16

gdzie:

y - przemieszczenie pionowe kraty głównej, wywołane obciążeniem pionowym przyłożonym w płaszczyźnie kraty głównej;

/ - przemieszczenie pionowe kraty pomocniczej, wywołane obciążeniem pionowym przyłożonym w płaszczyźnie kraty głównej; b_h w,' - długość prętów poprzecznych.

Przyjmuje się następnie, że obie kraty nośne będą rozpatrywane jako belki swobodnie podparte, związane ze sobą prętami wykratowania poprzecznego i ukośnego.

Zakłada się przegubowe zamocowanie prętów poprzecznych i ukośnych w połączeniu z kratą pomocniczą i sztywne w połączeniu z kratą główną [91].

Rys, 7.6. Schemat rzeczywistej deformacji przestrzennego dźwigara kratowego (a); schemat obliczeniowy dźwigara (b)

Do rozważań teoretycznych przyjęto konstrukcję prętową dźwigara skrzynkowego, przedstawioną na rysunku 7.7. W wyniku odkształcenia ustroju prętowego pionowa siłą P, przyłożoną w płaszczyźnie kraty głównej, następuje wzajemne oddziaływanie obu ustrojów nośnych (kraty głównej i pomocniczej), które są ze sobą połączone prętami wykratowania poprzecznego i ukośnego. Na pręty łączące przenosi się oddziaływanie momentowe kraty głównej w postaci niewiadomych momentów oddziaływania

Krata pomocnicza jest obciążona układem sił poprzecznych    {b_i — długość pręta

łączącego obie kraty nośne) przyłożonych w węzłach przegubowych, łączących je z kratą pomocniczą. Natomiast krata główna jest obciążona siłą zewnętrzną Z⁵ oraz siłami poprzecznymi oddziaływania wewnętrznego kraty pomocniczej na kratę główną

(rys. 7.8).

Rys. 7.8

Każdy pręt stężenia poprzecznego doznaje obrotu wynikłego z niejednakowego przemieszczenia obu krat nośnych.

Kąt obrotu cięciwy odkształconej osi pręta, wynikły z niejednakowego przemieszczenia punktów jego zamocowania w kracie głównej i pomocniczej, można określić w oparciu o metodę przemieszczeń (rys. 7.9) - wzorem (7.7)

123