PR Crisis management
krytyka-
konflikt-
kryzys
Krytyka - każdy przejaw krytyki wobec przedsiębiorstwa może zagrozić jego wizerunkowi, media chętnie relacjonują sytuacje, w których występuje różnica postaw. Wszystko zależy od reakcji przedsiębiorstwa na krytykę. Właściwa reakcja na krytykę nie tylko osłabia siłę argumentacji negatywnej, ale wręcz może przyczynić się do umocnienia pozytywnego wizerunku.
Rodzaje krytyki:
Zewnętrzna: źródła
- massmedia
organizacje konsumenckie
organizacje polityczne
stowarzyszenia branżowe
konkurencja
klienci
Przedmiot krytyki:
każdy aspekt działalności firmy
kadra kierownicza
Wewnętrzna: kierunki
dośrodkowy - od szczebli kierowniczych do podwładnych
odśrodkowy - działanie kadry kierowniczej
źródła:
związki zawodowe
samorządy pracownicze
filie przedsiębiorstwa
pracownicy
własna kadra kierownicza
Przedmiot krytyki:
kwestie socjalne (np.: prawo pracy)
realizacja interesów pracownika (np: wynagrodzenie)
sposób zarządzania całością organizacji
sprawy załogi
Forma krytyki - reklamacje
Najważniejsza jest otwartość na skargi oraz szybkość obsługi.
Formy krytyki:
słowna - duża siła oddziaływania, duże emocje, mobilizuje do działania, powinna skupiać się na problemie a nie na osobie, uwaga na nadmierne krytykowanie
pisemna - dokument, którego adresatami są konkretne osoby, jej przedmiot musi być uzasadniony
Konflikt - uczestniczą w nim co najmniej dwie strony (jednostki lub grupy), prezentujące przeciwstawne cele, przy czym działania jednej strony są skierowane na podporządkowanie sobie innych osób lub grup w celu zabezpieczenia własnych interesów.
J. Sikora, Zarządzanie konfliktem w zakładzie pracy, Bydgoszcz 1998, s. 8
Za: E. M. Cenker, Public relations, Poznań 2000, s. 165
Sposoby rozwiązywania konfliktów:
dominacja i tłumienie (antysposób)
metoda kompromisu
integrujące rozwiązywanie problemów
Kryzys - może go wywołać konflikt lub krytyka, ale nie tylko; może go stanowić każda gwałtowna zmiana w samej firmie lub w środowisku społecznym, ekonomicznym i politycznym, w którym firma działa.
Za: A. Kadragic, P. Czarnowski, Public relations czyli promocja reputacji, Warszawa 1997
Kryzys - wg. Encyklopedii Grimma - coś co -„wrze”, „grzmi”, „fermentuje”
Rodzaje kryzysu: przewidywalny, niespodziewany
Organizacja jest tym bardziej narażona na kryzys, im słabsze są jej struktury wewnętrzne, np.: niewłaściwe rozłożone kompetencje, niejasny lub rozłożony lub dublowany zakres obowiązków, brak motywacji, brak utożsamiania się z firmą i jej misją.
Cechy kryzysu:
(badania: 89% - uważa, że są nieuniknione):
nagły, nieoczekiwany
wymusza zajęcie konkretnego stanowiska
jest natychmiast zauważalny na zewnątrz organizacji
bezpośrednio dotykają daną organizację
oznacza konflikt o interesy (materialne i niematerialne)
dotyka kierownictwa i wymusza decyzje
zjawiska określone, ograniczone
mogą się wiązać ze sprzeciwem wielu osób - wystarczy, że grupa wyrazi swój sprzeciw publicznie, zwłaszcza w massmediach, wtedy do konfliktu zostaje włączona „trzecia osoba”
Struktura konfliktu medialnego, K. Wojcik, Public Relations od A do Z, Warszawa 1997
Tu funkcją PR staje się maksymalizacja bądź minimalizacja reakcji mediów.
