6b

i w tym wypadku na awarię złożyło się kilka czynników: niska udarność stali i jej mała odporność na kruche pękanie, przestrzenny stan naprężeń wskutek dużego nagromadzenia spoin oraz niska temperatura w czasie prac montażowych [87].

Rys. 3-50. Makrozgład z widocznym pęknięciem blachy

Z zebranych doświadczeń wynika, że na blachy węzłowe należy stosować stal uspokojoną, o możliwie jednorodnej udarności zbadanej na próbkach ISO-Charpy V. Nie zaleca się stosowania blach uniwersalnych o większej anizotropii własności mechanicznych niż w przypadku blach grubych.

W kratowej belce estakady pas dolny zaprojektowano o przekroju jak na rys. 3-51 a. Blacha węzłowa włączona została tu w przekrój pasa.

Przy takim rozwiązaniu traci się dużo materiału na odpady, toteż w wytwórni wydzielono blachę węzłową i jako część oddzielną przyspawano ją do płaskownika, który ułożono następnie między kątownikami i zespawano (rys. 3-51 b). Połączenia doczołowe w miejscu a wykonano jednak bez ukosowania krawędzi blachy, bez podpawania grani i bez wyprowadzenia końców spoin na tzw. podkładki wybiegowe. Pęknięcia zostały zapoczątkowane na końcach spoin czołowych w miejscu braku przetopu, a następnie przeszły przez spoiny pachwinowe na kątowniki pasa w miejscu krzyżowania się spoin. W tym czasie temperatura otoczenia wynosiła —40°C [82].

Na konstrukcję zastosowano stal St3S, która wykazała wysoką udarność w temperaturze dodatniej, a jednocześnie bardzo niską w temperaturze

4-4 l

Rys. 3-52. Pęknięcia pasa dolnego wiązara w miejscu styku nakładki

Rys. 3-51. Pas dolny belki kratowej: a) według projektu, b) w wykonaniu warsztatowym, c) poprawne rozwiązanie połączenia

i