str 066 067

pełniły cały dół. W środku granatów- umieszcza się petardę trotylową; w otwór petardy wkłada się pobudzacz (zapadnik nr 8) z kawałkiem lontu prochowego.

Niewybuchy granatów wz. F-l .wysadza się każdy z osobna na miejscu upadku za pomocą petardy trotylowej. Przy wysadzaniu należy pamiętać, że odłamki granatu F-l działają na odległość do 200 m i dlatego ludzi, którzy znajdują się w granicach tej odległości, należy usunąć.

Poruszanie niewybuchów granatów w z. 1943, w z. 6 i w z. 57 jest kategorycznie wzbronione.

Przy wysadzaniu niewybuchów granatu przeciwpancernego, petardę trotylową kładzie się w bezpośredniej bliskości, lecz nie bliżej niż 0,5 cm od skorupy granatu.

Do wysadzenia granatów używa się wolno palącego się (1,25 cm/sek) lontu prochowego. Dla bezpieczeństwa konieczny jest lont takiej długości, który zapalającemu zapewni czas i możność ukrycia się.

PRZEWOŻENIE I PRZENOSZENIE GRANATÓW RĘCZNYCH

93. Granaty ręczne przewozi się w skrzyniach w fabrycznym opafeoiwandu w ilości 20—30 granatów (zależnie od wzoru granatu).

Granaty ręczne są nieuzbrojone, zawinięte po 4—5 sztuk w ipaczkę, związane i zaparafinowane. W granatach ręcznych wz. 1942 i F-l w obsadę zapalnika jest wkręcony korek (nałożony kapturek).

Granaty ręczne przeciwpancerne są rozłożone, rękojeści odłączone od skorupy.

W każdej skrzyni mieści się puszka blaszana albo tekturowa, w której znajdują się zapalniki (pobudzacze) zawinięte w papier.

94. Żołnierz nosi granaty ręczne nieuzbrojone (granaty ręczne wz. 1942 i F-l z wkręconymi korkami) w torbie do granatów. Po otrzymaniu granatu ręcznego przeciwpancernego żołnierz powinien go złożyć tj. połączyć rękojeść ze skorupą granatu.

. Zapalniki (pobudzacze) żołnierz nosi oddzielnie w specjalnej przedziałce torby.