Stadia powstawania kryzysu:
publiczne uświadomienie problemu, uznanie przyczyny
na skutek wystąpienia jakiegoś bodźca - pojawiają się osoby zagrożone w swoich interesach, istotne, czy maja ku temu obiektywne podstawy
grupa „zagrożona” czyni zarzuty, krytykuje, często ma wsparcie ze strony mediów
i opinii publicznej
kryzys staje się realny: można wskazać konkretnego adresata żądań
obie strony konfliktu dokonują analizy sytuacji, która uwzględnia konsekwencje kryzysu: tu miejsce na pytanie, co jeszcze może stać się w przyszłości, opracować strategię postępowania i dalszych zachowań względem strony przeciwnej
Niektóre przyczyny kryzysów:
bezrobocie
strajki pracownicze, konsumenckie
problemy ekologiczne
globalizacja
skandale produkcyjne
afery korupcyjne
zmiany własności
fałszerstwa komputerowe
awarie elektronicznego systemu danych
nierespektowane prawa o uczciwej konkurencji, zatrudnieniu
prowadzenie kampanii reklamowej, godzącej w wyznawane społecznie wartości
wady produktów, niebezpieczne produkty w obrocie towarowym, produkty zatrute w handlu
skandale wokół znaczącej osobistości z organizacji
napad terrorystyczny, kradzież
niewłaściwa reakcja - w opinii społecznej, mediów, środowisk opiniotwórczych - na jakieś zdarzenie, arogancja wobec wyrażających te opinię
dumping ze strony konkurentów, ze skutkami dla wizerunku przedsiębiorstwa
bankructwo dłużników
radykalny spadek zysku
styl kierowania i niesprawność zarządzania operatywnego albo strategii rozwoju, prognozowania i planowania
piractwo markowe, wykrycie nieudanych jakościowo „podróbek” produktów znanych marek
malwersacje przy rozmaitych konkursach, przetargach, egzaminach
ukrywanie badań nad jakością produktów
Kryzysy są często wielowymiarowe, rozgrywane przed szeroką publicznością i dlatego mają większy wpływ na utratę wizerunku organizacji.
Jako pierwsze w kryzysie medialnym pojawia się żądanie ofiary. Każdy konflikt jest batalia na słowa - zasada „kto pierwszy ten lepszy”.
Strategia w kryzysie:
Tell it all and tell it fast
Podstawowe reguły postępowania:
uczciwość, szczerość, otwartość; nie wolno wprowadzać opinii publicznej w błąd
sprawdzić u źródła, co się wydarzyło i jak przedstawia się sytuacja
zawiadomić niezwłocznie firmę; dział PR, dział związany z sytuacja kryzysową, krajowego reprezentanta. Nie podejmować żadnego działania bez konsultacji z nimi poznania wszystkich szczegółów kryzysu oraz jego możliwych implikacji
trzeba założyć, że w sytuacji kryzysowej nikt nie będzie nic wiedział i nie będzie na nic przygotowany
im firma jest słabiej przygotowana do kryzysu, tym bardziej podatna jest na powstanie paniki, a w jej następstwie do niekontrolowanego rozwoju wydarzeń. Do zadań PR należy więc nie dopuszczenie do paniki
ustalić łączność z miejscem zdarzenia, firma i partnerami
przygotować materiały informacyjne:
podstawowe dane techniczne dotyczące urządzenia, sprzętu, instalacji etc.
Podstawowe dane na temat firmy i jej polityki w firmie
Materiały porównawcze, jeśli podobne wydarzenia zdarzały się poprzednio, statystyka, itd.
Stanowczo odmówić wszelkich komentarzy, spekulacji i hipotez: opieramy się wyłącznie na faktach i sprawdzonych danych, które mogą być dostępne dopiero po analizie zdarzenia
Starać się nie dopuścić do przecieków informacji z własnej firmy i od partnerów. Ostrzec ich przed tym. Ustalić, która firma udziela informacji mediom. Nie chodzi tu wcale o blokowanie informacji, ale o to, by dziennikarze korzystali ze sprawdzonych danych. MÓWIENIE JEDNYM GŁOSEM.
Przykład planu sytuacji kryzysowej:
Symulacja kryzysu przeprowadzona bez błędów
nie jest symulacją doskonałą
Ważne jest dobre przygotowanie do kryzysu. - symulacja : pozwala zmierzyć się
z ewentualnymi zagrożeniami; rozwija ona również praktyczne umiejętności członków organizacji na wypadek zaistnienia kryzysu o podobnym charakterze. Należy tu dążyć do realizmu- bowiem tylko wtedy symulacja jest przydatna. Symulacja powinna być zaplanowana. Ważne są cele i oczekiwane rezultaty. Normalne są błędy. Niedopuszczalne
- sugerowanie jakichkolwiek sposobów rozwiązania sytuacji kryzysowej.
