Z - PR media. , technik organizacji reklamy, public relations

Media relations:

„Kto milczy, kto się skrywa przed opinią publiczną widocznie ma ku temu powody”

„Kto opanuje słowo, ten wpływa na to, co się dzieje”

„Słowom można wierzyć lub nie, obraz jednak przekonuje”

WSTĘP:

Media relations: dystrybucja materiałów prasowych, konferencje prasowe, wycieczki dla przedstawicieli mediów, nieformalne kontakty z dziennikarzami, wywiady, zaproszenie dziennikarzy na eventy firmowe, inne, np.: sprostowania

Mailing lista:

Kontakty z dziennikarzami to jedno z podstawowych działań PR.

Najważniejszy - notes, mailing lista!

Mailing lista = konkretne nazwiska

Dziennikarze:

Specjalistyczni
Ogólni, zajmujący się popularyzacją obszaru, w skład którego wchodzi nasza dziedzina
Z agencji prasowych
Z konkretnych redakcji zajmujących się dana dziedziną lub obszarem geograficznym
Z najważniejszych dzienników ogólnopolskich
Z najważniejszych gazet i tygodników specjalistycznych
Z TV, radia, z redakcji popularnych i specjalistycznych

Z punktu widzenia efektywności PR najważniejsze kryteria to:

Specjalizacja danego dziennikarza, mierzona liczba i poziomem publikacji, a nie pozycją lub tytułem w redakcji. Dziennikarze piszący.
Zakres oddziaływania danej publikacji (nakład, krąg odbiorców, opinia czytelników
o publikacji i jej wiarygodność)
Poziom zawodowy i etyczny dziennikarza

Sytuacje konfliktowe:

„przydzielane tematy”
zaproszenia
key media

Nie wolno ignorować dziennikarzy piszących negatywnie!

Mailing lista często wykracza poza adresy dziennikarzy.

FORMY KONTAKTU:

Informacje prasowe- press releases:

waga informacji
identyfikacja firmy
jakość informacji: obiektywizm
zdania krótkie, pojedyncze, złożone współrzędnie, ale średniej długości, puenta
dobry test może zniszczyć jedno „udziwnione zdanie”
lead: co, gdzie, dlaczego, kto i kiedy
jedna kartka
tytuł
wabik?

Konferencja prasowa:

Nie organizuj konferencji prasowych jeśli nie masz nic do powiedzenia.

Konferencje informacyjna należy zwołać:

gdy sytuacja wymaga pokazania modeli lub konkretnych przedmiotów
jeśli tematyka konferencji jest b. ważna i może zrodzić wiele pytań i wątpliwości
jeśli masz jakieś dodatkowe informacje istotne dla osadzenia głównych treści przekazu we właściwym kontekście

przed konferencją: - ustalenie celu i tematu konferencji, ustalenie gości

sprawdzenie, czy termin nie koliduje z innymi atrakcyjnymi wydarzeniami, godziny 11. 00 - 11: 30
rezerwacja sali, sprzętu
przygotowanie, druk i wysyłka zaproszeń (uwaga czas!!)- tygodniowe wyprzedzenie, treść- wystarczająco dużo szczegółów, aby zachęcić dziennikarza, ale też na tyle mało, by nie zdradzać wiadomości zbyt wcześnie.
plan konferencji, podział ról
próba
przygotowanie materiałów konferencyjnych i druk
przewidywanie pytań
listy dziennikarzy i klientów
zestawy prasowe?
Sprawdzanie sali
Wykonanie strzałek, plakatów
Stół
Uwaga na tłumaczy
Potwierdzenie przybycia dziennikarzy
Miejsce, transport

przebieg konferencji:

przedstawienie
przestrzeganie porządku
czas
dystrybucja materiałów
po konferencji:

rozesłanie materiałów dziennikarzom, którzy nie mogli wziąć udziału w konferencji
obiecane = zrobione
wycinki prasowe

DZIENNIKARZ A PRZEDSIĘBIORSTWO:

Rola informacji dla dziennikarza:

dziennikarz żyje z redagowania informacji
główny decydent- redaktor naczelny
zasady prasowe są bezwzględnie stosowane
tytuł ma przyciągać- może więc wypaczać sens

Kryteria doboru informacji przez dziennikarza:

dobra wiadomość to żadna wiadomość
news
wyłączność
pretekst - informacje ogólne, ponadczasowe nie są w cenie
primo: klimat, secundo: fakty
pozytywne informacje- dziennikarz rusza na łowy
dobry tekst można zrobić dosłownie ze wszystkiego
niedziela, poniedziałek- głodne media ruszają na żer!

Kontakt z dziennikarzem:

osoba odpowiedzialna
mówimy „jednym głosem”
nawyk: TAK, przyjdę
Przed spotkaniem: kontakt z działem PR (kontrola ewentualnych zaszłości), uporządkowanie własnych materiałów, kontakt z kolegami (wsparcie i kontrola)
KRÓTKO:

2-3 zdania w tekście
1 minuta w radiu
15 sekund w TV

Sprostowania są zazwyczaj nieskuteczne.

