P1010019 (4)

150 7. Poród prawidłom

7-29

chanizm wyjścia - poród główki na zewnątrz. Początek odginania się główki. Aby wyjść z kanału rodnego, główka musi pokonać zagięcie kanału rodnego (kolano). W tym celu musi zatoczyć luk wokół spojenia łonowego, przy czym odgina się (ruch odgięcia) z głębokiego przygięcia. Podczas wytaczania z kanału rodnego następuje zatem tylko zmiana ułożenia. Ciemiączko rybie jest nadal punktem prowadzącym, granica skóry owłosionej karku przesuwa się do dolnego brzegu spojenia łonowego, stając się punktem podparcia (hypo-mochlm), wokół którego następuje ruch odgięcia. Szew strzałkowy przebiega w wymiarze prostym miednicy. W tym czasie barki płodu linią międzybarkową wsławiają się do wchodu miednicy poprzecznie lub nieco skośnie. Ryt 7-29 widok z boku. ryc. 7-30 widok z boku, ryc. 7*31 widok od dołu.

1.    Szczelina tkanek miękkich, którą rodząca się główka musi pokonać, ma kształt podlujm Najłatwiej może zatem być pokonana przez głów. kę, której podłużny• wymiar pokryje się z podłaź, nym wymiarem szczeliny tkanek miękkich.

2.    Główka (podczas omawianego dalej wy. chodzenia z kanału rodnego) jest zmuszana przez zagięcie kanału rodnego do zatoczenia lu-ku wokół spojenia łonowego, tzn. aby wyjść z kanału rodnego, musi się odgiąć.

Kierunek, w którym połączenie głowa-szyja najłatwiej może się zgiąć, wyjaśniają wprowadzone przez Sellheima pojęcia

•    kierunku najłatwiejszego zgięcia i

•    kierunku najtrudniejszego zgięcia.

Każda część płodu ma swój własny kierunek najłatwiejszego i najtrudniejszego zgięcia.

Kręgosłup szyjny ma kierunek najtrudiuejsup zgięcia do przodu i kierunek najłatwiejszego zgięciu do tyłu.

•    Szyja trudniej zgina się do przodu niż do tyłu, przygięcie następuje zatem trudniej (ze względu na większe napięcie tkanek) niż odgięcie, tj. ruch podczas którego główka kierowana jest do karku (o czym można się przekonać, wykonując ruchy głową noworodka lub też własną).

Jeśli podczas przechodzenia przez próżnię miednicy kark zgina się do przodu, to dzięki temu główka osiąga jedynie możliwą pozycję wyjściową, z której może wykonać odgięcie do tyłu w kolanie kanału rodnego, czyli zgodnie z kierunkiem najłatwiejszego zgięcia.

Mechanizm zwrotu. Skośna powierzchnia leja dźwigaczy. którego ujście jest u dołu w szczelinie tkanek miękkich, zmusza napierającą wymiarem poprzecznym główkę do wykonania zwrotu w wymiar prosty.

3. Wyjście z kanału rodnego - mechanizm wyrzynania się główki (ryc. 7-29 do 7-34). Na całej swej drodze od wchodu miednicy przez próżnię do dna miednicy główka jest przygięta-W dnie miednicy bródka jest oparta na klatce piersiowej, szew strzałkowy przebiega w wymiarze prostym, przoduje potylica z cicmiączkicni tylnym jako punktem prowadzącym. Aby opuścić miednicę, główka musi pokonać zagięcie

Zwrot wyjścia polega na odprostowaniu, odgięciu główki!

Opisany mechanizm porodowy w ułożeniu potylicowym w uproszczeniu opisuje 5 ruchów: 1) ruch postępowy, 2) przygięcie. 3) obrót, 4) odgięcie, 5) obrót.

7-32

(kolano) kanału rodnego. W tym celu musi wykonać łukowały ruch wokół spojenia tonowego, podczas którego odpmstowuje się z głębokiego przygięcia (odgięcie).

Ułożenie główki. Główka, aby opuścić kanał rodny, zmienia tylko swoje ułożenie.

■    Zwrot wyjścia jest tylko zmianą ułożenia, przy tym główka granicą skóry owłosionej karku, jako punkiem oparcia (hypomochlion), zaczyna się opierać o dolny brzeg spojenia łonowego (ryc. 7-29), wokół którego następuje odgięcie główki.

■    Po kroczu po kolei rodzą się potylica, ciemię, czoło, twarzyczka, bródka (ryc. 7-34).

Zwrot zewnętrzny główki (ryc. 7-35 do 7-40). Przez miękki kanał rodny przeszła już główka. Wystaje ze sromu z twarzyczką zwróconą w kierunku łóżka porodowego (ryc. 7-34), często z tendencją do zwrotu w wymiar skośny (w ustawieniu I - do skośnego I, w ustawieniu II - do skośnego II). Po krótkim czasie główka wykonuje ostatni ruch - zwrot zewnętrzny. Podczas tego zwrotu twarzyczka zwraca się w ustawieniu I doprawego uda matki (ryc. 7-35 i 7-38), wnste-wieniu II do lewego uda matki.

Kiedy główka wyrzyna się po kroczu, wtedy barki wstawiają się wymiarem poprzecznym do wchodu miednicy (ryc. 7-33). Podczas dalszego rodzenia się główki barki wykonują zwrot do wymiaru prostego wychodu miednicy; w ustawieniu I przez wymiar skośny II (ryc. 7-36), w ustawieniu II przez wymiar skośny 1, czyli dopasowują się do prostego wymiaru wychodu miednicy (ryc. 7-39). Pod koniec zwrotu barków urodzona w międzyczasie główka wykonuje zwrot zewnętrzny. Podczas porodu barków rodzi się najpierw bark przedni, potem bark tylny.

Ryc. 7-32 do 7-34. Ukończenie wytaczaniu główki, poród główki. Główka rodzi się całkowicie z części miękkich kanału rodnego. Po kroczu po kolei wytaczają się: potylica, ciemię, czółko i twarzyczka. Zakończony został ruch odgięcia wokół spojenia łonowego. przy czym punktem prowadzącym jest ciemiąezko tylne. Twarzyczka jest zwrócona w kierunku łóżka porodowego, często z tendencją do zbaczania w kierunku jednego z wymiarów skośnych miednicy. Ryc. 7-32 widok z boku. ryc. 7-33 widok z przodu. iyc. 7-34 widok od dołu.