Czynności wstępne:
Lista możliwych do wystąpienia w danej firmie sytuacji kryzysowych
lista skutków, które takie sytuacje mogą za sobą pociągnąć
lista czynników, które mogą sprzyjać rozwijaniu się kryzysu, np.:
zaskoczenie
brak informacji lub nieprawidłowe informacje
utrata panowania nad sytuacją
lawinowo narastająca presja z zewnątrz, w tym presja mediów
mentalność ludzi, z którymi ma się do czynienia w firmie
Plan komunikacji kryzysowej:
Faza I: budowa zespołu ds. zarządzania kryzysem - sztabu kryzysowego
Utworzenie kompetentnego, niewielkiego zespołu kryzysowego. Należy stosować zasadę, że sztab kryzysowy powinien składać się z osób będących przedstawicielami różnych komórek organizacji. - dzięki temu wszechstronne opinie (członkowie zarządu, rzecznik prasowy, działy stricte związane z kryzysem, np.: produkcji). Wymagana duża odporność psychiczna, dyspozycyjność. Konieczna osoba zarządzająca sztabem.
Faza II: Identyfikacja problemu (jeśli już kryzys zaistniał) :
Zdefiniowanie przyczyn; brak planu jest powodem nieprzemyślanych reakcji. Poznanie przyczyn i zebranie wszystkich możliwych informacji to absolutna podstawa działań. Ustalenie możliwie kompletnej listy rozwoju wydarzeń od hasłem „jeśli...to”. Pozyskiwanie informacji powinno odbywać się na każdym etapie kryzysu.
Faza III: Budowa strategii
ustalenie odbiorców informacji
ustalenie jednego rzecznika
szkolenie wszystkich pracowników
Faza IV: Utworzenie planu reakcji
zdefiniowanie problemu,
rozdzielenie zadań,
określenie zakresu odpowiedzialności (kto odpowiada za jakie informacje),
rygorystyczne określenie przebiegu informacji wewnątrz firmy,
przygotowanie ramowych informacji,
komunikacja kryzysowa spójna (WEWNĘTRZNA I ZEWNĘTRZNA)
Podstawa jest kreatywne przewidywanie nieprzewidywalnego.
Reguła „złotej godziny” - mniej więcej do godziny potrzeba, aby wieść o kryzysie dotarła do mediów, a one zainteresowały się nią oraz aby zespół kryzysowy zdołał zgromadzić pełną informację. Z powodu rozwijającej się techniki „złota godzina” kurczy się.
Uwaga: niedopuszczalne: „bez komentarza”, „nie informujemy”:
Wszelkie tego typu stwierdzenia opatrujemy komentarzem dlaczego mówimy „nie”.
Nie krytykujemy i nie wypowiadamy się na temat Konkurencja - savoir vivre
Częsty mechanizm polskich firm:
1. udawanie, że nie wiadomo o co chodzi
twierdzą, że problem nie istnieje
winni są klienci
W Polsce wciąż niedostatecznie dba się o reputację.
Faza V: Monitoring, ocena i korekta podjętych działań
Działania polegające na ocenie i kontroli, z jednoczesna modyfikacją programu, jeśli to konieczne. Ważne jest bieżące obserwowanie rozwoju wypadków i szybkie reagowanie. Monitoring mediów!
Sytuacja kryzysowa wymaga działań niekonwencjonalnych, dostosowanych do nowych okoliczności
Źródła:
E. M. Cenker, Public Relations, Poznań 2000
T. Goban - Klas, Public Relations czyli promocja reputacji, Warszawa 1997
K. Wojcik, Public relations od A do Z, Warszawa 1997
D. Tworzydło, Public Relations. Teoria i studia przypadków, Rzeszów 2001
4
Rodzaje konfliktów
zbiorowy
indywidualny
ma formę zorganizowaną
może prowadzić do akcji strajkowej
forma niezorganizowana
manifestuje się, np.: poprzez absencje, niekiedy sabotaż