Sprostowania to najczęściej spotykany pretekst do spotkania z dziennikarzem, interweniujemy elastycznie. Jeśli błąd dotyczy drobniejszych faktów albo przeinaczeń w rodzaju zniekształcenia nazwy, pominięcia tytułu naukowego nie działamy pisemnie, ale dzwonimy do dziennikarza - autora tekstu i „zwalmy” winę na „czynniki obiektywne”: słaba słyszalność, pośpiech, podobieństwo nazwisk etc. Jeżeli błąd dziennikarza należy sprostować, to najlepiej w porozumieniu z dziennikarzem napisać „list do redakcji”, w którym prostuje się informacje, nie wytykając autorowi, że popełnił błąd. List taki nie powinien (cyt. za: za W. Kot)

zawierać uogólnień w stylu: w dzisiejszej prasie pracują ludzie niedouczeni; artykuł X został napisany tak, jakby pisali go dziennikarze radia Erewań; odkąd na stacji benzynowej wydano mi resztę w prezerwatywach, przestałem się dziwić czemukolwiek, dopiero wasz artykuł.....
na początek umieszczamy pochwałę, np.: w bardzo interesującym tekście na temat..., albo chociaż: w podanej szybko i sprawnie informacji...jeżeli była to tylko informacja bez poszerzenia, generalna pochwała ustala bowiem korzystne dla nas proporcje: tekst jako całość jest b. Dobry, a zaszwankował tylko drobny szczegół - jeżeli sprawę ustalimy w takiej proporcji autor
i redakcja łatwiej przełkną sprostowanie. Przechodząc do istoty sprostowania piszemy wyraźnie, iż do tekstu „wkradł się błąd” albo odwołujemy się do „chochlika drukarskiego”. Ewentualnie zaznaczamy, że informacje podajemy jako uzupełnienie kompetentnego tekstu, umieszczając na końcu formułkę : o czym autor na pewno wie....
generalna zasada jest taka, że redagujemy tekst krótki, zwięzły i przygotowany do druku w sensie dziennikarskim.
W przypadku, gdy dziennikarz pomylił się co do rzeczy bardzo ważnej wysyłamy sprostowanie: tytuł, data wydania, miejsce ukazania się tekstu (nazwa gazety, strona); przypomnienie tego, co w artykule zostało błędnie podane - najlepiej w formie cytatu. W dalszej kolejności należy wyłożyć dane prawdziwe na zasadzie sprostowania bezpośredniego, czyli pisząc „nie jest tak, że ....lecz tak i tak”. Trzeba tez zaznaczyć, że domagamy się sprostowania zgodnie z prawem prasowym.

nie broń dostępu do informacji - dziennikarz i tak je zdobędzie
w czasie dłuższego programu TV lub w radiu:

bądź spontaniczny czyli przećwicz 10 razy
nie zapisuj całości, jedynie nazwiska i liczby
mów prosto, nieoficjalnie i z drobną emocją
nie przerywaj, nie bądź agresywny, ale pilnuj swego

W TV według: www.logos.dt.pl :

Ubieram się wygodnie, tak aby nie czuć się skrępowanym swoim ubiorem. Nigdy nie zakładam nowo zakupionych ubrań.
Unikam ubrań w prążki, kratki i paski, gdyż telewidzowie będą mieli wrażenie, że moje ubranie mieni się wieloma kolorami - "blikuje". To drażni telewidzów i odciąga ich uwagę. Unikam także ekstrawagancji.
Jeśli chcę podkreślić karnację twarzy zakładam jasnoniebieską koszulę l. Unikam intensywnie niebieskiej garderoby, bo być może w studiu stosowany będzie tzw. blue-box - technologia do nakładania na niebieskie tło obrazu z innego źródła. Na niebieskich częściach mojego ubrania będzie wówczas widać w telewizorze ów nakładany obraz.
Nigdy nie zakładam śnieżnobiałej koszuli. Dzięki temu operatorzy kamer nie mają problemów z ustawieniem ostrości obrazu. Dodatkowo biel bardzo silnie odbija światło reflektorów i na tle ciemniejszych dekoracji mógłbym wyglądać jak jarząca się żarówka.
Nie zakładam okularów z ciemnymi szkłami, bo mógłbym przypominać agenta służb specjalnych.
Nie wbiegam do studia w ostatniej chwili. Dzięki temu daję czas wizażystce, która zajmie się moją charakteryzacją. W studiu ze względu na oświetlenie panuje wysoka temperatura. Dzięki pudrowi nie będzie widać, gdy zacznę się pocić.

Kobiety a TV:

Unikajcie wyzywających dekoltów oraz pokazywania bielizny, bo męska część widowni skupi się właśnie na tym, a kobieca nastroi się do Was nieżyczliwie.
Odradzam wizytę w studiu w krótkich spódnicach. Gdybyście jednak akurat były w mini, nie pozwólcie, by sadzano Was naprzeciw kamery , siadajcie wówczas bokiem do obiektywu.
Nie ubierajcie się w rzeczy zbyt jasne, bądź jaskrawe.
Nie zakładajcie błyszczącej biżuterii, bo będzie ona puszczać refleksy świetlne, na których widzowie skupią uwagę.
Unikajcie zbyt luźnych bransolet, które będą stukać o siebie lub stolik, przy którym będziesz siedzieć.
Stosujcie makijaż wieczorny (np. ciemniejsza pomadka do ust) wypada w telewizji znacznie lepiej