Obraz2(1)

Tik-taki

Julka z apetytem zajadała tik-taki. Właśnie ostatni drobniutki cukierek lądował w jej buzi, gdy dziewczynka zauważyła idącą w jej kierunku koleżankę.

-    Szkoda, że nie masz więcej - westchnęła Zuzia. - Bardzo lubię tik-taki.

-    Poczekaj, zaraz przyniosę. Mam w domu.

Po chwili Julka wdrapywała się na taboret i sięgała do apteczki. Widziała, że podobne „tik-taki” przepisał babci lekarz.

( - Są, znalazłam - szepnęła uradowana i pakowała tabletki do pudełka.

Wróciła na podwórko i poczęstowała koleżankę.

,    - Proszę, spróbuj.

Zuzia grzecznie podziękowała i wsadziła do buzi „tik-taka”.

-    Ojej! Ale on gorzki! - wrzasnęła. - To nic jest cukierek!

-    Jak to nie? Przecież wygląda tak samo.

-    Ale piecze w język. Cukierki nic pieką.

Zuzia pluła i krzywiła się.

-    Nic smakuje mi. Fuj!

Pobiegła do domu, bo cała buzia zaczynała ją szczypać.

-    Mamusiu, to przez te cukierki - mamrotała. - Julka mi dała.

Mama obejrzała buzię córki i stwierdziła, że konieczna jest wizyta u lekarza.

Zatelefonowała też do domu Julki i dowiedziała się, że nie tik-taki były w pudełku.

Myślę dzieci, że każde z was zapamięta przygodę Zuzi i nikt nigdy nic będzie sięgał do domowej apteczki.

-10-