego panowania interweniował na wschodzie w celu ugruntowania panowania nad Elamem. Rozwijał również handel szczególnie w kierunku południowym w celu pozyskania surowców. Najprawdopodobniej był również fundatorem świątyni Isztar w Niniwie. Ważnym zabytkiem jest również Obelisk Manisztusu, który mówi o tym, że władca ten wykupywał znaczne połacie ziemi od wielkich właścicieli ziemskich.
Manisztusu pozostawił Imperium akadyjskie u szczytu swej potęgi swojemu synowi Naramsinowi.
Naramsin ("Ukochany Sina") - władca akadyjski, przedstawiciel semickiej dynastii rządzącej w Mezopotamii z ośrodkiem w Akadzie (Akad - Agade), panował w latach około 2254-2218 p.n.e. lub też w około 2259-2223 p.n.e. Był on wnukiem Sargona Wielkiego z Akadu i obok swego dziadka jest najsłynniejszym przedstawicielem akadyjskiej dynastii.
Wzmianki odnoszące się do Naramsina są dość liczne zarówno w źródłach literackich, jak i w różnego rodzaju wróżbach i przypowieściach. Dotrwały do naszych czasów również liczne inskrypcje i stele tego władcy (najsłynniejsza to tzw. Stela zwycięstwa króla Naramsina z ok. 2250 r. p.n.e. znaleziona w Suzie - obecnie znajduje się w Luwrze. Naramsin prowadził bardzo aktywną politykę zagraniczną, naznaczoną wieloma kampaniami militarnymi, w tym poza Mezopotamią. Walczył na terenie Asyrii, o czym świadczą znaleziska archeologiczne w Niniwie (głowa Naramsina z brązu). Na północy walczył z Hurytami, a na północnym wschodzie wtargnął do gór w dzisiejszym Kurdystanie (o czym świadczy jego stela tamże odkryta), gromiąc tamtejszych górali. Prawdopodobnie to on właśnie przyczynił się do upadku znaczącego ośrodka handlowego i politycznego w Ebla, jak również złupił Mari. Stelę tego władcy znaleziono również na granicy Armenii, co świadczy, że i tam dotarł podczas swych licznych wypraw.
Być może właśnie ów imperializm przyczynił się do upadku Naramsina i całej dynastii semickiej, gdyż inskrypcje świadczą o licznych powstaniach miast na terenie Sumeru i Akadu (Kisz, Uruk, Sippar). Według jednego z poematów sumeryjskich złupienie przez Naramsina świątyni Ekur, sanktuarium boga Enlila w Nippur spowodowało gniew obrażonego boga, który doprowadził do najazdu na Mezopotamię hord Gutejów. Sam Naramsin poniósł dotkliwą klęskę z rąk zjednoczonych plemion na zachodzie. Wydaje się jednak, że mimo iż najazdy Gutejczyków istotnie mogły już zaznaczyć się za panowania Naramsina, to jednak ostateczny upadek jego imperium nastąpił za rządów jego syna Szarkaliszarri.
Pomimo wojennego charakteru panowania Naramsina, oddziaływanie kulturalne i gospodarcze odczuwane było niemal na całym Bliskim Wschodzie. Zjednoczenie ziem mezopotamskich sprzyjało rozwojowi handlu, a język akadyjski rozpowszechnił się na dużych obszarach Dwurzecza, zwłaszcza w górnej Mezopotamii.