gdzie:
y! - przemieszczenie pionowe kraty głównej, wywołane obciążeniem pionowym przyłożonym w płaszczyźnie kraty głównej;
_y// - przemieszczenie pionowe kraty pomocniczej, wywołane obciążeniem pionowym przyłożonym w płaszczyźnie kraty głównej; bh w,- - długość prętów poprzecznych.
Przyjmuje się następnie, że obie kraty nośne będą rozpatrywane jako belki swobodnie podparte, związane ze sobą prętami wykratowania poprzecznego i ukośnego.
Zakłada się przegubowe zamocowanie prętów poprzecznych i ukośnych w połączeniu z kratą pomocniczą i sztywne w połączeniu z kratą główną [91].
Rys, 7.6. Schemat rzeczywistej deformacji przestrzennego dźwigara kratowego (a); schemat obliczeniowy dźwigara (b)
Do rozważań teoretycznych przyjęto konstrukcję prętową dźwigara skrzynkowego, przedstawioną na rysunku 7.7. W wyniku odkształcenia ustroju prętowego pionowa siłą P, przyłożoną w płaszczyźnie kraty głównej, następuje wzajemne oddziaływanie obu ustrojów nośnych (kraty głównej i pomocniczej), które są ze sobą połączone prętami wykratowania poprzecznego i ukośnego. Na pręty łączące przenosi się oddziaływanie momentowe kraty głównej w postaci niewiadomych momentów oddziaływania
Krata pomocnicza jest obciążona układem sił poprzecznych {bi — długość pręta
bi
łączącego obie kraty nośne) przyłożonych w węzłach przegubowych, łączących je z kratą pomocniczą. Natomiast krata główna jest obciążona siłą zewnętrzną Z5 oraz siłami poprzecznymi oddziaływania wewnętrznego kraty pomocniczej na kratę główną
Każdy pręt stężenia poprzecznego doznaje obrotu wynikłego z niejednakowego przemieszczenia obu krat nośnych.
Kąt obrotu cięciwy odkształconej osi pręta, wynikły z niejednakowego przemieszczenia punktów jego zamocowania w kracie głównej i pomocniczej, można określić w oparciu o metodę przemieszczeń (rys. 7.9) - wzorem (7.7)
123