rusalki17

Ideale wiary, cnoty,

I miłości i swobody!

Święć się chwilo! gdy wcielona Fantastycznych krain córa, Czarodziejka lekko-pióra,

Sama zbiegła w me ramiona.

I igrała... tkliwa, rada,

Jak dziewica rozkochana,

Kiedy prawdę słów młodziana Z bijącego serca zbada.

W jak burzliwym, pełnym dźwięku, Wtedy świat brzmiał ideału!

1 promiennym tchem zapału Wdzięk rozwijał się po wdzięku!

I jak tęsknem tajemniczem Promieniło czuciem oko,

Jak wzbijało się wysoko,

Za nieziemskiem gdzieś obliczem!

Miłość nawet, stróż ten święty, Jakby anioł mój skrzydlaty, Wskazywała wyższe światy, Wyższe męskich dusz ponęty.

Prawda, ludzkość serce tknęły,

I zapaśnik, w puste szranki,

Z tkliwych objęć mej kochanki,

Za świetnemi biegłem dzieły.

1 promieniąc łzą źrenice, Przysięgałem dumną duszą:

Że mię pojmą, pojąć muszą Ludzie, światła spółdziedzice!